5 εμβληματικές προσωπικότητες που αναγνωρίστηκαν μετά θάνατον

Υπάρχουν εκείνοι που γνωρίζουν την δόξα αμέσως μόλις ανακαλύψουν το ταλέντο τους, και εκείνοι που ζουν και δημιουργούν στην αφάνεια, παρά το μεγαλείο των έργων τους. Πρόκειται για κάτι που συμβαίνει μέχρι και σήμερα σε εκατοντάδες καλλιτέχνες σε όλο τον κόσμο.

Μπορεί να μην το γνωρίζουν πολλοί, αλλά πολλές από τις σπουδαίες προσωπικότητες που σήμερα είναι διάσημες σε όλο τον κόσμο, δεν έμαθαν ποτέ πόσο εκτιμήθηκε το δώρο που έκαναν στην ανθρωπότητα. Από μουσικούς μέχρι και επιστήμονες, πολλοί από αυτούς γνώρισαν μάλιστα τη φτώχεια, αλλά και τον χλευασμό από τους ανθρώπους της εποχή τους.

Εμείς λοιπόν θυμόμαστε πέντε διάσημες προσωπικότητες, που πολλοί δεν ξέρουν ότι αναγνωρίστηκαν μετά τον θάνατό τους και δεν γνώρισαν την έκταση της δόξας που πήραν τα έργα τους.

Ο Γιοχάνες Βερμέερ ήταν ένας εργατικός και αφοσιωμένος οικογενειάρχης ο οποίος ανέλαβε σοβαρές ευθύνες από μικρή ηλικία για να ξεπεράσει τις μεγάλες οικονομικές δυσκολίες του και να επιβιώσει. Δεν ήταν τυχερός που κατάφερε να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους Oλλανδούς ζωγράφους του 17^ου αιώνα, ήταν ένα διακριτικό ταλέντο που αποκάλυπτε με επιφανειακή λιτότητα τον μικρόκοσμο των Ολλανδών αστών της εποχής και την καθημερινότητα στο εσωτερικό των σπιτιών τους. Από εκεί αντλούσε και την έμπνευση του.

Fun Fact: Ο Βερμέερ έμεινε στην αφάνεια μέχρι τον θάνατο του και για 2 αιώνες ακόμη, ώσπου ένας Γάλλος κριτικός τέχνης τον ανακάλυψε εκ νέου στα μέσα του 19^ου αιώνα. Το μεγάλο του αριστούργημα «Το εργαστήρι του ζωγράφου» δεν θέλησε να το αποχωριστεί μέχρι και τον θάνατό του.

Ο Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ ήταν ένας μποέμ αριστοκράτης, μια από τις πιο γοητευτικές και ιδιόρρυθμες προσωπικότητες στην τέχνη του 19^ου αιώνα. Στο ατελιέ του, σύχναζαν γραφικά και εκκεντρικά άτομα, τα οποία πρωταγωνιστούσαν στη νυχτερινή ζωή της Μονμάρτης (καλλιτεχνική συνοικία του Παρισιού) και στους  πίνακες του. Η έμπνευσή του, πήγαζε μέσα από τα καμπαρέ, τα παριζιάνικα καφέ, τα τσίρκο, τα άλογα και τα «maisons closes»(πορνεία) και βέβαια τους εκπροσώπους όλων των κοινωνικών τάξεων που σύχναζαν εκεί. Το μεγαλύτερο αριστούργημά του θεωρείται «Ο χορός στο Μουλέν Ρουζ».

Ο Ανρί προσβλήθηκε από μια ασθένεια που του προκάλεσε παραμόρφωση των οστών. Μέσα σε 2 έτη χτύπησε και τα δύο του πόδια και αναγκάστηκε να περπατάει με το μπαστούνι. Η οικογένεια του πίστεψε ότι δεν θα μπορούσε να ζήσει τη ζωή ενός αριστοκράτη και του επέτρεψαν να γίνει ζωγράφος. Η αισθητική του δεν ταίριαζε με την ιδιοσυγκρασία των αριστοκρατών, γι’ αυτό η έκταση του ταλέντου του, εκτιμήθηκε αργότερα.

