Γιώργος Καπουτζίδης: Πρέπει να σκοτώσουμε μέσα μας τη νοοτροπία της χλεύης

Συναντιόμαστε κάπου στο Χαλάνδρι, κοντά στο σπίτι όπου γυρίζεται η νέα του σειρά για τον ΑΝΤ1, με τον τίτλο «Σέρρες». Κι έτσι, καθώς περνάω από την οδό Σερρών για να φτάσω εκεί, σκέφτομαι πως η ζωή, τις περισσότερες φορές, δείχνει το δρόμο.

Στην περίπτωση του Γιώργου Καπουτζίδη, η πορεία έχει αρχίσει να διαγράφεται χρόνια τώρα· απλώς τη δεδομένη χρονική στιγμή μοιάζει απόλυτα συνειδητή και με την ανάγκη μιας νέας κοινωνικής επιδραστικότητας. Δεν είναι τυχαίο που σε δύο εβδομάδες θα βρεθεί στη Στέγη για να παρουσιάσει το φετινό «I’m positive», την ετήσια εκδήλωση για μια κοινωνία αποδοχής. Νωρίτερα, στις 15 Νοεμβρίου κάνει πρεμιέρα, το «Glorious», η παράσταση στο θέατρο Ήβη με συμπρωταγωνίστρια την Κατερίνα Βρανά, μια άλλη γενναία αγωνίστρια κατά των στερεοτύπων. Ενώ το μεγαλύτερο κομμάτι της ενέργειας του απορροφά η νέα σειρά που ετοιμάζει για την πλατφόρμα του ΑΝΤ1 «Σέρρες» πάνω στη σχέση ενός gay γιου με τον πατέρα του.

Ο ίδιος λέει πως αυτές οι επιλογές του αφήνουν την καρδιά γεμάτη, αφού μπορεί να διεκδικεί ένα ελάχιστο μερίδιο για έναν καλύτερο κόσμο.

Με αυτήν την έκφραση ησυχίας στο πρόσωπο του, βολεύεται στο παγκάκι ενός γειτονικού πάρκου και ξεκινάει να μιλάει για την τροπή που έχει πάρει η ζωή του. Για τη μοναχικότητα του που πλέον φιλοξενεί η Αίγινα, για την προσπάθεια του να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του και να καταλάβει περισσότερο τους άλλους, για τη διάθεση του να κρατάει αποστάσεις από την τοξικότητα εκεί έξω. «Τελικά, έχεις καταφέρεις να γίνεις αυτό που ήθελες;» τον ρωτάω. «Το παλεύω, είμαι σε καλό δρόμο» απαντά.

“Ξέρω ότι μπορώ να μιλήσω ανοιχτά για κάποια πράγματα κι αυτό ίσως βοηθήσει κάποιους ανθρώπους” λέει ο Γιώργος Καπουτζίδης

Δεν νιώθω ότι έφυγα ποτέ από το προσκήνιο. Απλώς, όλα τα παραπάνω είναι πράγματα πολύ κοντά στον πυρήνα μου, πράγματα που επιλέγω στο 100% τους.

Όχι, ποτέ δεν έκανα εκπτώσεις. Υπηρετούσα πράγματα που αγαπούσα και ήταν κοντά μου. Απλώς, αυτή τη φορά έχουν μια διαφορετική βαρύτητα και πιθανώς να είναι πιο ουσιαστικά, πιο σημαντικά και λιγότερο ανέμελα.

Στη συγγραφή, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση της ζωής μου. Εκεί θα αφοσιωθώ στα επόμενα χρόνια. Θέλω να πω κι άλλες ιστορίες. Μάλλον γιατί εκεί συναντώ πιο μετωπικά τον εαυτό μου. Πρόσφατα, ήμουν πολύ έτοιμος να αποσυρθώ από τα φώτα. Και δυνάμωσε αυτή η ανάγκη μέσα μου όταν προέκυψε και η καραντίνα. Απλώς, είχαμε ήδη ξεκινήσει τα γυρίσματα για το «Τeam Hellas» στην ΕΡΤ και θέλησα να το ολοκληρώσω.

Στη συγγραφή θα αφοσιωθώ στα επόμενα χρόνια. Θέλω να πω κι άλλες ιστορίες. Μάλλον γιατί εκεί συναντώ πιο μετωπικά τον εαυτό μου

Δεν ήταν στα ζητούμενα μου να παίξω. Κι ούτε μου λείπει ιδιαίτερα.

