Status Update: Στέφανος Δημουλάς, χορευτής – χορογράφος

Κατάλαβα ότι το μέλλον μου βρισκόταν στο χορό στην ηλικία των 15-16

– όταν, δηλαδή, έπρεπε να πάρω στα σοβαρά το μέλλον μου, τις πανελλαδικές και τον ίδιο μου τον εαυτό. Έκανα πολλαπλές συζητήσεις με τους γονείς μου και την καθηγήτρια χορού μου, Άντζελα Καλαντζή και κατέληξα πως η σωστή απόφαση ήταν να το προσπαθήσω τότε που μπορούσα ηλικιακά. Έτσι, λοιπόν, έβαλα το Plan A (ακροάσεις σε πανεπιστήμια χορού για την εισαγωγή μου) και το Plan Β (πανελλαδικές) εν δράσει.

Ο χορός δεν μου στέρησε ιδιαίτερα από την παιδική μου αθωότητα.

Αυτά που μου στέρησε ήταν ξεκούραση και χρόνο. Όταν οι συμμαθητές μου πήγαιναν μετά το φροντιστήριο να διαβάσουν σε φυσιολογικές ώρες και να κοιμηθούν επίσης σε φυσιολογικές ώρες για την προετοιμασία τους για τις πανελλαδικές, εγώ πήγαινα στη σχολή χορού για εξάσκηση για τις προσωπικές μου ‘’πανελλαδικές χορού’’ (για να μπω σε ακαδημίες χορού) και κατέληγα να διαβάζω για τα μαθήματα της επόμενης ημέρας μέχρι τις 3 τα ξημερώματα.

Υπήρξε μια εμπειρία που καθόρισε την πορεία των πραγμάτων, ναι.

Φεύγοντας την τελευταία μέρα για τελευταία φορά από την αίθουσα χορού του πανεπιστημίου στη Σκωτία, έτρεξε από πίσω μου η πιο αυστηρή (και μισητή μου να συμπληρώσω εδώ, αλλά μην της το πείτε) καθηγήτρια και με σταμάτησε. Άκουσα μια φράση από το στόμα της που δεν το περίμενα ποτέ. Μου είπε πως από όλους τους φοιτητές τμήματός μου, πιστεύει πως θα είμαι αυτός που θα προχωρήσει στον κλάδο μας. Ήταν πολύ συγκινητική στιγμή για μένα.

Ο Χορός είναι για μένα ακριβώς το ίδιο πράγμα που είναι ο νόμος για έναν δικηγόρο,

οι αριθμοί για έναν λογιστή, το στυλό για έναν δημοσιογράφο. Είναι η καθημερινότητά μου. Ο τρόπος διαβίωσής μου, το επάγγελμα μου, ο τρόπος ζωής μου. Όλη η καθημερινότητά μου περιβάλλεται από το χορό, ο τραπεζικός μου λογαριασμός, οι φόροι μου, τα λόγια μου, οι δημοσιεύσεις μου.

Θα σας απογοητεύσω αν σας εξομολογηθώ πως η χορευτική ζωή μου δεν είναι σαν από ταινία;

Δεν είχα αφοσίωση και ξεκάθαρο στόχο εξ αρχής. Είχα μία φυσική κλίση στο χορό, με γοήτευε και επίσης είχα μία φυσική κλίση στην επιμονή, στο πείσμα. Έτσι, λοιπόν, αποφάσισα να καταπιαστώ με το χορό και να προσπαθήσω το καλύτερο μου σε αυτόν όπως ακριβώς ένας νέος άνθρωπος πιστεύει πολύ στην ιδέα του και προσπαθεί το καλύτερό του για αυτή.

Πίστευα πάντα στην προσπάθεια.

Στην προσπάθεια του να κάνω την ιδέα μου πράξη. Γι’ αυτό πιστεύω πως κατάφερα – ό,τι τέλος πάντων έχω καταφέρει μέχρι τώρα – για άλλους μικρό, για άλλους μεγάλο. Γιατί δεν άφησα ποτέ το ταβάνι που μου έβαζαν οι γύρω μου να με εγκλωβίσει, να με περιορίσει ή ακόμα χειρότερα να πέσει να με πλακώσει.

