Ορφέας Αυγουστίδης: Η τέχνη με προστάτευσε. Αποποινικοποίησε τον τρόπο που σκέφτομαι

Μπορεί να φταίει η εποχή που τρέχει πιο γρήγορα απ’ ότι μπορείς να δεις. Μπορεί κι ο Ορφέας Αυγουστίδης να έχει κινηθεί σε fast forward τον τελευταίο καιρό. «Έξω από το θέατρο Βασιλάκου» λέει το μήνυμα του. Έχουμε 90΄ πριν μπει στο καμαρίνι, εμβόλιμα μέσα στο ζόρικο πρόγραμμα του. Πρωταγωνιστής στο μονόλογο της «Μηχανής του Τούρινγκ» σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου και σε απόλυτη αναμέτρηση με τον εαυτό του. Πρωταγωνιστής (για πρώτη φορά) στο καθημερινό σίριαλ του Alpha, τον «Σασμό». Και, πίσω από αυτά, με πρωταγωνιστή έναν επτάμηνο μπέμπη, τον γιο του, που του έχει δώσει καινούργιο τρόπο να κοιτάζει στη ζωή. Τι έχει αλλάξει, λοιπόν, Ορφέα Αυγουστίδη;

«Πάντα επιδίωκα να μένω στο δρομολόγιο του “μαθαίνω”. Αν πιστέψω πως κάτι έχω κατακτήσει, μπλοκάρω, αισθάνομαι ακινητοποιημένος. Θέλω να δίνω στον εαυτό μου την ψευδαίσθηση ότι βρίσκεται στη θάλασσα, γιατί και να μην κολυμπάς είσαι συνέχεια σε κίνηση» λέει.

Παιδί δυο αναγνωρισμένων ηθοποιών, της Μαρίας Τζομπανάκη και του Ντίνου Αυγουστίδη, παιδί που ονειρευόταν από έφηβος να αφοσιωθεί στον κινηματογράφο και που έφτασε, μερικά χρόνια αργότερα, να καλπάζει ερμηνευτικά, βρίσκεται στη στιγμή μιας γειωμένης συνειδητότητας. Ακόμα κι αν όλα γύρω μας παραληρούν.

Λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του Θεάτρου Βασιλάκου, μια επίσκεψη στο «Βeauty killed the Beast».

Είναι μια άσκηση γιατί η εξωστρέφεια μου είναι μια ποιότητα έκφρασης που έχω, που προσπαθώ να ελέγχω και να την μεταγγίζω σε άλλες κατευθύνσεις. Ο ρόλος του Τούρινγκ έχει ανάγκη από εξωστρέφεια, όμως χρειάζεται και άλλες ποιότητες ερμηνείας. Υπάρχουν, λοιπόν, δύο ταχύτητες ερμηνείας στην παράσταση χωρίς να σημαίνει ότι ο Άλαν Τούρινγκ δεν παίρνει φωτιά. Είναι διπλό το στοίχημα. Ήταν ανακουφιστική η επιλογή μας με τον Οδυσσέα (Παπασπηλιόπουλο) να μην μιμηθούμε πως θα ήταν ο Τούρινγκ, όσο να μελετήσουμε την ψυχική του κατάσταση: Ενός ανθρώπου που βρίσκεται στο παρά πέντε για να συμφιλιωθεί με το τέλος της ζωής του.

Με σοκάρει ότι ταπεινώθηκε όλη του η ύπαρξη. Με ενεργοποιεί η τεράστια αδικία που υπέστη. Επιπλέον, με ενδιαφέρουν πολύ οι δημιουργικές εμμονές, όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που απορροφώνται από ένα πράγμα και αποφασίζουν να το υποστηρίξουν με κάθε τρόπο. Στην περίπτωση του Τούρινγκ αυτό ήταν το δικαίωμα στη διαφορετικότητα. Η ανάγκη να υπερασπιστεί τη διαφορετικότητα τον έβαλε στο τριπ της έρευνας για τις μηχανές που εξελίσσονται. Φυσικά, αυτή η προσήλωση συνδέεται με τη μοναξιά του. Ήταν κάτι πολύ βαθύ και πυρηνικό για την ύπαρξη του. Ήταν ένας επιστήμονας – φιλόσοφος.

