ΠΕΜΠΤΗ
21
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
«Αλίμονο από τους ηθικούς που είναι ηθικοί επειδή δεν μπορούν να είναι ανήθικοι. Και από τους τίμιους που είναι τίμιοι επειδή δεν μπορούν να είναι άτιμοι».
Παντελής Ζερβός στην ταινία «Η Θεία απ’ το Σικάγο» (1957).
«Τι μυστήριο πράγμα είναι αυτό με τα λεφτά; Εκείνοι που τα μαζεύουν δεν ξέρουν να τα τρώνε. Κι εκείνοι που ξέρουν να τα τρώνε δεν μπορούν να τα μαζέψουν».
Δημήτρης Νικολαΐδης στην ταινία «Θα Σε Κάνω Βασίλισσα» (1964).
«Τα λεφτά αρχίζεις να τα λογαριάζεις απ’ την ώρα που σου περισσεύουν».
Μίμης Φωτόπουλος στην ταινία «Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο» (1955).
«Την ομορφιά στη ζωή δεν τη δίνουν τα απαραίτητα. Τη δίνουν τα περιττά».
Μαίρη Λαλοπούλου στην ταινία «Ένα Βότσαλο στη Λίμνη» (1952).
«Οι περιουσίες, όσο μεγάλες κι αν είναι, δεν εξασφαλίζουν ποτέ την ευτυχία».
Δημήτρης Παπαμιχαήλ στην ταινία «Το Ξύλο Βγήκε απ’ τον Παράδεισο» (1959).
Το Ξύλο Βγήκε απ’ τον Παράδεισο
«Οι γυναίκες έτσι είναι. Οι νόμιμες τρελαίνονται για την οικονομία. Οι παράνομες τρελαίνονται για τη σπατάλη».
Ντίνος Ηλιόπουλος στην ταινία «Ο Φίλος μου ο Λευτεράκης» (1963).
«Κάθε γυναίκα είναι κι ένα βότσαλο. Κι η γυναίκα σου. Και με αυτήν θα μπορούσες να αναταράξεις τη μουχλιασμένη γαλήνη της λίμνης σου. Ίσως, βέβαια, να μη σου κάμει κύματα και αφρούς. Πάντως, τα πράσινα νερά της θα σαλέψουν!»
Ίλυα Λιβυκού στην ταινία «Ένα Βότσαλο στη Λίμνη» (1952).
«Το μόνο πράγμα που δίνεις και ύστερα δίνεις κι από πάνω για να το πάρουν είναι τα σκουπίδια. Θα πληρώνουμε για να μας παίρνουν τα κορίτσια μας όπως πληρώνουμε για να μας παίρνουν τα σκουπίδια μας;»
Λάμπρος Κωνσταντάρας στην ταινία «Η Κόρη μου η Σοσιαλίστρια» (1966).
Η Κόρη μου η Σοσιαλίστρια
«Όταν η φτώχεια μπαίνει από την πόρτα, η αγάπη βγαίνει απ’ το παράθυρο. Μακάρι να μπορούσε κάθε κορίτσι να παντρεύεται εκείνον που αγαπάει ή να αγαπάει εκείνον που παντρεύεται. Αλλά αυτό, δυστυχώς, δεν γίνεται. Η αγάπη πηγαίνει με τα νιάτα. Τα νιάτα πάλι πηγαίνουν με τη φτώχεια».
Μάρω Κοντού στην ταινία «Αλίμονο στους Νέους» (1961).
Αλίμονο στους νέους
«Σ’ αυτόν τον τόπο το δύσκολο δεν είναι να ’ναι κανείς Υπουργός. Το δύσκολο είναι να ’ναι Κύριος».
Λάμπρος Κωνσταντάρας στην ταινία «Υπάρχει και Φιλότιμο» (1965).
«Αυτό είναι το ελάττωμά μας. Αδύνατον να παραδεχθούμε τη στραβωμάρα μας και την ανικανότητά μας. Πρέπει να τη φορτώσουμε κάπου αλλού. Εγώ τουλάχιστον τόσα χρόνια δεν άκουσα ποτέ έναν Έλληνα να ’χει το θάρρος και να πει: “Μάλιστα, κύριοι! Έφταιξα! Συγγνώμη!”. Τι ωραιότερο!»
Λάμπρος Κωνσταντάρας στην ταινία «Υπάρχει και Φιλότιμο» (1965).
Υπάρχει και Φιλότιμο
«Τα λάθη είναι σαν το σίδερο. Κολλάνε όταν είναι ζεστό. Όταν κρυώσει, άσ’ τα να πάνε στο διάολο!»
Ρένα Βλαχοπούλου στην ταινία «Η Ρένα Είναι Οφσάιντ» (1972).
«Η απόγνωση σε κάνει καμιά φορά να κολυμπήσεις σ’ έναν οχετό. Και το σπουδαιότερο στο κολύμπι είναι να πάρεις την πρώτη βουτιά. Έτσι και την πάρεις, μετά κολυμπάς και μπρούμυτα, κολυμπάς και ανάσκελα, κολυμπάς και κρόουλ!»
Γιώργος Κωνσταντίνου στην ταινία «Καλώς Ήρθε το Δολάριο» (1967).
Καλώς Ήρθε το Δολάριο
«Τη ζωή τη ρημάδα δεν πρέπει να την παίρνεις με το δάκρυ και με τη μουρμούρα».
