Status Update: Τίμος Σιρλαντζής, μπασοβαρύτονος

Από τότε που μικρός χτυπούσα όλη την ημέρα ρυθμικά την κοιλιά μου και τραγουδούσα δικά μου ακαταλαβίστικα τραγούδια (ναι, τότε ήμουν αρκετά θορυβώδες παιδί) μέχρι τώρα· από τότε που οι γονείς μου με νανούριζαν με το «Κοιμήσου αγγελούδι μου» του Μίκη Θεοδωράκη κι άκουγα την μητέρα μου να τραγουδά μέχρι τώρα που τραγουδώ εγώ πάνω σε διάφορες σκηνές του κόσμου, είναι η ευφορία που νιώθεις από την ενασχόληση με την τέχνη και με το πόσο καθοριστικό ρόλο παίζει με σημαντικές στιγμές στη ζωή σου.

Ξεκίνησα παίζοντας πιάνο και βιολί ώσπου γνώρισα την δασκάλα μου Χ. Γκλαβοπούλου που μου έθεσε τις βάσεις και με έκανε να αγαπήσω την Όπερα. Από κοντά βέβαια και ο Α. Χριστοφέλλης ο οποίος μου μετέδωσε την εμπειρία του και με βοήθησε πολύ. Θεατρικά ανδρώθηκα μαζί με τον Π. Αδάμ που μου έδωσε τον πρώτο μου ρόλο και μου έμαθε πως να παίζω. Από εκεί και πέρα η συνεργασία μου με τον Γ. Πέτρου και η γνωριμία μου με τον Δ. Καβράκο μαζί με την εμπιστοσύνη τους σε εμένα, με ανέβασε επίπεδο και μου έδωσε τους πρώτους μου πιο ”επαγγελματικούς” ρόλους. Όλα αυτά τα περιβάλλοντα και οι συνεχείς παραστάσεις πραγματικά με διαμόρφωσαν σαν ερμηνευτή και μου έμαθαν πολλά πράγματα.

Ένα πανέμορφο και γραφικό χωριό. Ανοιχτοί χώροι, παιχνίδι, ανεμελιά, φίλοι, ο πρώτος παιδικός έρωτας. Υπάρχει κάτι καλύτερο από αυτό; ‘Ολα όσα μας λείπουν μεγαλώνοντας.

Κι αυτή ήταν και είναι ακόμα η μουσική που αγαπούσα και μου άρεσε να τραγουδώ. Η κλασική μουσική ήρθε στην ζωή μου αρκετά αργά, κυρίως ανακαλύπτοντας την μέσα από την μαθητική μου ενασχόληση μαζί της. Εκεί είδα πόσα πράγματα και συναισθήματα έχανα όλα αυτά τα χρόνια. Ποιος ακόμη κι αν δεν είναι φαν της όπερας ή της λεγόμενης κλασικής μουσικής δεν θα ανατριχιάσει ακούγοντας μια όπερα π.χ. του Πουτσίνι ή του Βέρντι, όπου τα συναισθήματα έρχονται σε κύματα, λες και ο συνθέτης βρήκε εκείνη την συχνότητα για να εισχωρήσει στο μυαλό σου.

γιατί μου έδωσε την δυνατότητα να κάνω το Μάστερ μου σε ένα εξαιρετικό μουσικό Πανεπιστήμιο, εξελίσσοντας τις καλλιτεχνικές μου δυνατότητες, αλλά και φέρνοντας με σε επαφή με τον επαγγελματικό χώρο και τα μεγάλα ευρωπαϊκά θέατρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο Ανσάμπλ του θεάτρου που ανήκω, το Κρατικό Θέατρο Gärtnerplatz του Μονάχου, επελέγην πριν ακόμη ολοκληρώσω τις σπουδές μου.

Εννοείται βέβαια ότι προτιμώ την ζωής στην Ελλάδα κι αν μπορούσα να ζήσω σταθερά από αυτό το επάγγελμα εδώ θα το έκανα, χωρίς δεύτερη σκέψη. Το θέμα με την Γερμανία είναι ότι τα τελευταία χρόνια είναι το κέντρο του κόσμου για τους μουσικούς. Είναι για εμάς ότι είναι το Χόλιγουντ για τους ηθοποιούς. Άνθρωποι από όλο τον κόσμο πηγαίνουν εκεί και όταν επιτυγχάνεις η ικανοποίηση είναι ακόμη μεγαλύτερη γιατί στην ουσία συναγωνίζεσαι τους καλύτερους του κόσμου.

