Μπέτυ Αρβανίτη: Δεν υποδύθηκα ποτέ την ιέρεια της τέχνης. Ακολούθησα έναν άλλο τρόπο ζωής

Συναντιόμαστε για πολλοστή φορά στην Κεφαλληνίας 18, στο θεατρικό της σπίτι. Πριν την πρόβα, όπως πάντα. Μόνες για την ώρα, σε μια σκηνή υποφωτισμένη. Με τα ίχνη της παράστασης (το «Φθινόπωρο- Χειμώνας» σε σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη) που χτίζεται τριγύρω. Μόνη διαφορά, ότι μετά από τόσα χρόνια, μου ζητάει να μιλάμε στον ενικό. Έτσι και γίνεται – τουλάχιστον στο ανεπίσημο κομμάτι της συνέντευξης. Φταίει ο πρώτος ενικός; Άγνωστο. Πάντως, η Μπέτυ Αρβανίτη, μιλάει με μιαν απολαυστική ελευθερία. Αλλά δεν μιλάει ιδιαίτερα για τον εαυτό της.

Καθισμένη χαλαρά στην απέναντι καρέκλα, στο θέατρο που ζει και δημιουργεί σχεδόν 40 χρόνια, διατρέχει στιγμές γόνιμης συλλογικότητας στη ζωή της. Από τον ‘δάσκαλο’ της Λεωνίδα Τριβιζά και τον μέντορα της Μίνωα Βολανάκη, στον Γιώργο Σεβαστίκογλου και στους αγαπημένους της σκηνοθέτες Νίκο Μαστοράκη και Στάθη Λιβαθινό. Από τους φίλους, τους συνεργάτες, τον άνδρα της Βασίλη Πουλαντζά, το γιο της Αλέξη Σταμάτη μέχρι το νεότερο μέλος της ζωής της, τον εγγονό της Ερμή, η Μπέτυ Αρβανίτη ομολογεί πως διαμορφώθηκε μέσα από τις συναντήσεις, οδηγημένη πάντα από μια έντονη διάθεση ρίσκου και περιέργειας.

«Εγώ λειτουργώ πάντα σε συνάρτηση με τους άλλους. Συζητώντας μου βγαίνουν πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα. Μαζί με τους άλλους μου ανοίχθηκαν δρόμοι. Γι’ αυτό και τα σχέδια μου προκύπτουν μέσα από βιώματα, δεν γίνονται στο τραπέζι» εξηγεί.

Ένα πλάσμα που μπήκε στο θέατρο σε πολύ νεαρή ηλικία, που είχε την τέχνη στο αίμα της (ζωγράφιζε από παιδί), που βίωσε το φαινόμενο της σταρ του σινεμά και ξαφνικά αποφάσισε να τραβήξει μια γραμμή και να περάσει στην επόμενη πίστα. «Αν συνέχιζα στο δρόμο που είχα πάρει θα είχα βαρεθεί τον εαυτό μου. Και πιστεύω πως θα είχα πιο αδιάφορη ζωή. Εδώ φορτίστηκαν πολύ τα πράγματα», λέει κοιτάζοντας στο χώρο. «Μόνο αν εκτεθείς προσωπικά, μπορείς να πεις ποιο είναι το καλό θέατρο».

Οι φωνές στο φουαγιέ πυκνώνουν, η ομάδα της παράστασης είναι ήδη έξω από την πόρτα, η δική της ομάδα. Όχι, σε διορθώνει. Την αφορά μόνο το «επί ίσοις όροις».

Διπλό παρόν φέτος για την Μπέτυ Αρβανίτη: Πρεμιέρα σήμερα στο έργο «Φθινόπωρο – Χειμώνας» σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Θ’ ακολουθήσει το έργο του Ευγένιου Ο’ Νιλ «Το μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά.

Η αλήθεια είναι ότι φέτος συμπυκνώνονται δύο σεζόν σε μια. Καταρχάς, προσαρμοζόμαστε στο πως ήρθαν τα πράγματα. Από την άλλη, είναι τόσο ενδιαφέρουσες παραστάσεις, δύο πολύ σημαντικά έργα και συναντήσεις και ομολογώ πως δεν μπορούσα να διαλέξω ή να αφήσω κάτι. Ελπίζω, μόνο, να μην πέσω … ξερή. Μόλις ανέβει το «Φθινόπωρο – Χειμώνας» σε σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη, ξεκινάμε πρόβες για το «Μεγάλο ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα» που δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση· ωστόσο είμαι περίεργη για τη ματιά του Δημήτρη Καραντζά. Δεν σου κρύβω πως θα προτιμούσα να ήταν λίγο πιο μαλακή η σεζόν, αλλά αισθάνομαι ότι αξίζει τον κόπο.

