Το Baumstrasse παρουσιάζει, από την Πέμπτη 25 Νοεμβρίου και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, την παράσταση «Marivaudage-άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε», μία θεατρο-κινηματογραφική προσέγγιση της «Κληρονομιάς» του Μαριβώ, σε σκηνοθεσία Μάρθας Φριντζήλα.
Λίγα λόγια για την «Κληρονομιά» του Μαριβώ«- Με αγαπάτε έτσι δεν είναι; Με ρωτήσατε ποτέ τι πιστεύω;
– Ποιο το νόημα; Ξέρω την απάντησή σας, θα μου πείτε όχι.
– Αλλά κάντε την ερώτηση.
– Αυτό είναι; Σας αγαπώ, εσείς τι πιστεύετε;
– Ωραία! Χαίρομαι.
– Α!
-Δώστε επιτέλους τα διακόσιες χιλιάδες φράγκα να τελειώνουμε».
Συμβιβάζεται η αγάπη με το χρήμα; Πόση ειλικρίνεια αντέχει το πάθος; Στην πόση ευπρέπεια καίγεσαι; Στα πόσα φερσίματα ξεχειλίζει το ποτήρι; Με τρία ζευγάρια επί σκηνής και μία απρόσμενη κληρονομιά ο Μαριβώ δίνει αριστοτεχνική απάντηση.
Ανάμεσα σε ψέματα, υπεκφυγές παρεξηγήσεις και άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε, έξι φαινομενικά ψυχροί εραστές προσπαθούν να ξεγλιστρήσουν, να ελιχθούν, να μπουν στο παιχνίδι, να ξεφύγουν από το παιχνίδι, να γευτούν την ανεπιτήδευτη απλότητα του έρωτα. Μα η ζωή είναι περίπλοκη, η πραγματικότητα σκληρή, οι δίκες ανιαρές, τα μικροσυμφέροντα τεράστια, ο γάμος έχει βάσανα, η χηρεία δυσβάσταχτη, οι ανάγκες μεγάλες: οι παίχτες πρέπει να κάνουν την επιλογή τους με γενναιότητα.
Μέσα από το πρίσμα της γλώσσας και τις γεωμετρίες της πλοκής αυτή η λαμπρή κωμωδία επιτρέπει στον Μαριβώ να αναλύσει περισσότερο από ποτέ τις πηγές της ανθρώπινης καρδιάς. Με αιχμηρές πινελιές και ευτράπελες καταστάσεις, προσφέρει με χιούμορ μια λεπτή κοινωνική κριτική και αναδεικνύει την πανταχού παρουσία του έρωτα,- και του συμφέροντος.
Η παράσταση χρησιμοποιεί ως καμβά το μονόπρακτο αυτό σκηνικό «κέντημα» του Μαριβώ για να ερευνήσει την δυσκολία της επικοινωνίας, τις αγκυλώσεις και τις επιπλοκές του ανθρώπου που έρχεται αντιμέτωπος με τις επιλογές του. Οι ηθοποιοί καλούνται να παίξουν θέατρο για δύο κάμερες που τους ακολουθούν και τους εξετάζουν σε όλη την διάρκεια της παράστασης σαν «το μάτι της σκέψης», σαν τον επίμονο σύντροφο οδηγό που μας επιβάλλεται διαρκώς, ειδικά όταν δεν τον χρειαζόμαστε, και επεμβαίνει μπλέκοντας ακόμα χειρότερα το κουβάρι των αποφάσεων και των επιλογών.
Οι θεατές παρακολουθούν παράλληλα τα αντικειμενικά πλάνα του έργου και τα υποκειμενικά πλάνα του σκηνοθέτη σε αυτό το υβριδικό θεατροκινηματογραφικό δρώμενο που παίζεται σε δύο χώρους: την θεατρική σκηνή και την αίθουσα προβολής.
