Τι δουλειά έκαναν 10 εμβληματικοί συγγραφείς πριν γίνουν διάσημοι;

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πως τα έβγαζαν πέρα με τις υποχρεώσεις τους εμβληματικές προσωπικότητες της λογοτεχνίας προτού καθιερωθούν ως μεγάλα ονόματα στον χώρο του βιβλίου; Ή με ποιους τρόπους προσπαθούσαν να στηρίξουν τις συγγραφικές τους συνήθειες και παράλληλά να πληρώσουν και το νοίκι;

Παρακάτω ακολουθούν δέκα σπουδαίοι συγγραφείς και οι δουλειές που χρειάστηκε να κάνουν, άλλοτε επιτυχημένα άλλοτε όχι και τόσο, για να επιβιώσουν, μερικοί εξ’ αυτών ακόμη και αφότου κατάφεραν να εκδοθούν.

Η απόφαση του σπουδαίου Ιρλανδού να ασχοληθεί με τη συγγραφή το 1876, μόνο σε καλό δεν του βγήκε αρχικά, καθώς τα πρώτα του μυθιστορήματα γνώρισαν την απόρριψη από τους εκδοτικούς οίκους, αναγκάζοντας τον να εργαστεί για να βγάλει τα προς το ζην. Στα πρώτα 20+ δούλεψε ως υπάλληλος στην τηλεφωνική εταιρία Edison, στο Λονδίνο, όπου πραγματοποιούσε επιδείξεις για το πως λειτουργεί ένα τηλέφωνο. Ο ίδιος έγραφε ότι το κοινό του δεν ήταν βέβαιο «αν έπρεπε να μου αφήσει φιλοδώρημα ή όχι: Ένα ερώτημα που είτε το απαντούσαν αρνητικά είτε το άφηναν αναπάντητο. Ποτέ δεν μου έδιναν τίποτα». 

Ο δημιουργός του Σέρλοκ Χολμς, έχοντας σπουδάσει ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, υπηρέτησε αρχικά ως χειρούργος στο φαλαινοθηρικό Hope, το 1880, κατά τη διάρκεια μιας αποστολής στην Ανταρκτική, ενώ αργότερα άνοιξε το δικό του ιατρείο στο Χαμσάιρ της Αγγλίας, όπου μοίραζε τον χρόνο του ανάμεσα στη συγγραφή και τους ασθενείς του. Έμπνευση για τον λογοτεχνικό ήρωα Σέρλοκ Χολμς, του οποίου η πρώτη περιπέτεια κυκλοφόρησε το 1887, άντλησε από έναν καθηγητή του στο Πανεπιστήμιο, ο οποίος παρατηρούσε ακόμη και την πιο παραμικρή λεπτομέρεια όσον αφορά την κατάσταση των ασθενών.

Ο Ιρλανδός συγγραφέας και ποιητής αφότου εγκατέλειψε τις σπουδές του στην ιατρική καταπιάστηκε με πολυάριθμα επαγγέλματα: Ερμηνευτής, πιανίστας, καθηγητής αγγλικών στην ηπειρωτική Ευρώπη. Ωστόσο, το πιο αξιοπρόσεκτό υπήρξε εκείνο του διευθυντή κινηματογράφου. Τον Δεκέμβριο του 1909, με τη χρηματική υποστήριξη διάφορων επιχειρηματιών, ο Τζόις ίδρυσε τον πρώτο μόνιμο κινηματογράφο στο Δουβλίνο, τo The Volta Electric Theatre. Τα πρώτα φιλμ που προβλήθηκαν ήταν της Pathé τα «Bewitched Castle» και «The First Paris Orphanage», καθώς και το «The Tragic Story of Beatrice Cenci». Η επιχείρηση, όμως, πωλήθηκε από τους συνεργάτες του τον επόμενο χρόνο.

Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου η εμβληματική συγγραφέας μυστηρίου υπηρέτησε αρχικά ως νοσοκόμα σε στρατιωτικό νοσοκομείο του Torquay και το 1917 ως βοηθός φαρμακοποιού με ετήσιο εισόδημα £800 (με τα σημερινά δεδομένα) έως το τέλος του πολέμου. Τη γνώση που αποκόμισε από την εργασιακή της εμπειρία τη χρησιμοποίησε αρκετές φορές μέσα στις ιστορίες της, οι οποίες υπολογίζεται ότι περιέχουν συνολικά τριάντα δολοφονίες με δηλητήρια. Στο πρώτο της μυθιστόρημα «Η μυστηριώδης υπόθεση Στάιλς», στο οποίο εισάγεται ο ντεντέκτιβ Ηρακλής Πουαρό, μια γυναίκα δηλητηριάζεται με στρυχνίνη.

