Θεατής: “Το Καινούριο Παιδί” με την Κάτια Δανδουλάκη

Το Καινούριο παιδί, ένας νέος, φρέσκος θεατρικός μονόλογος με την σκηνοθετική σφραγίδα των Ρέππα- Παπαθανασίου, παρουσιάζεται στο θέατρο Κάτια Δανδουλάκη, με πρωταγωνίστρια την ίδια.

Μια ιστορία που ξεκινά από τη δεκαετία του ‘50 και καταλήγει στο 2017. Ηρωίδα της ιστορίας είναι η Δάφνη, μια γυναίκα που πάντα έλεγε μισές αλήθειες και που πάντα προσπαθούσε να ενσωματωθεί στα πρότυπα της ελληνικής κοινωνίας. Εκείνη το γιν, η αδερφή της το γιαν, η μητέρα της κατανοητική και πανέξυπνη και ο πατέρας της αυστηρός και πράος. Η Δάφνη δεν απολαμβάνει το περιστασιακό σεξ και αναγκάζεται να καπνίσει στο Πανεπιστήμιο γιατί τότε ήταν της μόδας. Δεν την νοιάζουν οι ταινίες του Σκορτσέζε και ούτε ενδιαφέρθηκε ποτέ για τα πολιτικά.

Η Δάφνη αποφεύγει να λέει αλήθειες, ειδικά στα μικρά παιδιά. Η Δάφνη βιώνει τη χούντα, τη μεταπολίτευση, περνάει από τα λούσα στη φτώχεια. Ζει μια ζωή γεμάτη αναταραχές, ερωτικά σκάνδαλα, βάσανα και χαρές, ώσπου τελικά, πάνω στην απελπισία της, εκεί που νόμιζε ότι όλα τέλειωσαν, έρχεται το καινούριο παιδί να της δώσει και πάλι αυτήν τη σπίθα. Η Δάφνη διψά και πάλι για ζωή, έχει και πάλι έναν σκοπό. Διότι, αυτό χρειαζόμαστε όλοι για να ζήσουμε, έναν σκοπό.

Το σκηνικό του Γιώργου Γαβαλά είναι επιμελώς λιτό, τρεις μεγάλοι και διαφορετικοί σε ύψος πάγκοι, όπου η Κάτια Δανδουλάκη μπορούσε να καθίσει, να ξαπλώσει και να κουλουριαστεί πάνω τους. Η λιτότητα του σκηνικού τονίζει την κάθε λέξη του κειμένου, σε συνδυασμό με τον φωτισμό του Αλέκου Παπαναστασίου που κατευθύνει και δίνει έμφαση στις φορτισμένες συναισθηματικά σκηνές της παράστασης. Η μουσική του Αντώνη Παπακωνσταντίνου είναι ήρεμη και συνόδευει με απόλυτη αρμονία το ταξίδι της ζωής της Δάφνης, από τα παιδικά της χρόνια μέχρι σήμερα.

Μια ιστορία βουτηγμένη στον ρεαλισμό που με την στιβαρή ερμηνεία της Κάτιας Δανδουλάκη, θα μπορούσε να πιστέψει κανείς πως δεν ερμηνεύει, αλλά μας μιλάει για την ίδια της τη ζωή. Αυτό που με ενθουσίασε, αυτό που με έκανε να πιστέψω έστω και για λίγο ότι πρόκειται για μια αληθινή βιογραφία, είναι το πλήθος λεπτομερειών και πληροφοριών που περιείχε το κείμενο. Αποτέλεσε μια εξαιρετικά κεντημένη ιστορία συνοδευόμενη από μια εξαιρετική περιγραφή. Η Κάτια Δανδουλάκη κινείται στη σκηνή με ελαφρότητα, με άνεση, ανεμίζει τα μαλλιά της και το κομψό, αέρινο μπεζ ρούχο της με πλήρη φυσικότητα.

Σου δίνεται η εντύπωση πως δεν είσαι σε θέατρο, αλλά είσαι καλεσμένος στο σαλόνι της για έναν απογευματινό καφέ. Γελά με την ψυχή της, δακρύζει κοιτώντας το κενό σαν να συμβαίνουν όλα μπροστά στα μάτια της. Απόλυτα συγκεντρωμένη, δεν υποδύεται την Δάφνη, μα “είναι” η Δάφνη.

Να σημειωθεί ότι στην παράσταση που είδαμε, παρά το κουδούνισμα ορισμένων τηλεφώνων, που αρνήθηκαν να μπουν στο αθόρυβο, εκείνη “μπλόκαρε” όλους τους ήχους, εμφανώς αφοσιωμένη στην ερμηνεία της, κατάφερε να κορυφώσει το συναίσθημα, προκαλώντας συγκίνηση.

Μια απορία είχε αποτυπωθεί στο μυαλό μου καθώς χειροκροτούσα με δάκρυα στα μάτια την Κάτια Δανδουλάκη: πώς είναι δυνατόν ένας μονόλογος να καταφέρει σε αγγίξει τόσο πολύ αν δεν έχεις κανένα κοινό με τον ήρωα; Ούσα μόλις 23 χρόνων, μου ήταν αδύνατο να ταυτιστώ με τα βιώματα της Δάφνης, μιας γυναίκας που τώρα αγγίζει τα 70 χρόνια. Κι όμως, όσα έμαθα στο σχολείο για το Πολυτεχνείο, τη μεταπολίτευση, τη χούντα, ξαφνικά τα βλέπω μέσα από τις αναμνήσεις της Δάφνης να ζωντανεύουν, να αρπάζουν το πινέλο της φαντασίας μου και να ζωγραφίζουν αμέτρητες εικόνες, τόσες πολλές που, φεύγοντας από το θέατρο, πίστευα πως τις είχα αληθινά βιώσει. Παρακάμπτοντας αυτό το χάσμα γενεών, κατάφερα να καταλάβω τη γυναίκα αυτή. Δεν είδα τον εαυτό μου μέσα από εκείνη, αλλά την κατάλαβα. Μπόρεσα να αντιληφθώ την σκέψη της, την αντίληψη της και να αναπολήσω μαζί της την ταραχώδη ζωή της.

Θα ήθελα να καταθέσω μια προσωπική σκέψη. Η φράση που χαράχτηκε στη μνήμη μου και που θα με συντροφεύει από εδώ και στο εξής είναι αυτή: “Οι άνθρωποι που γνωρίζουμε λιγότερο από όλους, είναι οι γονείς μας”. Η συγκεκριμένη φράση θα μείνει ανεξίτηλη στο μυαλό μου, όχι μόνο γιατί είναι αλήθεια, αλλά γιατί μέσα από την ιστορία της Δάφνης, συνειδητοποιεί κανείς πόσα έχουν βιώσει οι δικοί μας γονείς, χαρές, λύπες, βάσανα. Χιλιάδες αναμνήσεις από δεκαετίες πίσω που εμείς δεν θα μπορέσουμε ποτέ να μάθουμε. Και ίσως οι γονείς μας να μας κρύβουν την δική τους αλήθεια, όπως έκανε η Δάφνη, γιατί δεν χρειάζεται, δεν είναι ανάγκη να τα ξέρουμε όλα. Ίσως για το καλό μας, ίσως για το καλό τους.