Με ενδιαφέρει και το ένα και το άλλο. Άλλες ποιότητες βγάζει το γνώριμο – αρκεί και οι δύο πλευρές να έχουν μετακινηθεί προς τα μπροστά. Από την άλλη μεριά, επειδή έχω πολλές περιέργειες, με απασχολεί πολύ και το εντελώς άγνωστο, η καινούργια συνάντηση – πάντα με προϋποθέσεις. Δεν θα έκανα, δηλαδή, μια συνεργασία απλώς για να εξυπηρετηθεί το άγνωστο. Αλλά γιατί με ενδιαφέρει να το γνωρίσω.

Μερικές φορές, λέω πως ζω από περιέργεια. Λόγω τιμής. Όταν πάψεις να έχεις περιέργειες – άρα και επιθυμίες – αποσύρεσαι

Είναι η αγαπημένη μου κατάσταση στη ζωή. Μερικές φορές, λέω πως ζω από περιέργεια. Λόγω τιμής. Πιστεύω ότι όλα αυτά είναι καθορισμένα σοφά από τη φύση. Όταν πάψεις να έχεις περιέργειες – άρα και επιθυμίες – αποσύρεσαι. Μολονότι δεν πιστεύω ότι είναι κακό πράγμα ν’ αποσυρθεί κανείς – απεναντίας είναι ένας καινούργιος κόσμος, είναι μια άλλη στάση ζωής, μια περιεκτική κατάσταση. Αλλά, προσωπικά, το να ζεις τη ζωή με ενδιαφέρει περισσότερο. Θέλω να δω τη ζωή μέχρι το τέλος. Θέλω να την εξαντλήσω.

Νομίζω σε καλά πράγματα. Ασφαλώς, υπήρχαν και λάθη ή κακές επιλογές για τις οποίες έχασα χρόνο.

Και είναι λογικό μέσα σε κοντά 40 χρόνια λειτουργίας. Ήταν μια πορεία, κατά βάση, σημαντική. Ακόμα και μέσα από πράγματα που δεν ευοδώθηκαν ή δεν εκπληρώθηκαν, ακόμα κι εκεί, κατάφερε να ικανοποιηθεί η περιέργεια μου. Άσε που πιστεύω πολύ στα λάθη και στις αποτυχίες. Ξέρεις, είναι ύποπτο να είναι κανείς μόνο επιτυχημένος· σημαίνει ότι δεν ρισκάρει, δεν προσφέρει τον εαυτό του σε καινούργια πράγματα.

«Σχέσεις ζητάω μέσα στη δουλειά κι αυτές με προχωρούν και με συγκινούν. Με ενδιαφέρει το ίσοις όροις. Αυτό είναι το θέατρο» τονίζει.

Τόσο πολύ καλή που δεν πάει παραπέρα. Το Κεφαλληνίας γεννήθηκε από ρίσκο. Τότε, το ‘80 για το μεγάλο κοινό ήμουν μια σταρ του Φίνου και ξαφνικά ήρθα – μετά από πρόταση του Νίκου Μαστοράκη – να ανεβάσω «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ» με σκηνοθέτιδα τη Ρούλα Πατεράκη. Βαφτιστήκαμε στο ρίσκο. Ευτυχώς, δικαιωθήκαμε και μπορέσαμε πάνω σε αυτό να χτίσουμε κι άλλα. Το κοινό ανταποκρίθηκε σε αυτή την χειρονομία.

Θα σου μιλήσω πολύ ειλικρινά. Υπήρξαν δυο φορές με δύο έργα, που δεν ήταν δυνατόν να ανέβουν στο Κεφαλληνίας και που έλεγα «ρε γαμώτο, γιατί να μην δουλεύω αλλού, να κάνω αυτή την παράσταση εκεί». Αλλά μόνο από χωροταξικής πλευράς – κι όχι επειδή δεν ήθελα να αναλάβω την ευθύνη του πράγματος. Γι’ αυτό δεν μετάνιωσα ποτέ.