To 1921, σε ηλικία 24 ετών και έχοντας εγκαταλείψει τις σπουδές του, ο Γουίλιαμ Φώκνερ προσελήφθη ως υπεύθυνος του ταχυδρομείου στο Πανεπιστήμιο του Μισσισσιππή, όπου φοιτούσε μέχρι πρόσφατα. Σύμφωνα με τον άνθρωπο που του βρήκε τη θέση, τον μέντορα του Phil Stone, υπήρξε ο πιο «αναθεματισμένος υπεύθυνος ταχυδρομείου που είχε δει ποτέ ο πλανήτης», καθώς ήταν απίστευτα κακός στη δουλειά του. Πετούσε όποιο γράμμα θεωρούσε ελάσσονος σημασίας, διάβαζε τις ώρες εργασίας και περνούσε τον υπόλοιπο χρόνο των καθηκόντων του γράφοντας ένα βιβλίο. Παραιτήθηκε το 1924.

Καθώς απέτυχε να ολοκληρώσει τις σπουδές του στο Στάνφορντ ο Τζον Στάινμπεκ εργάστηκε σε διάφορα πόστα ως βοηθός σε φάρμες, μαθητευόμενος ζωγράφος, εργάτης σε κατασκευαστικά έργα και ρεπόρτερ. Επιστρέφοντας στην Καλιφόρνια, το 1928, προσελήφθη ως ξεναγός και επιστάτης στη Λίμνη Τάχο όπου γνώρισε και την πρώτη σύζυγό του Carol Henning. Ο γάμος τους πραγματοποιήθηκε στο Λος Άντζελες λίγο μετά από την έκδοση του πρώτου του μυθιστορήματος «Η Χρυσή Κούπα» (1929). Εκεί μαζί με φίλους ο συγγραφέας ξεκίνησε μια επιχείρηση κατασκευής κούκλων βιτρίνας, η οποία ωστόσο απέτυχε.

To 1941, δέκα χρόνια πριν την έκδοση του μυθιστορήματός του «Ο φύλακας στη σίκαλη», ο Σάλιντζερ θα εργασθεί ως υπεύθυνος δραστηριοτήτων για το κρουαζιερόπλοιο MS Kungsholm, όπου και έπρεπε να εξασφαλίσει τη διασκέδαση των 1,500 επιβατών. Ανάμεσα στα καθήκοντά του περιλαμβανόταν η οργάνωση αγώνων τένις και ο χορός με ασυνόδευτες επιβάτισσες. Η σταδιοδρομία του διακόπηκε όταν κατατάχθηκε στον αμερικάνικο στρατό κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Μια τυχαία συνάντηση με τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ, στον Παρίσι, τον ενθάρρυνε να κυνηγήσει μια καριέρα στη συγγραφή.

Αν και είχε δημοσιεύσει αρκετά μυθιστορήματα όταν η οικογένεια του κατέφυγε από την Ευρώπη στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ναμπόκοφ εντάχθηκε αρχικά στο Πανεπιστήμιο του Γουέλσλι και αργότερα του Χάρβαρντ, όπου εργάσθηκε ως φροντιστής της συλλογής λεπιδόπτερων του Μουσείου Συγκριτικής Ζωολογίας. Αυτοδίδακτος, έγραψε πολυάριθμες εκτενείς και έγκυρες πραγματείες για τις πεταλούδες, ενώ κάθε καλοκαίρι πήγαινε στην εξοχή για να συλλέξει διάφορα είδη προς παρατήρηση. Μάλιστα, ανέπτυξε και μια θεωρία για την εξέλιξη του είδους της κοινής μπλε πεταλούδας, η οποία αποδείχθηκε αληθής το 2011 από μια ομάδα επιστημόνων.

Έχοντας εγκαταλείψει τις σπουδές νομικής στο Πανεπιστήμιο της Αλαμπάμα, η συγγραφέας του «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια» μετακόμισε στη Νέα Υόρκη με την επιθυμία να ακολουθήσει μια λογοτεχνική καριέρα. Εκεί, εργάστηκε ως πωλήτρια εισιτηρίων για τις αεροπορικές εταιρείες Eastern Airlines και BOAC, ενώ παράλληλα στον ελεύθερο χρόνο της έγγραφε άρθρα και σύντομες ιστορίες. Το 1956 γνώρισε μέσω του παιδικού της φίλου Τρούμαν Καπότε τον παραγωγό του Μπροντγουέι, Μίχαελ Μπράουν, o οποίος της προσέφερε οικονομική βοήθεια ώστε να ασχοληθεί εξ’ ολοκλήρου με το γράψιμο.

Προτού γνωρίσει τη διεθνή αναγνώριση με το δυστοπικό μυθιστόρημά της «Η ιστορία της θεραπαινίδας», η βραβευμένη συγγραφέας έπιασε την πρώτη της δουλειά σε καφετέρια στο Τορόντο, το 1962, ώστε να είναι σε θέση να πληρώσει τα δίδακτρα του κολεγίου. Εκεί, έχοντας ελάχιστη εργασιακή εμπειρία, εργαζόταν ως ταμίας και σερβιτόρα. Η ίδια έλεγε: «Νομίζω ότι με προσέλαβαν επειδή νόμιζαν ότι η μέχρι τότε ταμίας τους έκλεβε και χρειαζόντουσαν κάποιον πραγματικά αδέξιο». Η δουλειά δεν αποδείχθηκε ιδιαίτερα δύσκολη για την ίδια, ωστόσο παραιτήθηκε εξαιτίας μιας σπασμένης ταμειακής μηχανής.