Όσο μεγαλώνουμε χάνονται οι βεβαιότητες μας για πιο μικρά πράγματα και η αγάπη πιάνει όλο το χώρο της αξιακής μας θεώρησης

Όχι, δεν μπορώ να φανταστώ να βρίσκομαι σε ένα τέτοιο κενό μοναξιάς. Ήδη ερμηνεύοντας τον ήρωα κάποιες στιγμές ζω μη διαχειρίσιμα συναισθήματα. Είναι ένας άνθρωπος μόνος κι έχει ανάγκη να ακούει τη φωνή του για να μην τρελαθεί, για να έχει μια συντροφιά. Κι όσο το παλεύει, τόσο πιο πολύ μόνος νιώθει.

Όχι, με τέτοια γενναιότητα και τέτοιο σθένος. Δεν έχω αδικηθεί σε τέτοιο βαθμό εξάλλου. Οι αδικίες που έχω αντιμετωπίσει πηγάζουν από προσωπικά κενά και από την ανάγκη να βρω τον εαυτό μου· να βρω μια δικαίωση για να βγω πιο δυνατός. Ήταν κάποιες στιγμές που αισθάνθηκα πως αδικούμαι αλλά όταν παίρνεις απόσταση συνειδητοποιείς ότι απλώς είναι ένα κομμάτι στη ροή της ζωής.

Ο Ορφέας Αυγουστίδης πιστεύει πως «τα social media λειτουργούν σαν κάνες όπλων».

Ο Τούρινγκ αποφασίζει πως δεν μπορεί να ζει με τους όρους που του έχουν θέσει. Είναι μια απόφαση γενναία να πεθάνει γιατί ενώ θέλει να ζει, δεν του επιτρέπουν να ζει όπως θέλει.

Ναι, χωρίς να είμαι σίγουρος ότι πολλά αξίζουν παθιασμένης υπεράσπισης. Όσο μεγαλώνουμε χάνονται οι βεβαιότητες μας για πιο μικρά πράγματα και η αγάπη πιάνει όλο το χώρο της αξιακής μας θεώρησης. Λες και όλες οι αξίες μας συγχωνεύονται κάτω από αυτή την έννοια. Θα υπερασπιζόμουν φανατικά την αγάπη. Κατά τα άλλα, επιδιώκω τη μετακίνηση σε ιδέες γιατί θέλω να εμπλουτίζομαι. Και ήμουν τυχερός που μου συνέβη κάμποσες φορές μέσα από την σύνδεση με τους γονείς μου, τους φίλους και με συνεργάτες.

Δεν ξέρω αν η ανάγκη να υπερασπιστούμε δικαιώματα που βρίσκονται ανυπεράσπιστα τόσα χρόνια, μας έχει τροφοδοτήσει με τέτοια λύσσα

Για μένα είναι αυτονόητο, αλλά, δυστυχώς, δεν είναι για χιλιάδες άλλους. Αν δεις το ‘κανονικό’ του Instagram θα τρομάξεις – κι όμως εκεί μέσα είναι πρόταση και μόδα. Τα social media τροφοδοτούν πολύ το τι είναι σωστό και τι λάθος, πιο φυσικό και πιο αφύσικο. Λειτουργούν σαν κάνες όπλων, σαν την σκανδάλη που πατάνε όσοι οπλοφορούν. Θυμάμαι πως ο Γιουβάλ Χαράρι, ο συγγραφέας του «Sapiens», λέει ότι το είδος μας είναι προορισμένο να λειτουργεί σε μικρές αγέλες, 50-60 ατόμων. Κι αυτό που μας έκανε να ανοίξουμε το σύνολο ήταν μια κοινή αναφορά – διαφορετικά δεν υπήρχε κανένας λόγος να συνυπάρχουμε περισσότεροι λόγω λειτουργικότητας. Όπου κοινές αναφορές, βλέπε κοινοί φόβοι, ένα γιγαντιαίο λιοντάρι στο δάσος, ένα φυσικό φαινόμενο ή ένας θεός.

Πλέον, δεν είμαστε πολύ σίγουροι για ποιο λόγο αποτελούμε ένα σύνολο, αλλά παρόλα αυτά συμμετέχουμε όλοι σε ένα τεράστιο διοικητικό συμβούλιο και συνεχώς συζητάμε γύρω από θέματα ενώ στ’ αλήθεια μόνο γαυγίζουμε, νομίζοντας πως κάτι υπερασπιζόμαστε. Δεν υπάρχει καμία ειλικρίνεια σε αυτό. Νομίζουμε πως μιλάμε για το ίδιο πράγμα, αλλά είμαστε μόνοι. Τα social έχουν αποκαλύψει πόσο μόνοι είμαστε και πόσο υπερασπίζουμε το Εγώ μας.

