Χριστίνα Χειλά – Φαμέλη: Η ρητορική για «τους τηλεοπτικούς ηθοποιούς» έχει πεθάνει

Το βράδυ είναι ζεστό, σχεδόν καλοκαιρινό, αλλά η κίνηση στην πόλη έχει επιστρέψει για τα καλά. Στην γειτονιά της, στο Παγκράτι, όλα τρέχουν γρήγορα κι όσο νυχτώνει τα τραπέζια γεμίζουν μπύρες και ιδρωμένα ποτήρια με κρασί.

Η Χριστίνα Χειλά – Φαμέλη έχει περάσει από όλο το αθηναϊκό traffic jam για να φτάσει εδώ. Εξ ου και εμφανίζεται ασθμαίνοντας. Παρόλα αυτά, είναι όμορφη και φρέσκια. Της το λες και φωτίζει το πρόσωπο της. Αν και στην πραγματικότητα ποτέ δεν έχει πουλήσει κάτι τέτοιο. «Ξέρεις πόσο απελευθερωτικό είναι αυτό; Να μην προσπαθείς να προβάλεις την ωραία πλευρά του εαυτού σου; Είναι πολύ περιοριστικό να πρέπει να παίξεις την ωραία. Και το αντιμετωπίζω τώρα στο «Σασμό». Με μπλοκάρει, δεν το έχω συνηθίσει».

Μετά από ένα τρίπτυχο τηλεοπτικών επιτυχιών («Η ζωή εν τάφω», «Άγριες μέλισσες» και «Σιωπηλός δρόμος»), η Χριστίνα μπαίνει στο πιο δύσκολο κομμάτι του τηλεοπτικού στίβου – την καθημερινή σειρά. Η ίδια, απολύτως άνετη, μιλάει για μια σαπουνόπερα που αξίζει ν’ αγαπηθεί γιατί γίνεται με πολύ νοιάξιμο.

Στην οκταετία που είναι ενεργή ως ηθοποιός – και μόλις ολοκληρώνει την πρώτη της εμπειρία στο αρχαίο δράμα με την «Αντιγόνη» – έχει προλάβει να πάρει μυρωδιά από όλες τις πτυχές της δουλειάς της, τις καλές και τις κακές, να συνειδητοποιήσει τις ψευδαισθήσεις και τις ματαιώσεις της και φυσικά να έχει το θάρρος να μιλήσει γι’ αυτές. Κι ας χάσει τη δουλειά της, όπως διατείνεται.

Για την ώρα, πάσχει από την πολλή δουλειά και αναπολεί την ανεμελιά των 20 κάτι χρόνων της. Κι αναπολεί την αναμελιά του κόσμου όλου.

Δεν έχεις την αυτοπεποίθηση ενός όμορφου κοριτσιού;

Όχι. Καταλαβαίνω πως είμαι αρκετά ιδιαίτερη. Αλλά όχι, δεν θα έλεγα ότι είμαι όμορφη με την κλασική έννοια.

Κι ούτε αλλάζει αυτή η εντύπωση, μεγαλώνοντας;

Περνάω φάσεις. Όταν προσέχω περισσότερο τον εαυτό μου έχω κάποια αυτοπεποίθηση.

Με το χορό εκφράζομαι καλύτερα απ’ οτιδήποτε άλλο κάνω

Ωστόσο εσύ έχεις φροντίσει το σώμα σου από παιδί, ως μπαλαρίνα. Πώς ξεκίνησαν όλα;

Ο χορός ήταν η ζωή μου όλη. Το όνειρο, το πάθος μου και άλλα τέτοια κλισέ. Η, τότε, κολλητή μου φίλη, η Έλλη, μου ανακοίνωσε μια μέρα πως δεν θα παίζαμε κούκλες γιατί είχε γραφτεί στο μπαλέτο. Τότε αποφάσισα να την ακολουθήσω. Κι εκεί βρήκα τον εαυτό μου, στα έξι μου χρόνια.

Δηλαδή, τι βρήκες;

Μια πειθαρχία που μου ταίριαζε πάρα πολύ. Μια πειθαρχία που δεν είχα από το σπίτι μου και, εκ των υστέρων, συνειδητοποιώ ότι είχα ανάγκη.

