Το κορίτσι που γίνεται γορίλας και άλλες ιστορίες ανάρρωσης, στα Πρώην Πλεκτήρια-Υφαντήρια Αθηνών

Η Jacqui από την Αγγλία, η Elisabeth από τη Δανία, ο Odi από τη Νιγηρία και o Ron από τη Σκωτία μοιράστηκαν κάποια στιγμή στη ζωή τους μια κοινή εμπειρία: «άκουσαν φωνές». Η σκηνοθέτις Βίκυ Αδάμου καταπιάνεται για δεύτερη φορά με τη συγκεκριμένη θεματική, 5 χρόνια μετά τις επιτυχημένες «Στρατηγικές Επιβίωσης» (Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, 2016). Αυτή τη φορά σε συν-σκηνοθεσία με τον Χρήστο Καπενή, φτιάχνουν μία παράσταση, «Το κορίτσι που γίνεται γορίλας και άλλες ιστορίες ανάρρωσης», που μιλάει για την ορατότητα, την αποδοχή, τη συμπερίληψη.

Η παράσταση είναι εμπνευσμένη από τις μαρτυρίες των τεσσάρων ανθρώπων, οι οποίες περιγράφονται στο βιβλίο «Ζώντας με τις φωνές: 50 ιστορίες ανάρρωσης» (εκδ. Νησίδες, 2014), που κατάφεραν να μάθουν από τις φωνές τους και βρίσκονται σε διαδικασία ανάρρωσης. Παράλληλα, αντλεί υλικό και από την προσωπική εμπειρία των δημιουργών.

«Είναι μία παράσταση για τους ανθρώπους και τις φωνές τους. Με τον Χρήστο Καπενή γεννηθήκαμε στη Νέα Φιλαδέλφεια, λίγα μέτρα από τον ζωολογικό κήπο που φιλοξενούσε μεγάλα άγρια ζώα κλεισμένα σε μικρά σκοτεινά κλουβιά. Κάθε χρόνο κάναμε βόλτα στο ξακουστό πανηγύρι της Πρωτομαγιάς που είχε ως ατραξιόν το κορίτσι που γίνεται γορίλας. Οι δύο μας όμως, συναντηθήκαμε πολλά πολλά χρόνια αργότερα στην πρώτη παράσταση που σκηνοθέτησα για τις φωνές. Συνεχίζουμε να περπατάμε σε παράλληλους δρόμους. Μας συνδέουν πολλά και μας χωρίζουν ακόμα περισσότερα. Συνειδητά επιλέγουμε να δούμε μαζί από το ίδιο κάδρο τέσσερις  ιστορίες ανθρώπων που είχαν την ξεχωριστή εμπειρία να ακούσουν τις φωνές τους. Η πέμπτη ιστορία είναι η δική μας ιστορία, θα μπορούσε να είναι και η δική σας», λέει Βίκυ Αδάμου.

Ο γνωστός συγγραφέας και δημοσιογράφος Ηλίας Μαγκλίνης ξεκινάει από το πραγματικό αυτό γεγονός του freak show στη Νέα Φιλαδέλφεια και μέσα από τη γραφή του δημιουργεί μία πρωτότυπη πέμπτη ιστορία, αναδεικνύοντας τις διαστάσεις μιας μεταμορφωτικής εμπειρίας. Στο Κορίτσι που γίνεται γορίλας και άλλες ιστορίες ανάρρωσης, τα multimedia έχει επιμεληθεί ο Βασίλης Αποστολάτος. Οι ρόλοι μοιράζονται σε μία μικτή ομάδα ηθοποιών και χορευτών, ενώ ο Δημήτρης Τάσαινας ερμηνεύει ζωντανά πρωτότυπη μουσική και τραγούδι. Πρόκειται για μια site specific παράσταση, που αξιοποιεί πλήρως το ιδιαίτερο προαύλιο των Πρώην Πλεκτηρίων-Υφαντηρίων Αθηνών, στην οδό Κορυτσάς 39 στον Βοτανικό. Οι θεατές παραμένουν αποκλειστικά στον εξωτερικό χώρο και γίνονται κοινωνοί της εμπειρίας των «φωνών» και της ανάρρωσης, με πολλούς διαφορετικούς τρόπους: παρακολουθούν σαν από κλειδαρότρυπα τις ιστορίες των ηρώων, παραβρίσκονται σε μία «διάλεξη» πάνω στο ζήτημα και τέλος συμμετέχουν σε ένα μεγάλο πάρτι στη ζούγκλα!

Ωστόσο, εκτός από τη φυσική παράσταση, οι θεατές έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν μια «αυξημένη παρακολούθηση», αφού 6 κάμερες θα καταγράφουν τη δράση στους εσωτερικούς χώρους, από διαφορετικά σημεία. Μέσα από τον υπολογιστή ή το κινητό τους, οι θεατές θα μπορούν να δουν τι πραγματικά συμβαίνει πίσω από κλειστές πόρτες. Αυτή η αυξημένη πρόσβαση στην παράλληλη δράση των εσωτερικών χώρων, αποδίδει το πώς αισθάνεται ένας άνθρωπος που ακούει φωνές λειτουργώντας σαν μια «κάμερα εσωτερικής παρακολούθησης», όπως λέει και η Elizabeth στο έργο. Μέσω της καταγραφής από κάμερα, η παράσταση σπάει τα όρια του φυσικού χώρου και διευρύνει την αντίληψη του κοινού, μεταδίδοντας -παρά τον ρυθμό και τη ροή της παράστασης – μια αίσθηση της εσωτερικότητας.

Το Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου, μετά την παράσταση θα ακολουθήσει συζήτηση με τον ψυχίατρο Λυκούργο Καρατζαφέρη, μέλος του Ελληνικού Δικτύου «Ακούγοντας Φωνές» και τους συντελεστές της παράστασης. Μέρος των εσόδων θα δοθεί στο Δίκτυο «Ακούγοντας φωνές» και σε δράσεις αναδάσωσης.

Στην παράσταση ακούγεται μέρος μαρτυρίων από το βιβλίο «Ζώντας με τις φωνές».