Ο Άνθρωπος του Θεού
Δεύτερο Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του Λος Αντζελες για την ταινία που βασίζεται στη ζωή του Αγίου Νεκταρίου, τον οποίο υποδύεται ο Άρης Σερβετάλης.
Η ασκητική ζωή και το θεάρεστο έργο του Αγίου Νεκταρίου δίνεται μέσω της καταγραφής των σημαντικότερων σταθμών στην πορεία του ανθρώπου που ήταν γνωστός ως Αναστάσιος Κεφαλάς και μεταξύ άλλων διατέλεσε Μητροπολίτη Πενταπόλεως, προκαλώντας τη ζήλια των κληρικών στην Αλεξάνδρεια που έτρεμαν στην σκέψη του να γίνει ο επόμενος Πατριάρχης Αιγύπτου.
Ο Άγιος της ΑιγίνηςΓεννημένος στη Σηλυβρία της Θράκης την 1η Οκτωβρίου 1846 από φτωχούς γονείς, ο Αναστάσιος Κεφαλάς χρειάστηκε να μετακομίσει στην Κωνσταντινούπολη στην τρυφερή ηλικία των 13 ετών για να δουλέψει σε τσαγκάρικο (σύμφωνα με άλλες πηγές σε καπνοπωλείο) ώστε να βγάζει τα προς το ζην. Την κλίση του στη θρησκεία την καλλιέργησε από νωρίς με συνεχή μελέτη των εκκλησιαστικών κειμένων και παρότι εργάστηκε ως δάσκαλος στο χωριό Λίθιο της Χίου, το μέλλον του ανήκε ολοκληρωτικά στην Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία. Το 1876 έγινε μοναχός με το όνομα Λάζαρος στη Χίο και τον επόμενο χειροτονήθηκε διάκονος με το όνομα Νεκτάριος.
Η ταινία της Γελένα Πόποβιτς εστιάζει κυρίως στην συνεπή εκκλησιαστική δράση και το ριζοσπαστικό παιδαγωγικό έργο του (χαρακτηριστικό παράδειγμα η τιμωρία της απεργίας πείνας που επέβαλλε στον εαυτό του όταν κάποιοι μαθητές στην Ριζάρειο Σχολή που διηύθυνε τσακώθηκαν μεταξύ τους) και φυσικά τις αντιπάθειες που είχε στους κύκλους της εκκλησίας, με συνέπεια να τον συκοφαντούν διαρκώς βάζοντας εμπόδια στο δρόμο του.
Η ταινία όμως παρά τις καλές προθέσεις της δεν έχει ιδιαίτερη καλλιτεχνική αξία. Τα βασικότερα επεισόδια της παλιομοδίτικης τούτης βιογραφίας δίνονται με την λογική μιας γραμμικής αφήγησης που δεν έχει καμιά άλλη άποψη πέρα από το να τονιστεί η «θεία» χάρη ενός ανθρώπου που βρέθηκε πιο κοντά από κάθε άλλον στο Θεό του. Όλα τα συνοδευτικά σχόλια δίνονται με μια επιδερμική αδιαφορία που ενισχύει την απλοϊκότητα του σεναρίου.
Επίσης η απόλυτα προβλέψιμη πλοκή (ακόμη κι αν δεν ξέρετε πολλά για τη ζωή του Αγίου Νεκταρίου εύκολα μπορείτε να μαντέψετε τα βασικά επεισόδια της) ακολουθεί την λογική του παραλληλισμού με την ζωή του Χριστού, ειδικά σε ό,τι αφορά στη σχέση του με την ηγεσία της εκκλησίας.
Το τελευταίο κεφάλαιο της ζωής του που αφορά στην απόσυρση του στην Αίγινα και την επαναλειτουργία ενός ερειπωμένου μοναστηριού κυριολεκτικά με τα ίδια του τα χέρια, ενώ θεωρητικά είναι το πιο δυνατό και φορτισμένο συναισθηματικά κομμάτι του φιλμ (με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη να τον κατηγορεί ότι εκμεταλλεύτηκε την κόρη της) καταλήγει σε μια τρύπα στο νερό: πολλές κακοφτιαγμένες σκηνές, με αστείους (χωρίς να το θέλουν φυσικά οι ερμηνευτές) διαλόγους και ένα απίστευτα αφελές φινάλε που ενισχύεται από την τραγική ερμηνεία του Μίκι Ρουρκ στον ρόλο του ανάπηρου που θεραπεύεται όταν αγγίζει το ρούχο του αγίου!