Το χέρι του Θεού: Η οικογενειακή τραγωδία που στιγμάτισε τον Πάολο Σορεντίνο

“Το χέρι του Θεού” είναι ο τίτλος της τελευταίας ταινίας του Πάολο Σορεντίνο, του Ιταλού σκηνοθέτη που τις τελευταίες δύο δεκαετίες μάς έχει χαρίσει αριστουργηματικές ταινίες, όπως “Η Τέλεια Ομορφιά” και “Οι συνέπειες του έρωτα” και πιο πρόσφατα το… προβοκατόρικο τηλεοπτικό ντεμπούτο του, με τίτλο “The Young Pope”.

Τρία χρόνια μετά την τελευταία του ταινία “Loro”, μία (όχι και τόσο επιτυχημένη) βιογραφία του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο Σορεντίνο επέστρεψε με μία από τις καλύτερες ταινίες της καριέρας του, το σχεδόν αυτοβιογραφικό «Χέρι του Θεού» που μάλιστα κέρδισε τον Αργυρό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας -αν και σύμφωνα με την κριτική του Κωνσταντίνου Καϊμάκη “για μια ταινία τόσο μεγαλόψυχη και λυτρωτική, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και Χρυσός”.

Η ταινία έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους στις 2 Δεκεμβρίου, ενώ αύριο Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου θα μπορούμε να δούμε την ταινία και online στο Netflix.

Σχεδόν αυτοβιογραφική λοιπόν η ταινία, που όπως αποκαλύπτει και ο τίτλος της είναι κατά κάποιον τρόπο ένας φόρος τιμής στον Ντιέγκο Μαραντόνα -που δυστυχώς έφυγε από τη ζωή πέρσι τον Νοέμβριο και δεν πρόλαβε να τη δει. Και μακάρι να την είχε δει, αφού όπως αποκάλυψε και ο ίδιος ο Σορεντίνο, ο θρυλικός ποδοσφαιριστής μάλλον δεν έμαθε ποτέ ότι του έσωσε τη ζωή. Κυριολεκτικά.

Ο 51χρονος σκηνοθέτης έχει πολλές φορές αποδείξει την αγάπη του για τον Μαραντόνα. Στην κωμωδία του “Νιότη”, βλέπουμε έναν συνταξιοδοτημένο ποδοσφαιριστή που μοιάζει “επικίνδυνα” στον Αργεντινό θρύλο. Σε μία σκηνή του “The Young Pope”, το προσωπικό του Βατικανού παρακολουθούσε με θρησκευτική ευλάβεια τις καλύτερες στιγμές του Μαραντόνα στο γήπεδο. Και φυσικά όταν ο Σορεντίνο κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 2014 για την ταινία του “Η Τέλεια Ομορφιά” ευχαρίστησε μεταξύ άλλων τον Μαραντόνα.

Σε μία συνέντευξή του, ο Σορεντίνο είχε πει για όλες αυτές τις αναφορές: “Δεν ξέρω αν ο Μαραντόνα έχει δει την “Νιότη”. Αλλά όταν τον ανέφερα στην ομιλία μου στα Όσκαρ, μου έστειλε μία μπλούζα της Αργεντινής με την υπογραφή του, που έγραφε ‘Στον Πάολο’“.

Στο “Χέρι του Θεού” όμως είναι η πρώτη φορά που ο Σορεντίνο “ευχαριστεί” τον Μαραντόνα για τη σημασία που είχε για εκείνον.  Μάλιστα, όταν ανακοινώθηκε η ταινία τον Ιούλιο του 2020, ο ατζέντης του Μαραντόνα απείλησε τον σκηνοθέτη με μήνυση, γιατί νόμιζε ότι ο Σορεντίνο θα σκηνοθετούσε μία αυτοβιογραφική ταινία χωρίς άδεια.

Ο Σορεντίνο, πράγματι, σκηνοθέτησε μία αυτοβιογραφία. Αυτή όμως δεν είναι μία αυτοβιογραφία του Μαραντόνα, αλλά του Σορεντίνο, που έμεινε ορφανός όταν ήταν 16 ετών.

Στις 5 Απριλίου το 1987, η Νάπολι με τον Μαραντόνα ταξίδεψαν στην Τοσκάνη, για να παίξουν με την ομάδα της πόλης Empoli. Τότε ο 16χρονος Σορεντίνο πολύ πριν γίνει ο θρυλικός σκηνοθέτης που ξέρουμε σήμερα, ήταν 16 χρονών και τεράστιος θαυμαστής του Μαραντόνα. Έτσι, ενώ θα πήγαινε με τους γονείς στο εξοχικό τους στο βουνό για το Σαββατοκύριακό, ήθελε να μείνει στην πόλη του, αφού για πρώτη φορά η ομάδα του είχε ευκαιρία να πάρει το πρωτάθλημα χάρη στον Αργεντίνο σταρ του ποδοσφαίρου. Και έτσι έγινε, αφού για πρώτη φορά του επέτρεψαν να πάει μόνος του σε ποδοσφαιρικό αγώνα.

Αυτό το Σαββατοκύριακο, ο πατέρας και η μητέρα του σκηνοθέτη πέθαναν από δηλητηρίαση μετά από μία διαρροή μονοξειδίου του άνθρακα στο εξοχικό τους. Και ο Πάολο Σορεντίνο θα είχε την ίδια τύχη αν δεν είχε μείνει στην πόλη του για να δει τον Μαραντόνα.

Το Χέρι του Θεού (The Hand of God)

“Αυτή η τραγωδία με σημάδεψε. Η εφηβεία μου τελείωσε με τον θάνατο των γονιών μου […] Έχω κολλήσει ακόμα σε εκείνη την ημερομηνία, σε εκείνη την ημέρα. Ο πόνος είναι ακόμα μαζί μου και πάντα θα είναι μαζί μου” είχε πει σε μία συνέντευξή του ο Σορεντίνο, ο οποίος είχε παραδεχτεί ότι ο θάνατος των γονιών του ήταν ο λόγος που στράφηκε στην τέχνη του κινηματογράφου -κάτι που γίνεται αντιληπτό και στην ταινία.

Στην ταινία υπάρχει μάλιστα μια σκηνή που ο πρωταγωνιστής φτάνει στο νοσοκομείο, έχοντας ενημερωθεί για τον χαμό των γονιών του. Ο γιατρός δεν τον αφήνει να δει τα κορμιά τους, για να μην τραυματιστεί ψυχολογικά. Τότε ο νέος -που μέχρι τότε ήταν ένα ήσυχο, ντροπαλό παιδί- ξεσπάει σε φωνές, χτυπάει τραπέζια και πόρτες και απαιτεί να δει τους νεκρούς γονείς του.

Αυτή ήταν σίγουρα η πιο δυνατή και συγκινητική σκηνή σε όλη την ταινία, η οποία είναι ίσως η καλύτερη και σίγουρα η πιο ειλικρινής ταινία του Ιταλού σκηνοθέτη μέχρι σήμερα. Δικαίως θεωρείται φαβορί για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και μένει να δούμε ποια θα είναι η ομιλία του, αν τελικά κερδίσει το πολυπόθητο βραβείο.