Η συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας, Ντενίζ Μίνα, η οποία τον Σεπτέμβριο κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα «Rizzio», την αληθινή ιστορία μιας στυγερής δολοφονίας στην αυλή της Μαρίας Στιόυαρτ, το 1566, δημιούργησε για την εφημερίδα Guardian μια λίστα δέκα βιβλίων με θέμα ένα αληθινό έγκλημα από συγγραφείς που κατάφεραν να εξυψώσουν το είδος.
Η Ντενίζ Μίνα αναφέρει γενικότερα για το μυθιστορηματοποιημένο αληθινό έγκλημα:«Το μυθιστορηματοποιημένο αληθινό έγκλημα θεωρείται από πολλούς ένα λογοτεχνικό υποείδος το οποίο περιλαμβάνει είτε κακά είτε εξαιρετικά βιβλία. Οι συγγραφείς του υπερβαίνουν τα όρια μιας μη-μυθοπλαστικής απαγγελίας με στόχο να σκιαγραφήσουν την υποκειμενική εμπειρία των «ηρώων», συμπληρώνοντας με άγνωστα ή με διαφορετικά ταξινομημένα γνωστά γεγονότα, ώστε να αποκτήσει η αφήγηση νόημα. Αποτέλεσμα, οι ιστορίες που οι περισσότεροι γνωρίζουμε αποκτούν ένα συμπαγές επίπεδο νοήματος, το οποίο συναρπάζει χάρη και στη συνθήκη ότι βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.
Η αστυνομική λογοτεχνία και το μυθιστορηματοποιημένο αληθινό έγκλημα είναι «κοντινοί συγγενείς»: Ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε συχνά αποκαλείται ως ο νονός της αστυνομικής λογοτεχνίας, μάλιστα το μυθιστόρημα του, με τίτλο «Το μυστήριο της Μαρί Ροζέ», που κυκλοφόρησε το 1842, βασίζεται στην πραγματική υπόθεση της Mary Cecilia Rogers.
Κάθε γενιά δείχνει να ξανανακαλύπτει τα μυθιστορήματα με θέμα αληθινά εγκλήματα, έκπληκτη με το πόσο σαγηνευτικά και εμβριθή μπορεί να είναι. Αν και το αληθινό έγκλημα ακόμη αντιμετωπίζεται από μερικούς ως μια «χαμηλού επιπέδου» μορφή τέχνης, ωστόσο με κάποιον τρόπο παραμένει ένα εξαιρετικά πολυζήτητο πεδίο. Ιδιαίτερα με την έξαρση της παραγωγής podcast και ντοκιμαντέρ με αληθινά εγκλήματα και τις κυριαρχούμενες από γυναίκες «κοινότητες» που δημιουργήθηκαν γύρω από αυτά, οι οποίες, ίσως, στο μέλλον οδηγήσουν περισσότερες συγγραφείς να επιλέξουν το είδος».
Πρόκειται για μια συλλογή διηγημάτων που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Critica» από το 1933 έως το 1994. Ο Μπόρχες γράφει ιστορίες όπως αυτή του John Murrell, ενός αλογοκλέφτη και ιεροκήρυκα που ηγήθηκε μιας εξέγερσης σκλάβων το 1835, ή αυτή της Πειρατίνας Βασίλισσας, Ching Shih και του Μπίλι δε Κιντ, τον οποίον ο συγγραφέας μετονομάζει σε Bill Harrigan. Οι ιστορίες είναι όλες αποσπασματικές και ειπωμένες σε φαντασιακές σκηνές. Σε μεταγενέστερη έκδοση έγραψε στην εισαγωγή «Πρόκειται για ένα ανεύθυνο παιχνίδι ενός ντροπαλού νεαρού που δεν τολμούσε να γράψει ιστορίες και έτσι ψυχαγώγησε τον εαυτό του πλαστογραφώντας και διαστρεβλώνοντας (χωρίς καμία αισθητική δικαιολόγηση) τις ιστορίες άλλων».
2. «The Collected Works of Billy the Kid» του Μάικλ Οντάατζε
Μια εξιστόρηση των περιπλανήσεων του Μπίλι δε Κιντ στο Νέο Μεξικό, κοιτάζοντας πίσω στο εγκληματικό παρελθόν του, καθώς μύθοι και ιστορίες αρχίζουν να δημιουργούνται γύρω από το όνομά του. Ο συγγραφέας μοιάζει να χρησιμοποιεί μια παράξενη, κάπως δυσδιάκριτη φωνή, σαν να πρόκειται για τις σκέψεις του παράνομου ήρωα, καθώς αφηγείται τα γεγονότα που οδήγησαν στη μοιραία, σύντομη και βίαιη ζωή του.
3. «Happy Like Murderers» του Γκόρντον Μπερν
Στο βιβλίο του ο Μπερν σκιαγραφεί με παραστατικό τρόπο τη ζωή και τους φόνους των serial killers Fred και Rosemary West, τα συναισθήματα, την βαρβαρότητα και την αποκτήνωση γύρω από τα κλιμακούμενα γεγονότα για τα οποία ακούμε συνήθως όταν ανακαλύπτονται τα πτώματα. Μιλάει αρκετά για τον τρόπο που η γλώσσα του Fred West αποτελούσε ένα είδος ένδειξης, ενώ χρησιμοποιεί ξανά και ξανά φράσεις σαν σε «οπερατικές» επαναλήψεις.