Τι άλλο κέρδισες μέσα από αυτήν την πρώιμη επαφή με την τέχνη;

Να εκφράζομαι. Με το χορό εκφράζομαι καλύτερα απ’ οτιδήποτε άλλο κάνω. Απέκτησα μια επαφή με το σώμα μου – και πλέον μου λείπει. Περπατούσα στο δρόμο και χόρευα – δεν περπατούσα ακριβώς. Ήρθα, επίσης, σε επαφή με τον σωματικό πόνο και μ’, ένα περίεργο τρόπο (αυτό μπορεί να το καταλάβουν οι χορευτές και οι αθλητές) έβγαζα τις πουέντ από τα ματωμένα πόδια μου και ένιωθα χαρά. Γούσταρα λίγο. Πίστευα ότι έκανα δουλειά.

Κι ενώ ήσουν τόσο μέσα στο χορό πως τον εγκατέλειψες τελικά; Φαντάζομαι ήταν επώδυνη απόφαση.

Ήταν μια επώδυνη απώλεια. Όταν, στα 17 μου, πέθανε η μητέρα μου, οι καθηγήτριες μου (που είναι κάτι σαν μαμάδες μου) με πίεζαν να συνεχίζω. Αλλά εγώ δεν άντεξα ψυχολογικά. Μου ήταν δυσβάσταχτο. Συνάμα είχε αρχίσει να με απασχολεί η υποκριτική. Δεν μπορούσα να αποφασίσω και το άφησα στην τύχη. Είχα βάλει διλήμματα στον εαυτό μου: Πως αν περάσω στην ΚΣΟΤ θα επιλέξω το χορό – τελικά πέρασα στις εξετάσει του ΥΠΠΟ. Και μετά νέο δίλημμα: Αν περάσω στο Εθνικό ή στο Τέχνης θα κάνω θέατρο. Έτσι κι έγινε. Όμως, πια, έχω μετανιώσει. Θα ήθελα να έχω πάρει ένα πτυχίο χορού και μετά να μπω στο θέατρο.

Μέχρι σήμερα, σε έχει ανταμείψει η επιλογή του θεάτρου;

Φαινομενικά, θα έλεγε κανείς πως ναι. Είμαι νέα, έχω δουλειά, ζω από αυτήν. Αλλά προσωπικά δεν είμαι σίγουρη. Ενώ ένα κομμάτι του εαυτού μου νιώθει ευγνωμοσύνη – αναγνωρίζοντας τις δυσκολίες της δουλειάς και πως παιδιά που ίσως είναι πιο ταλαντούχα από μένα – ένα άλλο βιώνει το κενό του ανολοκλήρωτου. Ας πούμε, να κάνω χοροθέατρο, να φύγω στο εξωτερικό.

Χρησιμοποιείς για δεύτερη φορά το ορισμό του «ονείρου». Η τέχνη, λοιπόν, είναι για σένα κάτι υπερβατικό;

Δεν μπορείς να υπάρχεις, αν δεν έχεις όνειρα. Αν έχεις ένα πολύ μεγάλο όνειρο, θα πρέπει να κάνεις κάτι γι’ αυτό. Να πας συνειδητά προς τα εκεί. Κατά συνέπεια, πιστεύω ότι τα όνειρα εκπληρώνονται με τύχη ναι, αλλά και με δουλειά, κόπο, αφοσίωση. Κι αν δεν εκπληρωθούν, κερδίζεις τη διαδικασία και τη διαδρομή.

