Παράλληλες μητέρες
Βραβείο ερμηνείας στο φεστιβάλ Βενετίας για την Πενέλοπε Κρουζ στην καλύτερη ταινία των τελευταίων ετών του Πέδρο Αλμοδοβάρ που διόλου τυχαία είναι και η πιο «πολιτική» του.
Δύο γυναίκες που ετοιμάζονται να γεννήσουν μοιράζονται τον ίδιο θάλαμο του μαιευτηρίου. Η κοινή αυτή εμπειρία θα φέρει πολύ κοντά την έμπειρη Τζάνις και τη νεαρή Άννα, ενώ οι απρόσμενες καταστάσεις που θα βιώσουν τον επόμενο χρόνο (η Τζάνις υποψιάζεται όχι άδικα ότι από αβλεψία στις θερμοκοιτίδες τους έδωσαν λάθος μωρά) θα τους αλλάξει τη ζωή μια για πάντα.
Το πολιτικό βλέμμα του 72χρονου ΠέδροΚαλώς τον κι ας άργησε. Για πρώτη φορά στην πλούσια φιλμογραφία του ο Πέδρο Αλμοδοβάρ αποφασίζει να διατυπώσει ξεκάθαρη πολιτική θέση. Ακόμη κι αν ο αγώνας που δίνει η φωτογράφος Τζάνις για να βρεθεί ο τάφος του αντάρτη παππού της που σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις βρήκε φριχτό θάνατο από τους φαλαγγίτες στον εμφύλιο, υποχωρεί κάτω από το βάρος της μητρότητας και της καταγωγής, το βασικό θέμα του σεναρίου δεν είναι άλλο από την αναζήτηση της ταυτότητας. Μιας ταυτότητας που δεν ορίζεται από το φύλο, την ηλικία ή το επάγγελμα αλλά από τις απαντήσεις που θα δώσουμε στον εαυτό μας όταν τα κρίσιμα ηθικά διλήμματα οδηγούν την περιπέτεια της ζωής σε άβολες καταστάσεις. Οι απολαυστικές «Παράλληλες μητέρες» πάντως δεν παύουν να είναι μια τυπική αλμοδοβαρική ταινία. Το απλό παλιομοδίτικο σινεμά και η αβίαστη ανάγνωση της καθημερινότητας κρύβει πάντα εκπλήξεις για τις αναγνωρίσιμες ηρωίδες του τρομερού ισπανού. Μια τέτοια είναι φυσικά και η ακαταμάχητη Τζάνις (ή Γιάνις όπως την αποκαλούν οι δικοί της) της υπέροχης Πενέλοπε Κρουζ που δίνει μια από τις πιο άρτιες και ώριμες ερμηνείες στην καριέρα της. Δικαίως λοιπόν βραβεύτηκε με τον τίτλο της κορυφαίας γυναικείας ερμηνείας στο φεστιβάλ Βενετίας.