Προμηθέας Αλειφερόπουλος: Αν έχω μια σιγουριά είναι πως με εκτιμούν οι συνάδελφοι μου

Το κουδουνάκι στην πόρτα του καφέ χτυπάει κάθε δύο λεπτά. Όταν εμφανίζεται ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος από τα ηχεία ακούγεται επίσης ένα παλιό τραγούδι των Crowded House, το «Everywhere you go always take the weather with you». Kι έχει πλάκα γιατί ο Προμηθέας συστήνεται ταξιδιάρης. Έχει, όπως λέει, απορρίψει πολλές προτάσεις για δουλειά στην Επίδαυρο αφού πάντα θεωρούσε ιερό το δικαίωμα στο ταξίδι. Μήπως γι’ αυτό δεν κάνει θέατρο;

Ηθοποιός υψηλών ικανοτήτων αλλά άνθρωπος χαμηλών τόνων, έχει διαμορφώσει πια έναν οδικό χάρτη για το πως θέλει να υπάρχει στη σκηνή. Σχεδόν 15 χρόνια ενεργός υποκριτικά, παραμένει φιλόδοξος αλλά δίπλα στη φιλοδοξία φωλιάζει και η ανάγκη για γαλήνη και ψυχική ηρεμία. Βαθιά ονειροπόλος – κάποτε με απώτερο στόχο να κάνει ταινίες στο εξωτερικό – έφτασε να αγκαλιάσει το fame (παίζοντας με τον Τζέρεμι Αϊρονς) και συνειδητά να το εγκαταλείψει.

Έχοντας κλωτσήσει (μπορεί και ασυνείδητα) ευκαιρίες που θα του εξασφάλιζαν γρηγορότερη εξέλιξη, μιλά με κρυφή περηφάνια για τα πραγματικά εύσημα του στη δουλειά: Να τον εκτιμούν οι συνάδελφοι του. Ξεκάθαρα ηθοποιός που ανθίζει στην παράσταση κι όχι στην πρόβα, μιλάει με ενθουσιασμό για τις πρώτες παραστάσεις της «Φάρμας των Ζώων» του Εθνικού στην οποία και πρωταγωνιστεί – επιτέλους με ρόλο κακού. Το κακό είναι πως ο Προμηθέας μιλάει διαρκώς για το κυνήγι μιας καλοσύνης κι αυτό τον κάνει ακόμα πιο ταξιδιάρη – απ’ ότι όταν ξεκινούσαμε να μιλάμε.

Πρωταγωνιστεί στη «Φάρμα των Ζώων» του Τζορτζ Όργουελ που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη, στο Εθνικό Θέατρο.

Γενικότερα, στη ζωή μου είμαι ταξιδιάρης. Η εγρήγορση, η νέα εμπειρία με προκαλεί. Κι επειδή έχω καταθλιπτικές τάσεις – κι έχω παρατηρήσει πως η επαναληπτικότητα με οδηγεί σε πιο σκοτεινά μέρη – πάντα αναζητώ το καινούργιο. H δουλειά του ηθοποιού είναι σίγουρα μια από αυτές τις λειτουργίες. Θυμάμαι πως, παλιά, έλεγα πως έγινα ηθοποιός για να ζήσω πολλές ζωές.

Όταν ξεκινούσα ήθελα πάρα πολύ να μπω σε μια ομάδα, πιστεύοντας ότι σε κάθε νέα συνεργασία θα έχουμε κερδισμένο έδαφος. Τελικά, αφού πήρα μια γεύση ομάδας, άλλαξα γνώμη. Κάπως ένιωσα πως τα σχήματα αυτά έχουν πάντα ένα δέσποτα τον οποίο οφείλουν να χαϊδεύουν. Βρήκα μια παθογένεια που δεν μου άρεσε. Στα δικά μου μάτια, δεν υπάρχει ισότητα στις ομάδες, κοινό πνεύμα.