Δεν είμαι τόσο εργασιομανής – τουλάχιστον όχι τόσο όπως με έχει φέρει η κατάσταση να είμαι. Οι ρυθμοί αυτοί δεν μου ταιριάζουν. Έχω ανάγκη να βαριέμαι λίγο. Μου λείπουν οι στιγμές που δεν έχω να κάνω τίποτα

Πιστεύεις στην τύχη ή στο ταλέντο;

Πιστεύω ότι κάποιος μπορεί να γεννηθεί με κάποιο τρομερό έμφυτο ταλέντο αλλά δεν θεωρώ ότι ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Το ταλέντο για μένα έχει άμεση σχέση με τη δουλειά, την επιμονή – αλλιώς είναι μια έννοια που δεν την καταλαβαίνω. Ασφαλώς, πιστεύω και στην τύχη. Είμαι λίγο τυχερή, το αναγνωρίζω. Σίγουρα υπάρχουν πάρα πολλές κοπέλες που είναι εξίσου ή καλύτερες από εμένα ενώ εγώ εργάζομαι και βιοπορίζομαι από την δουλειά μου.

Άρα δεν θα έλεγες πως είσαι γεννημένη καλλιτέχνης;

Είχα, ανέκαθεν, μια κλίση. Από κοριτσάκι έκανα μιμήσεις, έπαιζα κουκλοθέατρο, έκανα παραστάσεις με τα αδέρφια μου, άρχισα να βλέπω κινηματογράφο πολύ νωρίς. Πιθανώς φταίει που συνδέθηκα με το χορό από παιδί.

Και δεν είσαι η μόνη καλλιτέχνης στην οικογένεια, σωστά;

Ναι, ο αδερφός μου Kωνσταντίνος Χειλάς είναι ηθοποιός και απόφοιτος σκηνοθεσίας κινηματογράφου. Ενώ η αδερφή μου Ζωή Χειλά είναι σκηνογράφος και φωτίστρια.

Τι έγινε και υπήρξαν ερεθίσματα στο σπίτι;

Υπήρξε επιρροή από τους γονείς μας. Ο μπαμπάς μου είναι μουσικός και συνθέτης και η μητέρα μου ήταν σχεδιάστρια κοσμημάτων. Για παράδειγμα, σε αυτό το σπίτι ήταν γεγονός όταν βλέπαμε οικογενειακώς μια ταινία.

Πώς μοιάζει η ζωή σε ένα τόσο καλλιτεχνικό περιβάλλον;

Είναι λυτρωτικό και πολύ πιεστικό ταυτόχρονα. Γιατί όταν οι δικοί σου άνθρωποι έχουν σχέση με το αντικείμενο έχουν και προσδοκίες. Θυμάμαι πως όταν πήγα να δώσω στο Εθνικό, ο πατέρας μου ήταν σίγουρος ότι θα περάσω. Όμως, δεν με πήραν, ούτε καν στην πρώτη φάση. Και έτσι βγήκα από την προστατευτική φούσκα. Η αποδοχή και ώθηση από το περιβάλλον σου δεν είναι πάντα ευεργετική.

Στην Ελλάδα, οι ηθοποιοί κερδίζουν ελάχιστα, κάνουν πρόβες δωρεάν. Κάποτε δούλεψα επί έξι μήνες για να βγάλω… 36 ευρώ! Αυτό είναι το αντίτιμο της τέχνης; Σοβαρά τώρα;

Στα οχτώ χρόνια που είσαι στο χώρο, έχεις μια πυκνή πορεία.

Βοήθησε πολύ η συμμετοχή μου στο «Ουζερί Τσιτσάνης» και οι θεατές με έμαθαν στην ώρα μου. Ακολούθησε η τηλεόραση. Πάντως, δεν καταλαβαίνω πως περνάει ο χρόνος. Δουλεύω πάρα πολλές ώρες και όλα μου φαίνονται σαν να έγιναν χθες. Μου λείπει λίγο η ανεμελιά των 20, αλλά κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις.

Πως το βιώνεις όλο αυτό; Είναι βαρετό όλη σου η μέρα να οργανώνεται γύρω από τη δουλειά σου;

Ναι, γιατί δεν είμαι τόσο εργασιομανής – τουλάχιστον όχι τόσο όπως με έχει φέρει η κατάσταση να είμαι. Γι’ αυτό και πολλοί έχουν παράπονο από μένα: Δεν είμαι συνεπής, ξεχνάω, είμαι λίγο jazz. Οι ρυθμοί αυτοί δεν μου ταιριάζουν. Το ιδανικό για μένα, κάποια στιγμή, είναι να φύγω και να ζήσω στην εξοχή. Έχω ανάγκη να βαριέμαι λίγο. Μου λείπουν οι στιγμές που δεν έχω να κάνω τίποτα.

