Το Θέατρο Πρόβα παρουσιάζει τη νέα του παραγωγή, το έργο «Παλαιστές» του Στρατή Καρρά, με την πρωτότυπη μουσική του Διονύση Τσακνή, από την Παρασκευή 15 Οκτωβρίου και κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή.
Φέτος στρέφουμε και πάλι την προσοχή μας στην νεοελληνική δραματουργία και συγκεκριμένα σ’ ένα «ξεχασμένο» αριστούργημα με διεθνή καριέρα παραστάσεων σε πολλές χώρες του εξωτερικού. Πρόκειται για το έργο του Στρατή Καρρά «Οι Παλαιστές», που πραγματεύεται, με τρόπο μοναδικό και καταλυτικό, το διαχρονικό πρόβλημα του ανθρώπου μπροστά στην Εξουσία και την Ελευθερία.
Στην φέρουσα δραματουργική δομή του έργου δεν υπεισέρχονται ηθογραφικά στοιχεία και αυτός είναι ο λόγος, που καθιστά το έργο αυτό υπέρ-τοπικό και υπέρ-χρονικό δηλαδή κλασσικό. Ένα έργο σύγχρονο, οικουμενικό.
«Δεν είναι αυτό που νομίζετε. Μη νομίζετε αυτό που δεν είναι» -Σωτήρης Τσόγκας – Μαίρη Ραζή.
Παλαιστές, του Στρατή Καρρά στο Θέατρο Πρόβα
“Καλησπέρα πατριώτες “. Ποιοι μας μεγαλώνουν με ένοχα παιχνίδια και αθώες επιλογές; Πώς γίνονται οι λέξεις σφαίρες και τα συναισθήματα βόμβες; Ποιοί και πώς εκμεταλλεύονται τις γνώσεις και τις πληροφορίες; Ποιοι καλλιεργούν προσδοκίες και εμπορεύονται ψευδαισθήσεις; Πώς κατασκευάζονται οι υπήκοοι; Ποιοι και πώς επιβάλλουν “πραγματικότητες” και “νοοτροπίες”;
Ο Στρατής Καρράς με τους “Παλαιστές” του ανασηκώνει το παραβάν και μας αφήνει μόνους και αβοήθητους να κρυφοκοιτάξουμε στα άδυτα των μηχανισμών της εξουσίας, ίσως και στα άδυτα του εαυτού μας.
“Οι Παλαιστές” γελοιοποιούν τον εφιάλτη της εξουσίας και μας προκαλούν. «Δεν είναι αυτό που νομίζετε. Μη νομίζετε αυτό που δεν είναι». Είναι αλήθεια δύσκολο να τραβήξει κανείς τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον εξουσιαστή και στον εξουσιαζόμενο, στον άρχοντα και στον αρχόμενο. Αλλά και οδυνηρό γιατί ίσως αναγκαστεί να τεμαχίσει τον εαυτό του και να… υπογράψει την θανατική του καταδίκη, όταν αναγνωρίσει στο πρόσωπό του το θύτη και το θύμα ταυτόχρονα, τον “απατεώνα” και το “κορόιδο”, τον καταπιεστή και τον καταπιεζόμενο… “Καλησπέρα πατριώτες”… Ποιος άραγε θα τολμήσει ποτέ να σκοτώσει την ελπίδα για να εξοντώσει την εξουσία;”
Παλαιστές, του Στρατή Καρρά στο Θέατρο Πρόβα
“Ο Στρατής Καρράς χρησιμοποιώντας τη σάτιρα, την ειρωνεία και το παράλογο καταγράφει την έννοια της καταδυνάστευσης του ανθρώπου, τη διαλεκτική σχέση θύματος και θύτη, τη βία σε όλες τις μορφές της, αλλά και την αναμονή του λυτρωτή που όμως και αυτός είναι ένας ακόμη δυνάστης. Το έργο έχει παρουσιαστεί από τον Αλέξη Μινωτή και την Κατίνα Παξινού το 1969-1970 επί δικτατορίας. Νομίζω ότι στη σημερινή βίαιη περίοδο που διανύουμε το βρίσκω πολύ επίκαιρο. Χαίρομαι που θα συνεργαστώ με την ομάδα του Θεάτρου Πρόβα και πιο πολύ που θα αποκωδικοποιήσουμε τις κρυφές πτυχές ενός εκπληκτικού κειμένου”.