Ήταν μια πρόταση της σκηνοθέτιδας Θέμιδας Μαρσέλλου να παίξω στην παράσταση με την Κατερίνα Βρανά. Το τηλέφωνο πρωτοχτύπησε την περίοδο της δεύτερης καραντίνας, όταν περνούσα το χειμώνα στην Αίγινα. Εκείνη την περίοδο είχα απορροφηθεί από τη συγγραφή της σειράς και ήξερα ότι θα με απασχολήσει για καιρό. Μέχρι να μπω με βεβαιότητα στη «Σοπράνο» βάλαμε 1002 αστερίσκους, καθώς ήξερα πως οι υποχρεώσεις μου θα είναι πολλές και θα συνέπιπταν μεταξύ τους. Ωστόσο, από τη στιγμή που μου δόθηκε μια τέτοια ευκαιρία δεν μπορούσα να την προσπεράσω. Προτίμησα να παιδευτώ και να στριμωχτώ, αλλά να το κάνω.

“Πάντα μου άρεσε να αγγίζω τις καρδιές των άλλων. Ακόμα κι όταν γράφω ένα σενάριο ο πιο μεγάλος στόχος είναι αυτός”

Αλήθεια είναι. Μόλις, άκουσα το όνομα της Κατερίνας… κόλλησα. Τη θαυμάζω πάρα πολύ. Τη θαυμάζω για όλα όσα κατάφερε. Πρωτίστως, για το ότι έγινε γνωστή σε όλο τον κόσμο με το χιούμορ και την προσωπικότητα της.

Με εμπνέει. Με κάνει καλύτερο άνθρωπο, μου μαθαίνει. Μόνο να κερδίσεις έχεις μέσα από όλη την πορεία της. Η Κατερίνα είναι ένας πολύ φωτεινός, πολύ έξυπνος και πολύ καθαρός άνθρωπος.

Ναι. Και δεν νομίζω πλέον, ότι θα αλλάξω κατεύθυνση, ότι θα φύγω από αυτήν την περιοχή ενδιαφέροντος. Γιατί αφενός περνάω πολύ καλά και αφετέρου η καρδιά μου είναι γεμάτη.

Δεν περιμένω πως θ’ αλλάξω τον κόσμο κι ούτε νιώθω πως ο κόσμος θα αλλάξει. Ξέρω, όμως, ότι μπορώ να μιλήσω ανοιχτά για κάποια πράγματα κι αυτό ίσως βοηθήσει κάποιους ανθρώπους. Κι αυτό μου φτάνει. Κάνω αυτό που μπορώ, βάσει το χαρακτήρα μου. Λέω κάποιες απόψεις, αυτές οι απόψεις ακουμπούν στις ψυχές κάποιων ανθρώπων, τους κάνουν να νιώσουν λιγότερη μοναξιά ή ότι ανήκουν κάπου. Πιστεύω πως, έτσι κι αλλιώς, διανύουμε μια περίοδο όπου έρχονται τέτοιες αλλαγές· αλλαγές που θα φέρουν μεγαλύτερη δικαιοσύνη και ισότητα. Και χαίρομαι πολύ να είμαι κομμάτι μιας τέτοιας αλλαγής. Χαίρομαι να μπορώ να πολεμάω ή τουλάχιστον να προσπαθώ για την αλλαγή.

Ειλικρινά, δεν με απασχόλησε καθόλου αν θα βρισκόταν κόσμος να με χειροκροτήσει ή για να μου πει «μπράβο»· όσο με απασχόλησε ότι κάτι συνέβη μέσα σε πέντε, δέκα, είκοσι, εκατό σπίτια που μπορεί να γαλήνεψαν ακούγοντας με

Πάντοτε, δούλευα προς αυτή την κατεύθυνση. Πάντα μου άρεσε να αγγίζω τις καρδιές των άλλων. Ακόμα κι όταν γράφω ένα σενάριο ο πιο μεγάλος στόχος είναι αυτός. Να αλλάξεις και τη ζωή κάποιων – καταρχάς των ηθοποιών που παίζουν αυτούς τους ήρωες. Πλέον, αυτό έχει επεκταθεί ως λογική μέσα μου. Είναι, πια, μια στάση ζωής. Δεν φιλοδοξώ να γίνω φορέας μιας αλλαγής ή πρότυπο για κάποιους. Περισσότερο με απασχολεί να ξέρω ότι κάποιος/α/οι είδε φως, δυνάμωσε μέσα του, αισθάνθηκε καλύτερα με τον εαυτό του, αγκάλιασε ένα διπλανό του.

