Το «Τάβλι» του Δημήτρη Κεχαΐδη, σε σκηνοθεσία Δανάης Σπηλιώτη, επιστρέφει για έναν ακόμη κύκλο παραστάσεων, από 22 Νοεμβρίου. Νέος χώρος, σημειολογικά φορτισμένος, που υπογραμμίζει ό,τι και το εμβληματικό έργο του Κεχαΐδη: τα λάθη, τα πάθη και τα όνειρα του Νεοέλληνα να πιάσει την «καλή».
Ήταν Μάρτιος του 2019, όταν η παράσταση ξεκίνησε το ταξίδι της από τα καφενεία της Αιτωλοακαρνανίας, ενταγμένη στο πρόγραμμα του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου. Λίγους μήνες αργότερα, ως ανεξάρτητη πλέον παραγωγή, συνέχισε με μεγάλη επιτυχία την πορεία της σε ιστορικά καφενεία της Αθήνας. Έπειτα από αναγκαστική παύση λόγω lockdown, η Ομάδα Rodwitha είναι έτοιμη για μια ακόμη παρτίδα.
«Το Τάβλι»: ΥπόθεσηΟ δαιμόνιος Φώντας προσπαθεί να πείσει τον λαχειοπώλη Κόλια να βάλουν μπροστά μια μεγάλη δουλειά για να πιάσουν επιτέλους την καλή. Καταστρώνουν τα σχέδιά τους, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, μα εύκολα ολισθαίνουν στην ψευδαίσθηση και την ονειροπόληση. Το σχέδιό τους είναι ουτοπικό, ανεδαφικό, απαράδεκτα εξωφρενικό.
Όπως όλα τα μεγάλα σχέδια. Και το πιστεύουν. Ή θέλουν να το πιστέψουν για να αισθανθούν την ανάταση που τους βγάζει έξω από την μιζέρια του μέσου όρου. Έξω από την ηττοπάθεια και την παραδοχή ότι η ζωή θα είναι πάντα αυτή. Πάντα τέτοια.
Η Ομάδα Roswitha μεταφέρει το έργο από την αθηναϊκή αυλή του ’72 σ’ ένα κέντρο διασκέδασης της Αθήνας του 2021. Δύο ηθοποιοί, ο Ντίνος Ποντικόπουλος και ο Θοδωρής Σκυφτούλης, αρχίζουν να ξετυλίγουν την ιστορία του Φώντα και του Κόλια και φέρνουν το έργο του ’70 ανάμεσα μας, δίπλα μας. Με κύριο όχημα την κωμωδία, οι ήρωες ψευτοκουβεντιάζουν, παθιάζονται, αστειεύονται, καταστρώνουν μια μεγάλη δουλειά, πιάνονται στα χέρια.
Το «Τάβλι» είναι ένα έργο γεμάτο χιούμορ και πίκρα για την ελληνική κοινωνία, την ιστορία της, τις παθογένειες και τις αγκυλώσεις της, την προσπάθεια του Νεοέλληνα να μείνει μέσα στο παιχνίδι.
Σκηνοθετικό σημείωμα
«Καθώς οι καιροί δεν επιτρέπουν το συνωστισμό, μετακινούμαστε σε μεγαλύτερο χώρο. Θέλοντας όμως να διατηρήσουμε την αύρα της κοινής μνήμης, το λαϊκό πεδίο που ενώνει εμάς με τους ήρωες του ’70 μπαίνουμε στο κέντρο διασκέδασης Χαλκιάς Παλλάς. Θεωρούμε πως ένα κέντρο διασκέδασης είναι από μόνο του ως χώρος, φορτισμένος σημειολογικά.
Κουβαλάει την ιστορία μας, τις συμπεριφορές και τις ροπές του Νεοέλληνα, λάθη και πάθη και θέτει ερωτήματα για τη συνέχεια. Σε έναν τέτοιο χώρο τοποθετούνται οι ήρωες του ’70 και μας κοιτούν φλεγόμενοι, έξω φρενών, παλεύοντας να βρουν διέξοδο, να μη μείνουν απέξω, να πιάσουν την καλή».
Δανάη Σπηλιώτη