Βρέθηκα κοντά σε περίεργους ανθρώπους νωρίς στην πορεία μου κι αυτό με σημάδεψε. Μου έκανε κακό, με τρόμαξε

Θέλω να πιστεύω ότι είμαι ομαδικός παίκτης. Κι αν για κάτι έχω μια σχετική σιγουριά είναι πως με εκτιμούν οι συνάδελφοι μου. Γουστάρουν να παίζουν μαζί μου, γιατί δεν συμμετέχω σε κόντρες, δεν θέλω να μονοπωλώ το ενδιαφέρον στη σκηνή, δεν είμαι ανταγωνιστικός. Κι αυτό το χαίρομαι. Άλλωστε, δεν θεωρώ πως κανείς ως μέλος μιας ομάδας είναι με βεβαιότητα ομαδικός παίκτης.

Για χρόνια, έβαζα περιορισμούς στις επιλογές μου, έκανα μέσα μου διαχωρισμούς ανάμεσα στο ποιοτικό και το εμπορικό. Μεγαλώνοντας, κατάλαβα πως αν κάνω τη δουλειά μου με συνέπεια και τιμιότητα δεν υπάρχουν αυτές οι διακρίσεις. Δηλαδή, δεν έχω ζήσει αλλού την ομαδικότητα που έζησα στο «Φάρο» με τον Κωνσταντίνο, τον Αιμίλιο, τον Οδυσσέα και το Νίκο. Μόνο να μάθω είχα από αυτό το πράγμα, παράλληλα φυσικά με τις υγιείς συνεργατικές σχέσεις. Βίωνα με πολλή χαρά αυτή την ησυχία γιατί εκείνη την εποχή γεννιόταν ο γιος μου και είχα τεράστια ανάγκη να μην κουβαλώ στο σπίτι το βάρος μιας «αρρώστιας».

«Βρήκα μια παθογένεια στις ομάδες που δεν μου άρεσε» παραδέχεται.

Φυσικά. Και όσο πιο νέος, τόσο πιο ευάλωτος είσαι. Βρέθηκα κοντά σε περίεργους ανθρώπους νωρίς στην πορεία μου κι αυτό με σημάδεψε. Από τη μια ήταν χρήσιμη ως εμπειρία· από την άλλη μου έκανε κακό, με ‘έκλεισε’, με τρόμαξε. Βέβαια, ακόμα κι αυτά μαθαίνεις να τα διαχειρίζεσαι: Έμαθα πως η αρρώστια είναι κομμάτι της ζωής και της ανθρώπινης φύσης – χωρίς να δικαιολογώ τους ανθρώπους αυτούς· ωστόσο, μαλάκωσα απέναντι τους, προσπαθώντας να καταλάβω τις αιτίες της συμπεριφοράς τους. Εννοείται πως τις περισσότερες φορές προσπάθησα να μείνω μακριά τους και να προστατεύσω όσους περισσότερους μπορούσα – χωρίς όμως να δαιμονοποιώ τους φορείς της «αρρώστιας».

Δεν έχω υποστεί κακοποίηση σωματική και η ψυχολογική πίεση που δέχθηκα ήταν μάλλον πολύ light σε σχέση με άλλα πράγματα που έχω ακούσει. Μου φαίνεται, εξάλλου, ότι συνέβη γιατί από το σπίτι μου είχα την ελάχιστη προαπαιτούμενη αυτοπεποίθηση ώστε να μην κάτσω να την υποστώ για να πετύχω.

Ο φασιστικός τρόπος «ή μαζί μας ή με τους άλλους» με τρομοκρατεί γιατί θεωρώ πως με τη δαιμονοποίηση των θυτών δεν λύνουμε το πρόβλημα

