Déjà visité: Ο Περικλής Πραβήτας μεταξύ οικείου και παράδοξου
Με πρώτη ύλη αντικείμενα οικεία και βιωμένα, που βρίσκονται πλέον παρατημένα, ο γλύπτης επιδιώκει να ενεργοποιήσει τον νοητικό μηχανισμό του «déjà visité», στην ομώνυμη έκθεση που παρουσιάζει από τις 28 Σεπτεμβρίου στην αίθουσα τέχνης «Έκφραση».
«Déjà visité»: Πρόκειται για μια διαδικασία του νου η οποία σχετίζεται με την αίσθηση του ατόμου, όταν βρίσκεται σε κάποιον χώρο, ότι τον έχει επισκεφθεί ξανά, μολονότι τίποτα δεν μαρτυρεί κάτι τέτοιο. Κι όμως, νιώθει πως μπορεί να προσανατολιστεί και να περιηγηθεί στον χώρο σαν να ξέρει προς τα πού θέλει να πάει και κυρίως πώς.
Αυτόν τον μηχανισμό επιχειρούν να ενεργοποιήσουν οι γλυπτικές συνθέσεις που παρουσιάζει ο Περικλής Πραβήτας στην έκθεση «Déjà visité», που επιμελείται η Δήμητρα Λιάκουρα και φιλοξενείται από τις 28 Σεπτεμβρίου στην αίθουσα τέχνης «Έκφραση – Γιάννα Γραμματοπούλου», στην οδό Βαλαωρίτου, στο Σύνταγμα.
Ως πρώτη ύλη, ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί εικόνες και αντικείμενα οικεία και βιωμένα, που είναι πλέον παρατημένα και αφημένα σε αχρησία. Τα υλικά αυτά γίνονται το έναυσμα για να ανακληθούν χώροι, χρονικές περίοδοι και χειρονομίες που προηγήθηκαν και πλέον ξεχάστηκαν.
Ο καλλιτέχνης δεν στέκεται τόσο στην επίκληση της συλλογικής μνήμης όσο επιχειρεί να δώσει καινούργιες δυνατότητες στα αντικείμενα, αλλάζοντας τη γεωμετρία και τη χρήση τους. Έτσι, καταφέρνει να ξεφύγει από μια απλή άσκηση αναγνώρισης, δημιουργώντας γλυπτά που αποπνέουν μια οριακή αίσθηση, μεταξύ οικείου και παράδοξου. Η φθορά, η διάβρωση, το ράγισμα, ακόμα και το λάθος, είναι στοιχεία παρόντα στο έργο του, τα οποία συχνά τονίζονται τόσο, ώστε να αποκτούν δυναμικό ρόλο στη σύνθεση.
photo credits: Tatiana Mavromati
Την ίδια στιγμή μέσα από το έργο του αναδύονται και τα ζητήματα της προστασίας και της φύλαξης, που φαίνεται να καταλαμβάνουν μια κεντρική θέση στα γλυπτά του Περικλή Πραβήτα. Η απομόνωση και το κλείσιμο των αντικειμένων μέσα σε γυάλες, ως μέσο προστασίας τους, υπονομεύει την ίδια την διαδικασία: Το ήδη εύθραυστο αντικείμενο φυλάσσεται μέσα σε κάτι εξίσου εύθραυστο, το οποίο συχνά ισορροπεί οριακά στη βάση του, αφήνοντας έτσι μια αίσθηση ματαιότητας και συνεχούς κινδύνου.
Ο Περικλής Πραβήτας μέσα από το ιδιαίτερο και προσωπικό λεξιλόγιό του, καταφέρνει να δημιουργήσει μια νέα ιεράρχηση μεταξύ του σημαντικού και του ασήμαντου. Τοποθετώντας συχνά τα έργα του σε βάθρα και βάζοντας τα μέσα σε προθήκες, μεταμορφώνει το καθημερινό αντικείμενο σε έργο τέχνης, επιτυγχάνοντας έτσι την εις βάθος διαφύλαξη και προστασία του. Το έργο, και φυσικά το σύνολο των σημείων του, περνάει στην αντίπερα όχθη και διασώζεται εντέλει στο χρόνο και τη μνήμη μας ως πολύτιμο.
photo credits: Tatiana Mavromati
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1982. Σπούδασε στη Σχολή Μαρμαρογλυπτικής της Τήνου και στη συνέχεια στην ΑΣΚΤ στο Παπαγιάννη. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει παρουσιάσει δουλειά του σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις, σε γκαλερί, δημοτικές πινακοθήκες και στο πλαίσιο πολιτιστικών θεσμών, μεταξύ των οποίων: Platforms Project (2019-2021), Βυζαντινό Μουσείο Αθηνών, Ευγενίδειο Ίδρυμα, Δημοτική Πινακοθήκη Ύδρας, Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά, Δημοτική Πινακοθήκη Κορίνθου, Βiennale Nέων Ευρώπης και Μεσογείου 2010, 2η Biennale Αθηνών. Έχει δουλέψει επίσης ως σκηνογράφος και εικαστικός για το θέατρο, με βασικούς συνεργάτες τους Bijoux de Kant, την Ιόλη Ανδρεάδη και τους arisandmartha. Τα τελευταία 8 χρόνια εργάζεται στην Υπηρεσία Συντήρησης Μνημείων Ακρόπολης (ΥΣΜΑ).
photo credits: Tatiana Mavromati
