Status Update: Στέλλα Βογιατζάκη, ηθοποιός

έπρεπε να διαρκώς να εφευρίσκω τρόπους να απασχολώ το μυαλό μου, να φτιάχνω κάτι με τα χέρια μου, με τη φαντασία μου. Το καλύτερο δώρο ήρθε στο Δημοτικό. Ήταν ένα κουκλόσπιτο, μια ξύλινη βάση με δύο κουρτίνες που ανοιγόκλειναν και κάτι φοβερούς τύπους για κούκλες. Οι κούκλες ήταν ο ρακένδυτος φτωχός, ο κακός, η μάγισσα, η γριά και φυσικά ο ωραίος και η όμορφη. Αυτό που με ξετρέλανε ήταν, ουσιαστικά, να πλάθω ιστορίες, να ζωγραφίζω ιστορίες και μετά ουσιαστικά να τις διηγούμαι.

Εκεί ήμουν πολύ τυχερή γιατί στο Λύκειο έδιναν πολύ μεγάλη σημασία στα καλλιτεχνικά, πράγμα που δεν είχα βιώσει στην Ελλάδα. Εκεί ένιωσα πως βρέθηκα ξαφνικά σε μία όαση. Θυμάμαι οι φίλοι μου στην Ελλάδα να δυσκολεύονται με τις εξετάσεις, να έχουν τον Γολγοθά τους και εγώ απλά με θυμάμαι να ζωγραφίζω, να είμαι σε μία θεατρική ομάδα τότε, και να ασχολούμαι πολύ σοβαρά με τη θεατρική παράσταση που ήταν να ανέβει. Αυτό με έκανε ευτυχισμένη, οπότε τελειώνοντας το σχολείο ήξερα ότι θέλω να ασχοληθώ με το θέατρο.

με κατάλαβαν και με άφησαν – με ένα τρόπο – να ακολουθήσω το δρόμο που ήθελα. Γι’ αυτό και όταν ήμουν πιο μικρή δεν ήξερα ακριβώς τι ήταν αυτό που ήθελα να κάνω. Ήξερα, όμως, ότι ήθελα να ασχοληθώ με το θέατρο, γι’ αυτό και η πρώτη μου επιλογή ήταν να περάσω στην Καλών Τεχνών στο Τμήμα Θεάτρου, για να ανακαλύψω μέσα σε αυτή τη σχολή, τι ακριβώς με γοήτευε περισσότερο στον κόσμο αυτό. Εκεί έκανα τα πάντα, σχέδιο, μακέτα, μαθήματα σκηνοθεσίας, υποκριτικής, αλλά τελικά συνειδητοποίησα ότι η υποκριτική ήταν αυτό που με είχε κερδίσει περισσότερο. Γι’ αυτό και αργότερα έδωσα εξετάσεις και στην σχολή του Εθνικού. Νιώθω τυχερή· παρ’ όλα αυτά έχω κοπιάσει πολύ στη ζωή μου, οπότε νομίζω πως είναι ένας συνδυασμός τύχης και δουλειάς.

Ήταν μια συρραφή από έργα του Μπέκετ. Ουσιαστικά ήταν η διπλωματική μου, η οποία μετά έγινε παράσταση με σκηνοθέτη τον Δαμιανό Κωνσταντινίδη στο Θέατρο Σοφούλη. Έπειτα, αποφάσισα να δώσω στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου και να κατέβω από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα. Εκεί γνώρισα τον δάσκαλο μου Ακύλλα Καραζήση, τους συμφοιτητές μου και αργότερα αποφοίτησα από το Εθνικό με την «Πενθεσίλεια». Επειδή κάνουμε ένα επάγγελμα που σχετίζεται πάρα πολύ με το μάταιο, τον θάνατο, το τέλος, τελειώνει η παράσταση και νιώθεις ένα κενό. Αυτό που μένει είναι οι σχέσεις, η ανθρώπινη αλυσίδα που δημιουργείται, οι δεσμοί. Αυτό είναι κάτι σπουδαίο. Για μένα αυτοί οι άνθρωποι είναι οικογένεια. Αυτό κρατώ.

Είχα πολύ μεγάλη λαχτάρα, δεν ήξερα κανένα στην Αθήνα. Το μόνο που είχα κάνει είναι να έρχομαι κάποιες φορές, Σαββατοκύριακα, για να βλέπω θέατρο από τη Θεσσαλονίκη. Και κάπως ένιωθα πως το Εθνικό θα μου δώσει την ευκαιρία να μάθω περισσότερα, να γνωρίσω και άλλα παιδιά με τα ίδια όνειρα με εμένα. Αποφοίτησα το 2013: Ήμασταν επίσημα τα παιδιά της κρίσης, ήταν δύσκολα και είναι δύσκολα, απλά εγώ νιώθω τυχερή αρκετά, γιατί και μέσα από τη Σχολή, βρέθηκαν στον δρόμο μου άνθρωποι που τους εμπιστεύτηκα και με εμπιστεύτηκαν· και αυτό είναι σπουδαίο.