Είχε κόστος η επιλογή μου ν’ ακολουθήσω το χορό σε επίπεδο αποδοχής, αλλά δεν με πειράζει καθόλου.

Οποιαδήποτε επιλογή κάνουμε έχει κόστος. Με οποιαδήποτε επιλογή χάνουμε κάποιους και κερδίζουμε κάποιους άλλους. Και χίλιες φορές να κρατάμε κοντά μας και να μας αποδέχονται άτομα που σέβονται τις επιλογές μας, αγκαλιάζουν τον πραγματικό εαυτό μας παρά να έχουμε δίπλα μας γνωστούς που τελικά είναι άγνωστοι.

Δεν πιστεύω ότι είμαι gay icon.

Έκανα απλά μία φωτογράφιση της αλήθειας μου στο Attitude, τίποτα παραπάνω. Μία φωτογράφιση που απεικόνιζε την αγάπη που τρέφω για την οικογένειά μου και την αγάπη που τρέφει η οικογένειά μου για μένα. Μία φωτογραφία που δείχνει την αγάπη που πρέπει να τρέφει η οικογένεια για τα παιδιά της. Μην ξεχνάμε πως ενώ στην Ελλάδα αγαπάμε το θεσμό της οικογένειας, εξυμνούμε όμως μόνο ένα είδος της. Του πατέρα-αρχηγού, της μητέρας-νοικοκυράς, του γιου-ποδοσφαιριστή και της κόρης-μπαλαρίνας. Ε, λοιπόν, μπορούν να υπάρξουν και γιοι-μπαλαρίνες με το κεφάλι ψηλά, περήφανοι.
Με πολλή μεγάλη μου αφοσίωση θα ήθελα να συνεχίσω την προώθηση της ορατότητας μέσα από την τέχνη μου. Είναι στόχος μου. Στόχος μου να συμπεριλαμβάνω θεματικούς άξονες στη δουλειά μου που ‘’τσιγκλάνε’’ τα στεγανά. Αυτά που μας δείχνουν από μικρή ηλικία ότι είναι δεδομένα. Ε, λοιπόν, αυτά είναι η δουλειά της γενιάς μας να τα αμφισβητήσουμε.

Αν έδινα ένα μήνυμα στους γονείς gay αγοριών ή κοριτσιών

θα ήταν οι γονείς να μιλήσουν στα παιδιά τους όσο πιο νωρίς γίνεται. Γιατί; Γιατί θα αρχίσουν και αυτοί και τα παιδιά τους να ζουν χωρίς φοβίες και αμφιβολίες.

Κάθε συνεργασία έχει τις δικές της έντονες στιγμές.

Νομίζω επί του παρόντος θα ανέφερα τη στιγμή που βγήκα για πρώτη φορά στη σκηνή της Royal Opera House. Αυτή η τρομερή ενέργεια ενός κοινού 2.200 ατόμων με τα μάτια του επάνω σου είναι απερίγραπτη.

Έχω αντιμετωπίσει τις απορρίψεις και τα «όχι» στην δουλειά μου με αξιοπρέπεια.

Με μοναχικότητα. Με κατανόηση. Στη δουλειά μας οι απορρίψεις είναι απανωτές. Όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσεις πως δεν φταις εσύ για αυτό, τόσο πιο γρήγορα θα συμφιλιωθείς με αυτόν τον αόρατο εχθρό: Την απόρριψη. Έχοντας πια, περήφανα ένα βουνό απορρίψεων στο ιστορικό μου – και λέω περήφανα καθώς για μένα σημασία είχε πάντα να κάνω το καλύτερο μου για όλα τα castings. Από εκεί και πέρα, δεν εξαρτώνταν από εμένα το αποτέλεσμα – μπορώ να συμφιλιώνομαι με το γεγονός ότι δεν είμαι αρκετά ψηλός/κοντός, ξανθός/μελαχρινός, κλασικός/σύγχρονος, λεπτός/εύσωμος κ.ά. για να ταιριάζω σε έναν ρόλο. Έτσι, λοιπόν, πια δεν στεναχωριέμαι και αφοσιώνομαι στο παρακάτω βήμα.