4. «The Suspicions of Mr Whicher» της Κέιτ Σάμερσκαλ
Το μυθιστόρημα επικεντρώνεται γύρω από τη στυγερή δολοφονία ενός τρίχρονου αγοριού μία νύχτα του 1860. Με την υπόθεση ασχολήθηκε ο Ντίκενς, ο Κόναν Ντόυλ και ο Γουίλκι Κόλινς. Η γοητεία της ολοφάνερη: Συνέβη σε ένα πολυτελές και αρκετά απομονωμένο σπίτι στο Wiltshire, στο οποίο παρευρίσκονταν μια μικρή ομάδα ατόμων και γι’ αυτό αποτελεί το τέλειο «σπιτικό μυστήριο», τόσο αγαπημένο θέμα της δημοφιλούς αστυνομικής λογοτεχνίας. Με τη συγγραφέα να χρησιμοποιεί μυθοπλαστικά εργαλεία για να παρουσιάσει τα γεγονότα.
5. «The Adversary: A True Story of Monstrous Deception» του Εμμανουέλ Καρέρ
Η συγκεκριμένη εξιστόρηση του αφανισμού της οικογένειας του Jean-Claude Romand, το 1993, κρύβει από πίσω μια ολόκληρη ζωή με μικροαπάτες που κλιμακώνονται σε ένα γεγονός που ακόμη σοκάρει. Παγερό, χωρίς συναίσθημα και τρομακτικό.
Ο David Oluwale ήταν ένας μαύρος άντρας που πέθανε το 1969 μετά από την κακοποίηση που υπέστη από την αστυνομία στο Leeds. Πρόκειται για το είδος της ιστορίας που μπορεί να ειπωθεί μόνο μέσα από τη φόρμα του μυθιστορηματοποιημένου αληθινού εγκλήματος, καθώς μόνο έτσι θα μπορούσε να παρουσιασθεί το προσωπικό βίωμα του Oluwale. Το βιβλίο προσφέρει μια συναρπαστική ματιά στις ζωές των ανθρώπων οι οποίοι ζουν μέσα σε μια κουλτούρα που τους διώκει.
Το δεύτερο βιβλίο της «τριλογίας του Τόκυο», αποτελεί έναν συνδυασμό μυθοπλασίας και πραγματικότητας μιας μαζικής δηλητηρίασης που συνέβη το 1948, γνωστή ως «Teigin Incident». Ένας άντρας με ιατρική στολή μπήκε σε μια τράπεζα στο Τόκυο λέγοντας ότι βρίσκεται εκεί για να ενημερώσει τους υπαλλήλους για μια έξαρση δυσεντερίας. Διέταξε τους υπαλλήλους να πάρουν το φάρμακο που χορηγούσε. Το έκαναν, ωστόσο στην πραγματικότητα ήταν δηλητήριο. Δώδεκα από τους ανθρώπους που το ήπιαν πέθαναν και η τράπεζα ληστεύθηκε.
8. «Εν ψυχρώ» από τον Τρούμαν Καπότε
Το πιο διάσημο σε αυτή τη λίστα. Ο Καπότε θεωρεί τον εαυτό του τον πατέρα του μη μυθοπλαστικού μυθιστορήματος. Για το «Εν Ψυχρώ» πραγματοποίησε πολύχρονη και εξονυχιστική έρευνα. Το βιβλίο βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, πρόκειται για μια ανατριχιαστική καταγραφή της άγριας δολοφονίας μιας αγροτικής οικογένειας στο Κάνσας, της σύλληψης, της δίκης και της εκτέλεσης των δολοφόνων.
Ένα βραβευμένο με Πούλιζτερ βιβλίο για τον δολοφόνο Γκάρι Γκίλμορ, το οποίο εκδόθηκε δεκατρία χρόνια πριν το «Εν Ψυχρώ» και για αρκετό καιρό έθεσε τα θεμέλια για τις συμβάσεις του είδους. Ξεκινάει με την ιστορία της γεωγραφίας και της κουλτούρας της περιοχής, το υπόβαθρό της οικογένειας του Γκίλμορ και συνεχίζει με τα πρώτα χρόνια της ζωής του, τα εγκλήματα που διέπραξε και τις συνέπειες που αυτά είχαν. Ο Γκίλμορ έγινε διεθνώς γνωστός επειδή απαιτούσε να του επιβληθεί η θανατική ποινή για τους δύο φόνους που είχε ομολογήσει ότι διέπραξε στη Γιούτα.
Το συγκεκριμένο βιβλίο περνάει από τις παραμέτρους ενός διαπροσωπικού εγκλήματος στην μυθιστορηματοποίηση των εγκλημάτων των κρατών, των κυβερνήσεων και της CIA. Καλύπτει τον «Πόλεμο κατά των Ναρκωτικών», τη δεκαετία του 1980, την απόπειρα δολοφονίας του Μπομπ Μάρλεϊ, σε μια προσπάθεια από μέρους του συγγραφέα να κατανοήσει το ακατανόητο.
Πηγή: Guardian