Θα ήθελα πάρα πολύ να κάνω τη «Μάνα κουράγιο» αλλά εδώ δεν μπορεί να γίνει. Και φυσικά, δεν ξέρω αν ποτέ θα γίνει.

Είναι ύποπτο να είναι κανείς μόνο επιτυχημένος· σημαίνει ότι δεν ρισκάρει, δεν προσφέρει τον εαυτό του σε καινούργια πράγματα

Υπήρξαν ρόλοι που λόγω ηλικίας έχασα. Ήθελα να έχω εμπλακεί με την «Έντα Γκάμπλερ» και της «Μις Τζούλια» – αλλά πάνε πια. Να διευκρινίσω, όμως, κάτι. Ποτέ δεν έχω ονειρευτεί ένα ρόλο ερήμην – μα πάντα σε σχέση με συναντήσεις. Να το κάνω ναι, αλλά με ποιους; Σκέτοι οι ρόλοι δεν με ενδιαφέρουν.

Ασφαλώς, κυρίως με πρόσωπα που μου πάνε πολύ σκηνικά. Κι έχω ένα πρόσφατο παράδειγμα, τη Μαρία Κεχαγιόγλου με την οποία έχουμε χτίσει μια θαυμάσια σχέση! Θέλω, επίσης, να αναφέρω το Νίκο Χατζόπουλο και τη Ρένη Πιττακή. Σχέσεις ζητάω μέσα στη δουλειά κι αυτές με προχωρούν και με συγκινούν. Με ενδιαφέρει το ίσοις όροις. Αυτό είναι το θέατρο.

«Ασφαλώς και δεν θεωρώ ότι έφτασα στο ύψιστο σημείο – γιατί σ’ αυτό κανείς δεν φτάνει. Ωστόσο, κάποια προβλήματα της υποκριτικής αισθάνομαι πως έχουν απαντηθεί» παραδέχεται.

Έτσι νομίζω. Αλίμονο να μην αφήσουν ίχνη όλες αυτές οι συνομιλίες με συγγραφείς και συνεργάτες. Ασφαλώς και δεν θεωρώ ότι έφτασα στο ύψιστο σημείο – γιατί σ’ αυτό κανείς δεν φτάνει. Ωστόσο, κάποια προβλήματα της υποκριτικής αισθάνομαι πως έχουν απαντηθεί. Και όσα απαντώνται δημιουργούν καινούργια ερωτηματικά. Γι’ αυτό και κάνω αυτή τη δουλειά. Πιστεύω ότι θα βαριόμουν φριχτά να επαναλαμβάνω μια εικόνα. Εξάλλου, γι’ αυτό το λόγο φτιάξαμε αυτό το θέατρο: Ενώ, ήδη, δούλευα σε άλλες σκηνές αισθανόμουν πως δεν υπήρχε άλλος δρόμος από το να επαναλαμβάνω τον εαυτό μου. Μα δεν μ’ ενδιέφερε. Εγώ ήθελα να μου συμβαίνει κάτι ερωτικό μέσα στην τέχνη.

Εκείνη την περίοδο αναζητούσα μια απόσταση, αναζητούσα το χρόνο για να πάω κάπου όπου θα μπορέσω να εκφραστώ όπως ήθελα. Ή να αποφασίσω αν θα έφευγα εντελώς από αυτό που έκανα. Συνέβη το πρώτο. Και δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο παράδειγμα σαν το δικό μου. Τώρα, το συνειδητοποιώ που το λέω – και ντρέπομαι κιόλας λίγο.

Γιατί δεν έχω πλήρη συναίσθηση τι με έφερε εδώ. Αλλά σίγουρα σε όλο αυτό συμμετείχε πολύ η περιέργεια μου. Γυρίζουμε δηλαδή, σε αυτό που σου λέω από την αρχή.