Καταρχάς, για να μην παρεξηγηθώ, πιστεύω πως το metoo είναι ένα κίνημα που πολύ καλώς είδε το φως στην Ελλάδα και μακάρι να είχε προκύψει πολλά χρόνια χρόνια νωρίτερα. Παρόλα αυτά, είχα μια ένσταση και έμεινα λίγο πίσω: Όταν είδα τη μανία, την οπαδοποίηση απέναντι στους θύτες, άρχισα να μαζεύομαι. Ο φασιστικός τρόπος «ή μαζί μας ή με τους άλλους» με τρομοκρατεί, έτσι κι αλλιώς, γιατί θεωρώ πως με τη δαιμονοποίηση των θυτών δεν λύνουμε το πρόβλημα. Ασφαλώς και ο θύτης πρέπει να μπει στη φυλακή, αλλά ο μόνος τρόπος να λύσουμε το πρόβλημα διαχρονικά είναι η εκπαίδευση των ανθρώπων να αντισταθούν στο ενδεχόμενο μιας κακοποίησης. Για παράδειγμα, όταν στο αξιακό σύστημα της κοινωνίας μας η επιτυχία στέκεται ψηλότερα από το καθετί, αυτό αμέσως για ένα νέο παιδί που δεν έχει πάρει αποδοχή γίνεται τεράστια παγίδα. Ένας επίδοξος ηθοποιός που προκειμένου να τα καταφέρει είναι έτοιμος να θυσιάσει πολλά πράγματα, όταν μετεωρίζεται ως προς την σεξουαλικότητα του, είναι πολύ ευάλωτος στην κακοποίηση. Το πιο σημαντικό, λοιπόν, είναι να πούμε στους νέους ανθρώπους πως δεν πειράζει αν δεν καταφέρουν, το σημαντικότερο είναι να είναι ασφαλείς και υγιείς κι όχι ανοιχτοί σε κάθε τύπο που θα τους πουλήσει φως για να τους ταΐσει τελικά σκοτάδι.

Για τις κακοποιητικές συμπεριφορές στο θέατρο λέει: «Το πιο σημαντικό, λοιπόν, είναι να πούμε στους νέους ανθρώπους πως δεν πειράζει αν δεν καταφέρουν, το σημαντικότερο είναι να είναι ασφαλείς και υγιείς κι όχι ανοιχτοί σε κάθε τύπο που θα τους πουλήσει φως για να τους ταΐσει τελικά σκοτάδι».

Μεγάλωσα σε ένα πολύ αυστηρό σπίτι αλλά με διάλογο, οπότε από νωρίς είχα την τάση να αποδεικνύω ποιος είμαι ξανά και ξανά. Δυστυχώς, η δουλειά μας προσφέρεται γι΄ αυτό: Ν’ αποδεικνύω τι μπορώ στο σκηνοθέτη, στους γύρω μου, μπορεί και στο κοινό. Κι αυτό ήταν μάστιγα για μένα, με καταδυνάστευε για χρόνια. Με απασχολεί η απενοχοποίηση. Πόσο μάλλον, όταν βλέπω ηθοποιούς που θαυμάζω να λένε συνεχώς πως δεν πρέπει να φοβόμαστε να αποτύχουμε.

Λιγότερο από παλιότερα, καθώς με βοηθάει πολύ ο αυτοσαρκασμός. Γελάω με τον εαυτό μου, όπως όταν κανείς τρώει τούμπα και γελάει με το πάθημα του. Και διαπιστώνω πόσο σημαντικό είναι να κάνω ‘πατατιές’ μπροστά στο παιδί μου που με έχει ως πρότυπο. Είναι μια τρομερή ευκαιρία αυτοσαρκασμού και στα μάτια του.

Μεγάλωσα σε ένα πολύ αυστηρό σπίτι αλλά με διάλογο, οπότε από νωρίς είχα την τάση να αποδεικνύω ποιος είμαι ξανά και ξανά

Εδώ και χρόνια ένα πολύ βασικό κριτήριο της δουλειάς μου είναι να επιλέγω περιβάλλοντα υγιή και ασφαλή. Και γενικά περιβάλλοντα όπου ο δρόμος για το βάθος δεν είναι αναγκαστικά βίαιος και σκοτεινός.

Φυσικά και είναι πολύ σημαντικοί οι ρόλοι αλλά οι συνεργασίες με ενδιαφέρουν εξίσου. Κι αν θέλω να παίξω μεγάλους ρόλους δεν είναι από ματαιοδοξία· αλλά είναι προς αναζήτηση νοήματος.

«Ακόμα και τα πιο ρηχά πράγματα της προσωπικότητας μας χρειάζονται πότε – πότε ένα χάδι» τονίζει.