Φέτος, πρωταγωνιστώντας στον «Σασμό» του Alpha δουλεύεις σε καθημερινό σίριαλ, δηλαδή στο πιο απαιτητικό είδος της τηλεόρασης. Τι καλό έχει όλο αυτό;

Καταρχάς, είμαι τόσο τυχερή που παίζω με αυτήν την ομάδα, τον Ορφέα Αυγουστίδη, την Μαρία Πρωτόπαππα, τον Κώστα Νικούλι και τόσους άλλους. Και είναι πολύ σημαντικό να φτιάχνεται μια ισχυρή ομάδα που, κάτω από δύσκολες συνθήκες, εργάζεται με αγάπη.

Σε πιο προσωπικό επίπεδο, καλούμαι κάθε μέρα να είμαι παρούσα, διαβασμένη, σε εγρήγορση, οι ρυθμοί είναι αδιανόητα γρήγοροι. Είναι μια τρομερή εξάσκηση να λειτουργείς γρήγορα και αποτελεσματικά. Προσπαθώ να είμαι όσο καλύτερη μπορώ, όταν τρέχουν τα πράγματα. Από την άλλη, η έλλειψη χρόνου που εγγυάται τη σωστή εξέλιξη των πραγμάτων με τρελαίνει, μου προκαλεί ένταση και γκρίνια. Έχει να κάνει, λοιπόν, και με το πως επιλέγεις να δεις τα πράγματα.

Κι εσύ πως επιλέγεις να τα δεις;

Υπάρχουν φάσεις που ζω σε μόνιμη γκρίνια – κάνοντας την δική μου ζωή και των άλλων γύρω μου δύσκολη. Ωστόσο, έχω περάσει φάσεις που μεταγγίζω τη δυσκολία σε κάτι θετικό.

Για πρώτη φορά στην τηλεόραση, υποδύεσαι μια ηρωίδα μεγάλης πνοής.

Αυτό το κορίτσι έρχεται από την Αυστραλία, όπου έχει μεγαλώσει. Κι αυτό, γιατί είδε τον πατέρα της να εκτελείται στην Κρήτη όπου γεννήθηκε. Στην προσπάθεια να την απομακρυνθεί από το τρομερό αυτό τραύμα, η μητέρα της τη στέλνει στο εξωτερικό. Κι εκείνη επιστρέφει μετά από χρόνια στην Κρήτη, αφού έχει γνωρίσει τυχαία κι εκτός Ελλάδος, ένα αγόρι. Αυτός είναι ο γιος του δολοφόνου του πατέρα της. Είναι μια ιστορία ενός Ρωμαίου και μιας Ιουλιέτας – άρα μια ακόμα ιστορία με πολύ ρομαντική ψυχή. Αυτά τα δυο παιδιά μπορούν να θυσιάσουν τα πάντα για να είναι μαζί. Κι αυτό το υπερβατικό στοιχείο το συναντάς στα πολύ μεγάλα έργα. Έχει ενδιαφέρον.

Υπήρξαν άνθρωποι που θέλησαν να εκμεταλλευτούν την εξουσία τους εις βάρος μου. Κι εγώ αποχώρησα από τη συνεργασία

Δεν έχεις τις ενοχές κάποιων ηθοποιών που κάνουν καθημερινό σίριαλ.

Ας το παραδεχθούμε, ο «Σασμός» είναι μια soap opera. Αλλά ακόμα και την σαπουνόπερα μπορείς να την κάνεις καλά. Εμείς, την προσεγγίζουμε με σεβασμό, αξιοπρέπεια και απενοχοποίηση.

Το ρωτάω γιατί συνήθως οι ηθοποιοί της γενιάς σου δεν δίνουν ευκαιρία στην τηλεόραση.

