Status Update: Λίλα Μπακλέση, ηθοποιός

και οι γονείς μου προσπάθησαν να καλλιεργήσουν αυτή μου την τάση. Από Σαββατοκύριακα στην Αθήνα για μαραθώνιο παρακολούθησης παραστάσεων και μουσείων μέχρι μαθήματα κλασικού μπαλέτου και πιάνου. Έχω υπάρξει τυχερή.

Είμαι αρκετά πρακτικός άνθρωπος και πιστεύω το Πολυτεχνείο με έχει βοηθήσει να είμαι ψύχραιμη μπροστά στις δυσκολίες που φέρει το επάγγελμα του ηθοποιού.

Τη σχολή του Εθνικού την έβλεπα σαν όνειρο απατηλό. Όταν μπήκα προσπάθησα να πάρω όσα περισσότερα μπορούσα από τους καθηγητές και τους συμμαθητές μου. Η θεατρική πραγματικότητα μπορεί να είναι σκληρή αλλά συνεργάζομαι κυρίως με ανθρώπους που θαυμάζω με στόχο την καλλιτεχνική μου εξέλιξη. Δεν ξεχνάω, βέβαια, ποτέ ότι είναι μια δουλειά και ζω από αυτή. Προσπαθώ δηλαδή να εξασφαλίζω μια αξιοπρεπή οικονομική συμφωνία σε κάθε συνεργασία.

Το σινεμά είναι το πάθος μου. Αυτό το πάθος με οδήγησε στο Λονδίνο για να κάνω μαθήματα υποκριτικής στον κινηματογράφο. Με γοητεύει όλη η διαδικασία δημιουργίας μια ταινίας. Από τις πρόβες και την εξέλιξη του σεναρίου, το γύρισμα το ίδιο μέχρι τη διεύθυνση φωτογραφίας και το μοντάζ. Ονειρεύομαι έναν κόσμο γεμάτο σινεμά!

Αν και την έχω κυνηγήσει την τύχη μου. Διεκδικώ, παίρνω ρίσκο, κάνω επιλογές που μπορεί σε κάποιους να φαντάζουν καταστροφικές και εξελίσσομαι όσο μπορώ. Πιστεύω στην τύχη σε συνδυασμό με πολλή σκληρή δουλειά.

Ίσως γιατί είναι πολύ πιο εύκολο να έχουμε τηλεοπτικό χρόνο λόγω αναγνωρισιμότητας. Είμαι ευγνώμων για τις συναδέλφους που είχαν το κουράγιο να μιλήσουν και θα τις στηρίξω με κάθε τρόπο. Οφείλουμε να δημιουργούμε και να διεκδικούμε ασφαλή επαγγελματικά περιβάλλοντα. Αυτός είναι και ένας από τους στόχους μου κάθε φορά που συζητάω για μια καινούρια συνεργασία. Ας μην πέφτουν, όμως, από τα σύννεφα οι άλλοι κλάδοι, η πατριαρχία διαλύει άτομα σε όλους τους επαγγελματικούς χώρους.

Είναι επιτακτική ανάγκη να γίνουν αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα ώστε να μη θεωρείται εξωπραγματική η επιλογή σου να ασχοληθείς με την τέχνη αλλά και για να γευτούν τα οφέλη της τέχνης όλοι οι πολίτες της χώρας.

Ανυπομονώ για αυτή τη σύνδεση με τον Κωνσταντίνο πάνω στη σκηνή και την επαφή με το κοινό.

και τέσσερα χρόνια μετά έχουμε παίξει σε μεγάλα θέατρα σε όλη την Ελλάδα, σε πλατείες χωριών, μέσα σε πορτοκαλεώνες, πάνω στη θάλασσα, σε ένα παλαιό σφαγείο και σε μια Αγγλικανική εκκλησία στο Notting Hill στο Λονδίνο. Εκτός από τα υπέροχα μέρη που έχουμε παίξει, κρατάω τους ανθρώπους που έχουμε γνωρίσει, τα ερωτήματα που έχει θέσει η παράσταση και τις συζητήσεις που έχουμε ξεκινήσει με τους θεατές.

Πήραμε με τον Κωνσταντίνο Μπιμπή και την Αρτέμιδα Γρύμπλα ένα υπέροχο κείμενο του Τηλέμαχου Τσαρδάκα και το διαμορφώσαμε δραματουργικά, σκηνοθετικά και υποκριτικά. Ακόμα και σε επίπεδο παραγωγής το ότι πήραμε το ρίσκο να το ξεκινήσουμε μόνοι μας, μας ανάγκασε να γίνουμε εφευρετικοί και φυσικά μας έδεσε σαν ομάδα. Μου αρέσει αυτό το θέατρο.

Ο Κωνσταντίνος, η Άρτεμις ο Τηλέμαχος και εγώ πήραμε ένα μεγάλο ρίσκο και δεν θα άλλαζα τίποτα σε αυτή τη διαδρομή. Κάναμε λάθη, μάθαμε πολλά και ανυπομονώ για τα επόμενα που θα έρθουν.

Αυτός είναι ο απολογισμός που θα κάνω στο τέλος της ζωής μου. Για την ώρα, προσπαθώ να προσαρμόζομαι σε αυτά που μου φέρνει η ζωή και να διεκδικώ τα όνειρά μου.

Προσπαθώ να μην περιορίζω την φαντασία μου και να μην κολλάω σε συγκεκριμένα πλάνα. Μερικές φορές, η ζωή σε οδηγεί σε μονοπάτια που δεν έχεις καν σκεφτεί – γι’ αυτό κρατάω τις αισθήσεις μου σε εγρήγορση για να μην προσπεράσω κάποια σημαντική στιγμή ή ευκαιρία. Δεν με αγχώνει η αποτυχία, είναι και αυτή κομμάτι της διαδρομής.

Δεν με φώναξαν ποτέ έτσι, ούτε καν η γιαγιά μου. Η μητέρα μου όταν ήταν έγκυος είχε διαβάσει ένα βιβλίο με τις φίλες της για μια πριγκίπισσα που λεγόταν Λίλα. Ξεκίνησαν να με φωνάζουν Λίλα με τον μπαμπά μου και αυτό δεν άλλαξε ποτέ!