Θα εξαρτηθεί πολύ από τη στιγμή που θα μου προταθεί, από το πόσο σίγουρος νιώθω για τον εαυτό μου, την ικανότητα διαχείρισης καταστάσεων. Κι επίσης, θα προσπαθήσω να αφουγκραστώ τις πραγματικές μου ανάγκες. Αν το Εγώ μου έχει ανάγκη από τόνωση πιθανόν και να πάω. Ακόμα και τα πιο ρηχά πράγματα της προσωπικότητας μας χρειάζονται πότε – πότε ένα χάδι.

Ναι, είναι ρόλος κακού! Εδώ και πολλά χρόνια παίζω τους αγνούς, αυτοκτονικούς τύπους κι όταν μου δίνεται κάτι πιο ύπουλο και βρώμικο τρελαίνομαι! Ο ήρωας μου, ο Ναπολέων, είναι ο δικτάτορας σε ένα παιδικό εφιάλτη. Ξεκινάει από μια μπρουτάλ ευθύτητα και μαχητικότητα και καταλήγει να είναι ο ηγέτης όλων που δεν χωρά αμφισβήτηση. Την ίδια ώρα, έχει τρομερό βάρος και απαίτηση ενέργειας. Έχει τις απαιτήσεις ενός κεντρικού ρόλου και ταυτόχρονα ενός μέλους του χορού σε τραγωδία. Είναι πολύ ενδιαφέρον το σύμπαν του Μπινιάρη, το θαυμάζω πάρα πολύ, όπως και το μυαλό και την ιδιοσυγκρασία του.

Αν θέλω να παίξω μεγάλους ρόλους δεν είναι από ματαιοδοξία·  αλλά είναι προς αναζήτηση νοήματος

Ότι τα ομορφότερα όνειρα μπορεί να μετατραπούν στον χειρότερο εφιάλτη. Ότι στα κοινά όνειρα των ανθρώπων ελλοχεύει ο κίνδυνος της ματαιόδοξης μονάδας που θα πατήσει πάνω στους άλλους. Ότι η Δημοκρατία, παρότι άπιαστη, είναι η μόνη λύση.

Υπάρχει μια γενικότερη οδηγία στην κοινωνία μας που λέει «κοίτα την πάρτι σου». «Προστάτευσε τον εαυτό σου». Σπάνια σου λέει κανείς «αγάπα και φρόντισε το συνάνθρωπο σου», «να είσαι δίκαιος». Αυτό που δεν πρέπει να κάνει μια κοινωνία είναι να οπαδοποιείται, να δαιμονοποιεί, να φανατίζεται και να κρύβει την αμφιβολία της πίσω από σημαίες, φανέλες, περίεργες σιγουριές και hashtags. Αυτό συμβαίνει γύρω μας κι αυτό μας υπενθυμίζει και ο Όργουελ.

«Τι, να παινευτώ ότι έπαιξα σε μια σειρά με ένα Χολυγουντιανό σταρ; Και τι λέει αυτό για μένα, στ’ αλήθεια;» αναρωτιέται.

Δεν έχω αντιμετωπίσει το Εθνικό ως γόητρο, γιατί από την πρώτη μου επαγγελματική δουλειά μπήκα στο Εθνικό. Πάντα ως επιλογή των σκηνοθετών κι όχι του «οργανισμού». Η μοναδική φορά που είδα πως το Εθνικό έχει ένα credit είναι όταν δούλεψα στο εξωτερικό και οι συνεργάτες μου μάθαιναν πως έχω συνεργασία με το Εθνικό θέατρο της χώρας μου.

Ναι. δεν θέλησα να το πουλήσω για εσωτερική κατανάλωση. Μου φαινόταν αστείο. Τι, να παινευτώ ότι έπαιξα σε μια σειρά με έναν Χολυγουντιανό σταρ; Και τι λέει αυτό για μένα, στ’ αλήθεια; Οπωσδήποτε, οι «Βοργίες» ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία αλλά μέχρι εκεί. Δεν ξέρω, μάλλον είμαι πολύ ντροπαλός. Αν και όταν συνειδητοποιώ ότι κάνω κάποιες μικροκινήσεις στη σκηνή τις οποίες παρακολουθούν 300 άτομα μαζί, νιώθω μια ηδονή.

