Ο Τομ Γουέιτς έγινε 72: Γιορτάζουμε με τα πιο αξέχαστα τραγούδια του

Σαν σήμερα πριν από 72 χρόνια γεννήθηκε ο θρύλος της ροκ Τομ Γουέιτς. Από μικρός αγάπησε τη μουσική, και έμαθε να παίζει πιάνο και κιθάρα. Τα πρώτα του ακούσματα περιλάμβαναν συνθέσεις των Μπινγκ Κρόσμπι, Κόουλ Πόρτερ, Χάουλινγκ Γουλφ, Τζορτζ Γκέρσουιν, Μπομπ Ντίλαν και Φρανκ Σινάτρα, ενώ το πρώτο του συγκρότημα στο σχολείο είχε όνομα “The System”.

Μέχρι το 1973 και το ντεμπούτο άλμπουμ του, έκανε πάρα πολλές και διαφορετικές δουλειές -δούλεψε σε εστιατόρια και νυχτερινά κέντρα. Εκεί ήταν που είδε και βίωσε όλες αυτές τις εμπειρίες, που θα εξιστορούσε στα τραγούδια του για πολλά, πολλά χρόνια. Ήδη σε ηλικία 24 ετών είχε ζήσει όσα άλλοι ζουν σε πολλές δεκαετίες -και αυτή θα ήταν μόνο η αρχή, αφού θα είχε πολλά να ζήσει ακόμα.

Οι στίχοι του μιλούν κυρίως για τους “απόκληρους” της κοινωνίας, ενώ η χαρακτηριστική βαθιά, τραχιά φωνή του έχει μέινει στην ιστορία. Κατά τη δεκαετία του ’70, που έκανε και τα πρώτα του βήματα, ο ήχος του ήταν κυρίως τζαζ, τα επόμενα χρόνια όμως και από τη δεκαετία του ’80 και μετά απέδειξε ότι η μουσική του δεν μπορεί να χωρέσει σε ένα μόνο είδος. Πειραματίστηκε με blues, rock, hip-hop, γκόσπερ, οπερέτα με τεράστια επιτυχία. Και φυσικά το έργο του πολύπλευρο και βαθιά αντικομφορμιστικό είναι πάντα μπροστά από την εποχή του.

Φυσικά, το στίγμα του έχει αφήσει και στον κινηματογράφο, αφού έχει αναλάβει μερικούς αξέχαστους ρόλους ως ηθοποιός: Στο μιούζικαλ Frank’s Wild Years, σε σκηνοθεσία Γκάρι Σινίζ, “Στην παγίδα του νόμου” του Τζιμ Τζάρμους και στις ταινίες “Ironweed”(1987), “Candy Mountain”(1988).

Με λίγα λόγια, ο Τομ Γουέιτς ένας ζωντανός θρύλος με σπουδαία παρακαταθήκη στη μουσική και όχι μόνο. Σήμερα, με αφορμή τα 72α γενέθλιά του, εμείς θυμόμαστε μερικά από τα πιο σημαντικά τραγούδια του, που έχουν περάσει στην ιστορία.

Ένα τραγούδι από τον δεύτερο δίσκο του, The Heart of the Night, που κυκλοφόρησε το 1974 και έκανε για πρώτη φορά τον κόσμο να μιλά για την ξεχωριστή αυτή φωνή του, η οποία φυσικά είναι στα καλύτερα της σε αυτό το τζαζ κομμάτι-ωδή στα Σαββατόβραδα. Ο “αφηγητής” του τραγουδιού είναι ένας άνθρωπος που αγαπά πολύ το αλκόολ -όπως εξάλλου και ο Τομ Γουέιτς, που θα ξανατραγουδήσει πολλές φορές για τη σχέση του με το ποτό.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα του πόσο εξωφρενικοί μπορεί να γίνουν οι στίχοι του -αν το θέλει. Ο Γουέιτς μιμείται έναν μεθυσμένο που θυμάται ένα “ξεκούρδιστο πιάτο που κανείς δεν θα περίμενε να βρει στην γωνιά ενός μπαρ, έξω στη βροχή”. Ο ολόκληρος τίτλος του τραγουδιού είναι “The Piano Has Been Drinking (Not Me) (An evening with Pete King)” και μιλά για τον διευθυντή του διάσημου τζαζ κλάμπ του Λονδίνου, το Ronnie Scott’s στο Σόχο.

Ίσως ένα από τα πιο διάσημα τραγούδια του, ο Τομ Γουέιτς  σε αυτό το κομμάτι τραγουδά για μία χριστουγεννιάτικη κάρτα που στέλνει μία σεξεργάτρια στη Μινεάπολη -όπως πάνω κάτω εξηγεί και ο τίτλος. Έχουν περιγράψει τους στίχους ως “ένα λακωνικό σκέτς σε πρώτο πρόσωπο” και μάλλον αποδεικνύει γιατί ο Τομ Γουέιτς αποτελεί τόσο αξέχαστη φιγούρα στη μουσική.

Ο Γουέιτς μεγάλωσε στην Καλιφόρνια, αλλά ταξίδευε συχνά στο Μεξικό, εξου και οι λάτιν επιρροές στη μουσική του και σε αυτό το τραγούδι συγκεκριμένα. Το Temptation είναι σίγουρα ένα από τα πιο διάσημα τραγούδια του, αλλά και μία από τις καλύτερες ερμηνείες που έχουμε ακούσει ποτέ σε τραγούδι -πολλοί τον σύγκριναν με τον Prince στο συγκεκριμένο κομμάτι.

Έχοντας πάρει τον τίτλο του από ένα γκράφιτι στον τοίχο του Αλκατράζ, αυτό είναι ένα μόνο από τα πολλά τραγούδια του μουσικού για τον Πόλεμο στο Ιράκ. Ο Τομ Γουέιτς κατηγόρησε την αμερικανική κυβέρνηση και δεν μάσησε ποτέ τα λόγια του.

Το 2004 ο Τομ Γουέιτς αποφάσισε να αποδείξει ότι μπορεί να συνδυάσει τη μουσική του και με το hip-hop. Χρησιμοποίησε τα beats κυρίως με beatboxing ως υπόκρουση στα μοναδικά φωνητικά του -και γι’ αυτό αυτό το τραγούδι του είναι ένα από τα πιο σύγχρονα “κλασικά” του. Ένα πολιτικό τραγούδι – δυστοπικός ύμνος που αντανακλά το ελεύθερο πνέυμα του Γουέιτς.

Δεν υπάρχουν πολλά τραγούδια του Τομ Γουέιτς σαν το “Gun Street Girl”. Βασισμένο σε ένα πιο μίνιμαλ μπάσο, το τραγούδι αυτό είναι μία μίνι αφήγηση για όσα περνούν οι πρόσφυγες, και κυρίως οι γυναίκες. Είναι περίεργο, σου τραβά την προσοχή και όπως όλα τα τραγούδια του Γουέιτς δημιουργεί έναν δικό του κόσμο που σε τραβά και σίγουρα σε κρατά.