Οι προνομιούχοι ηθοποιοί της γενιάς μου μπορεί να την σνομπάρουν. Γιατί υπάρχουν παιδιά που τα βγάζουν πέρα με τα ελάχιστα και κυνηγούν να παίξουν στην τηλεόραση. Ούτε κι εγώ έχω την πολυτέλεια να μην κάνω τηλεόραση. Λέω ναι στην τέχνη, ναι στο να κάνουμε όσο το δυνατόν πιο ποιοτικά πράγματα αλλά πρέπει να επιβιώσουμε κιόλας. Η ρητορική για «τους τηλεοπτικούς ηθοποιούς» έχει πεθάνει. Στην Ελλάδα, οι ηθοποιοί κερδίζουν ελάχιστα, κάνουν πρόβες δωρεάν. Το έκανα κι εγώ και δεν θέλω να το ξαναζήσω. Κάποτε δούλεψα επί έξι μήνες για να βγάλω… 36 ευρώ! Αυτό είναι το αντίτιμο της τέχνης; Σοβαρά τώρα;

Πολλοί συνέδεσαν την τρομακτική έκπτωση του θεατρικού επαγγέλματος με το ξέσπασμα του metoo.

Ομολογώ πως δεν ήξερα για όλα αυτά τα πράγματα. Είχα ακούσει για άσχημες συνθήκες σε πρόβες, ναι. Όμως, δεν ήξερα ότι συνέβαιναν αποτρόπαιες πρακτικές. Ένιωσα αηδία για το ανθρώπινο είδος. Κι όχι μόνο για τα γεγονότα καθαυτά, αλλά γιατί χτυπήθηκε πολύ ο χώρος μας, ενώ όλοι ξέρουμε ότι τα ίδια συμβαίνουν και στις τράπεζες, στα σούπερ μάρκετ, παντού!

Αν είχες δεχθεί επίθεση θα το δήλωνες δημόσια;

Δεν έχω δεχθεί επίθεση αλλά έχω πάρει μια μυρωδιά.

Δηλαδή;

Υπήρξαν άνθρωποι που θέλησαν να εκμεταλλευτούν την εξουσία τους εις βάρος μου. Κι εγώ αποχώρησα από τη συνεργασία. Βλέπεις, έτυχε να μπορώ να καλύψω τις βιοποριστικές μου ανάγκες. Και μιλώ για ‘βαριά’ ονόματα του θεάτρου που εκτιμάμε και (οι περισσότεροι) τρελαινόμαστε να δουλέψουμε μαζί τους.

Αν σου συνέβαινε κάτι πιο ακραίο θα προχωρούσες σε καταγγελία;

Φυσικά, το θεωρώ αυτονόητο. Εννοείται πως θα μιλούσα υπερασπιζόμενη και άλλους, αν ήμουν παρούσα σε ακραία συμβάντα. Κανείς δεν δικαιούται να αφήσει την ουρά του απ’ έξω. Η αδικία είναι κάτι που με βγάζει εκτός εαυτού. Δεν είναι πάντα εύκολο και καταλαβαίνω τους ανθρώπους που δεν μίλησαν. Προσωπικά επιλέγω να μιλήσω και να φύγω. Κι ας χάσω τη δουλειά μου.

Η πραγματικότητα με θλίβει· έχει χαθεί ο ρομαντισμός

Πιστεύεις πως η τηλεόραση θα σου εξασφαλίσει καλύτερες συνθήκες εργασίας στο θέατρο; Για παράδειγμα, φέτος ήσουν η Αντιγόνη σε μια μεγάλη περιοδεία – ρόλος που ίσως ν’ αργούσε να έρθει για ένα κορίτσι 28 ετών…

Καλώς ή κακώς, η τηλεόραση βοηθάει. Από την στιγμή που ξεκίνησα να παίζω στην τηλεόραση, είχα και περισσότερες θεατρικές προτάσεις. Από την άλλη, μπορεί και να λειτουργήσει αντίστροφα. Να βάλουν ταμπέλες και να πουν κάποιοι «α, αυτή είναι… τηλεοπτικιά».

