H ιστορία του μαγιό: Το πιο must αξεσουάρ του καλοκαιριού στο πέρασμα των χρόνων
Από την αρχαία Ρώμη έως τα πιο σύγχρονα χρόνια και από την κάλυψη ολόκληρου του σώματος έως τη γέννηση του μπικίνι, αυτή είναι η εξέλιξη του πιο must ενδύματος του καλοκαιριού, στο πέρασμα των χρόνων.
Καθώς το φετινό καλοκαίρι φτάνει στο ζενίθ του και ο κόσμος ξεχύνεται στις παραλίες για να απολαύσει τον ήλιο και τη θάλασσα και να κάνει ένα απαραίτητο διάλειμμα, εμείς κάνουμε μια αναδρομή στην μακρά ιστορία του πιο δημοφιλούς καλοκαιρινού ενδύματος, του μαγιό.
Ένα ένδυμα το οποίο έχει γνωρίσει στο πέρασμα των χρόνων ατέλειωτες, δημιουργικές καινοτομίες, αλλάζοντας ριζικά το μέγεθος, το σχήμα και την υφή του. Παρακάτω ακολουθεί μια μίνι εξιστόρηση της εξέλιξης του μαγιό από την αρχαιότητα έως και τα πιο σύγχρονα χρόνια.
Αρχαιότητα
Φώτο; Wikimedia Commons
Στην αρχαία Ρώμη η κολύμβηση δεν ήταν μια ιδιαίτερα διαδεδομένη δραστηριότητα και όταν συνέβαινε λάμβανε χώρα ιδιωτικά, σε σπίτια ή σε λουτρά. Αν και ορισμένες πηγές αναφέρουν ότι οι άνθρωποι τότε κολυμπούσαν συνήθως γυμνοί, ωστόσο ένα μωσαϊκό στη Villa Roma de Casale της Σικελίας, που χρονολογείται τον 4ο αιώνα μ.Χ. και αποτελεί την πρώτη γνωστή αναπαράσταση μαγιό, απεικονίζει γυναίκες να ασκούνται φορώντας ένα είδος μπικίνι.
Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, στη χριστιανική Δύση, η θρησκεία διαμόρφωσε μια εκ διαμέτρου διαφορετική αντίληψη όσον αφορά την κολύμβηση. Η σχέση του ανθρώπου με το νερό έγινε αρκετά αμφίσημη, η θάλασσα αντιπροσώπευε περισσότερο θανάσιμους κινδύνους και το κολύμπι θεωρούταν ανήθικο, επομένως το μαγιό δεν ήταν απαραίτητο.
Η «επιστροφή» της συγκεκριμένης δραστηριότητας στη Δυτική Ευρώπη υπήρξε μια ιδιαίτερα επίπονη διαδικασία που ξεκίνησε τον 16ο αιώνα και γνώρισε ραγδαία εξέλιξη στον 17ο αιώνα, όπου και θεωρήθηκε ωφέλιμο για την υγεία του σώματος.
Μια Αγγλίδα περιηγήτρια, η Celia Fiennes, σε ένα έγγραφο του 1687, καταγράφει το τυπικό μαγιό που φορούσαν οι κυρίες της εποχής: «Οι κυρίες πήγαιναν για μπάνιο φορώντας ένα κίτρινο ένδυμα με λεπτό και τραχύ ύφασμα, άκαμπτο και με μακριά μανίκια σαν το ένδυμα ενός εφημέριου. Το νερό το φούσκωνε με τέτοιο τρόπο ώστε να μη κολλάει και έτσι να μη γίνεται ορατή η σιλουέτα».
18ος αιώνας: Η «σεμνότητα» κυριαρχεί στο μαγιό
Η έμφαση στην ηθική όσον αφορά την κολύμβηση, που επικρατούσε τον Μεσαίωνα, πέρασε και στον 18ο αιώνα όταν και το σχέδιο ενός «μαγιό» ακολουθούσε ορισμένες συντηρητικές προδιαγραφές. Οι Ευρωπαίες κυρίες βουτούσαν στη θάλασσα φορώντας μακριά φορέματα, είτε μάλλινα είτε φανελένια, με μανίκια και μακριές κάλτσες, τα οποία αν και ήταν βαριά στο κολύμπι, δεν γινόντουσαν διάφανα από το βρέξιμο που ήταν και το ζητούμενο.