Αυτό είναι το μαγικό με τη δουλειά μου. Δεν ξέρεις ποτέ πού θα φτάσεις.

Δεν ξέρεις ποτέ σε ποια μέρη θα ταξιδέψεις. Φτάνει να μην ξεχνάς πίσω σου την αλήθεια, τις ρίζες σου, τους ανθρώπους σου. Γι’ αυτό κιόλας δεν μπορώ να γνωρίζω τα όρια των στόχων μου.

Το «Titan Prometheus» είναι η πρώτη χορογραφία που παρουσιάζω στην Ελλάδα.

Είμαι λίγο τρομαγμένος να πω την αλήθεια. Είναι σαν ν’ ανακαλύπτω έναν καινούριο χώρο της βιομηχανίας του χορού. Σπουδάζοντας και δουλεύοντας επαγγελματικά για 10 χρόνια σχεδόν στην Αγγλία, ο τρόπος λειτουργίας στην Ελλάδα μου είναι πολύ άγνωστος. Ανακαλύπτω έναν καινούριο κόσμο εργασίας. Πέραν τούτου, όμως, με τις μεγάλες συνεργασίες έρχονται και οι μεγάλες προσδοκίες. Οι προσδοκίες των ανθρώπων, του ελληνικού κοινού που, από τη μία, είναι μεν μια μεγάλη κινητήριος δύναμη να γίνομαι καλύτερος και, από την άλλη, είναι ένα επιπρόσθετο άγχος που οφείλω να κατανικώ για να βελτιώνομαι. Αναντίρρητα, όμως, είμαι πολύ ενθουσιασμένος που η πρώτη μου παράσταση θα λάβει χώρα στη γενέτειρα μου, τον αγαπημένο μου Βόλο.

Δύο είναι οι λόγοι που επέλεξα να παρουσιάσω την πρώτη μου χορευτική παραγωγή στην πόλη μου.

Πρώτον, διότι πολύ σωστά, κατά τη γνώμη μου, το ΥΠΠΟΑ και η Εθνική Λυρική Σκηνή με το πρόγραμμα «Όλη η Ελλάδα, Ένας Πολιτισμός» θέλησαν να στηρίξουν παραγωγές εκτός Αθηνών, στηρίζοντας την αποκέντρωση. Ο δεύτερος λόγος ήταν ένας λόγος ασφάλειας. Αισθάνομαι ασφάλεια χορεύοντας σε έναν τόπο που αγαπώ και με στηρίζει ηθικά στις προσπάθειές μου.

Θα ήθελα το «Titan Prometheus» να ταξιδέψει.

Να μοιραστώ με όσες περισσότερες χώρες γίνεται την ελληνική μυθολογία μέσα από τα δικά μου μάτια και θεματικούς άξονες. Να εργαστούν σε αυτοί όσο το δυνατόν περισσότεροι Έλληνες των τεχνών και να μπορέσω να δώσω όσες περισσότερες ευκαιρίες μπορώ. Έτσι ακριβώς όπως θα ήθελα να αντιμετωπίζουν κι εμένα.

Κανείς πρέπει να γίνει γνωστός στο εξωτερικό για να συναντήσει την αποδοχή στην Ελλάδα.

Η αλήθεια είναι πως αυτό πιστεύω συνέβη στη δική μου περίπτωση. Έφυγα μικρός, πριν απογοητευτώ από την επαγγελματική απουσία του χορού στην Ελλάδα (ακόμη δεν υπάρχει εν έτει 2021 πανεπιστημιακό πτυχίο ‘’Bachelor’’ στην Ελλάδα), και γνώρισα από νωρίς την αποδοχή του χορού ως επάγγελμα. Ρίζωσε αυτή η ιδέα μέσα μου και θεωρώ πια, πως είναι στόχος ζωής μου να το ‘’μεταλαμπαδεύσω’’, αν θέλετε, στη χώρα μας. Επιπλέον, όσον αφορά την αποδοχή του ατόμου μου με τις αδυναμίες και τις δυνάμεις μου, το εξωτερικό μου έδωσε ευκαιρίες. Μου έδειξε πως μετανάστες, σαν και μένα, έχουν δυνατότητες να πετύχουν, αγόρια με τις ιδιαιτερότητες τους χρήζουν άξιοι σεβασμού, άτομα με κινητικές ή νοητικές δυσκολίες δεν πρέπει να είναι στο περιθώριο. Εν ολίγοις, μου έδειξε τι εστί κοινωνική συμπερίληψη. Και αυτό το δίδαγμα του εξωτερικού θα είναι η πυξίδα μου για μια ζωή.