που έχω ζήσει σε διεθνή θέατρα. Εντελώς διαφορετική κουλτούρα και τρόπος ζωής. Από τα φαγώσιμα έντομα έως τις συνήθειες και τις συμπεριφορές των ανθρώπων που είναι διαφορετικές από τις δικές μας κι εύκολα μπορείς να υποπέσεις σε λάθη. Θυμάμαι μετά από μια παράσταση, είχαν έρθει δύο κοπέλες να με συγχαρούν προσφέροντας μου από μια σοκολάτα. Απλώνοντας το χέρι μου να πάρω την πρώτη, η δεύτερη κοπέλα ξέσπασε σε κλάματα αφήνοντας με άφωνο και αμήχανο. Δεν ήξερα ότι επιλέγοντας (τυχαία) την σοκολάτα δήλωνα ουσιαστικά την συμπάθεια μου σε μία από αυτές. Ήταν μια πολύ αμήχανη στιγμή.

Άρα γιατί να μην τους μοιράζεσαι με αυτούς που είναι κοντά σου; Όταν βρίσκεσαι σε έναν τέτοιο χώρο όσο μεγαλύτερους στόχους θέτεις τόσο μεγαλύτερο είναι το κίνητρο και η προσπαθεί που καταβάλλεις. Το αποτέλεσμα, το τι θα φέρει η ζωή, το αποδέχεσαι αφού έχεις κάνει το καλύτερο που μπορείς.

Για τον Καποδίστρια – τον οποίο υποδύομαι στην παράσταση της ΕΛΣ «Καποδίστριας: Μονόδραμα μιας μυστικής ζωής» – ενώ γνωρίζουμε πολλά για την πολιτική του παρουσία, ξέρουμε ελάχιστα για την προσωπική του ζωή. Προσπαθούμε, λοιπόν, να ανιχνεύσουμε τον ψυχισμό του, σε μια ταραγμένη εποχή, υπό το βάρος της ευθύνης ως Κυβερνήτης και της μοναχικότητας που αυτή επιφέρει, αξιοποιώντας την αλληλογραφία του με την Ρωξάνδρα Στούρτζα. Ακριβώς εδώ είναι που πρέπει να κρατήσεις τις ισορροπίες ανάμεσα σε αυτόν που πραγματικά ήταν και στον υποκειμενικό τρόπο με τον οποίο το προσεγγίζουμε καλλιτεχνικά. Χρειάζεται πολλή προσοχή και σεβασμός. Η αλληλογραφία, όμως, νομίζω ότι είναι ένα πολύ αξιόπιστο εργαλείο γιατί εκεί φανερώνει τα συναισθήματα του, τις αδυναμίες του, τον πραγματικό του εαυτό.

Ζώντας σε μια δύσκολη εποχή όπως η δική μας γεμάτη άγχος, ανασφάλειες, αγώνα για επιβίωση, που όλο αυτό θυμίζει μια φουρτουνιασμένη θάλασσα, ο έρωτας είναι το λιμάνι όπου μπορείς να ξαποστάσεις και να πάρεις δύναμη για να συνεχίσεις να παλεύεις με τα κύματα. Πιστεύω ότι αυτό το λιμάνι αναζητούσε ο Καποδίστριας με την Ρώξανδρα. Αλλά ακριβώς επειδή ήταν ανολοκλήρωτος τον οδηγούσε σε στιγμές ευτυχίας αλλά κι απόγνωσης. Συνεπώς δεν θα ήθελα να φανταστώ την ζωή μου με αυτή την απουσία, αλλά πρέπει να το κάνω επί σκηνής κι αυτή είναι μία από τις προκλήσεις του ρόλου. Τι να κάνουμε, έτσι είναι η δουλειά μας….

Όσο μεγάλωνα βέβαια κι αλλά θέματα μου έδιναν την αφορμή. Έτσι πιθανά την ξεπερνούσα κι έβρισκα την ισορροπία μου. Δύσκολα γράφει κάποιος μουσική ή παράγει κάποιο καλλιτεχνικό έργο όταν είναι χαρούμενος. Είναι, νομίζω, ένας τρόπος να βρίσκουμε το μέρος όπου νιώθουμε ασφαλείς να εκφράσουμε τα συναισθήματα μας, έτσι ώστε να συναντήσουμε την πολυπόθητη ευτυχία.