Ξέρεις πόσοι άνθρωποι μου έστειλαν μηνύματα; Όχι μόνο παιδιά – αλλά και γονείς. Γονείς που μου είπαν ότι μίλησαν με τα παιδιά τους μετά από αυτή τη συνέντευξη. Ή παιδιά που βρήκαν το κουράγιο να πλησιάσουν τους γονείς τους. Αυτό ήταν έξοχο. Ειλικρινά, δεν με απασχόλησε καθόλου αν θα βρισκόταν κόσμος να με χειροκροτήσει ή για να μου πει «μπράβο»· όσο με απασχόλησε ότι κάτι συνέβη μέσα σε πέντε, δέκα, είκοσι, εκατό σπίτια που μπορεί να γαλήνεψαν ακούγοντας με. Δεν θέλει και πολλά η αλλαγή· ένα κλικ φτάνει. Να ξεκλειδώσει μέσα σου ο φόβος και κοιτάζοντας το παιδί σου να πεις πως είναι δικό σου, το αγαπάς, το φροντίζεις και δεν περιμένεις ν’ ακούσεις τι θα πει ο κόσμος για τη δική σου αγάπη και το δικό σου παιδί. Δεν θέλει μεγάλη προσπάθεια· απόφαση θέλει.

Χρειάστηκε να διαγράψω μια διαφορετική πορεία. Πιθανώς, να μην ήταν ένα χρονικό σημείο αλλά μια απόλυτη κατάσταση: Αποφάσισα πως δεν με νοιάζει τίποτα. Είναι σαν να αποφασίζεις να κόψεις το τσιγάρο. Βοήθησαν πολλά: Το γεγονός ότι έκανα επτά χρόνια ψυχοθεραπεία, ότι συναναστράφηκα με προοδευτικούς ανθρώπους μιας άλλης κουλτούρας που με βοήθησαν να πιστέψω και να καταλάβω. Κι επίσης, με βοήθησαν οι συζητήσεις με νεότερα παιδιά από μένα – γιατί η δική μου γενιά είναι πιο φοβισμένη και ενοχική. Αντίθετα, οι νέες γενιές είναι αποφασισμένες να αλλάξουν και να διεκδικήσουν. Καλό είναι να τους ακούσουμε, έχουν να μας πουν σημαντικά πράγματα. Αν εμείς πήγαμε τη σκυτάλη μέχρι σε ένα σημείο, τώρα έρχονται καλύτεροι δρομείς.

Διαπιστώνω πως είμαι αρκετά πολύπλοκος και έχω πιο πολλά χρώματα από όσα νόμιζα. Αλλά αν πρέπει να μάθω να αγαπώ κι αυτό σε μένα, θα το κάνω

Δεν θα ξεχάσω τη φράση της μητέρας μου, όταν πληροφορήθηκε την υπόθεση της νέας μου σειράς: «Αγόρι μου να συνεχίσεις τον αγώνα που έχεις ξεκινήσει. Μπορεί τελικά γι’ αυτό να ήρθες στον κόσμο».

Οι γονείς μου πολύ καλοί άνθρωποι. Και θεωρώ πως η καλοσύνη είναι κινητήριος δύναμη στη ζωή ενός ανθρώπου. Αν υπάρχει καλοσύνη, μπορείς να διορθώσεις όλα τα λάθη, τις δυσκολίες, τις αδυναμίες σου. Οι γονείς μου, λοιπόν, εξέπεμψαν σήματα του καλού μέσα από την καρδιά τους και με καθοδήγησαν σωστά, με ασφάλεια στον κόσμο. Αυτή ήταν η βάση και η αφετηρία μου και πιστεύω ότι η πορεία μου στην ευτυχία και την επιτυχία διαγράφτηκε χάρη στην καλοσύνη τους.

