Τρεις φωνές που αξίζει να ακούσεις αυτή την εποχή

Είναι κακό να είναι κανείς εσωστρεφής; Ρωτούσε διακριτικά σε κάποια συνέντευξή της η Little Simz, σχολιάζοντας προφανώς τον τίτλο του άλμπουμ της Sometimes I Might Be Ιntrovert.

Εξαρτάται, θα απαντούσες. Αν σου συμβαίνει να είσαι στη βιομηχανία της μουσικής και του θεάματος, όπως η 27 Λονδρέζα, ίσως και είναι ένα μικρό θέμα, στην εποχή της υπερ-προβολής. Ένα μικρό θέμα, σίγουρα, την στιγμή που οι προβολείς στρέφονται όλοι επάνω σου, έχοντας μόλις κυκλοφορήσει ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς.

Έκπληξη δεν ήταν. Το κορίτσι είχε δώσει δείγματα. Σύνδεση με τα προηγούμενα, το έξοχο επίσης Gray Area που βγήκε το ’19 και όλοι σταθήκαμε και ακούσαμε προσεκτικά. Στο νέο έργο η Little Simz πατάει κι άλλο γκάζι. Τον δρόμο έχουν ήδη στρώσει η αναγνώριση και τα επαινετικά σχόλια από ανθρώπους που η γνώμη τους μετράει.

Ο Gilles Peterson για παράδειγμα, γκουρού της μουσικής και ονομαστός παραγωγός του BBC μεταξύ άλλων, την αποθεώνει για τη νέα της δουλειά. «Tουϊτάρει» ευχαριστίες. Ο πολύς Kendrick Lamar, ο κορυφαίος Αμερικανός ράπερ, έχει μιλήσει με τα πιο θερμά λόγια.

Ένα πράγμα ήθελε η Little Simz, από τότε, πολύ μικρή που μπήκε στη μουσική και στο θέαμα – (είναι και ηθοποιός) να καταφέρει ώστε η μουσική της να αγγίξει πολύ κόσμο. Και την  ίδια στιγμή μην έχει προδώσει τις προσωπικές της αξίες.

Τα έχει καταφέρει. Παραμένει δραστήρια, προσφέροντας στην κοινότητα. Και όσο ο λόγος της στα κομμάτια είναι προσωπικός  και εσωτερικός, άλλο τόσο είναι, με ευαισθησία, κοινωνικός. Το κορίτσι νοιάζεται.

Γεννήθηκε στο Λονδίνο από γονείς Νιγηριανούς, μεγάλωσε στο Islington, ακούγοντας ώρες στο δωμάτιό της άλμπουμ του Busta Rhymes, του Nas, του Notorius B.I.G…κρατώντας σημειώσεις με τους στίχους τους και μελετώντας τις ρίμες. Σήμερα, ήδη στο τέταρτο άλμπουμ της, «ραπάρει» με την καρδιά της και αναμφισβήτητο ταλέντο. Πέρσι το Grey Area αναδείχτηκε καλύτερο βρετανικό άλμπουμ στα βραβεία ΝΜΕ.

Στο τέλος της χρονιάς, θα την συναντήσουμε στις λίστες με τα καλύτερα. Και το Introvert… που το ηχογράφησε στο Λος Άντζελες σε συνεργασία τον Dean Josiah Cover… γνωστό σαν InFlo… και επίσης «γνωστό» για την φοβερή δουλειά που έχει κάνει με τους SAULT.

Ψάξτε, σκαλίστε, έχετε το νου σας. Στην underground σκηνή της Αγγλίας. Στα μικρά club, στις jazz και hip hop γωνιές της. Μερικά από τα πιο γερά και διαχρονικά ονόματα έχουν βγει από εκεί.

Από εκεί και από ώρες πολλές ακούγοντας  μουσικές της Motown, τζαζ δισκογραφίες, σε reggae θησαυρούς, old school hip hop, funk και ακόμη περισσότερη soul.

Τη λέμε Cleo Sol, από το Λονδίνο επίσης και αυτό το κορίτσι, γεννήθηκε μέσ’ στη μουσική.

Μέσα σε μια τζαζ μπάντα γνωρίστηκαν οι γονείς της. Η μητέρα της, με καταγωγή από τη Σερβία και την Ισπανία, τραγουδούσε και έπαιζε κιθάρα. Ο πατέρας της, από την Τζαμάικα έπαιζε πιάνο και μπάσο. Τα πράγματα γρήγορα πήραν το δρόμο τους και η Cleo άρχισε να τραγουδάει. Καλή, πολύ καλή φωνή, αλλά και προσωπικό- ξεχωριστό- ύφος στην ερμηνεία. Οι μουσικές της παρέες, έφεραν κι άλλες ιδέες.