Σημείωμα του συγγραφέα Στρατή Καρρά“Ο θεατρικός συγγραφέας με το κείμενο του, απλώς αφυπνίζει τους διαλόγους -κραυγή, που έχει μέσα του ο άνθρωπος – ηθοποιός. Δεν επιχειρώ τίποτα καινούργιο ή ξεχωριστό. Η προσπάθειά μου είναι να διερευνήσω και να εμπλουτίσω, την πολύ παλιά μέθοδο της τέχνης του θεάτρου. Ψάχνοντας στα τυφλά, προχωρώ, πατώντας με σεβασμό στην παράδοση.
Βασικά η κατεύθυνση της τεχνικής – εκτός από την προσωπική έρευνα και συμβουλή του καθενός ξεχωριστά – συμπορεύεται με την παγκόσμια τεχνική του θεάτρου. Και η κατεύθυνση αυτή, είναι η εξελικτική πορεία της τέχνης του θεάτρου που δεν ξεπήδησε μόνο από την έρευνα για καινούργιους τρόπους έκφρασης, αλλά μέσα από την αναπόφευκτη και συμπυκνωμένη ανάγκη για ανανέωση”.
Κάθε εξέλιξη έχει σαν αφορμή την παράδοση. Στην σημερινή ανανέωση παρατηρούμε την κλασσική φόρμα του θεάτρου, σε τεχνική και σε θέμα, με σύγχρονα βέβαια εκφραστικά μέσα.
Η ανανέωση αυτή στη μορφή , είναι αυτό που ονομάζουμε «Θέατρο του Παράλογου». Σαν περιεχόμενο – θέμα, έχει την άρνηση και τη διαμαρτυρία εναντίον της «Μεθόδου τρόμος» που χρησιμοποιεί η παγκόσμια γκαγκστερικά οργανωμένη παρακοινωνία, για την καταπίεση και την τελική υποταγή της ανθρώπινης ύπαρξης. Μαζί με αυτό το περιεχόμενο, ξανά τοποθετείται το αιώνιο θέμα ¨Άνθρωπος¨. Το βασικό τούτο θέμα, ανανεώνεται στη σχέση του και την τοποθέτηση του – επανεξέτασή του, στον συνεχώς ανανεωμένο χώρο και στις διάφορες μεταβολές.
Έτσι έχουμε ξανά το πανάρχαιο ερώτημα : Από πού ερχόμαστε, ποια είναι η έννοια της ζωής, που πάμε.
Ο καλλιτέχνης ακολουθά και ακολουθείται. Η τέχνη του θεάτρου όπως κάθε τέχνη είναι μια μακριά πορεία. Η προσφορά του καθενός αξιολογείται με το πόσο και τι θα προσφέρει κατά την πορεία αυτή. Αναπόφευκτα το πρωτοποριακό ελληνικό έργο έχει τη μορφή και το περιεχόμενο του σύγχρονου παγκόσμιου θεάτρου. Βία, παγίδευση, εξευτελισμός της ανθρώπινης ύπαρξης, μέθοδος τρόμος, χάος, η μάταιη ελπίδα πως κάποιος θα μας σώσει.
Έτσι έχουμε έργα εφιαλτικά – απαισιόδοξα. Μα η απαισιοδοξία στη σκηνή ουσιαστικά ενεργεί αισιόδοξα στην πλατεία. Το αδιέξοδο προκαλεί δύο βασικές αντιδράσεις: την αδράνεια, δηλαδή την παραδοχή της αδυναμίας σου ν’ αγωνιστείς, και την αποτελεσματική δράση για αντίσταση εναντίον της καταπίεσης.
Από την άποψη αυτή «Οι Παλαιστές» είναι έργο απαισιόδοξο στη σκηνή”.