Fun Fact: Δεδομένου ότι εκείνα τα χρόνια ο μέσος όρος ύψους ήταν πολύ μικρότερος, δεν θεωρούταν ιδιαίτερα κοντός -μάλιστα, ξεπερνούσε το ελάχιστο απαιτούμενο ύψος για να υπηρετήσει κάποιος στο στρατό.

Η κοινωνία δεν ήταν έτοιμη να δεχτεί τη γυναίκα αίνιγμα, την Έμιλι Ντίκινσον, ένα προηγμένο φαινόμενο για την εποχή της. Πριν από τον θάνατο της το 1886 από την ασθένεια του Bright, μόνο 7 από τα ποιήματα της είδαν το φως και αυτά μετά από επεξεργασία για να ταιριάζουν στα πρότυπα της εποχής. Μετά τον θάνατό της, βρέθηκαν και δημοσιεύθηκαν περίπου 1800 ποιήματα που κέρδισαν την αναγνώριση της παγκόσμιας λογοτεχνίας, όπως και την αγάπη που έπρεπε να είχε πάρει εκείνη…

Fun Fact: Όλα της τα ποιήματα τα έγραψε κλεισμένη μέσα στο δωμάτιό της. Σήμερα τα χειρόγραφά της είναι στα χέρια όλου του κόσμου, μέσω του αρχείου της.

Ο Γαλιλαίος υπερασπίστηκε τη διατριβή του Κοπέρνικου, κατά την οποία η Γη δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος, αλλά περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της και γύρω από τον ήλιο. Αυτό σήμερα είναι γνωστό, αλλά κανείς δεν τολμούσε να το υπερασπιστεί δημόσια τότε. Ο θρησκευτικός όχλος θα έβγαινε με πυρσούς και με τσουγκράνες προκειμένου να προστατεύσει την θέση του ως επίκεντρο του κόσμου. Γι’ αυτό και ο Γαλιλαίος κταδικάστηκε ως αιρετικός σε ισόβια φυλάκιση, υπό κατ’οίκον περιορισμό λόγω της προχωρημένης ηλικίας του, αφού πρώτα τον ανάγκασαν να απαρνηθεί τις ιδέες, για τις οποίες μαχόταν μέχρι το τέλος.

Fun Fact: Ο Γαλιλαίος έφυγε από τη ζωή λίγους μήνες πριν γεννηθεί ο Ισαάκ Νεύτων.

Η μουσική της Αναγέννησης καλύπτει περίπου δύο αιώνες, την συναντάμε από τον Μεσαίωνα, μέχρι και την εποχή του μπαρόκ. Όλα ξεκίνησαν όταν τον 16^ο αιώνα, η μουσική άρχισε να απομακρύνεται από την εκκλησία -μέχρι τότε τα μουσικά έργα ήταν κυρίως  θρησκευτικά, που προορίζονταν για τη δοξασία του Θεού και όχι για την ψυχαγωγία του ανθρώπου.

Δεν μπορεί να αποδειχθεί ότι το ταλέντο είναι κληρονομικό, αλλά με την περίπτωση του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ ερχόμαστε πιο κοντά στην απόδειξη, διότι ο πατέρας του ήταν μουσικός  7ης γενιάς και γι’ αυτό συνέχισε την οικογενειακή παράδοση, διδάσκοντας τον γιο του να παίζει βιολί. Στην εποχή του, ήταν μεταξύ άλλων, ένας κορυφαίος οργανίστας και κατασκευαστής οργάνων, εργαζόταν για την αριστοκρατία, ωστόσο, το ταλέντο του στη σύνθεση αναγνωρίστηκε 50 χρόνια μετά τον θάνατό του.

Fun Fact: Η συλλογή The Well-Tempered Clavier παραμένει μέχρι και σήμερα ένας από τους καλύτερους τρόπους διδασκαλίας και εκμάθησής πιάνου γιατί εμπεριέχει όλες τις μέχρι τότε γνωστές τεχνικές.