«Μέσα μου δίνω έμφαση στην αδικία και θέλω να λύνονται τα πράγματα. Δεν αντέχω να μένουν τσαλακωμένες οι σχέσεις, θέλω να υπάρχει μια καθαρότητα» ομολογεί.

Παρά την τεχνολογική εξέλιξη, το ανθρώπινο γένος φέρεται πολύ πιο σκληρά ακόμα και με την πρόφαση της υπεράσπισης του διαφορετικού. Αισθάνομαι ότι είμαστε πιο κτήνη από ποτέ. Είμαι πολύ μπερδεμένος αυτή την εποχή. Αν δε, συνυπολογίσω και τη συμπεριφορά των ανθρώπων στο διαδίκτυο με πιάνει απελπισία και δεν με ενδιαφέρει ν’ ανακατευτώ σε αυτό το σύνολο γνωμών. Για την ακρίβεια, προτιμώ να μην έχω άποψη. Προτιμώ να κρατώ απόσταση, να παρατηρώ, παρά να είμαι αναγκασμένος να διαχειρίζομαι καθημερινά αυτό το τοξικό νέφος. Υποτίθεται πως ζούμε σε μια εποχή προοδευτική και κάνουμε βήματα μπροστά, ενώ ταυτόχρονα επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να είμαστε βίαιοι με έναν άλλο τρόπο. Όσο ζω, δεν θυμάμαι τους ανθρώπους να συμπεριφέρονται έτσι. Και δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με το διαφορετικό.

Για παράδειγμα, υπερασπιζόμαστε κάτι που ορίζεται ως διαφορετικό από την κοινή γνώμη χωρίς να ξέρουμε ακριβώς το γιατί και την ίδια ώρα, ο πρώτος που θα έχει ελάχιστα διαφορετική άποψη από αυτό, θα δεχθεί μια ακόμα δολοφονική επίθεση – ακόμα κι αν είναι δολοφονία προσωπικότητας. Δεν ξέρω αν η ανάγκη να υπερασπιστούμε δικαιώματα που βρίσκονται ανυπεράσπιστα τόσα χρόνια, μας έχει τροφοδοτήσει με τέτοια λύσσα. Πάντως, βρισκόμαστε σε μια απίστευτη σύγχυση: Είμαστε αυτό που κάνουμε στην πραγματική ζωή, αυτό που δηλώνουμε στα social – ανάλογα πάντα με την επικαιρότητα – και είμαστε κι ένα τρίτο πράγμα που συνήθως θυμώνει με τις δύο προηγούμενες καταστάσεις.

Δεν θέλω να ξανακούσω τη λέξη Δημοκρατία μέχρι να αποκατασταθεί και να συνταιριάξει με την εποχή που ζούμε

Τις προάλλες, κάπου στο σύμπαν του διαδικτύου, υπήρξε μια κυρία που αισθάνθηκε προσβεβλημένη αισθητικά επειδή βγήκε η γαμάτη Παπαρίζου να χορέψει ενώ δεν είναι πλέον στα ίδια κιλά. Και δήλωνε ότι «κάποιος πρέπει να κάτσει στο σπίτι του και να ντρέπεται για την ασχήμια του». Επίσης, από τότε που γίναμε γονείς με τη Γεωργία ενημερωνόμαστε σε σχέση με αυτό και πέφτουμε πάνω σε εμφυλιακές καταστάσεις όπου μανάδες που θηλάζουν καταριούνται εκείνες που δίνουν γάλα σε μπιμπερό. Ή αυτές που γεννούν με φυσιολογικό τοκετό θεωρούν λιγότερο μάνες εκείνες που γέννησαν με καισαρική. Αυτό ποιος μπορεί να μου εξηγήσει γιατί επιτρέπεται; Ειλικρινά, δεν θέλω να ξανακούσω τη λέξη δημοκρατία μέχρι να αποκατασταθεί και να συνταιριάξει με την εποχή που ζούμε.

Ναι και είναι, κάπως, ένα αδύναμο σημείο μου. Μέσα μου δίνω έμφαση στην αδικία και θέλω να λύνονται τα πράγματα. Δεν αντέχω να μένουν τσαλακωμένες οι σχέσεις, θέλω να υπάρχει μια καθαρότητα. Πολλές φορές γι’ αυτό το λόγο εκτίθεμαι στη δουλειά μου – όχι για να είμαι φίλος με όλους αλλά για να είμαι ξεκάθαρος.

