ElaiΩnas Festival: Έξι σημαντικοί μουσικοί μάς μιλούν για την επιστροφή στα live

Ο Γιώργος Παλαμιώτης προσκαλεί δύο βιμπραφωνίστες  της Ελληνικής μουσικής διασποράς. Τον Χρήστο Ραφαηλίδη από την Νέα Υόρκη και την Εύη Φιλλίπου από το Βερολίνο. Μαζί με τον Αλέξανδρο Δράκο Κτιστάκη στα τύμπανα αλλά και τον Carlos Menendez από την Matanza της Κούβας, θα παρουσιάσουν ένα σύνολο από πρωτότυπες συνθέσεις για δύο βιμπράφωνα και κρουστά, με γενικό τίτλο Étoile rouge. Τι περιμένουμε να ακούσουμε σήμερα από αυτό το σχήμα, και πως νιώθουν για την εμπνευσμένη αυτή συνύπαρξη.

Ο Γιώργος Παλαμιώτης ένωσε δύο εξαιρετικούς βιμπραφωνίστες, τον Χρήστο Ραφαηλίδη και την Εύη Φιλίππου στο Pala VIbes Quintet. Φωτογραφία: Ελένη Κουρή

Χρήστος Ραφαηλίδης: Το όραμα του Γιώργου Παλαμιώτη για το Pala VIbes Quintet με ενθουσιάζει και ανυπομονώ να μοιραστώ τη σκηνή τόσο μαζί του, όσο και με τους υπόλοιπους εξαιρετικούς μουσικούς! Για εμένα, ερχόμενος από το εξωτερικό, το Εleωnas Festival δεν είναι απλά μια ακόμα εμφάνιση, αλλά μια ιδιαίτερη ευκαιρία να γειωθώ, να συνδεθώ με τον τόπο μου, μετά από μια μακρά περίοδο αποχής, λόγω Covid. Το performing art υπέφερε όλους αυτούς τους μήνες και για εμάς η “εργασία από το σπίτι” ήταν μάλλον ανεδαφική, μιας και τρεφόμαστε από την αλληλεπίδραση με το κοινό. Όσο και αν το Zoom μας συνέδεε ψηφιακά, αλλά ψυχικά ήμασταν μόνοι…

Χρήστος Ραφαηλίδης

Εύη Φιλίππου: Είμαι πολύ χαρούμενη. Απλά.

Γιώργος Παλαμιώτης: Απίστευτα χαρούμενος και ευγνώμων προς όλους του μουσικούς.

Εύη Φιλίππου: Το πρόγραμμα γεμάτο κρουστά, που προετοιμάζουμε για τις 29 Ιουλίου είναι για μένα κάτι πολύ οικείο και όσο διαφορετικά μονοπάτια και να ακολουθούμε γενικότερα, νομίζω οτιδήποτε έχει να κάνει με groove, αποτελεί κοινό τόπο και για τους πέντε μας.

Εύη Φιλίππου

Γιώργος Παλαμιώτης: Όταν τελείωσα το γράψιμο, ανακάλυψα εκ των υστέρων πως αυτό το υλικό είναι μουσικές αποτυπώσεις βιωμάτων στην θέση των πραγματικών φωτογραφιών που δεν έχω, από βραδιές στη Φιλαρμονική του Παρισιού ή σε Μαλινέζικα φουαγιέ και τσιγγάνικα καφενεία. O Κάτω Κάμπος στην Αμοργό και τα Πυρηναία στην χώρα των Βάσκων με πανσέληνο. Ο ήχος του Steve Reich και των δρόμων του Brixton. Σχέσεις χρόνων και άλλες μιας εβδομάδας. Φυσικά θα ήμουν πάντα ο Έλληνας σε κάθε φωτογραφία.

Στην συνέχεια όμως το ότι προσάρμοσα το υλικό για δύο βιμπράφωνα, οφείλεται στα πολλά χρόνια που έχω περάσει παίζοντας με μουσικούς από την υποσαχάρια κυρίως Αφρική και πιο συγκεκριμένα στο μπάλαφον, που είναι ουσιαστικά ο πρόγονος του βιμπραφώνου. Νομίζω και εγώ λοιπόν πως ο ουσιαστικός καταλύτης στην ενοποίηση του υλικού, είναι η αίσθηση οικειότητας όλων μας με τα κρουστά. Βασικά αν εξαιρέσει κανείς εμένα όλοι οι άλλοι είναι κρουστοί. Όσον αφορά στις μουσικές επιρροές θα έλεγα πως είναι ΑφροΕλληνοΑμερικάνικες, το genre θα έλεγα πως είναι μεταπαραδοσιακό.

Ουσιαστικά  το μουσικό κείμενο στην τελική του μορφή, παραμένει γραμμένο ειδικά για τον Χρήστο και την Εύη. Αν αντί για μουσική, έραβα ρούχα θα ήταν ‘’sur mesure’’ και όχι ‘prêt-à-porter’’ και αυτό ισχύει σε κάποιο βαθμό και για τον Carlos Menedez από την Κούβα στα κρουστά και για τον ‘’δικό μας’’ μεν, φοβερό δε, Αλέξανδρο Κτιστάκη στα τύμπανα, παρ’ όλο που φαινομενικά καλούνται απλά να είναι ο εαυτός τους.