Ποτέ δεν έχω ονειρευτεί ένα ρόλο ερήμην – μα πάντα σε σχέση με συναντήσεις. Να το κάνω ναι, αλλά με ποιους; Σκέτοι οι ρόλοι δεν με ενδιαφέρουν

Ο ανθρώπινος ψυχισμός, το πως λειτουργεί ο άνθρωπος, τα κενά του. Τι μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο να είναι εγκληματίας και τι μπορεί να τον κάνει άγιο. Αυτές οι αντιφάσεις της ανθρώπινης φύσης με βάζουν σε μια τρομακτική πάλη. Γι’ αυτό κι ανέτρεχα σε ρόλους που δεν μου πήγαιναν.

Έχω κρατήματα, αμηχανίες και ομολογώ πως μέσα από τους ρόλους τα είδα όλα αυτά. Ήταν κάτι που διέγειρε πάρα πολύ την επιθυμία μου για θέατρο. Θυμάμαι, ο Μίνως Βολανάκης έλεγε πως «ο χαρακτήρας είναι κάτι χαραγμένο. Ο χαρακτήρας είναι ένα βουνό. Αλλά δεν μας αφορά το περίγραμμα του βουνού, όσο η λάβα που κουβαλάει εντός του». Οπότε ναι, το θέατρο με ανάγκασε να αγγίξω περιοχές ελαφρώς επικίνδυνες.

«Όχι, βέβαια. Δεν έχω χορτάσει. Είμαι βουλιμική. Δεν κάνω για πλάκα θέατρο. Μου αρέσει πολύ, είναι τόσο απλό» εξηγεί.

Έγινα πιο σοφή. Διαφορετικά θα μπορούσα να είχα πάει και στο τρελοκομείο. Ευτυχώς, εμάς τους ηθοποιούς μας σώζει η απόσχιση από το ρόλο.

Ελπίζω ναι, αλλιώς πως θα έκανα τόσα πράγματα; Η λάβα μέσα μου κρατάει ζωντανή.

Δεν μπορείς να κάνεις πολλές οικονομίες σε αυτή τη διαδρομή, αν θέλεις να γευτείς τη ζωή. Είναι πάρα πολύ λίγη

Μπορεί, δεν το ξέρω. Αν αισθανθώ πως δεν είμαι επαρκής, θα το πω. Ίσως δε, να μην χρειαστεί καν να το πω. Θα γίνει από μόνο του.

Ναι. Και δεν θα πω «δεν θέλω άλλο», θα πω «δεν μπορώ». Από εκεί θα εξαρτηθεί. Από την πνευματική, την ψυχική και σωματική μου κατάσταση. Αν δεν μπορώ να μάθω τα λόγια μου, πως θα παίξω;

«Δεν μπορείς να κάνεις πολλές οικονομίες σε αυτή τη διαδρομή, αν θέλεις να την γευτείς. Είναι πάρα πολύ λίγη η ζωή» σημειώνει.

Όχι, βέβαια. Είμαι βουλιμική. Δεν κάνω για πλάκα θέατρο. Μου αρέσει πολύ, είναι τόσο απλό.

Όχι, πάρα πολύ. Θα έπρεπε να τον προσέχω παραπάνω αλλά αναλώνομαι. Αυτό το κομμάτι της ζωής που μας δίνεται – όσο είναι- εγώ θέλω να το εξαντλήσω. Και να το καταλάβω όσο πιο βαθιά γίνεται. Δεν μπορείς να κάνεις πολλές οικονομίες σε αυτή τη διαδρομή, αν θέλεις να την γευτείς. Είναι πάρα πολύ λίγη η ζωή. Μπορώ να πω ότι τώρα έχω αρχίζει να καταλαβαίνω κάποια πράγματα για μένα.

Δεν είμαι υπεράνω του φόβου του θανάτου, ούτε έχω συμφιλιωθεί με αυτόν. Απλώς, δεν μ’ ενδιαφέρει τι θα μου συμβεί από εκεί και πέρα

Ωρίμασα; Δεν ξέρω να το πω με σιγουριά. Στάδια ωριμότητας έχω δοκιμάσει. Έχω δεχτεί και έχω προχωρήσει πάνω σε κάποια πράγματα, αλλά νομίζω ότι μόνο ο θάνατος βάζει ένα τέλος σε αυτή την διαδικασία. Μαθαίνει κανείς μέχρι την τελευταία του μέρα.