«Αισθάνομαι ότι είμαστε πιο κτήνη από ποτέ. Είμαι πολύ μπερδεμένος αυτή την εποχή. Αν δε, συνυπολογίσω και τη συμπεριφορά των ανθρώπων στο διαδίκτυο με πιάνει απελπισία και δεν με ενδιαφέρει ν’ ανακατευτώ σε αυτό το σύνολο γνωμών. Για την ακρίβεια, προτιμώ να μην έχω άποψη» τονίζει.

Πρέπει να επιτρέψουμε στην τέχνη να μας ενώσει γιατί μπορεί. Η μουσική, το σινεμά, το βιβλίο, το θέατρο δημιουργούν συλλογικές εμπειρίες, σε βαθμό που με συγκινεί αυτή η σπουδαία δυνατότητα. Πρέπει να αφήσουμε τη θεραπευτική επίδραση της να μας παρασύρει. Είναι μεγάλο κρίμα να δίνουμε στην τέχνη τόσο λίγο χώρο, να μας έρχεται μόνο σε μικρές δόσεις, όπως τα μίνι σίριαλ.

Νομίζω ότι με προστάτευσε. Η τέχνη, με κάποιο τρόπο, αποποινικοποίησε τον τρόπο που σκέφτομαι. Όπως και να το κάνουμε, ο ρυθμός που ζεις και σκέφτεσαι ως καλλιτέχνης δεν είναι συμβατικός. Ωστόσο, μέσα στην τέχνη ένιωσα πως μου επιτρέπεται να ζω και να σκέφτομαι έτσι, να είμαι πολύ σοβαρός και πολύ ασόβαρος και καθόλου καθωσπρέπει, να είμαι με συνέπεια ασυνεπής. Κι αυτό με ανακουφίζει.

Δεν προδίδω την τέχνη, γιατί είναι επιλογή μου. Από την άλλη, δεν πιστεύω πως θα καταστραφώ μακριά της

Νιώθω πως είμαι ένας ευέλικτος άνθρωπος και θα έβρισκα τον τρόπο να υπάρξω κι εκεί. Δεν προδίδω την τέχνη, γιατί είναι επιλογή μου. Από την άλλη, δεν πιστεύω πως θα καταστραφώ μακριά της. Το ίδιο συμβαίνει και στη σχέση μας με τους ανθρώπους. Για μένα είναι πιο γενναίο να πεις στον άλλο «είμαι μαζί σου γιατί θέλω να ζήσω τη ζωή μου μαζί σου» παρά να πεις «χωρίς εσένα, θα πεθάνω».

Όχι. Από παιδί ήθελα να κάνω σινεμά. Κι αυτό ήταν τόσο αυθόρμητο και απόλυτο μέσα μου. Όλα τα υπόλοιπα ήρθαν σταδιακά. Ειδικά, όταν άρχισα να συνδέομαι επαγγελματικά με το θέατρο.

«Μέσα στην τέχνη ένιωσα πως μου επιτρέπεται να είμαι πολύ σοβαρός και πολύ ασόβαρος και καθόλου καθωσπρέπει, να είμαι με συνέπεια ασυνεπής. Κι αυτό με ανακουφίζει» παραδέχεται.

Το γεγονός πως όλοι εκτιμούσαν τους γονείς μου, με προστάτευσε. Με αντιμετώπιζαν με θετική διάθεση. Φυσικά, και θα μπορούσα να το έχω διαλύσει αυτό αλλά δεν το έκανα. Απλώς, από ένα σημείο και μετά πήρα το δικό μου δρόμο.

Ναι, αλλά χωρίς αγωνία. Δεν επέλεγα το μαύρο, επειδή οι γονείς μου επέλεγαν το άσπρο. Πιστεύω πως ήμουν και τυχερός. Στα πρώτα μου βήματα βρέθηκα στο θέατρο της Ελένης Ράντου, η οποία είχε μια μητρική στάση απέναντι μου. Ο προθάλαμος για να μπω στη σάλα όπου γινόταν το πάρτι ήταν φιλικός.

Και είναι λυτρωτικό που συνεργάζομαι με τη μάνα μου γιατί δεν την συνάντησα ποτέ στη δουλειά. Ζούσε τόσα χρόνια στο εξωτερικό, μπορεί να ξαναφύγει και σε αυτό δίνω βάση. Ειδικά τώρα που έγινα πατέρας, δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι για μια μάνα να δουλεύει με το παιδί της. Με φορτίζει πολύ με μια καινούργια συγκίνηση. Κι επειδή με τη μάνα μου έχω μια ξεκαθαρισμένη πια σχέση, δεν μπορώ να μην δώσω ένα ακόμα credit στο «Σασμό» γι’ αυτό που μου προσφέρει.