Πολύτιμα αξεσουάρ, που συνέβαλαν στην εξασφάλιση της σεμνότητας κατά τη διάρκεια του μπάνιου στη θάλασσα, θεωρούταν ένα είδος τετράτροχών αμαξών, τα οποία τσουλούσαν μέχρι το νερό μεταφέροντας τις λουόμενες με διακριτικότητα στην παραλία.
19ος αιώνας: Ποια λειτουργικότητα;
Φώτο: Kyoto Costume Institute
Το πρώτο μισό του 19ου αιώνα η επιδίωξη της σεμνότητας εξακολουθούσε να υπερβαίνει την ανάγκη της λειτουργικότητας όσον αφορά τα μαγιό. Μάλιστα, στον ποδόγυρο των μακριών φορεμάτων, φτιαγμένων από άκαμπτα υφάσματα που δεν γινόντουσαν διαφανή με το νερό, πολλές γυναίκες έραβαν ένα είδος βαριδιού, ώστε να αποτραπεί η αποκάλυψη οποιουδήποτε εκατοστού γυμνού δέρματος.
Στα μέσα του αιώνα χάρη στη σουφραζέτα και αρθρογράφο Αμέλια Μπλούμερ, η οποία κατάφερε να επιφέρει αξιοσημείωτες μεταρρυθμίσεις όσον αφορά τη γυναικεία ενδυμασία, τα μαγιό των γυναικών αν και εξακολουθούσαν να καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος του σώματος και να είναι μη πρακτικά, γνώρισαν κάποιες αλλαγές. Η Μπλούμερ εισήγαγε ένα είδος χαλαρής παντελόνας, εμπνευσμένης από την ενδυμασία των χαρεμιών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία φοριόταν μαζί με τουνίκ, προκαλώντας αντιδράσεις σε μια εποχή όπου μόνο οι άντρες φορούσαν παντελόνια.
Τα μαγιό «Μπλούμερ» όπως ονομάστηκαν έγιναν λιγότερο περιοριστικά κατά το τέλος του αιώνα, το ύφασμα από το οποίο ράβονταν ήταν ελαφρύτερο ενώ το μήκος τους ανέβηκε πιο ψηλά στο πόδι, αν και η κάλυψη εξακολουθούσε να αποτελεί προτεραιότητα, για τον λόγο αυτό οι μακριές κάλτσες εξακολουθούσαν να είναι απαραίτητες. H συγκεκριμένη τάση οδήγησε στο επαναστατικό μονοκόμματο μαγιό των αρχών του 20ου αιώνα.
Η επαναστάτρια Ανέτ Κέλερμαν
Φώτο: Wikimedia.org
Το 1907 η Αυστραλιανή επαγγελματίας αθλήτρια κολύμβησης Ανέτ Κέλερμαν, μία από τις πρώτες γυναίκες που επιχείρησαν να διασχίσουν κολυμπώντας τη Μάγχη, υπήρξε υπέρμαχος ενός ελαφρύτερου και πιο στενού μαγιό, το οποίο έμοιαζε αρκετά με το αντρικό και θα τη βοηθούσε στη νίκη. Το σχέδιο της «αγκάλιαζε» τη φόρμα του σώματος της και ήταν μονοκόμματο. Την ίδια χρονιά, μάλιστα, η Κέλερμαν συνελήφθη στη Βοστώνη επειδή το φορούσε.
Η συνεισφορά της, ωστόσο, υπήρξε καθοριστική για την εξέλιξη του μαγιό. Καθώς το συγκεκριμένο σχέδιο γινόταν όλο και περισσότερο αποδεκτό, άρχισε να διακοσμούνταν με φραμπαλάδες και φιοριτούρες, όπως σχεδιασμένες τσέπες, βολάν με πτυχώσεις κ.α. Η λειτουργικότητα άρχισε να αναδύεται μαζί με μια διασκεδαστική αίσθηση της μόδας.
