West Side Story
Υπάρχει μια φήμη που λέει ότι ο Σπίλμπεργκ λατρεύει τα μιούζικαλ και πάντα ήθελε να σκηνοθετήσει ένα. Το «West Side Story» γίνεται το πρώτο του μιούζικαλ κι αποδεικνύει πως η συγκεκριμένη φήμη μάλλον έχει βάση.
Η πορτορικανή Μαρία ερωτεύεται με την πρώτη ματιά τον ιταλοαμερικανό Τόνι στη Νέα Υόρκη των 60ς αλλά ο απαγορευμένος έρωτας τους θα φέρει σε σύγκρουση τις αντίπαλες συμμορίες των Jets και οι Sharks.
Μαγεία στους νεοϋορκέζικους δρόμουςΤο μεγάλο σουξέ του πρώτου «West Side Story» που είχαν σκηνοθετήσει οι Ρόμπερτ Γουάιζ και Τζερόμ Ρόμπινς το 1961 δεν ήταν ούτε τα τραγούδια των Στίβεν Σοντχάιμ- Λέοναρντ Μπέρνστιν, ούτε οι χορογραφίες ούτε η Νάταλι Γουντ με τον Τζορτζ Τσακίρη. Τα 10 όσκαρ και το σπάσιμο των ταμείων οφείλονται στο γεγονός ότι το μιούζικαλ βγήκε έξω στους δρόμους και η αρχιτεκτονική της Νέας Υόρκης αναδεικνυόταν σε ταιριαστό σκηνικό του διαχρονικού love story. Ο Σπίλμπεργκ δεν είχε λόγο να χαλάσει τη συνταγή. Τα τραγούδια και οι χορογραφίες παρά την παλιομοδίτικη υφή τους έχουν ακόμη τη δύναμη να ξεσηκώσουν το θεατή, η σαιξπητική άποψη για τον καταραμένο σαιξπηρικό έρωτα έχει διαχρονική ισχύ, το ταίριασμα της πόλης στην νεανική παραβατικότητα δεν έχει ψεγάδι. Ακόμη και τη Ρίτα Μορένο, αειθαλή και γοητευτική ακόμη και στα 90 της επιστράτευσε ο φοβερός Σπίλμπεργκ προκειμένου να ενισχύσει τη νοσταλγική αύρα του πρώτου μιούζικαλ του.
Η μόνη διαφορά σε σχέση με το αρχικό μιούζικαλ είναι πως ο σκηνοθέτης ενισχύει το φεμινιστικό στοιχείο με δανεικά βέλη από το κίνημα Metoo και τονίζει την κοινωνικοπολιτική διάσταση μιας ιστορίας που παρότι γράφτηκε πριν από 65 σχεδόν χρόνια (πρώτη φορά έγινε επιτυχία το θεατρικό έργο στα 1957) δυστυχώς μας απασχολεί ακόμη λόγω των ανεπίλυτων ζητημάτων του ρατσισμού, της μετανάστευσης και της ξενοφοβίας. Ακόμη ένας πόντος για τον Σπίλμπεργκ λόγω του πολιτικού σχολιασμού για την απομυθοποίηση του «American dream».