Εύη Φιλίππου: Μου αρέσει πολύ να παίζω στην Ελλάδα κυρίως γιατί μπορώ να παίζω και για τους φίλους και την οικογένειά μου. Τώρα για τον αν θα επιστρέψω μόνιμα δεν έχω ιδέα. Μετά από δέκα χρόνια Βερολίνο πάντως είμαι πολύ καλομαθημένη στον επαγγελματικό τομέα. Αν και ακόμα και πάνω χειροτερεύει η κατάσταση, υπάρχει ακόμα γερή υποστήριξη για μουσικούς και καλλιτέχνες, στην οποία έχει πρόσβαση ο καθένας, ακόμα και μια κοπέλα από τον Βόλο, που έσκασε από το πουθενά να σπουδάσει και να δουλέψει.

Χρήστος Ραφαηλίδης: Λένε πως “όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει”. Ανεξάρτητα από το αν κανείς πιστεύει ή οχι, οι τελευταίοι 18 μήνες απέδειξαν ότι τα σχέδια είναι για να αναθεωρούνται και τίποτε δεν είναι εξασφαλισμένο. Ωστόσο, παραμένω αισιόδοξος και προσηλωμένος στην τέχνη μου. Μέσα στο επόμενο διάστημα θα κυκλοφορήσει το νέο μου project “Home Alone”, που γεννήθηκε και υλοποιήθηκε μέσα στην πανδημία, με προσκεκλημένους μουσικούς από όλον τον κόσμο.

Εύη Φιλίππου: Πέρα από το να κάνω μουσική, να οργανώνω συναυλίες, να βγαίνω στους δρόμους μπας και σώσουμε κάτι από τον πλανήτη μας και να είμαι χαρούμενη δεν έχω πολλά σχέδια. Εξάλλου μετά από όλα αυτά που ζήσαμε τον τελευταίο χρόνο, τι σχέδια να κάνει κανείς;!

Η Τάνια Γιαννούλη μας εκμυστηρεύεται τα συναισθήματά της για το σόλο πιάνο που θα παρουσιάσει, το Σάββατο 31 Ιουλίου στο Eleωnas Festival. Φωτογραφία: Πηνελόπη Γερασιμίδου

Η Τάνια Γιαννούλη, πιανίστα, συνθέτις, αυτοσχεδιάστρια και bandleader, αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές παρουσίες της σύγχρονης Ελληνικής και Ευρωπαϊκής jazz σκηνής σήμερα. Τον Μάιο του 2021 μάλιστα, ήταν η μία από τους τρείς υποψήφιους για το μεγάλο κρατικό Γερμανικό βραβείο Deutscher Jazzpreis στην κατηγορία Piano/ Keyboards International μαζί με τον Tigran Hamasyan και τον Shai Maestro. Το Σάββατο θα την δούμε να επιστρέφει σε ένα σόλο πιάνου και μας εξήγησε πως νιώθει για αυτό.

Μετά από αρκετούς μήνες απραξίας είχα τα πρώτα κονσέρτα ξανά στην Σλοβενία και την Σικελία μέσα στον Ιούλιο με το τρίο μου. Μιας και παίζω περισσότερο στο εξωτερικό παρά στην Ελλάδα είμαι πολύ χαρούμενη για τη συμμετοχή μου στο φεστιβάλ Ελαιώνα, ιδιαίτερα δε, για το γεγονός ότι θα παίξω σόλο πιάνο, το πιο προσωπικό μου project.  Είναι όντως μια επιστροφή!

Για μένα η μουσική είναι μια. Φυσικά κουβαλάω τις ποίκιλλες επιρροές μου στη μουσική μου (κλασικές σπουδές πιάνου και σύνθεσης, σύγχρονη μουσική, τζαζ, ελεύθερος αυτοσχεδιασμός, παραδοσιακή μουσική) αλλά ποτέ δεν σκέφτομαι με «ταμπέλες». Αυτό που κάνω είναι «ανάμεσα στα είδη» και νομίζω, πολύ προσωπικό. Όπως είπα και πριν θα παίξω σόλο, παίζοντας με αρκετή «προετοιμασία» στο εσωτερικό του πιάνου. Ένα σόλο πρόγραμμα διαφέρει αρκετά από το να παίζεις με ένα σχήμα. Είναι πολύ πιο απαιτητικό αλλά παράλληλα έχεις τεράστια ελευθερία.

Η βάση μου είναι η Ελλάδα. Εδώ ζω, δημιουργώ και ενίοτε διδάσκω παρόλο που ταξιδεύω πολύ και παίζω περισσότερο στο εξωτερικό. Η ερώτηση ίσως θα έπρεπε να είναι εάν σκέφτομαι να μεταφερθώ μόνιμα στο εξωτερικό. Ομολογώ πως είναι κάτι που σκέφτομαι όλο και περισσότερο.

Δεν μπορώ να ζήσω και να λειτουργήσω χωρίς σχέδια, όνειρα, κάτι να περιμένω. Ναι φυσικά, προγραμματίζω την ηχογράφηση ενός δίσκου σόλο πιάνο, περισσότερες συναυλίες με το νέο μου project The Book Of Lost Songs (μαζί με την Maria Pia De Vito και τον Michele Rabbia), μια νέα συνεργασία με τον αμερικανό συνθέτη και τρομπετίστα Amir ElSaffar και πολλές συναυλίες με το τρίο μου τους επόμενους μήνες. Ελπίζω να τα καταφέρουμε.