Το μαγιό στο πρώτο μισό του 2ου αιώνα
Φώτο: Pinterest
Καθώς ο 20ος αιώνας προχωρούσε και οι γυναίκες του μεσοπολέμου απολάμβαναν περισσότερες ελευθερίες, η βιομηχανία του Χόλλυγουντ άνθιζε και, παράλληλα, τα αθλήματα, όπως οι μοντέρνοι Ολυμπιακοί Αγώνες, τραβούσαν όλο και περισσότερο την προσοχή του κοινού, τα μαγιό άλλαξαν δραστικά. Τη λεγόμενη Εποχή της Τζαζ (δεκαετία 1920) έγιναν πιο κοντά, θυμίζοντας στο κάτω μέρος τους σορτς και ακολουθώντας τη μόδα στα γυναικεία φορέματα. Οι κανόνες ευπρέπειας χαλάρωσαν αρκετά.
Η πρώτη επιχείρηση που σχεδίασε και λανσάρισε τα συγκεκριμένου τύπου μαγιό, το 1921, ήταν η Jantzen στην αμερικάνικη πολιτεία του Όρεγκον, ενώ την αμέσως επόμενη δεκαετία έγιναν περισσότερο στενά και εξώπλατα.
Ο γαλλικός οίκος μόδας Chanel ήταν εκείνος που υπήρξε καθοριστικός στη μετάβαση του μαγιό από ταμπού σε μόδα. Η αισθητική του: Κομψό, ευκολοφόρετο, που κολακεύει τη σιλουέτα. Η Chanel και ο σχεδιαστής αθλητικών ενδυμάτων Ζαν Πατού ξεκίνησαν να πουλάνε μαγιό στις παρισινές μπουτίκ και το νέο σχέδιο εξαπλώθηκε γρήγορα στη Γαλλική Ριβιέρα και απέκτησε θαυμαστές μέχρι και από τον χώρο του κινηματογράφου, όπως η θρυλική Τζόαν Κρόφορντ.
Η καθιέρωση της κολύμβησης ως ένα ιδιαίτερο ανταγωνιστικό αγώνισμα, βοήθησε στην διάδοση του συγκεκριμένου τύπου μαγιό, το οποίο άρχισε να κατασκευάζετε, από τη δεκαετία του 1940 και έπειτα, από καινούρια λεία υφάσματα όπως το νάιλον. Επιπλέον, το μπούστο κατέβαινε όλο και περισσότερο με το πέρασμα των χρόνων, ενώ τα μανίκια εξαφανίστηκαν.
Φώτο: Pinterest
Το 1946 πραγματοποιήθηκε μια ρηξικέλευθη τομή στην εξέλιξη του μαγιό. Ο Γάλλος σχεδιαστής Λουί Ρεάρ εφήυρε το μπικίνι, το οποίο πήρε το όνομά του από τις πυρηνικές δοκιμές που έλαβαν χώρα την περίοδο εκείνη στα νησιά του Μπικίνι Άτολ, καθώς θεώρησε ότι το δημιούργημα του θα ήταν εξίσου σοκαριστικό. Αποτελούταν από δύο κομμάτια, ένα τύπου στηθόδεσμο από πάνω και δύο ανεστραμμένα τρίγωνα υφάσματος συνδεδεμένα με μια λωρίδα υφάσματος από κάτω και ήταν το μικρότερο σε μέγεθος μαγιό του κόσμου εκείνη την εποχή.
Ένα δυναμικό και «τολμηρό» ένδυμα, κατασκευασμένο από ελαστικά υλικά όπως το νάιλον και το λαστέξ, τα οποία το έκαναν ανθεκτικό και πιο γυαλιστερό στο νερό. Αν και θεωρούνταν ανάρμοστο και απαγορεύτηκε αρχικά σε ορισμένες καθολικές χώρες όπως η Ιταλία, σιγά σιγά, ωστόσο, κέρδιζε όλο και περισσότερο έδαφος και φοριόταν από τους πάντες.
Από εκεί και πέρα έως σήμερα ο σχεδιασμός του μαγιό κινήθηκε προς όλες τις κατευθύνσεις, από το μονοκίνι του Ρούντι Γκέρνραϊχ στα 1960s, στο ολόσωμο κόκκινο μαγιό που φορούσε η Φάρα Φόσετ στη φημισμένη αφίσα του 1975, έως τα ρετρό, τα ψηλόμεσα, τα χαβανέζικα και τα στρινγκ.