Η Δημοκρατία, παρότι άπιαστη, είναι η μόνη λύση

Δεν ήμουν αρκετά δυνατός ψυχολογικά για κάτι τέτοιο. Ήμουν 30 χρονών κι όλοι έψαχναν συνεχώς το νέο και το αγνό για να τους εντυπωσιάσει. Κι αυτό μου φαινόταν πολύ εφήμερο – και γενικά για τη ζωή τρομακτικό. Ξέρεις, θεωρώ πως τα πιο ωραία πράγματα σε ποιότητα, σε πλούτο έρχονται μετά. Νιώθω ότι όσα ζούσα στα 20 μου, σχεδόν δεν τα καταλάβαινα ενώ τώρα τα βιώνω. Όπως επίσης, οι ωραιότερες ερμηνείες ηθοποιών που λατρεύω ήταν σε ώριμη ηλικία. Για μένα τα πρόσωπα με ρυτίδες είναι πολύ πιο όμορφα από τα αλαβάστρινα νεανικά πρόσωπα. Πάντως – και πάνω από όλα αυτά – στα 30 μου είχα αρχίσει να νοιάζομαι πάρα πολύ για τη ζωή εκτός θεάτρου και τέχνης. Για την ηρεμία μου, για το κλίμα, για το βιωτικό μου επίπεδο. Είχε καμφθεί η φιλοδοξία μου, δεν κυνήγησα να κάνω καριέρα, ενώ πήγα στην Αγγλία με απίστευτα όνειρα.

Να παίξω σε ταινίες, να γίνω κινηματογραφικός ηθοποιός. Έτσι ξεκίνησα εξάλλου, το θέατρο το αγάπησα στην πράξη.

«Μάλλον είμαι πολύ ντροπαλός. Αν και όταν συνειδητοποιώ ότι κάνω κάποιες μικροκινήσεις στη σκηνή τις οποίες παρακολουθούν 300 άτομα μαζί, νιώθω μια ηδονή» λέει.

Όταν μπήκα στη δραματική σχολή του Τέχνης ένιωθα πως είμαι ο καλύτερος και ότι μπορώ να κάνω τα πάντα. Δεν αντιλαμβανόμουν κανέναν περιορισμό. Είχα μια κωμική ευκολία, ήμουν ένας τέλειος κομπέρ αλλά αυτά δεν τα εκτιμούσαν καθόλου στη σχολή. Παρόλα αυτά, δεν ξέρω με τι όνειρα μπήκα· ήθελα, απλώς, να παίζω και να σκηνοθετώ.

Υπάρχει ένα κομμάτι μου, αρκετά φιλόδοξο. Είναι αυτό που με κρατάει άγρυπνο, αυτό που δεν με αφήνει να κοιμάμαι ήσυχα τη νύχτα. Και φυσικά, αυτό που έχει να κάνει με τον εγωισμό. Από την άλλη μεγαλώνοντας, αμφισβητώ όλο και πιο πολύ όλο αυτό το δίπολο. Αμφισβητώ το αν είναι πραγματικά δικό μου δίλημμα ή όχι. Για να απαντήσω, λοιπόν, στην ερώτηση σου, προφανώς δεν θέλω την αποτυχία και τη φοβάμαι πολύ. Από την άλλη, ενώ θέλω την επιτυχία, χρειάζομαι και τη γαλήνη.

Αυτό που δεν πρέπει να κάνει μια κοινωνία είναι να οπαδοποιείται, να δαιμονοποιεί, να φανατίζεται και να κρύβει την αμφιβολία της πίσω από σημαίες, φανέλες και περίεργες σιγουριές και hashtags

Μάλλον, γιατί είμαι ένας ηθοποιός που δεν έχω φάει πολύ γερή κριτική – το οποίο μπορεί να είναι κακό για την καριέρα μου αφού όταν προκαλείς ακραίες αντιδράσεις, γεύεσαι και μεγάλες επιτυχίες. Κάτι το οποίο επίσης, δεν έχω βιώσει· δεν έχω ανέβει ποτέ στα ουράνια σε μια μέρα.

