Οι Όρνιθες του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα, σε θέατρα της Αττικής
Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος παρουσιάζει τις Όρνιθες, τη διαχρονική κωμωδία του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα, σε περιοδεία.
Μετά την περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, οι «Όρνιθες» του ΚΘΒΕ ετοιμάζονται να «πετάξουν» και στον ουρανό της Αθήνας, απογειώνοντας το θεατρόφιλο κοινό, στις 8 και 10 Σεπτεμβρίου.
Μετά τις διθυραμβικές κριτικές που απέσπασαν πέρσι στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, στην περιοδεία αλλά και στα Φεστιβάλ Δάσους, Δίον και Φιλίππων, οι «Όρνιθες» σε σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα, με πρωταγωνιστές τους Ταξιάρχη Χάνο, Γιάννη Σαμψαλάκη, Βασίλη Παπαδόπουλο, κι έναν πολυπληθή θίασο ηθοποιών, επανέρχονται και μας καλούν να «ανοίξουμε φτερά».
Λίγα λόγια για το έργο:Ο Πεισθέταιρος και ο Ευελπίδης απηυδισμένοι από τη διαφθορά σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, στην οποία έχει περιέλθει η πόλη, φεύγουν για να βρουν τον Τηρέα, τώρα πια Έποπα, κάποτε άνθρωπο, τώρα πια τσαλαπετεινό, για να μάθουν από αυτόν και τα άλλα πουλιά -που πετούν ψηλά και ίσως γνωρίζουν- αν υπάρχει κάποιος τόπος ειρηνικός να πάνε να ζήσουν εκεί. Εκείνος δεν γνωρίζει, και τότε ο Πεισθέταιρος του προτείνει να ιδρύσουν από κοινού μια νέα Πολιτεία -μεταξύ ουρανού και γης- που θα εξουσιάζει ταυτόχρονα θεούς και ανθρώπους και όπου τα πουλιά θα έχουν τη θέση που τους αναλογεί.
Πριν ακόμα, καλά- καλά, χτιστεί η νέα Πολιτεία, η φήμη της εξαπλώνεται, γίνεται μόδα ανάμεσα στους ανθρώπους αλλά αυτό αναστατώνει τους θεούς. Επισκέπτες από γη και ουρανό πάνε κι έρχονται και όλοι προσπαθούν να αποκομίσουν οφέλη από την ίδρυσή της. Ο Πεισθέταιρος συνδιαλέγεται με Θεούς και ανθρώπους, συνάπτει ή απορρίπτει συμμαχίες, επιβάλλει τους δικούς του κανόνες-ακόμα και με τη βία- πάντα στο όνομα της Δημοκρατίας, παντρεύεται τη κόρη του Δία και ανακηρύσσεται παντοκράτορας.
Η νέα Πολιτεία είναι μια ουτοπία που διέπεται από λογικούς κανόνες και λειτουργεί ως φανταστικό πείραμα. Τι θα γινόταν αν η ανθρώπινη λογική δοκίμαζε τα όρια της πιο αδιαμφισβήτητης(;) εξουσίας; Ο Αριστοφάνης με εργαλεία του τη σάτιρα και τη φαντασία, καταφέρνει να μετουσιώσει την πίκρα και την αγανάκτηση σε κωμικότητα και να αναδείξει ακόμα μια φορά τη λυτρωτική λειτουργία του γέλιου.