Ο χρόνος με αφορά σε σημείο τρέλας, τώρα που έχω εγγόνι, τον Ερμή. Έχω ερωτευτεί ξανά – έχω αγωνία να τον δω, να τον φιλήσω, να τον αγκαλιάσω. Σε κοιτάζει με κάτι μάτια τρομερά. Μιλάει συνέχεια. Οι Δευτέρες μάλιστα είναι δικές μας. Κάθε Δευτέρα γίνομαι τόσο τσιγγούνα με το χρόνο, δεν πάω πουθενά, δεν κανονίζω τίποτα, μόνο και μόνο για να είμαστε μαζί. Υποψιάζομαι ότι θα γίνει μουσικός, έχει απίστευτη αίσθηση της μουσικής από τώρα. Κι εγώ ξέρεις, θεωρώ τη μουσική την υπέρτατη τέχνη. Εκείνο, πάντως, που με έχει τσακίσει κυριολεκτικά σε αυτή τη σχέση είναι πως ποτέ δεν θα μάθω τι θα γίνει όταν θα μεγαλώσει. Πόσο θα ζήσω πια; Θα στενοχωρηθώ πάρα πολύ αν πεθάνω και δεν τον βλέπω.

Είμαι κάθετη σε μια σκέψη: Πως ο θάνατος δεν αφορά τη ζωή. Είναι ένα γεγονός αναμφισβήτητο αλλά δεν είναι μέσα στη ροή της ζωής – είναι μια εντελώς άλλη κατάσταση. Δεν είμαι υπεράνω του φόβου του θανάτου, ούτε έχω συμφιλιωθεί με αυτόν. Απλώς, δεν μ’ ενδιαφέρει τι θα μου συμβεί από εκεί και πέρα. Κοίταξε τώρα, τι κουβέντα πιάσαμε!

«Οπωσδήποτε, ο ερχομός ενός παιδιού σε αλλάζει. Για μένα ο Αλέξης έγινε το πρώτο πλάσμα στη ζωή μου που με έκανε λιγότερο εγωκεντρική» λέει για τον γιο της, τον συγγραφέα Αλέξη Σταμάτη.

Μεγάλωσα μαζί με το γιο μου, τον Αλέξη. Είχαμε πορείες παράλληλες. Οπωσδήποτε, ο ερχομός ενός παιδιού σε αλλάζει. Για μένα ο Αλέξης έγινε το πρώτο πλάσμα στη ζωή μου που με έκανε λιγότερο εγωκεντρική. Τόσο που πιστεύω ότι οι άνθρωποι διακρίνονται σε εκείνους που έχουν και σ’ εκείνους που δεν έχουν παιδιά – όχι γιατί είναι καλύτεροι ή χειρότεροι, αλλά σίγουρα είναι άλλοι. Είναι η στιγμή που ο άνθρωπος βάζει κάποιον πάνω από τον εαυτό του. Είναι μεγαλειώδες συναίσθημα.

Κάθε άλλο. Τον έρωτα σου θέλεις να τον φας, δεν θέλεις να τον τοποθετήσεις ψηλότερα από σένα.

Μου άρεσε κάτι; Το έκανα. Εκείνο έφερνε κάτι άλλο. Δεν αντιμετώπισα τη ζωή μου εγκεφαλικά, με στρατηγική

Υπήρξε κάτι καρμικό με το Βασίλη. Είναι τύχη στη ζωή μου. Τσακωνόμαστε πολύ, αλλά μόνο για μικρά πράγματα. Ωστόσο, πιστεύω πως αν είχαμε γνωριστεί νωρίτερα, σε νεότερη φάση της ζωής μας, δεν θα προχωρούσε η σχέση μας. Είμαστε και οι δύο πολύ ανήσυχοι και το γεγονός ότι γνωριστήκαμε έχοντας μια ζωή πίσω μας, έχοντας και οι δύο παιδιά ήταν πολύ ευεργετικό. Όταν πια αποκτήσαμε μαζί το θέατρο η ένωση έγινε ακόμα πιο δυνατή.