Είναι πιο γενναίο να πεις στον άλλο «είμαι μαζί σου γιατί θέλω να ζήσω τη ζωή μου μαζί σου» παρά να πεις «χωρίς εσένα, θα πεθάνω»

Πολύ συχνά με αμφισβητώ. Πολλές φορές, ακόμα και μετά από δέκα καλές πρόβες, θα έρθει μια στιγμή που τίποτα δεν θα βγάζει νόημα. Ξέρεις, στην τέχνη και στη δημιουργία υπάρχουν άπειρες επιλογές να κάνεις κάτι. Φαντάσου ένα πίνακα: Η πρώτη γραμμή που θα τραβήξεις μοιάζει να είναι η πιο καθοριστική. Πιστεύω πως αν ήμουν ζωγράφος, θα καθόμουν μπροστά σε λευκό μουσαμά για μήνες πριν την πρώτη πινελιά. Έτσι και στο θέατρο: Πολλά μπορούν να σε οδηγήσουν κάπου και πάντα θα αναρωτιέσαι αν επέλεξες τα σωστά.

Στο θέατρο μπορώ να νιώσω πραγματικά ελεύθερος. Είναι πολύ πιο ανοιχτό ως μέσο, έχει κάτι υπερβατικό και λιγότερο λογικό. Το θέατρο με κρατάει λίγο πάνω από το έδαφος, λίγο ψηλά.

“Πολύ συχνά με αμφισβητώ. Πολλές φορές, ακόμα και μετά από δέκα καλές πρόβες, θα έρθει μια στιγμή που τίποτα δεν θα βγάζει νόημα”.

Η τηλεόραση είναι μια εντελώς διαφορετική διαδικασία, με γειώνει, μου βάζει όρια. Να σου πω την αλήθεια, δεν με  πολυβλέπω.

Η απόλυτη λειτουργία του ηθοποιού ως εκτελεστικό όργανο δεν με γοητεύει. Θέλω να είμαι κομμάτι του φαγητού που σερβίρεται.

Στιγμιαία, ναι, είναι κολακευτικό. Κι άλλοτε με δυναμώνει βλέποντας ότι κάποια πράγματα έχουν κερδηθεί. Αλλά βαθιά και με το πέρασμα του χρόνου, συνειδητοποιώ πως δεν έχει καμιά σοβαρή επίδραση σε μένα. Υπάρχουν και στιγμές που κανένας καλός λόγος δεν βοηθάει. Ειδικά αν είσαι πραγματικά συνδεδεμένος με το έργο σου.

Υπάρχει σαν ανάγκη, ναι. Η απόλυτη λειτουργία του ηθοποιού ως εκτελεστικό όργανο σε αυτή τη φάση της ζωής μου δεν με γοητεύει. Θέλω να είμαι κομμάτι του φαγητού που σερβίρεται.

Μπήκε στην τέχνη με το όνειρο του σινεμά. Και τώρα λέει: «Μπορεί να μην σκηνοθετήσω ποτέ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εγκατέλειψα το όνειρο μου».

Μπορεί.

Δεν είναι όνειρα, ούτε τα έχω παραγκωνίσει. Στο σβέρκο μου έχω ένα τατουάζ που το ‘χτύπησα’ σε μια κοπάνα στο Λύκειο. Το τατουάζ αυτό γράφει «ο σινεφίλ» στα γιαπωνέζικα. Αισθητικά, είναι ένα απαίσιο τατουάζ κι αν είχα οπτική επαφή μαζί του θα το είχα σβήσει. Όμως, σηματοδοτεί και μια γέφυρα με ένα παρελθόν, που δεν θέλω να ορίζω πια ως παρελθόν, αλλά θέλω να δέχομαι την ύπαρξη του εκτός χρόνου. Μοιάζει με έναν ποταμό που μπροστά μας ρέει ήρεμος, αλλά παρακάτω έχει ένα καταρράκτη. Άρα, νιώθω ότι η σκηνοθεσία στο σινεμά ήταν κάποτε όνειρο, αλλά δεν πέρασε – υπάρχει. Γιατί κάποτε ο Ορφέας ήταν εκείνος – και τώρα είναι και αυτός και εκείνος. Μπορεί να μην σκηνοθετήσω ποτέ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εγκατέλειψα το όνειρο μου.

