Ο Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου, του Μ. Καραγάτση σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου στο θέατρο Πορεία
Η παράσταση ο Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου του Μ. Καραγάτση, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου και διασκευή για το θέατρο του Θανάση Τριαρίδη, παρουσιάζεται στο Θέατρο Πορεία.
Μετά τις δύο διαδικτυακές παραστάσεις live streaming στο Εθνικό Θέατρο και τις εξαιρετικές κριτικές που έλαβε, ο Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου του Μ. Καραγάτση, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου και διασκευή για το θέατρο του Θανάση Τριαρίδη, παρουσιάζεται στο Θέατρο Πορεία, με ένα καστ 18 ηθοποιών και μουσικών.
Η καταπληκτική τριλογία του Καραγάτση για τον αγώνα του ’21, με έντονα στοιχεία αυτοβιογραφίας μιας και αναφέρεται στον προπάππου του Μήτρο Ροδόπουλο, πραγματικό πρόσωπο της επανάστασης, ζωντανεύει επί σκηνής και πραγματεύεται με τολμηρό τρόπο τις αρετές αλλά και τα σκοτεινά σημεία του Αγώνα. Ο Γιώργος Χριστοδούλου είναι ο Μίχαλος Ρούσης, ο ήρωας, ο προδότης κι εξωμότης, ο εραστής και ο ηττημένος μιας ολόκληρης μυθιστορηματικής ζωής και εποχής.
Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Τάρλοου σημειώνει:Ο Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου είναι μια ελεγεία πάνω στον ανθρώπινο φόβο. Με φόντο την ελληνική επανάσταση, ο Μ. Καραγάτσης μιλάει με τόλμη για την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης, για την Ιστορία που ρέει σαν ορμητικό ποτάμι και μας ξεπερνά, για τη ζωή που αφήνουμε να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια μας, για την αφόρητη τυχαιότητα της ύπαρξης, για τον ηρωισμό ως ατύχημα, για την ελευθερία ως άπιαστο όνειρο. Ο Θανάσης Τριαρίδης, που ανέλαβε τη θεατρική διασκευή, παραδίδει ένα πολύ ενδιαφέρον έργο, καθώς κινείται διαρκώς στις παρυφές ενός εφιάλτη. Θα μπορούσε και να ονομάζεται «Στο μυαλό του Μίχαλου Ρούση».
Η σκηνοθεσία επιχειρεί να συλλάβει τους χαρακτήρες ως ονειρικά όντα, σε κρίσιμες στιγμές της ύπαρξης. Η αποδοχή της υποκειμενικότητας είναι το κλειδί για να κατορθώσουμε να συνδιαλεχθούμε με την ιστορία μας, τη βιολογική μας ταυτότητα. Όλοι και όλα είναι και κάτι άλλο από αυτό που φαίνονται. Ο κωμικοτραγικός επίλογος της ζωής του Μίχαλου Ρούση είναι απλώς μια υπενθύμιση της ανθρώπινης ματαιότητας, της αβάσταχτης ελαφρότητας της ύπαρξής μας.