Από το ανοιχτό γήπεδο πάρκινγκ του Ολυμπιακού Σταδίου υπάρχει ορίζοντας προς το μέτωπο της φωτιάς. Μια γιγαντιαία πύρινη λάμπα ανάβει μπροστά στα μάτια σου.
Από εκεί έχουν γλιτώσει μερικές δεκάδες σκύλων που βρίσκονται τώρα γύρω σου. Οι πιο πολλοί σαστισμένοι, ανήσυχοι, διψασμένοι. Άλλοι κατάκοποι κείτονται στην άσφαλτο και δέχονται τα χάδια των εθελοντών που έχουν σπεύσει για βοήθεια. Κάποιοι λίγοι κλαψουρίζουν αντανακλώντας το βαθύ συναίσθημα όλων όσων βρίσκονται τριγύρω, ανθρώπων και σκύλων. Σ’ ένα κλουβάκι διακρίνεις και 4-5 πολύχρωμους παπαγάλους. Σώθηκαν κι αυτοί.
Ενας από τους πολλούς τσοπάνηδες – φύλακες των εργοστασίων της Βαρυμπόμπης.
Η συντονιστική ομάδα του φιλοζωϊκού σωματείου Stray έχει απευθύνει έκκληση, μέσω της σελίδας της στα social media, για παροχή βοήθειας εθελοντών που θα βοηθήσουν σε μεταφορές και φιλοξενίες των πυρόπληκτων ζώων. Δεν έχουν περάσει ούτε δύο ώρες από τη δημοσίευση και στο πάρκινγκ καταφθάνουν διαρκώς αυτοκίνητα. «Ξέρεις που είναι ο χώρος συγκέντρωσης για τα ζωάκια της φωτιάς;» σε ρωτάει ένα παιδί και προχωράτε μαζί, ακολουθώντας τον ήχο των γαυγισμάτων. Οι περισσότεροι είναι νέοι, ξεχασμένοι στην παθούσα πόλη· την πόλη που ασθμαίνει κάτω από τον πυκνό καπνό του τελευταίου περιαστικού δάσους. Περπατάτε γρήγορα, παρόλα αυτά.
Κάτω από τη λάμπα της ΔΕΗ έχουν συγκεντρωθεί τα αναγκαία: Ξηρά τροφή, νερό, μπολάκια για ν’ ανακουφίσουν τις πρώτες ανάγκες των ταλαιπωρημένων πλασμάτων. Τρία κουταβάκια με μικρά εγκαύματα στα μουστάκια και στ’ αυτιά τους σε κοιτάζουν με το γνωστό βλέμμα της απέραντης καλοσύνης. Εκείνο που σου θυμίζει από που έχει νόημα να ξεκινάει η ύπαρξη και που πρέπει να οδηγείται. Εξασθενημένα, δέχονται πρόθυμα τα χάδια σου κι άλλων πολλών που βρίσκονται τριγύρω. Χάδια που, πιθανώς, δεν χάρηκαν ποτέ από τη μέρα που γεννήθηκαν· μωρά μιας αδέσποτης, άρρωστης μάνας που τρεφόταν από τα σκουπίδια.
Πανέμορφοε, μεγαλόσωμος και ήρεμος.
Στο πάρκινγκ που χρησιμοποιεί το Stray αναγνωρίζεις πολλές από τις πιθανές εκδοχές ζωής ενός σκύλου. Τους καλοζωϊσμένους δεσποζόμενους – αυτούς που είχαν την ατυχία να βρεθούν σε ξενώνες τις μέρες της φωτιάς. Τα σκυλιά εργασίας, τσοπάνηδες, φύλακες σε εργοστάσια, με κομμένα αυτιά και ουρά, γεμάτοι κόμπους και άγανα στο πλούσιο τρίχωμα τους. Αδεσποτάκια, παρατημένα από ασυνείδητους δηλαδή, στις παρυφές της πόλης.
