Η θεατρική ομάδα ΈρΜα παρουσιάζει από 11 έως και 2 Φεβρουαρίου, κάθε Τρίτη και Τετάρτη, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης την παράσταση «Άνθρωποι χωρίς όνομα» η οποία μέσα, από έξι διαφορετικές ιστορίες φροντιστών, επιχειρεί να θίξει το σημαντικό θέμα της έλλειψης ανακουφιστικής φροντίδας, ως παροχή του συστήματος υγείας της χώρας μας.
Ταυτόχρονα η παράσταση επιθυμεί να εστιάσει στην αξία και τη συμβολή των ανθρώπων αυτών στην φροντίδα των αγαπημένων τους προσώπων αλλά και την επίδραση που μπορεί να έχει η ευθύνη αυτή στην εξέλιξη της δικής τους ζωής.
Το κείμενο υπογράφουν οι: Κάτια Παπαϊωάννου, Ερμιόνη Πολιτίδου, Μαρία Στεφανίδου και τη σκηνοθεσία η Ερμιόνη Πολιτίδου.
Λίγα λόγια για την παράστασηΈνας αιφνίδιος επιθετικός καρκίνος, αναγκάζει τη Φ να αναλάβει τη φροντίδα του συντρόφου της. Η επιθυμία της να του εξασφαλίσει μία αξιοπρεπή καθημερινότητα, για το υπόλοιπο της ζωής του, την οδηγεί στο να αφιερωθεί στην περίθαλψή του. Στην προσπάθειά της να διαχειριστεί αυτή τη δύσκολη συνθήκη αναζητά απαντήσεις μέσα από αντίστοιχες ιστορίες άλλων φροντιστών. Έτσι, εκτυλίσσονται διαδοχικά έξι ιστορίες, που αποκαλύπτουν διαφορετικές όψεις και οπτικές του ίδιου προβλήματος. Αλλιώτικες δυσκολίες, ανόμοιες συνθήκες, ηλικίες, προσωπικές σχέσεις και χαρακτήρες.
Οι φροντιστές, μπαίνουν μαζί με τους ασθενείς σε έναν αγώνα δρόμου για να κερδίσουν τη μάχη με τον καρκίνο, το Αλτσχάιμερ και την Πολλαπλή Σκλήρυνση. Επίσης αναφορά γίνεται και στον παιδικό καρκίνο από τη θέση των γονέων. Ο θεατής, σαν να κοιτάζει στο εσωτερικό ενός γυάλινου δωματίου, παρακολουθεί μικρές καθημερινές στιγμές των ηρώων αυτών, που προσφέρουν άλλοτε συγκίνηση, άλλοτε γέλιο και άλλοτε ίσως κάποια ταύτιση. Ο κύκλος αυτών των ιστοριών, συμφιλιώνει τη Φ με ό, τι καλείται να αντιμετωπίσει.
Η ομάδα ΕρΜα συστάθηκε το 2020 από δημιουργούς που ενδιαφέρονται να παρουσιάσουν πρωτότυπα έργα, με στόχο την αφύπνιση της κοινωνικής συνείδησης του κοινού, για θέματα που ελάχιστα έχουν απασχολήσει τον δημόσιο διάλογο.
Γιατί αυτό το θέμα;
Σκοπός του έργου, είναι να θίξει το μείζον πρόβλημα της έλλειψης ανακουφιστικής φροντίδας, ως παροχή του συστήματος υγείας της χώρας μας και το αποτέλεσμα αυτής, όπου άτυπα τον ρόλο αυτόν αναλαμβάνουν οι οικείοι άνθρωποι των ασθενών, χωρίς τις απαραίτητες γνώσεις, την εκπαίδευση και την ψυχολογική στήριξη που χρειάζονται. Σε πολλές περιπτώσεις, η φροντίδα που καλούνται να προσφέρουν στο συγγενή τους που πάσχει, διαρκεί για χρόνια, είναι δύσκολη, πολύμορφη και εισβάλλει στη δική τους προσωπική ζωή με πιθανότητα να τους προκαλεί σωματικά και ψυχικά προβλήματα.
Στη συγγραφή του έργου συνέβαλε καθοριστικά η έρευνα που πραγματοποίησε η ομάδα με ερωτηματολόγια που απάντησαν φροντιστές ασθενών. Εν κατακλείδι για κάθε έναν ασθενή με σοβαρό χρόνιο νόσημα, υπάρχουν ένας ή περισσότεροι άλλοι άνθρωποι που υποφέρουν μαζί του διότι έχουν το βάρος της ευθύνης της φροντίδας του.
