Spider-Man: No Way Home
Η ολοκλήρωση της τριλογίας του Spider-Man (των Τζον Γουότς και Τομ Χόλαντ) δεν σημαίνει απαραίτητα και οριστικούς τίτλους τέλους.
Η ταυτότητα του Πίτερ Πάρκερ αποκαλύπτεται θέτοντας σε κίνδυνο τις ζωές εκείνων που αγαπά. Όταν απευθύνεται στον Dr Strange για να τον βοηθήσει με την αποκατάσταση του μυστικού του, το ξόρκι ανοίγει μια πόρτα στον κόσμο που επιτρέπει να ελευθερωθούν οι πιο δυνατοί εχθροί που έχει αντιμετωπίσει ποτέ ο Spider-Man σε κάθε σύμπαν.
Η ενηλικίωση του Πίτερ ΠάρκερΟ Πίτερ Πάρκερ μεγάλωσε, ο Spider-Man ωρίμασε. Σε μια αλλιώτικη αυτοβιογραφική δημιουργία ο διάσημος ήρωας τιμά το παρελθόν του κι εκείνους που τον καθόρισαν. Όπως και στο «Hand of god» ο Σορεντίνο υμνεί τους μεγάλους ευεργέτες του, με αντίστοιχο τρόπο ο άνθρωπος Αράχνη, ξεπερνά τα τραύματα από τις παλιές μάχες και στρέφει το βλέμμα του στο μέλλον. Δύσκολα μπορούμε να πούμε πράγματα για τη νέα, καλοφτιαγμένη και γεμάτη εκπλήξεις ταινία του Γουότς (σκηνοθέτησε και τα δύο πρώτα μέρη της τριλογίας με πρωταγωνιστή τον Χόλαντ), χωρίς να μαρτυρήσουμε μυστικά της πλοκής. Ας πούμε μόνο τούτο: το «Spider-Man- No Way Home» είναι μια φιλόδοξη μπλοκμπαστεριά που βάζει τον πήχη τόσο ψηλά όσο και οι «Avengers» με την «Τελική πράξη».
Η συνάντηση του Spider-Man με τους παλιούς εχθρούς έχει βέβαια διαφορετική οπτική από την εσχατολογική μονομαχία των υπόλοιπων «Εκδικητών» με τον Thanos. To ζητούμενο εδώ δεν είναι η σωτηρία της (μισής) ανθρωπότητας αλλά το έναυσμα για να προχωρήσει προς την ενηλικίωση ο αιώνιος έφηβος της Marvel. Η πολλαπλή απώλεια έχει όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός σπαρακτικού θρήνου και συγκινεί σε μεγάλο (κι απρόσμενο) βαθμό. Όμως το αγόρι που κρύβεται πίσω από την κόκκινη μάσκα ξέρει ότι δεν υπάρχει χρόνος για δάκρυα.
Η τελευταία περιπέτεια της εφηβικής ζωής του είναι μια συναρπαστική και τρομερά απολαυστική περιπέτεια, με πολλές εκπλήξεις (άλλες θετικές άλλες αρνητικές), αυτοαναφορικό χιούμορ που πηγάζει και από τις άλλες δύο τριλογίες και ένα σπουδαίο επίτευγμα. Σε καμιά άλλη υπερηρωική περιπέτεια από το παρελθόν, που βασίζεται σε κόμικ χαρακτήρα, το επικό στοιχείο δεν ταυτίστηκε τόσο πετυχημένα κι εύστοχα με το προσωπικό και οικείο. Το παραπάνω κατόρθωμα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στην ανθρωπιά με την οποία έχτισε το ρόλο του Πάρκερ ο καλύτερος Spider-Man της ιστορίας, ο Τομ Χόλαντ.