Και ενώ υποδεχόμασταν με τα καλύτερα λόγια το άλμπουμ της Rose in the Dark, το περσινό, η ίδια είχε τρόπους να μην χάνει την επαφή. Ακόμη και αν έπρεπε να ψάξεις στα credits (ούτε σε αυτά δεν υπήρχε!) η συμμετοχή της στους μυστηριώδεις και καταπληκτικούς SAULT – δεν γινόταν να μείνει κρυφή! Η Cleo Sol είναι η φωνή τους. Και μόλις πριν από λίγο – και με τους SAULT ξανά στο προσκήνιο – η Cleo Sol κυκλοφορεί και το δικό της νέο άλμπουμ. Είναι το Mother. Η ίδια στο εξώφυλλο, με το μωρό στην αγκαλιά.

H soul τροφοδοτεί την έμπνευσή της και στα έντεκα τραγούδια – ωραίες μελωδίες, ρυθμός neo-soul και φίνες ενορχηστρώσεις που κάπου θυμίζοντας Sade, κάπου αλλού τους Massive Attack. Το Mother, η Cleo Sol και το μουσικό της DNA.

Τι φωνή! Όλοι το λένε. Εκείνοι που την ακούν για πρώτη φορά και ξαφνιάζονται  και εκείνοι που παρακολουθούν την Marley Munroe εδώ και μερικά χρόνια και εκτιμούν πολύ το ταλέντο της. Ήρθε η ώρα όμως να γνωρίσει όλος ο κόσμος την Lady Blackbird. Νωρίτερα γνωστή και ως Marley Monroe.  

Στους καλλιτεχνικούς κύκλους μια νέα ταυτότητα συχνά βοηθάει. Είναι και ένας τρόπος να τραβήξεις την προσοχή. Εδώ που τα λέμε, στην πλημμύρα από μουσικές και νέες κυκλοφορίες με τρελό ρυθμό, ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι ευρηματικός και στην προώθηση της μουσικής του. Υπάρχουν άνθρωποι που να κάνουν αυτή τη δουλειά, θα πει κανείς, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.

Επιστροφή στην Ladybird που μόλις κυκλοφόρησε το άλμπουμ της Black Acid Soul. Μπροστά, στο κεντρικό πλάνο, είναι η φωνή της. Η πρώτη ακρόαση  φέρνει στο νου άλλες εποχές. Τότε  που ανάμεσα στο μικρόφωνο και την κονσόλα του στούντιο υπήρχε βασικά η αλήθεια της φωνής και λίγα, περιορισμένα εφέ, καμιά σχέση με σήμερα. Και όμως –  φέρνει στο νου τη Billy Holiday και το τσαγανό της Tina Turner. Είναι μια φωνή που από την στιγμή που την ακούς, δεν την ξεχνάς.

Και πώς να μην εντυπωθεί η ερμηνεία της στον ύμνο για τα κοινωνικά δικαιώματα, το Blackbird της Nina Simone!

Δεν είναι πως δεν γράφει δικά της τραγούδια, η Lady Blackbird – έχει να δείξει από αυτά. Αλλά τώρα επιλέγει να δώσει αυτόν τον τόνο στο άλμπουμ. Που ξεκινάει με Nina Simone και συνεχίζει κυρίως με κομμάτια παλιά που έχουν πει άλλοι μεγάλοι όπως η Irma Thomas, o Tim Hardin. Επιλογές, ωστόσο,  κάθε άλλο παρά αναμενόμενες. Όπως το Collage, ένα κομμάτι από το 1969 και το άλμπουμ των James Gang.

Δεν είναι όμως, μόνο αυτό. Μόνοι οι επιλογές των τραγουδιών και ο τρόπος που φέρνει η Lady Blackbird το nu-jazz άρωμα ,τόσο πλούσιο στο Λος Άντζελες τελευταία.

Είναι και άλλα: Όπως ότι ο Deron Johnson, που παίζει εδώ, ήταν ο πιανίστας του Miles Davis. Ότι ο Pete Tong ο διάσημος παραγωγός και DJ της ηλεκτρονικής σκηνής έκανε remix στο Collage – και το διάλεξε σαν βασικό κομμάτι στη συλλογή με τα κομμάτια της χρονιάς που έχει ξεχωρίσει. Ή ότι η Victoria Beckham επέλεξε το Beware The Stranger (το remix από τον Matthew Herbert) για τη μουσική στην παρουσίαση της κολεξιόν της.

Σημειώνονται όλα αυτά στην παρουσίαση του άλμπουμ για να τονίσουν το προφανές: Ότι υπάρχουν ακόμη μουσικές που αγγίζουν τον κόσμο, πέρα από εποχές και δεκαετίες. Και πέρα από τα στιλ και τα είδη, που τα διαχωριστικά τους έτσι κι αλλιώς όλο και λιγότερο έχουν σημασία. Αυτά συμβαίνουν όταν τα τραγούδια, οι μουσικές και οι καλλιτέχνες έχουν πράγματα να πουν. Και είναι απόλαυση να τους ακούσεις.