Οι νέες γενιές είναι αποφασισμένες να αλλάξουν και να διεκδικήσουν. Καλό είναι να τις ακούσουμε, έχουν να μας πουν σημαντικά πράγματα. Αν εμείς πήγαμε τη σκυτάλη μέχρι σε ένα σημείο, τώρα έρχονται καλύτεροι δρομείς

Η σειρά αυτή είναι – από πλευράς γραφής – πολύ πιο μπροστά από ο,τιδήποτε άλλο έχω κάνει. Έχει μια μεστότητα, ευθύτητα γρηγοράδα, δεν υπάρχουν περιττές λέξεις και φυσικά έχει μια τόλμη που σπάνια συναντάς σε ελληνική σειρά. Μου έχει κάνει καλό ως συγγραφέα. Δεν την έγραψα υπολογίζοντας σε ποιους θα αρέσει, την έγραψα ακολουθώντας την καρδιά και το βίωμα μου.

Μπορεί να είναι και αυτό, ναι. Όλοι μου λένε ότι μου μοιάζει ο κεντρικός χαρακτήρας που τον υποδύεται ο Πάνος Νάτσης (και είναι εξαιρετικός).

Τώρα νιώθω ότι με βλέπουν οι άνθρωποι που θέλω να με βλέπουν. Άνθρωποι που καταλαβαίνουν τι λέω, τι πρεσβεύω, τι πιστεύω και που στέκομαι. Έχω το κοινό που θα ήθελα να έχω

Μα, ό,τι γράφω έχει πολλά δικά μου κομμάτια. Το ίδιο συνέβη και στο θεατρικό έργο μου, το «Όποιος θέλει να χωρίσει ας σηκώσει το χέρι του». Οι ήρωες ζουν δικά μου πράγματα: Έρωτες που δεν ομολόγησα, την κατάρρευση μετά από ένα χωρισμό, την αβεβαιότητα αν θέλω ή όχι να είμαι σε μια σχέση, τη σχέση μου με το «για πάντα».

Διανύω μια φάση ζωής, όπου αποφασίζω τώρα για όλα αυτά. Κάπως αρχίζω και τα μελετάω. Το τελευταίο διάστημα προσπαθώ να με μάθω λίγο παραπάνω. Διαπιστώνω πως είμαι αρκετά πολύπλοκος και έχω πιο πολλά χρώματα από όσα νόμιζα. Αλλά αν πρέπει να μάθω να αγαπώ κι αυτό σε μένα, θα το κάνω.

Μου πήρε χρόνο για να τον μάθω. Για να αποδεχτώ τα κακά, να δώσω μεγαλύτερη αξία στα καλά. Δεν τα έβλεπα πολύ καθαρά.

Όταν παίρνεις τον εαυτό σου στα σοβαρά χάνεις τη διασκέδαση, χάνεις την πλάκα

Στο κομμάτι της δουλειάς με απασχολεί η αποδοχή. Απλώς έπαψα να τη μπερδεύω με τη μαζικότητα. Επιδιώκω και επιθυμώ την αποδοχή από ανθρώπους που συμβαδίζουν τα αισθητικά μας κριτήρια. Δεν με ενδιαφέρει να παράξω ένα έργο χαμηλής ποιοτικής στάθμης το οποίο, όμως, θα βρει εύκολα αποδοχή. Μάλιστα, τώρα νιώθω ότι με βλέπουν οι άνθρωποι που θέλω να με βλέπουν. Άνθρωποι που καταλαβαίνουν τι λέω, τι πρεσβεύω, τι πιστεύω και που στέκομαι. Έχω το κοινό που θα ήθελα να έχω, χωρίς να σταματούν και… περαστικοί από περιέργεια. Δεν έχω παραπανίσιο κοινό.

Όταν κάνεις μια πολύ μεγάλη επιτυχία όπως το «Παρά πέντε», καταλαβαίνεις ότι θα το παρακολουθήσει κι ένας κόσμος που δεν συμμερίζεται ακριβώς τη σκέψη της σειράς. Δεν καταλαβαίνει ότι η σειρά μιλάει για το δίκιο, το άδικο, το καλό, το κακό, για την ισότητα, την αλληλεγγύη, τη φιλία και δεν είναι μόνο μια ωραία ιστορία. Το αναφέρω γιατί το «Παρά πέντε» είναι το πιο μαζικό πράγμα που έχω υπογράψει.