Κι αναγνωρίζεις επίσης τις φυλές των ανθρώπων που νοιάζονται για όλες αυτές τις εκδοχές ζωής. Ακόμα κι εκείνους, τους πιο θαρραλέους που φωνάζουν «έρχομαι» στο κάλεσμα του ενός: «Έχουν συγκεντρωθεί κι άλλα σκυλιά στη Βαρυμπόμπη. Ποιος έχει αυτοκίνητο να έρθει μαζί μου;». Μετράς, τουλάχιστον, 5-6 «εγώ, πάμε». Τουλάχιστον 5-6 αποφασισμένους να μην ανασαίνουν μόνον την φωτιά της πόλης, αλλά να βουτήξουν μέσα της. Τους θαυμάζεις κι ας έχεις ξεχάσει ήδη τα πρόσωπα τους.
Μια σκυλίτσα που την έλεγαν Μάγια.
Οι άνθρωποι του Stray με το σπουδαίο έργο συντονίζουν τα υπόλοιπα. Τελικά, εσύ θα φορτώσεις στο πίσω κάθισμα μια μαύρη σκυλίτσα, με ασπρόμαυρα πιτσιλωτά ποδαράκια. Αυτά τα ίδια αθώα μάτια που σε κοιτούσαν πιο πριν, τώρα κρύβουν αγωνία. Η αγωνία κουρνιάζει στο πίσω κάθισμα. Αναγκαστικά, θα οδηγήσεις στο σπίτι της προσωρινής φιλοξενίας της, με τη σκυλίτσα στα πόδια σου. Θα τη χαϊδεύεις στα κόκκινα φανάρια για να την παρηγορήσεις. Θα της τραγουδήσεις για να την καθησυχάσεις. Θα γύρει πάνω σου, σαν ν’ αναζητά κάτι γνώριμο.
Κι όταν θα φτάσετε κάπου στην Κυψέλη – στην πρόθυμη κυρία που προσφέρθηκε να την φιλοξενήσει – θα δεις μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στα μάτια της. «Θα την αγαπήσω», λέει με παιδική αθωότητα η γυναίκα που αναλαμβάνει στο εξής τη φροντίδα της. Την αγκαλιάζει με μητρική θαλπωρή. «Πως να την πω; Πως να την φωνάζω;». Φίλη, της απαντάς. Ακούς τα βήματα της Φίλης στο παρκέ να σε ακολουθούν καθώς κλείνεις την πόρτα πίσω σου. Φίλη σου.
Διάσωση στο πεδίο της φωτιάς από τους εθελοντές του Stray.
Πίσω στο δρόμο για το ΟΑΚΑ, τα μάτια σου τσούζουν. Δεν ξέρεις αν είναι από τον απόκοσμο καπνό που έχει τυλίξει τα πάντα ή από την θλίψη που έχει ακριβώς τις ίδιες ιδιότητες. Σκέφτεσαι πόσοι άνθρωποι έγιναν μια αλυσίδα για να σωθεί ένα πλάσμα. Δεκάδες πλάσματα. Τα μάτια σου ξεπλένονται για λίγο.
Φτάνεις στο σπίτι σου, στην οικογένεια σου, πετάς στην άκρη τα ρούχα που έχουν φορτωθεί τη μυρωδιά του καμένου δάσους και τρέχεις ν’ αγκαλιάσεις το σκυλί σου που σήμερα είναι τυχερό – αν και κάποτε σώθηκε από κάτι άλλο. Δεκάδες ζώα εκεί έξω περιμένουν την καλή του τύχη.
Oι εθελοντές με αυταπάρνηση, επί τω έργω.
Υστερόγραφο: Το βράδυ της επόμενης μέρας, η σκυλίτσα που βαφτίστηκε Φίλη κι έζησε δυο μέρες στην Κυψέλη, ταυτοποιήθηκε ως ένα από τα σκυλιά που αναζητούσαν οι οικογένειες τους. Η ίδια αλυσίδα ενώθηκε πάλι – στην πλατφόρμα messenger αυτή τη φορά. Η Φίλη, που λέγεται Μάγια, έχει επιστρέψει από το μεσημέρι στο σπίτι της.
