Δεν είχα άμεσα θεατρικά ερεθίσματα. Ήταν μια ανάγκη που προέκυψε. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι όμως, που δεν ήταν αδιάφορο προς τις τέχνες.
Ως λύση ανάγκης, ναι θα ακολουθούσα κάποιον άλλο επαγγελματικό δρόμο!Ως επιλογή όμως, δεν είναι κάτι που θα με ευχαριστούσε.
Να έχω όμορφες συνεργασίες με όμορφους ανθρώπους και να μη χάσω ποτέ την περιέργεια και την χαρά. Δεν είμαι πολύ καιρό στο επάγγελμα όμως σπουδάζω αρκετά χρόνια. Δεν αμφέβαλλα για το αν το θέλω, σίγουρα έχω αμφιβάλει όμως για το αν μπορώ και αν θα αντέξω. Δεν είναι ένα επάγγελμα που σου προσφέρει σταθερότητα. Πάντα όμως πάω βλέποντας και κάνοντας. Ένα βήμα τη φορά.
Μεγάλη ανάσα αυτή η δουλειά και μεγάλο σχολείο. Είναι από αυτά που όταν θα έχουν ασπρίσει τα μαλλιά σου θα τα θυμάσαι και οι ρυτίδες σου θα γίνονται τρεις φορές πιο έντονες από το χαμόγελο.
Τα νιάτα και ο τρόπος που τα διαχειρίζεται η «Σοφούλα», ο χαρακτήρας μου στις Μέλισσες, είναι αυτά που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον.Η συνάντηση με αυτό το κορίτσι είχε από την αρχή μια αβεβαιότητα. Δεν ήξερες αν το επόμενο λεπτό θα κλάψει, θα γελάσει ή θα τσακωθεί. Επίσης, με γοήτευε που διεκδικούσε έντονα ό, τι ήθελε ή ό, τι πίστευε ότι ήθελε. Δεν θέλει να ζει στο περίπου.
Ίσως να κυνήγησα το θέατρο όσο η Σοφούλα κυνήγησε την ερωτική της ζωή.Είναι αρκετά διαφορετικό πλάσμα. Αρκετά έντονο πλάσμα. Όμως η Σοφούλα είμαι εγώ. Μια διαφορετική εκδοχή του εαυτού μου σε πολύ διαφορετικές συνθήκες.
Στην δεύτερη σεζόν της σειράς υπήρξαν κάποια περιστατικά αρνητικών σχολίων στα social media για τον ρόλο μουαλλά πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι δεν ήταν δικό μου το πρόβλημα. Το θέμα των social είναι μεγάλο και ανεξέλεγκτο. Η αλήθεια είναι ότι επιλέγω να μην περνάω πολλές ώρες εκεί. Υπάρχουν μέρες που δεν θα μπω και καθόλου όποτε αυτό βοήθησε στο να μην ασχοληθώ μέσα μου πολύ με τον “τακισσαλαμινα267” που πιστεύει ότι οι γυναίκες σαν την Σοφούλα θέλουν ξύλο.
Δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι είχα κάτι να διαχειριστώ, όσον αφορά την αναγνωσιμότητα μετά τις Μέλισσες.Οι Μέλισσες ήρθαν για μένα στην καραντίνα όποτε όλο αυτό ήρθε αρκετά ομαλά και σταδιακά στην ζωή μου.
καθώς όταν τελείωσα τη σχολή οι “Άγριες Μέλισσες” ήρθαν κατευθείαν στην ζωή μου. Ωστόσο ναι, συμβαίνει. Αυτό που με κάνει χαρούμενη είναι όταν οι συνάδελφοι μου με προτείνουν. Νομίζω μπαίνεις σε μια κατάσταση που έρχεσαι σε επαφή με περισσότερους ανθρώπους και αρχίζεις να γνωρίζεις σιγά σιγά τον θεατρικό χώρο.
ένα όμορφο και γλυκό έργο που μπορεί να γράφτηκε στην Αυστραλία αλλά καταφέρνει να αγγίξει πολύ την ελληνική νοοτροπία. Έκανα μια συνάντηση με τον κύριο Φασουλή και εμπιστευτήκαμε ο ένας τον άλλον. Όλοι όσοι συμμετέχουν είναι άνθρωποι με καλοσύνη και χιούμορ και αυτό κάνει την μέρα να κυλάει ευχάριστα. Έχω αγωνία να δω πως ξεκινάει μια παράσταση και πως αλλάζει στην πορεία.
Έχει ανάγκη να μεγαλώσει χωρίς να ξέρει τι σημαίνει αυτό και από που αρχίζει κάνεις και δεν μπορεί να καταλάβει γιατί να μην φτάνει μόνο η αγάπη. Συνέχεια υπάρχουν δυσκολίες και πάντα υπάρχει κάτι που περιμένει να ανακαλυφθεί.
Δυο άνθρωποι που κουβαλούν στις πλάτες τους γνώσεις κρυφές και μη, για την ιστορία του θεάτρου. Κάθε λεπτό θα μάθεις κάτι. Έχουν χιούμορ και μπορούν να σου φτιάξουν την μέρα!
Κλισέ το ξέρω, αλλά για το μέλλον εύχομαι να έχω υγεία εγώ και οι αγαπημένοι μου.Τα υπόλοιπα θα συμβούν.
Έχω ανάμεικτα συναισθήματα. Υπάρχουν στιγμές χαράς και άλλες απελπισίας. Δεν βοηθάει και η χρονική περίοδος που ζούμε. Πηγή ενέργειας είναι τα ζώα μου. Νιώθω τυχερή που συνυπάρχω μαζί τους. Όπως λέει και ο Μπουκόφσκι για τις γάτες “μου λένε χωρίς προσπάθεια όλα όσα πρέπει να ξέρω”.
Η Βίκυ Διαμαντοπούλου συμμετέχει στην θεατρική παράσταση Ο Κήπος με τις Αλήθειες, στο θέατρο Μουσούρη (Πλατεία Καρύτση 7, Κέντρο, Tηλ: 210 3310936) κάθε Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή στις 21:00, κάθε Σάββατο στις 17:00 και κάθε Κυριακή στις 18:00 και τις 21:00.