Γεωργία Βασιλειάδου στην ταινία «Η Καφετζού» (1956).
«Η ζωή είναι ένας ατέλειωτος πόλεμος. Και κάθε τόσο πρέπει να δίνουμε και από μία μάχη. Διότι είναι γνωστόν ότι, και στη ζωή και στον πόλεμο, η τύχη βοηθάει πάντα τους τολμηρούς».
Βασίλης Λογοθετίδης στην ταινία «Ένας Ήρωας με Παντούφλες» (1958).
«Όπως αυτός ο δειλός ο στρατιώτης, που φοβάται το κρύο, φοβάται τα χιόνια, φοβάται τη μάχη και πάνω στην κρίσιμη στιγμή τα παρατάει όλα για να γυρίσει πίσω, στη ζεστασιά, στη σόμπα και στη σιγουριά, είναι λιποτάκτης· έτσι κι εσύ, είσαι λιποτάκτης, αφού δεν στάθηκες να δώσεις τη μάχη της ζωής».
Βασίλης Λογοθετίδης στην ταινία «Ένας Ήρωας με Παντούφλες» (1958).
«Η πατρίδα δεν έχει υποχρέωση σε κανέναν. Γιατί ό,τι κάνει κανείς για την πατρίδα του δεν είναι ρουσφέτι – είναι καθήκον! Αν σ’ όλους αυτούς τους ήρωες που αγωνίστηκαν γι’ αυτόν τον τόπο, τους στήναμε κι από ένα άγαλμα, θα φρακάριζαν οι δρόμοι και οι πλατείες, και δεν θα είχαμε μέρος να περπατήσουμε!»
Βαγγέλης Πρωτόπαππας στην ταινία «Ένας Ήρωας με Παντούφλες» (1958).
Ένας Ήρωας με Παντούφλες
«Προς τι το αίμα, προς τι το μίσος, προς τι ο αλληλοσπαραγμός; Για όλους υπάρχει γη, για όλους υπάρχει ήλιος. Θεμέλιο της ευτυχίας, η Δικαιοσύνη και η Αγάπη!»
Χρήστος Τσαγανέας στην ταινία «Οι Γερμανοί Ξανάρχονται» (1948).
«Η τρέλα είναι η λογική των ολίγων και τρελός υποτίθεται είναι εκείνος που διαφωνεί με τους πολλούς. Ερωτάται όμως: Είναι πάντοτε τρελός εκείνος που διαφωνεί με τους πολλούς; Και γιατί να μην είναι τρελοί οι πολλοί που διαφωνούν με τον έναν και να είναι ο ένας που διαφωνεί με τους πολλούς;»
Νικήτας Πλατής στην ταινία «Ο Φίλος μου ο Λευτεράκης» (1963).
Ο Φίλος μου ο Λευτεράκης
«Το δίκιο το ’χει πάντοτε η αγάπη».
Αλέκος Αλεξανδράκης στην ταινία «Το Κλωτσοσκούφι» (1960).
«Ένας άνθρωπος μπορεί να φταίει για πολλά πράγματα. Δεν φταίει, όμως, για το πού γεννήθηκε και το πώς μεγάλωσε. Ας πούμε ότι υπάρχουν χορταράκια που φυτρώνουν σε κήπους πολυτελών επαύλων και τα ποτίζουν και τα φροντίζουν οι κηπουροί. Αυτά είναι τα χορταράκια τα τυχερά. Υπάρχουν όμως και τα άλλα, τα άτυχα, που φυτρώνουν μέσα στα λασπόνερα και στις βρωμιές. Και που, αν δεν τα ποτίσει το χοντροπάπουτσο κανενός αλήτη, μεγαλώνουν μόνα τους. Ολομόναχα. Μεγαλώνουν και ανθίζουν κιόλας. Ανθίζουν όμως μάταια. Γιατί κανένας δεν θα σκύψει να τα μυρίσει μέσα στην τόση βρωμιά που τα περιβάλλει…».
Αλίκη Βουγιουκλάκη στην ταινία «Το Δόλωμα» (1964).
Το Δόλωμα
– «Όλα τα ωραία κρατάνε λίγο…»
Δημήτρης Παπαμιχαήλ στην ταινία «Η Αλίκη στο Ναυτικό» (1961).
– «Ίσως αν κράταγαν πολύ, δεν θα ’ταν πια ωραία…»
Αλίκη Βουγιουκλάκη στην ταινία «Η Αλίκη στο Ναυτικό» (1961).
«Κάθε μέρα τελειώνει και κάτι ωραίο που δεν ξανάρχεται ποτέ πια…».
Αλίκη Βουγιουκλάκη στην ταινία «Χτυποκάρδια στο Θρανίο» (1963).
Χτυποκάρδια στο Θρανίο
«Ο πόνος μοιρασμένος είναι μισός και η χαρά μοιρασμένη είναι διπλή».
Δημήτρης Παπαμιχαήλ στην ταινία «Χαμένα Όνειρα» (1961).
«Θάλασσα… Σ’ όποιον την έχει μάθει, δύσκολο τού είναι να τη στερηθεί…».
Στέλλα Γκρέκα στην ταινία «Μαρίνα» (1947).
«Κανένας δεν είναι αθάνατος. Και μόνο ο θάνατος επλάσθη αθάνατος…».
Θανάσης Βέγγος στην ταινία «Χαμένα Όνειρα» (1961).