Με χαρά. Αρκεί η ορατότητα να είναι φωτεινή και υγιής και να μην τοποθετούμε τα πρόσωπα αυτά σε γκρίζες ζώνες. Αν μιλάμε για ήρωες που έρχονται στο προσκήνιο για να προκαλέσουν γέλιο ή οίκτο αυτό φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα. Ο gay ήρωας δεν πρέπει να είναι ένα πρόσωπο που θα χτυπηθεί ή θα χλευαστεί για να γίνει συμπαθής. Δεν πρέπει να τον δούμε ως θύμα για να τον πλησιάσουμε. Δυστυχώς, αυτή είναι μια κουλτούρα που έχουμε πολύ ανεπτυγμένη, ειδικά στην Ελλάδα. Πρέπει να σκοτώσουμε μέσα μας τη νοοτροπία της χλεύης. Ακόμα κι αν κάποιος κάνει ένα μεγάλο ατόπημα δεν έχει νόημα να τον στοχοποιούμε και να τον βρίζουμε. Τι νόημα έχει να κοιτάζουμε τη βλακεία, την ανοησία, το ρατσιστικό σχόλιο που έχει κάνει κάποιος, αν προηγουμένως δεν κοιτάξουμε μέσα μας για τα δικά μας κακεντρεχή σχόλια;

Πρέπει να κοπεί το δάχτυλο που δείχνει και να το στρέψουμε προς τα μέσα. Εγώ, τουλάχιστον, αυτό έκανα και είδα τα λάθη μου

Βεβαίως! Όλοι μας μεγαλώσαμε με αυτή τη νοοτροπία. Υπάρχουν παιδιά που πέρασαν φριχτά σχολικά χρόνια γιατί φορούσαν σιδεράκια και γυαλιά. Είναι αδιανόητο! Πρέπει να κοπεί το δάχτυλο που δείχνει και να το στρέψουμε προς τα μέσα. Εγώ, τουλάχιστον, αυτό έκανα και είδα τα λάθη μου. Δεν θα ισχυριστώ ότι έχω ανέβει σ’ ένα θρόνο απ’ όπου τα κάνω όλα τέλεια· πάντως, έχω μπει σε διαδικασία βελτίωσης και εξέλιξης.

Δεν θα πω ψέματα. Πάντα μου άρεσε η πρωτιά. Δεν θα κρύψω πως ήμουν τρισευτυχισμένος στην περίπτωση του «Παρά πέντε». Ωστόσο, στην πορεία κατάλαβα ότι η ευτυχία δεν είναι ζήτημα πρωτιάς. Η ευτυχία δεν είναι θέση. Ευτυχία είναι μια ωραία μέρα. Κατά συνέπεια, ακόμα κι αν μου αρέσουν οι θρόνοι, προτιμώ μια αναπαυτική πολυθρόνα που βλέπει θάλασσα.

Δεν θα ξεχάσω τη φράση της μητέρας μου, όταν πληροφορήθηκε την υπόθεση της νέας μου σειράς: «Αγόρι μου να συνεχίσεις τον αγώνα που έχεις ξεκινήσει. Μπορεί τελικά γι’ αυτό να ήρθες στον κόσμο»

Φαντάζομαι ναι – αν και δεν θα έπρεπε. Γιατί όταν παίρνεις τον εαυτό σου στα σοβαρά χάνεις τη διασκέδαση, χάνεις την πλάκα.

Έχω, έχω. Χωρίς πια να έχω το άγχος να αποδείξω πόσο αστείος είμαι. Ενώ κάποτε μου ήταν πολύ απαραίτητο – προφανώς για να πάρω την αποδοχή. Οπότε τι έκανα; Έμπαινα σε ένα χώρο, συναντούσα μια παρέα κι έλεγα «τώρα θα κάνω τους άλλους να γελάσουν». Τώρα, είμαι πολύ πιο ελεύθερος.

Πολύ, το θέατρο ταιριάζει στην ψυχοσύνθεση μου. Νιώθω ότι ενσωματώθηκα σε αυτό το χώρο.

Πιστεύω πως, ναι. Έχω ξεκόψει από αυτό, αν και δεν είναι απολύτως διακριτό γιατί ήμουν πάντα κλειστός άνθρωπος, πολύ μοναχικός. Δεν είμαι ο τύπος που θα μπει στα social και θα συνομιλήσει με τον κόσμο, δεν είναι αυτή η νοοτροπία μου. Πλέον – και τελείως απεχοποιημένα – αγαπάω τη μοναχική μου πλευρά κι αυτό με έχει ξαφνιάσει. Πάντως, όχι, δεν είμαι καταπιεσμένος.