Γυρίζοντας πίσω και παρατηρώντας τον εαυτό μου, μου φαίνεται πως, για έναν ανεξήγητο λόγο, κατέστρεφα την ευκαιρία για άνοδο που μου δινόταν. Μου προτεινόταν ένας μεγάλος ρόλος αλλά, εγώ, ασυνείδητα, άλλαζα πορεία κι έκανα κάτι μικρότερο· σαν να μην ήθελα να αθροίσω επιτυχίες μαζί. Αναρωτιέμαι αν δεν είχα μπει σε αυτή τη διαδικασία, αν είχα απολαύσει μεγαλύτερα εύσημα και ευρεία αποδοχή πως θα ήμουν τώρα…

Μπορεί να μην είχα κάνει οικογένεια, μπορεί να μην είχα βρει λίγο σοφία μέσα μου, να μην είχα μαλακώσει και να μην ήμουν ανοιχτός να αφουγκραστώ τους άλλους και να αφεθώ. Ειδικά το τελευταίο ήταν ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που χρειάστηκε να καταφέρω.

Εξομολογείται κάτι το παράδοξο: «Γυρίζοντας πίσω και παρατηρώντας τον εαυτό μου, μου φαίνεται πως, για έναν ανεξήγητο λόγο, κατέστρεφα την ευκαιρία για εξέλιξη που μου δινόταν. Μου προτεινόταν ένας μεγάλος ρόλος αλλά, εγώ, ασυνείδητα, άλλαζα πορεία κι έκανα κάτι μικρότερο».

Ότι δεν έχω κακές προθέσεις απέναντι τους και δεν με ευχαριστεί η αποτυχία του άλλου. Κι επίσης, συνειδητά δεν θα είμαι μέρος εκείνης της κίνησης που θα προκαλέσει πόνο σε κάποιον άλλον. Παλιά άκουγα πολλές ιστορίες – πιθανότατα φήμες οι περισσότερες – για συναδέλφους που έκαναν πολλές υποχωρήσεις και παραχωρήσεις για να πάνε μπροστά κι ευχόμουν «μακάρι να μπορούσα κι εγώ να τις κάνω». Ειλικρινά όμως, ήταν ενάντια στη φύση μου. Αν έκανα σκόντο σε κάτι τόσο πυρηνικά δικό μου, δεν θα μπορούσα ποτέ να ανακάμψω.

Ότι δεν βαριέμαι ποτέ όταν παίζω. Είναι από τα λίγα πράγματα για τα οποία είμαι υπερήφανος στη δουλειά μου. Γενικά, δεν μου αρέσει να λέω ότι βαριέμαι, ούτε καν να το ακούω από άλλους.

Υπάρχει ένα κομμάτι μου, αρκετά φιλόδοξο. Είναι αυτό που με κρατάει άγρυπνο, αυτό που δεν με αφήνει να κοιμάμαι ήσυχα τη νύχτα

Δεν καταστρέφουμε ποτέ κάτι αγνό, προσπαθούμε να αγαπάμε κι αυτό που δεν καταλαβαίνουμε, κάνουμε ότι μπορούμε να μην προδώσουμε αυτούς που αγαπάμε, δεν προκαλούμε επίτηδες πόνο σε κάποιον άλλο.

«Είναι πολύ δύσκολο να πεις στον εαυτό σου ότι τον αγαπάς, ότι είναι καλός και ότι αξίζει κάτι» ομολογεί.

Είναι πολύ δύσκολο να πεις στον εαυτό σου ότι τον αγαπάς, ότι είναι καλός και ότι αξίζει κάτι. Το κατάλαβα όταν η ψυχοθεραπεύτρια μου, μου ζήτησε να πηγαίνω καθημερινά στον καθρέφτη και να λέω «με αγαπάω γιατί το αξίζω».

Μερικές φορές, το έκανα και μερικές φορές το ένιωθα. Αλλά πάντα μέσα από το αίσθημα ότι αγαπώ όλον τον κόσμο. Είναι φορές που αισθάνομαι πως έχω τόσο χώρο για συμπόνια που δεν την αντέχω και ίσως σπάσω. Δεν ξέρω δηλαδή αν είμαι καλός, αλλά προσπαθώ να είμαι ανοιχτός.