Νιώθω λίγο Προμηθέας γιατί κι εγώ προσπαθώ με τον τρόπο μου να αλλάξω τα δοσμένα ως δεδομένα.

Να προβάλλω όσο δύναμαι την ορατότητα των διαφορετικών ανθρώπων, την ανάγκη τους να μην φοβούνται να εκφραστούν και το μοίρασμα του δυναμισμού και της υποστήριξης των πεποιθήσεων τους. Ο Προμηθέας αποφάσισε να θυσιάσει τον εαυτό του υποστηρίζοντας μέχρι τέλους αυτό που θεωρούσε σωστό. Πιστεύω πως κι εγώ, εκ φύσεως, έχω την ανάγκη να είμαι ο αληθινός μου εαυτός και να προβάλλω τις αξίες και τα ιδεώδη που ασπάζομαι.

Με δύο Έλληνες θα ήθελα να είχα συνεργαστεί στη ζωή μου: Τη Μαρία Κάλας και το Μανό Χατζηδάκι.

Έχω μια τρομερή και βαθιά εκτίμηση και για τους δύο, καθώς κατά έναν περίεργο τρόπο ‘’συνδεόμαστε’’. Η πρώτη μου συνεργασία με τη Royal Opera House έγινε με την παραγωγή «La Traviata» στην οποία έκανε η Μαρία Κάλας το ντεμπούτο της το 1952. Όσον αφορά τον Μάνο Χαζιδάκι, σε ηλικία 11 ετών τον υποδύθηκα ως παιδί στο ντοκιμαντέρ «Είδωλο στον καθρέφτη» του Δημήτρη Βερνίκου.
Οι εν ζωή Έλληνες καλλιτέχνες που θα ήθελα να συνεργαστώ είναι ο αγαπημένος μου φίλος Αργύρης Πανταζάρας, ο Ανδρέας Γεωργίου, ο Κωνσταντίνος Βήτα, ο Βασιλικός των Raining Pleasure, ο Αντώνης Φωνιαδάκης και ο Δημήτρης Παπαιωάννου.

Όλη μου η αφοσίωση είναι πάνω στην αμιγώς χορευτική παραγωγή μου, το «Titan Prometheus» που ανεβαίνει τον Σεπτέμβριο.

Αυτή τη στιγμή περιλαμβάνει 23 άτομα προσωπικό και είμαι τόσο ευγνώμων που, σε αυτή τη δύσκολη εποχή, μου έχει δοθεί κάτι τόσο σπουδαίο που δίνει δουλειά σε κόσμο των τεχνών. Πέραν τούτου, ο προγραμματισμός μου μέσα στην πανδημία περιέλαβε και την ίδρυση του μη κερδοσκοπικού οργανισμού «Culture Select». Ένας οργανισμός που αφοσιώνεται πλήρως στους επαγγελματίες των παραστατικών τεχνών και προσπαθεί μέσα από τα δύο είδη δράσης του να βοηθήσει. Η μία δραστηριότητά μας είναι η δημιουργία παραγωγών για την προώθηση νέων θέσεων εργασίας και η δεύτερη δραστηριότητα είναι η πραγμάτωση ενός προγράμματος επαγγελματικού προσανατολισμού (mentorship program) με εξατομικευμένη προσέγγιση για τους επαγγελματίες των παρασταστικών τεχνών. Ακούγονται πολλά; Είναι! Αλλά θα τα καταφέρω!