Δεν θα πω ψέματα. Πάντα μου άρεσε η πρωτιά. Ωστόσο, στην πορεία κατάλαβα ότι η ευτυχία δεν είναι θέση. Ευτυχία είναι μια ωραία μέρα

Ο καθένας μας είναι μοναδικός. Ζούμε επτά δισεκατομμύρια άνθρωποι σε αυτόν τον πλανήτη και ο καθένας μας έχει τη μοναδικότητα του. Από εκεί και πέρα, η ετερότητα μου ήταν ο λόγος που εμφανίστηκαν στη ζωή μου πολλά εμπόδια. Ωστόσο, είμαι περήφανος και καμαρώνω ειλικρινά που κατάφερα να τα υπερβώ και να τα υπερπηδήσω. Και να ζω πια ευτυχισμένος και επιτυχημένος.

Νιώθω πιο σίγουρος, τολμηρός· νιώθω πιο ήρεμος. Και έχω την πίστη ότι για κάθε διεκδίκηση μου, μπορώ να δουλέψω με απόλυτη ηρεμία. Δεν θέλει ούτε θυμό, ούτε απόγνωση και στενοχώρια. Ή την αίσθηση ότι ξεκινάω από τη βάση ενός, τρομερά αδικημένου από την κοινωνία, ατόμου. Η ζωή είναι μια βόλτα, δεν είναι ντε και καλά καθημερινές μάχες. Σε αυτό το συμπέρασμα έφτασα μετά από την καραντίνα στην Αίγινα. Βίωσα αυτό ακριβώς που σου λέω: Πως η ζωή είναι μια βόλτα στη θάλασσα, είναι επαφή με λίγους αγαπημένους ανθρώπους, επαφή με την θαλπωρή των γατιών μου.

Επιπλέον, έμαθα κι εγώ να καταλαβαίνω καλύτερα τους άλλους. Αν κάποιος μας μιλάει για το πως αυτοπροσδιορίζεται σεξουαλικά αλλά εμείς δεν καταλαβαίνουμε ακριβώς πως νιώθει, δεν πειράζει. Αρκεί να του δώσουμε το ελεύθερο να νιώθει έτσι και να υπάρχει μαζί μας. Εξάλλου, είναι πολλά που δεν καταλαβαίνουμε – δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν! Κι επίσης, όταν δεν καταλαβαίνουμε κάτι, δεν σημαίνει πως θ’ αρχίσουμε να το κατακρίνουμε. Αν κάποιος, για παράδειγμα, αισθάνεται αδύναμος να αυτοπροσδιοριστεί ως γυναίκα ή ως άνδρας και πιστεύει ότι είναι non binary άτομο γιατί σε βλάπτει; Δέξου την αλήθεια του άλλου – από τη στιγμή που δεν σου κάνει κακό – άκου το παράπονο του μέσα στην κοινωνία που και οι δύο ανέχεστε και θα γίνεις καλύτερος άνθρωπος.

Δυστυχώς, όλοι μας θέλουμε να αισθανόμαστε ανώτεροι από κάποιον άλλο. Όμως, όλοι ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο για να ζήσουμε ισότιμα

Δεν προσπαθώ να πολεμήσω την τοξικότητα. Δεν την παρήγαγα, άρα γιατί να ασχοληθώ; Νομίζω ότι το μίσος αφορά περισσότερο εκείνον που το παράγει. Προσπαθώ, επομένως, να μην με καταβάλλει γιατί έχω φτιάξει μια ζωή που δεν έρχομαι σε επαφή με τέτοιου είδους φαινόμενα. Ζω στο νησί, σε μια μικρή κοινωνία, είμαι πολύ χαρούμενος με τους ανθρώπους εκεί, αποφεύγω τις τηλεοπτικές εμφανίσεις – μην ξεχνάμε πως η τηλεόραση είναι ένας χώρος που γεννάει τοξικότητα και μεγάλη ανειλικρίνεια. Η ζωή μου κινείται ανάμεσα στη θάλασσα, στους περιπάτους στη φύση, στους φίλους, στα γατιά μου και στις ιστορίες μου. Δεν χωράει πουθενά η ρητορική μίσους. Ξέρω ότι υπάρχει εκεί έξω και νιώθω πως είναι μια κατάσταση που δύσκολα θα καταπολεμηθεί. Εκτός κι αν η Πολιτεία κάνει πολλά θεσμικά και νομοθετικά βήματα – για τα οποία δεν φαίνεται διατεθειμένη.