Ενώ θέλω την επιτυχία, χρειάζομαι και τη γαλήνη

Έχω μεγάλη δυσκολία να πάρω μπράβο στη ζωή μου και να το εκτιμήσω. Ενώ μου αρέσει να το ακούω, τις περισσότερες φορές σκέφτομαι ποιος το λέει: Το οποίο έχει κάτι τρομερά ελιτίστικο και συνάμα έχει μια τρομερή αυτό-αμφισβήτηση.

Ναι, πολύ. Και ακόμα τα έχω μέσα μου.

Μαθαίνω να ψάχνω ποιο είναι θέλω και ποιο πρέπει.

Κεφάλαιο οικογένεια: «Η εμπειρία της οικογένειας, μου έχει ξαναγεννήσει τη διάθεση να ψάξω πως θα αφήσω το παιδί μου – και τη γυναίκα μου – ελεύθερους. Να μην τους επιβάλλω κάποια πορεία, να μην τους επιβάλλω το σωστό που εγώ έμαθα ως τέτοιο».

Η σχέση μου με την γυναίκα μου, μου γέννησε ένα αίσθημα που δεν ήξερα, το αίσθημα της πίστης. Και δεν εννοώ την έννοια της μονογαμίας – την οποία ενώ τηρώ θεωρώ παράλογη – αλλά την πίστη στους λόγους που είμαστε μαζί. Ότι επιλέγουμε να είμαστε μαζί.

Μικρός ήμουν ένα τυπικό αγόρι. Πάντα όμως ήθελα την παραμύθα μου – ακόμα κι αν έπρεπε να ερωτευθώ για μια εβδομάδα. Δύο μεγάλες σχέσεις είχα στη ζωή μου, κι αν κρίνω από το ότι έσπευσα να συγκατοικήσω μαζί τους, μάλλον είμαι. Από την άλλη μου αρέσει η μοναξιά, η απομόνωση. Δεν θέλω παρέα όλη την ώρα.

Δεν έχω κακές προθέσεις απέναντι στους άλλους και δεν με ευχαριστεί η αποτυχία του άλλου

Συνειδητοποίησα ότι τώρα θα είμαι δεμένος με ένα πλάσμα για πάντα. Βλέπεις, η δική μου εμπειρία από την οικογένεια έχει πολλά διαζύγια – παρότι είχα ένα παππού και μια γιαγιά που ήταν μαζί όλη τους τη ζωή. Μάλιστα, όταν πέθανε ο παππούς μου, η γιαγιά μου ψέλλιζε «δεν θα τον ξαναδώ». Κι αυτό μου είχε φανεί τρομερά ερωτικό. Γενικά, η εμπειρία της οικογένειας, μου έχει ξαναγεννήσει τη διάθεση να ψάξω πως θα αφήσω το παιδί μου – και τη γυναίκα μου – ελεύθερους. Να μην τους επιβάλλω κάποια πορεία, να μην τους επιβάλλω το σωστό που εγώ έμαθα ως τέτοιο. Αυτό που διαπιστώνεις με τρόμο μέσα από την ψυχοθεραπεία είναι πως όχι μόνο επαναλαμβάνεις τα μοτίβα των γονιών σου στο παιδί σου – αλλά νομίζεις ότι είναι και ο μοναδικός τρόπος.

Eίμαι πολύ τυχερός γιατί η Φαίδρα είναι ένα από τα πιο μοναδικά πλάσματα που έχω γνωρίσει. Και η Φαίδρα λέει συχνά και αυθόρμητα – οπότε είμαι σίγουρος ότι το έχει πει και στο γιο μας – «μα, η αγάπη είναι το πιο ωραίο πράγμα στον κόσμο». Κι έτσι είμαι ήσυχος. Γενικά, πιστεύω ότι ακόμα κι αν κάποτε την πλήγωνα και χωρίζαμε, ποτέ δεν θα δηλητηρίαζε το παιδί για μένα.