Σε τρόμαξε η μετωπική αναγνώριση;

Είχα ξεκινήσει με το «Ουζερί Τσιτσάνη» και στη συνέχεια έκανα της σειρά της ΕΡΤ «Η ζωή εν τάφω»· οπότε ήρθε ήρθε σταδιακά η αναγνωρισιμότητα. Κι ούτε τρόμαξα, ούτε έδωσα άλλη βαρύτητα. Εξακολουθώ να βγαίνω από το σπίτι για να πάω στο περίπτερο με τις πιτζάμες.

Το βλέμμα που θα σε παρακολουθεί αναγνωρίζοντας σε, πώς το δέχεσαι;

Οι ψίθυροι με ενοχλούν λίγο. Νιώθω σαν κάποιος να εισβάλλει στον προσωπικό μου χώρο. Προτιμώ κανείς να μου μιλήσει ευθέως.

Τι μυρωδιά είχες προλάβεις να πάρεις από το θέατρο, πριν η τηλεόραση δώσει έναν άλλο τόνο στα πράγματα;

Δεν μου έχει λείψει το θέατρο γιατί κάθε χρόνο κάνω πράγματα. Εκείνη που μου λείπει είναι η δημιουργική διαδικασία.

Φέτος το χειμώνα θα προλάβεις να κάνεις θέατρο;

Έχω δύο πολύ – πολύ ενδιαφέρουσες προτάσεις που θέλουν σκέψη αν θα τις κάνω καθώς ο χρόνος μου είναι τρομακτικά περιορισμένος. Το έζησα πρόσφατα και στην «Αντιγόνη» και κατέρρευσα.

Βουτάω και διεκδικώ εκεί που πιστεύω ότι θα με οδηγήσει κάπου. Εκεί τολμάω, ρίχνω τα μούτρα μου, είμαι ειλικρινής. Όταν γουστάρω, θέλω να το δείξω

Πώς έζησες το βάπτισμα στο αρχαίο δράμα;

Με δέος. Συγκινούμαι απίστευτα με τα κείμενα των τραγωδιών. Συγκινούμαι ν’ ακούω τους συμπρωταγωνιστές μου να παίζουν, συγκινούμαι και μόνο στο άκουσμα των λόγων τους. Κι επίσης, χάνομαι, σαν να σταματάει ο χρόνος. Γιατί αυτά τα έργα εμπεριέχουν τα πάντα, ολόκληρη τη ζωή. Ξέρεις, ήταν το όνειρο μου να κάνω την Αντιγόνη.

Δεν είναι σύμπτωση, σε αφορά η έννοια του ονείρου.

Ίσως γιατί η πραγματικότητα με θλίβει· έχει χαθεί ο ρομαντισμός.

Είσαι ρομαντικό πλάσμα;

Πάρα πολύ. Γι’ αυτό και με τρομάζει η πραγματικότητα και η κοινωνία. Είναι σαν οι άνθρωποι να φοβούνται να νιώσουν, να βουτήξουν στη ζωή. Κι επιλέγουν να κρατήσουν μιαν απόσταση. Βρε, βούτα, ζήσε το και ό,τι φέρει.

Και με τον έρωτα;

Είμαι συντροφικός άνθρωπος· θέλω τον έρωτα για να νιώσω πλήρης. Μου αρέσει το πάρε – δώσε τη σχέσης.

Ανεπίδοτους έρωτες δεν έχει ζήσει;

Έχω αλλά για πολύ λίγο. Γιατί βάζω μπροστά τη λογική. Βουτάω και διεκδικώ εκεί που πιστεύω ότι θα με οδηγήσει κάπου. Εκεί τολμάω, ρίχνω τα μούτρα μου, είμαι ειλικρινής. Όταν γουστάρω θέλω να το δείξω.

Όταν αποφάσισα πως ο χαμός της μαμάς μου είναι κάτι ιερό για μένα και δεν έχει καμία σχέση με το θέατρο, έγινα καλύτερη

Δεν μασάς τα λόγια σου.

Γενικά, μιλάω δημοσίως ή στα social media όταν βρίσκομαι σε απελπιστική κατάσταση, σε βαθιά θλίψη. Πιστεύω πολύ στον αυθορμητισμό. Οι άνθρωποι έχουν χάσει τον αυθορμητισμό τους, φοβούνται ν’ αγαπήσουν και ν’ αγαπηθούν, φοβούνται να πουν συγνώμη. Κι εγώ, εξάλλου, φοβάμαι πάρα πολύ.

