Status Update: Νατάσσα Φαίη Κοσμίδου, ηθοποιός-σκηνοθέτις

Την αγαπάω πολύ αυτήν πόλη. Λατρεύω να περπατάω στους δρόμους της, μέσα στα στενάκια, στις γειτονιές της. Κάθε της γωνιά ποίηση και κάποια ιστορία.

Θυμάμαι τον παππού μου – ήταν ένας μάγος που ζωντάνευε ιστορίες. Αυτός ο παράξενος και όμορφος συνδυασμός των δύο χωρών γέννησαν τόσα ερεθίσματα, τόσες εικόνες, τόσες νότες, τόσους στίχους.

Ήταν κάτι σαν μονόδρομος για την ψυχή μου.

Δεν ξέρω αν είμαι ηθοποιός ή σκηνοθέτις. Το μόνο που ξέρω είναι ότι μέσα από την τέχνη μου στοχεύω σε αληθινή και βαθιά επικοινωνία. Να κοιτάμε τους ανθρώπους στα μάτια και να τους μεταφέρουμε σε κόσμους.

Το διήγημα του Άντον Τσέχωφ, «Θάλαμος Νο 6» είναι ένα βαθιά πολιτικό έργο που θίγει με τρομερή ευαισθησία ζητήματα που μας αφορούν όλους: τη διαφορετικότητα, τον κοινωνικό αποκλεισμό, τη βία της καταστολής, την ανάγκη για βαθιά και αληθινή επικοινωνία, την αλληλεγγύη και την αγάπη. Πόσο ανάγκη έχουμε τα λόγια του, τις ιδέες του μεγάλου αυτού διηγηματογράφου σήμερα…

Το χιπ χοπ είναι ο τρόπος μου να εκφράσω όσα νιώθω, να εκφράσω τις ιδέες μου. Είναι ο πιο άμεσος τρόπος να αφηγηθείς μια ιστορία, να δημιουργήσεις εικόνες, να παρασύρεις, όσους σε ακούν, σε έναν τρελό ρυθμό. Είναι μία γέφυρα που ενώνει την ποίηση, το θέατρο και τη μουσική. Κι όταν έχεις δίπλα σου – όπως εγώ – συνοδοιπόρους στο όνειρο και στην σκηνή τον Κώστα Γάκη, την Έρη Μανουρά και την Ιωάννα Παπακωνσταντίνου, κάθε λέξη, κάθε νότα αποκτά φτερά για να αγγίξει κάθε καρδιά.

Μια νέα πληγή δημιουργήθηκε αυτές τις μέρες στην καρδιά μου. Το ίδρυμα Αικατερίνη Λασκαρίδη ανέθεσε στον σκηνοθέτη και δάσκαλο μου, Κώστα Γάκη, τη μουσική συνοδεία της μικρής Αμάλ στο λιμάνι του Πειραιά καθώς και το αντίστοιχο θεατροπαιδαγωγικό πρόγραμμα. Ο Κώστας Γάκης, λοιπόν, δημιούργησε μία μαγική σκηνοθεσία, έγραψε υπέροχη μουσική, στο πλευρό του εγώ ντύνοντας  την μουσική αυτή με στίχους. Και κάπως έτσι, με την «Συντροφιά των Ονειροπόλων» αποχαιρετήσαμε με τραγούδια και με δάκρυα αγάπης  τη μικρή Αμάλ.

για τη ρητορική μίσους εναντίον της, για τη βία που γεννήθηκε στους δρόμους της πόλης μας με αφορμή την άφιξη της και σκέφτομαι με λύπη πως όσα θίγει ο μεγάλος διηγηματογράφος συμβαίνουν μπροστά τώρα και πάλι στα μάτια μου… Και πως η μόνη απάντηση είναι η αγάπη και η αλληλεγγύη. Αυτοί με τα μαχαίρια τους κι εμείς με τα τραγούδια μας. Αυτοί με το μίσος τους και εμείς με τις αγκαλιές μας. Μαντέψτε ποιοι θα νικήσουν στο τέλος!

Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη που το όνειρο μου αποκτά σάρκα και οστά από τις δύο αυτές υπέροχες γυναίκες και καλλιτέχνιδες. Με την Έρη και την Ιωάννα πάνω στην σκηνή είμαστε ένα σώμα, μία ψυχή που χορεύει, τραγουδάει, φωνάζει, ψιθυρίζει, ανασαίνει τα μεγάλα νοήματα αυτού του έργου. Υποδύονται πολλούς και διαφορετικούς ήρωες του διηγήματος δημιουργώντας  με την μαγική τους φωνή και με μουσική του σώματος ένα ηχο-τοπίο, μέσα στο οποίο ζωντανεύει η ιστορία. Θαυμάζω την ευαισθησία με την οποία προσεγγίζουν τα ζητήματα αυτά, τις  λεπτές τους κινήσεις, τον τρόπο με τον οποίο μπλέκονται οι φωνές τους στα τραγούδια, το ζεστό τους βλέμμα και το απαλό άγγιγμα τους. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερες συνοδοιπόρους στο όνειρο και στο ταξίδι. Νιώθω τόσο τυχερή.

Ότι βούτηξα στα βαθιά νερά αυτού του διηγήματος και ταξίδεψα μέσα σε κάθε του σελίδα. Το πιο ουσιαστικό και το πιο βαθύ είναι οι αληθινές κουβέντες που προέκυψαν με αφορμή το διήγημα αυτό. Οι συζητήσεις μας με τον Κώστα, την Έρη και την Ιωάννα αλλά και οι συζητήσεις μας με όσους είδαν την παράσταση. Όπως λέει και ο Χρόνης Μίσσιος κατεβήκαμε τρυφερά μέσα μας και γνωρίσαμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας…

Μου δείχνει τρόπους, μου ανοίγει συνεχώς νέα μονοπάτια για να μπορέσω να εκφράσω τις ιδέες μου και όσα νιώθω. Δίχως τη βοήθειά του, τη στήριξή του και την πίστη του σε εμάς, η παράστασή μας «Θάλαμος Νο 6» δεν θα έβρισκε ποτέ δρόμο να ζωντανέψει. Δίπλα του μαθαίνω κάθε μέρα τόσα πολλά και σπουδαία πράγματα. Έχω την τύχη να είμαι βοηθός του σε δύο πολύ σπουδαίες θεατρικές παραστάσεις, στην «Ιστορία Χωρίς  Όνομα» και  στην «Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό» που θα ανέβει από τον Οκτώβρη στο θέατρο Άλφα Ληναίος Φωτίου. Βλέπω καθημερινά τον μαγικό τρόπο με τον οποίο σκηνοθετεί και δημιουργεί κόσμους, τις νότες που τραγουδάει, τη μουσική που γράφει για να ντύσει την παράσταση και το περιβάλλον που δημιουργεί για τον κάθε ηθοποιό, ώστε να νιώσει ασφαλής να δημιουργήσει και να ανθίσει. Έτσι δημιουργείται ένα ολοφώτεινο σύνολο που μιλάει στις καρδιές των θεατών για σπουδαία και υψηλά. Είμαι επίσης στο πλευρό του ως θεατροπαιδαγωγός σε σεμινάρια και εκπαιδευτικά προγράμματα. Είμαι εκεί για να εμψυχώσω, να καθοδηγήσω, να διδάξω την προσωπική του μεθοδολογία και να βοηθήσω στην οργάνωση του μαθήματος. Στο τέλος κάθε μέρας συνειδητοποιώ πως οι μαθητές μας με εμψύχωσαν, με καθοδήγησαν, με δίδαξαν, με οργάνωσαν.

Να ζήσουμε όπως μάς αξίζει: Ελεύθερα και Μαγικά!