Και αυτό όχι επειδή έχουν το ψώνιο -όπως πολύ νομίζουν- αλλά επειδή δεν πληρώνονται όσο θα έπρεπε. Είναι τόσο απλό. Νιώθω ότι η δική μου η γενιά πρέπει να ξεμπερδέψει με κάποια παλιά στερεότυπα και παλιές πεποιθήσεις που μυρίζουν μούχλα. Δεν γνωρίζω και δεν θέλω να γνωρίσω κανέναν καταραμένο καλλιτέχνη, δεν ξέρω τι θα πει αυτό. Ξέρω ότι οι καλλιτέχνες είναι άνθρωποι ευαίσθητοι, που δουλεύουν σκληρά. Οι βίαιες και οι ναρκισσιστικές συμπεριφορές δεν έχουν πια χώρο. Ας τελειώνουμε με αυτά. Έχουμε, ήδη, να αντιμετωπίσουμε την κρίση και την καινούργια κρίση που έφερε ο κορωνοϊός. Νομίζω πως η μόνη λύση για την επανεκκίνηση των θεάτρων είναι να είμαστε ενωμένοι. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

έγιναν κάποιες προσπάθειες, ραδιοφωνικές προσπάθειες, κάποια live streaming. Ήταν μια κάπως αναγκαία λύση, υποθέτω. Παρόλα αυτά πιστεύω πως δεν είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο, δεν είχαμε τα μέσα. Και όλο αυτό έμοιαζε φτωχό. Το θέατρο είναι οι σχέσεις που αναπτύσσονται πάνω στη σκηνή, οι σχέσεις που αναπτύσσονται με τον κόσμο που σε παρακολουθεί, η ιστορία που θέλεις να αφηγηθείς και να την ακούσει. Και αυτό έχει κάτι συγκινητικό. Το live streaming ήταν κάτι άχαρο. Ελπίζω να λειτουργήσουν κανονικά τα θέατρα φέτος.

από ένα κομμάτι όπου ο Βακαλόπουλος εξηγεί πολύ εύστοχα τι γινόταν όταν υπήρχε μόνο ένα νησί. Γιατί τώρα οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να ταξιδεύουν σε όλα τα νησιά, να πίνουν όλα τα ποτά και τελικά νιώθουν πως δεν είδαν τίποτα, δεν πήγαν πουθενά. Και εξηγεί πως κάποτε υπήρχε μόνο ένα νησί για τον καθένα. Ξεκινούσαν με δέος και έφταναν στο νησί. Το καλοκαίρι θα πήγαιναν όλοι στο νησί. Επηρεασμένη, λοιπόν, από τον κόσμο του νιώθω πως θέλοντας να ελέγξουμε το χάος που επικρατεί γύρω μας, δίνουμε ονόματα στα πράγματα και τα βαφτίζουμε ξανά, να τα κατηγοριοποιούμε. Η αλήθεια είναι ότι για μένατο θέατρο είναι ένα, όποιο όνομα και αν θέλουμε να του δώσουμε, θέατρο πρόζας, αρχαίο θέατρο, μουσικό θέατρο, επιθεώρηση. Για μένα το θέατρο είναι ένα και το αγαπώ, και μακάρι να παίζω όσο πιο πολύ θέατρο μπορώ και να μαθαίνω από αυτά τα ταξίδια.

Από τις πρώτες σελίδες μου κίνησε το ενδιαφέρον. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια φράση που, καθώς ξεφύλλιζα το βιβλίο, έπεσε το μάτι μου εκεί και μετά έπαιζε συνέχεια στο μυαλό μου. Λέει «μόλις εξηγήσεις κάτι, αρχίζει να σχηματίζεται μέσα σου το αντίθετο, όλοι το ξέρουν αυτό και όμως συνεχίζουν να εξηγούν. Φοβούνται πως κάτι θα γίνει και πεθάνουν αν σταματήσουν να εξηγούν». Είναι ένα κείμενο που μου άνοιξε ένα παράθυρο στο μυαλό μου, με ταξίδεψε. Ενώ το διαβάζεις σε βάζει να αναμετρηθείς με πολλά πράγματα, με έναν άκρως ποιητικό τρόπο. Είναι μεγάλη εμπειρία να διαβάζεις Βακαλόπουλο. Είναι ένα φιλοσοφικό κείμενο.

στην εποχή του, στα παιδιά και τη γενιά του Πολυτεχνείου που ξεκίνησαν με φόρα και για το τι έκαναν μετά το Πολυτεχνείο.

Ασχέτως επαγγέλματος το μόνο που έχει σημασία, είναι να πουλάς, να προωθείς αυτό που είσαι για να επιβιώσεις. Είναι στενάχωρο και τρομακτικό να φτιάχνει ο καθένας καθημερινά μια περσόνα και να την τροφοδοτεί όσο καλύτερα μπορεί. Όταν αναλώνεσαι τόσο πολύ στο να φτιάξεις το τέλειο προφίλ, πώς θα συναντηθείς με το άλλο, πως θα συσπειρωθείς, Αυτό είναι ένα από τα προβλήματα της δικής μου γενιάς.

Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν θέλω να πω κάτι συγκεκριμένο γιατί είναι σαν να καταλήγω κάπου. Αυτό μου μυρίζει λίγο θάνατο – ότι «είμαι αυτό». Όχι δεν είμαι αυτό, είμαι ένας άνθρωπος που αλλάζει συνεχώς, καθημερινά. Το πιστεύω και οφείλω να αλλάζω. Θέλω να πω πως ζω σ’ ένα σύμπαν όπου όλα αλλάζουν καθημερινά. Εγώ γιατί να είμαι ένα πράγμα ή να παραμένω ίδια σε κάτι; Νομίζω είμαι ήρεμη, έτοιμη να εκραγώ… διττή φύση.