Ως παιδί χωρισμένων γονιών χρειαζόμουν μια διέξοδο για να μπορέσω να υπάρξω, για να μην έχω την αίσθηση ότι η οικογένεια μου ακρωτηριάστηκε, γιατί αυτό δεν ισχύει. Σε μια προσπάθεια, λοιπόν, να μην αισθάνομαι ως κομμάτι ενός ατυχήματος, αντιμετώπιζα συχνά την οικογένεια ως κάτι λιγότερο σημαντικό

Είμαι ένας άνθρωπος γειωμένος και τα όνειρα μου είναι κοντινά, κάθονται και με κοιτάζουν στη γωνία. Ασφαλώς και υπάρχουν κι άλλα πιο μακρινά που δεν τα κυνηγάω γιατί είναι πιο όμορφα αν παραμείνουν όνειρα.

Θα ήθελα, ας πούμε, να παίξω σε μια ταινία του Τζιμ Τζάρμους ή του Πολ Τόμας Άντερσον.

«Θα ήθελα, ας πούμε, να παίξω σε μια ταινία του Τζιμ Τζάρμους ή του Πολ Τόμας Άντερσον». Σύμπαν ακούς;

Ναι, θέλω. Η ίδια επιθυμία μετατοπίζεται. Θέλω κάποια στιγμή, με τα εργαλεία μου, να αφηγηθώ μια ιστορία. Δεν αντιστέκομαι καθόλου στο πως έρχονται τα πράγματα. Δεν είναι αυτοσκοπός να σκηνοθετήσω, θέλω να ευχαριστιέμαι τη δουλειά. Με κάθε τρόπο. Ακόμα κι αν κάποια στιγμή φτάσω να έχω σκηνοθετήσει 30 παραστάσεις το κίνητρο δεν θα έχει αλλάξει. Δεν με ενδιαφέρει να βάλω κι άλλο τίτλο στο βιογραφικό μου.

Σε γραφειοκρατικές δηλώσεις δυσκολεύομαι να γράψω ακόμα κι αυτό. Μου φαίνεται ότι είναι λάθος. Προτιμώ να γράφω «ελεύθερος επαγγελματίας». Το να είσαι ηθοποιός δεν ορίζεται εύκολα.

Μου άρεσε η ιδέα της οικογένειας, αλλά δεν ήμουν σίγουρος πως ήθελα να τη ζήσω. Πλέον, αντιλαμβάνομαι ότι αξίζει να παλέψεις γι’ αυτήν

Τώρα μου συμβαίνει κάτι το οποίο παλεύω πολύ καιρό. Έχει να κάνει με την επικοινωνία του μυαλού και του συναισθήματος· με την, μεταξύ τους, συγκατοίκηση. Είναι δύο πολύ ιδιόρρυθμοι συγκάτοικοι που, μέχρι σήμερα, ο ένας πετούσαν πιάτα στον άλλο. Τελευταία, δείχνουν να συμφιλιώνονται. Σε αυτό έχει παίξει πολύ μεγάλο ρόλο ο ερχομός του παιδιού μου και η συντροφικότητα που μου προσφέρει η Γεωργία. Γιατί εκείνη μου επιτρέπει να βιώνω τόσο ανοιχτά το να είμαι γονιός.

Όταν χωρίζουν οι γονείς σου, κάποια στιγμή, δημιουργείς ένα πιο ανοιχτό σχήμα για το τι είναι φυσιολογικό. Έτσι κι εγώ, ως παιδί χωρισμένων γονιών χρειαζόμουν μια διέξοδο για να μπορέσω να υπάρξω και να μην νιώθω ανάπηρος ούτε να έχω την αίσθηση ότι η οικογένεια μου ακρωτηριάστηκε, γιατί αυτό δεν ισχύει. Σε μια προσπάθεια, λοιπόν, να μην αισθάνομαι ως κομμάτι ενός ατυχήματος, αντιμετώπιζα συχνά την οικογένεια ως κάτι λιγότερο σημαντικό.

Μου άρεσε η ιδέα της οικογένειας, αλλά δεν ήμουν σίγουρος πως ήθελα να τη ζήσω. Πλέον, αντιλαμβάνομαι ότι αξίζει να παλέψεις γι’ αυτήν. Όχι, αναγκαστικά να την διατηρήσεις στην ίδια μορφή που έχει όταν ξεκινάει· αλλά, τουλάχιστον, να δώσεις τη μάχη σου γι’ αυτήν.