Τι φοβάσαι;

Φοβάμαι γενικά λες και είμαι ένα παιδί 8 χρονών.

Σ’ αυτό έχει συμβάλει και η απώλεια της μητέρας σου;

Σίγουρα. Μπορεί να δείχνω δυναμική, αλλά υπάρχει και μια πλευρά μου πολύ εύθραυστη και φοβισμένη.

Η τέχνη ήρθε, κάπως, να επουλώσει το τεράστιο αυτό τραύμα;

Ξέρεις τι λάθος έκανα για πολλά χρόνια; Προσπαθούσα να χρησιμοποιήσω αυτή την απώλεια για να γίνω καλύτερη ηθοποιός. Κι όταν κατάλαβα ότι αυτό δεν οδηγεί πουθενά, απελευθερώθηκα ως άνθρωπος και ως ηθοποιός. Είναι πολύ σύνηθες οι ηθοποιοί που έχουν βιώσει προσωπικές τραγωδίες να τις χρησιμοποιούν για να γίνουν καλύτεροι. Κι εγώ το έκανα αυτό συστηματικά, για να εκτονωθεί ο πόνος, η θλίψη και η συγκίνηση. Όταν, όμως, αποφάσισα πως ο χαμός της μαμάς μου είναι κάτι ιερό για μένα και δεν έχει καμία σχέση με το θέατρο, έγινα καλύτερη. Όταν είδα ότι το θέατρο είναι πιο κοντά στο παιχνίδι κι όχι στο βίωμα έγινε μια πολύ ευχάριστη διαδικασία. Φυσικά, όλα αυτά τα έτυχα μετά από πολλή προσωπική δουλειά και ψυχανάλυση.

Έζησες μια βίαιη ενηλικίωση. Τι άλλαξε από τότε;

Από μικρούλα ο περίγυρος με αντιμετώπιζε ως ώριμο παιδί. Κι αυτό όταν πέθανε η μητέρα μου, ενισχύθηκε. Δεν ξέρω πως θα ήμουν αν η μαμά μου ζούσε. Σίγουρα ένας θάνατος σε αλλάζει, αλλά από την άλλη σε φέρνει και πιο κοντά στη ζωή. Για παράδειγμα, από την στιγμή που πέθανε η μαμά μου, έχω την ανάγκη να συνδέομαι πιο ουσιαστικά με τους ανθρώπους. Πέρασα από την διαδικασία του πένθους αργά, πολύ πιο μετά από το θάνατο της. Έχω έρθει αντιμέτωπη με κρίσεις πανικού, με μη διαχειρίσιμες φοβίες κι όταν πια το ξεπέρασα, τότε ενηλικιώθηκα. Δεν ενηλικιώθηκα στα 18, αλλά πολύ αργότερα. Ενηλικιώθηκα όταν αποφάσισα να ζήσω σ’ ένα σπίτι με τον εαυτό μου και να είμαι χαρούμενη.

Γενικά, είσαι χαρούμενος άνθρωπος;

Νομίζω ότι παίζω επί ίσοις όροις με τη χαρά και τη θλίψη. Όπως, νομίζω, και οι περισσότεροι άνθρωποι. Πρόσφατα, συνειδητοποίησα ότι ο άνθρωπος γεννιέται για να είναι χαρούμενος.

Πρόσφατα, συνειδητοποίησα ότι ο άνθρωπος γεννιέται για να είναι χαρούμενος

Τι θυμάσαι πιο έντονα από τη μαμά σου;

Είχα την τύχη να έχω μια μητέρα που είχε περάσει πολλές δυσκολίες και είχε πάντα ένα χαμόγελο στο πρόσωπο της.

Της μοιάζεις;

Έχω τα χαρακτηριστικά του μπαμπά μου αλλά τις εκφράσεις και την ενέργεια της μητέρας μου. Και φυσικά την κουβαλάω μέσα μου.