Ποτέ. Δεν είμαι οργανωτική, δεν θα μπορούσα. Είμαι το δημιουργικό μυαλό της υπόθεσης, το οργανωτικό είναι ο Βασίλης. Ήταν, πάντως, μια κοινή απόφαση· και αιτία φυσικά ήταν ο Νίκος Μαστοράκης. Τότε, είχε ήδη φύγει για τη Βιέννη, είχαμε κάπως χαθεί και ξαφνικά δέχομαι τηλέφωνο του για να μου πει ότι πρέπει να παίξω στα «Δάκρυα». Και αμέσως μου στέλνει το κείμενο. Παράλληλα, εκείνον τον καιρό γνωριζόμουν με το Βασίλη, ο οποίος ήξερε γερμανικά και καθίσαμε να διαβάσουμε μαζί το κείμενο. Τρελαθήκαμε. Ήταν τότε που μου πρότεινε να βρούμε ένα θέατρο για να το ανεβάσουμε. Κόμπιασα, δεν είχε ποτέ πάει το μυαλό μου να κάνω ένα θέατρο. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

«Θέλει τόλμη να μείνεις πιστός σε αυτά και σε εκείνους που εκτιμάς και γουστάρεις πραγματικά» υπενθυμίζει.

Καταρχάς, ο ναρκισσισμός υπήρχε ήδη. Από εκεί και πέρα, οι τίτλοι μου είναι παντελώς αδιάφοροι και δεν λειτουργώ καθόλου έτσι. Ακόμα και ηθοποιούς που έχουν δουλέψει μαζί μου να ρωτήσεις, δεν θα σου πουν ότι η Αρβανίτη είναι ταυτισμένη με το ρόλο του θιασάρχη. Συνεργάτης είμαι, ηθοποιός είμαι, θιασάρχης όχι. Με απωθεί και η λέξη.

Μου αρέσει να μου λένε ότι είμαι ωραία. Επίσης χαίρομαι αν με χαρακτηρίσουν έξυπνη και καλή ηθοποιό. Απλά πράγματα που απολαμβάνει κάθε άνθρωπος. Αλλά οι τίτλοι εξουσίας είναι μακριά από μένα, αισθάνομαι ότι παγιδεύουν τους ανθρώπους.

Οι τίτλοι μου είναι παντελώς αδιάφοροι και δεν λειτουργώ καθόλου έτσι

Το θέατρο ήταν κάτι που βρισκόταν στη ζωή μου από τότε που γεννήθηκα. Επομένως, δεν το έβαλα σαν στόχο, δεν το ονομάτισα ως όνειρο, απλώς πήγα προς τα εκεί. Το θέατρο, όπως και πολλά άλλα πράγματα στη ζωή μου, έρχονταν. Μου άρεσε κάτι; Το έκανα. Εκείνο έφερνε κάτι άλλο. Δεν αντιμετώπισα τη ζωή μου εγκεφαλικά, με στρατηγική. Ήμουν καθ’ οδόν με τη ζωή. Πιστεύω ότι μας αρέσουν τα πράγματα που μπορούμε. Ασφαλώς σηκώνεται και ο πήχης, αλλά προς τα εκεί που πηγαίνεις ήδη.

Σίγουρα θα υπήρξαν. Απλώς εκείνα που μπορούσα με παρέσυραν στη δίνη τους τόσο ώστε ξέχασα τα υπόλοιπα. Αν και κάτι που δεν μπόρεσα να κάνω είναι τα ταξίδια στον κόσμο. Θα ήθελα να έχω κάνει ταξίδια μεγάλα – σκέψου ότι δεν έχω πάει στη Νέα Υόρκη.

«Σίγουρα υπήρξαν πράγματα που θέλησα να κάνω αλλά δεν μπόρεσα. Απλώς εκείνα που μπορούσα με παρέσυραν στη δίνη τους τόσο ώστε ξέχασα τα υπόλοιπα» παραδέχεται.

Πιστεύω πως ναι. Δεν έκανα πράγματα συμβατικά. Δεν έκανα κοσμική ζωή. Θέλει τόλμη να μείνεις πιστός σε αυτά και σε εκείνους που εκτιμάς και γουστάρεις πραγματικά. Δεν υποδύθηκα την ιέρεια της τέχνης, δεν το θέλησα ποτέ, ακολούθησα έναν άλλο τρόπο ζωής.

Που να ξέρω; Ελπίζω να το πάρει κάποιος νεότερος και να το κρατήσει ως θέατρο. Παρόλο που δεν έχω καμία αίσθηση ιδιοκτησίας – ποτέ δεν είχα. Αν συνεχίσει ως θέατρο θα χαρώ πολύ, αν όχι δεν θα κλάψω.