Φαινόταν ότι ήθελα να πάω καιρό στην Αίγινα. Απλώς η καραντίνα το αποκάλυψε ακόμα πιο επιτακτικά. Μου άρεσε η συνθήκη εκεί και ένιωθα ότι θα είναι μια αλλαγή της ζωής μου προς το καλύτερο. Kάπως έτσι παραιτήθηκα από σύμβουλος μυθοπλασίας στο Μega για να μπορώ να απέχω από την Αθήνα και γενικά σταμάτησα να ασχολούμαι με την εικόνα μου – δηλαδή δεν διέθετα και την εικόνα μου προς κρίση.

Ναι, θα ήθελα να γίνω πατέρας. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το έχω βάλει στόχο

Αυτό που συνέβη πρέπει να το δούμε με τεράστια προσοχή: Κάποιοι άνθρωποι κλώτσησαν έναν άλλο άνθρωπο μέχρι θανάτου – ο οποίος σε εκείνη τη στιγμή όπως φαίνεται, με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, δεν τους είχε βλάψει. Είδαμε, λοιπόν, έναν άνθρωπο που δεν μπορούσε να αντιδράσει, ενώ κάποιοι τον χτυπούσαν ανελέητα. Μπορούμε να αναρωτηθούμε που βρήκαν αυτοί οι άνθρωποι τόσο μίσος; Εικάζουμε ότι μεγάλωσαν με μίσος και το μίσος αυτό πρέπει να ξεριζωθεί. Γιατί από μίσος σκοτώνονται άνθρωποι. Κι αυτό με τρομάζει.

Μα φυσικά, μαθαίνεις να μισείς τους διαφορετικούς ανθρώπους. Όμως, αναρωτήσου τι σου έκαναν; Δεν σου αρέσει το μακιγιάζ των drag queens ή των trans, το ντύσιμο τους; Ok, δεκτό. Είναι, όμως, λόγος αυτός για να τους δολοφονήσεις; Μέσα στο σύστημα κατηγοριοποίησης των ανθρώπων, η drag και η trans κοινότητα, εισπράττει τη μεγαλύτερη απαξίωση. Γι’ αυτό και είναι μια κοινότητα που πρέπει να υποστηρίξουμε, να της δώσουμε το χέρι. Δυστυχώς, όλοι μας θέλουμε να αισθανόμαστε ανώτεροι από κάποιον άλλο. Όμως, όλοι ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο για να ζήσουμε ισότιμα. Πάμε, λοιπόν, να δούμε τι είναι αυτό που μας εμποδίζει. Είναι η κακή παιδεία, ο φόβος και ο φανατισμός, οι αντιλήψεις του παρελθόντος; Πάμε να τα δούμε όλα αυτά.

Δεν προσπαθώ να πολεμήσω την τοξικότητα. Δεν την παρήγαγα, άρα γιατί να ασχοληθώ; Νομίζω ότι το μίσος αφορά περισσότερο εκείνον που το παράγει

Ναι, θα ήθελα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το έχω βάλει στόχο.

Εννοείται. Υπάρχει το παράδοξο, όλα αυτά τα χρόνια, να παριστάνουμε πως οι οικογένειες ουράνιου τόξου, οικογένειες με δύο μαμάδες ή δύο μπαμπάδες – δεν ζουν ανάμεσα μας. Ειδικά δε, η Πολιτεία παριστάνει πως δεν υπάρχουν. Κι αυτό είναι απαράδεκτο, πρέπει να αλλάξει άμεσα. Το παιδί θίγεται περισσότερο από όλη αυτήν την κατάσταση, η Πολιτεία το αφήνει απροστάτευτο εφόσον δεν αναγνωρίζει την οικογένεια και τους γονείς του. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, αν ο ένας αναγνωρισμένος γονιός μιας τέτοιας οικογένειας πάθει κάτι, ο άλλος δεν έχει τη δυνατότητα να το μεγαλώσει. Και το παιδί κινδυνεύει να βρεθεί σε ίδρυμα.

Θα του έλεγα πως η φύση ορίζει τι είναι φυσιολογικό. Δεν το αποφασίζει ένας ή περισσότεροι άνθρωποι. Κι απορώ γιατί σπαταλάμε τόση ενέργεια γύρω από αυτό.

Θα ήθελα να του δώσω ευκαιρίες. Να του δώσω τη διέξοδο να ασχοληθεί με πολλά πράγματα και να περάσει από πολλές δραστηριότητες για να διαλέξει ο ίδιος ή ίδια τι αγαπά και τι του/της ταιριάζει.