Status Update: Αγγελική Πασπαλιάρη, ηθοποιός

Στα 6 μου οι γονείς μου αποφάσισαν να κάνουν αποκέντρωση και μετακομίσαμε στον τόπο καταγωγής του πατέρα μου, το Μεσολόγγι. Μεγάλωσα στο Αιτωλικό, εκεί πήγα σχολείο κι εκεί ήταν όλοι μου οι φίλοι. Τα πρώτα μου ερεθίσματα από τον χώρο της Τέχνης ήταν οι παιδικές παραστάσεις του Θεάτρου Πόρτα (θυμάμαι ακόμα τα τραγούδια της «Ελίζας») και του Εθνικού, ο μπαμπάς μου που τραγουδούσε Θεοδωράκη, η Ζωρζ Σαρρή κι η Άλκη Ζέη και οι κόσμοι που έχτιζαν, τα τραγούδια και οι χοροί του τόπου μου, οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι του Σολωμού, όσα με μετακινούσαν σαν παιδί και συνεχίζουν να το κάνουν και σήμερα.

Ήθελα πάντα να γίνω ηθοποιός, όλες οι κινήσεις που έκανα ήταν για να με οδηγήσουν στο θέατρο. Ακόμα και το γεγονός ότι σπούδασα Ψυχολογία ήταν μια συνειδητή επιλογή γιατί πίστευα ότι θα με βοηθήσει μετέπειτα στη θεατρική πράξη. Νόμιζα ότι θα καταλάβαινα καλύτερα τους ανθρώπους άρα και τους ρόλους. Φοβερό ψέμα!

Προέρχομαι από μια οικογένεια εργατικής τάξης, οι γονείς μου δεν έβλεπαν ιδιαίτερα θέατρο, μεγάλωσα στην επαρχία, το να δω π.χ. μια θεατρική παράσταση ήταν δύσκολο και αποτελούσε συμβάν. Παρόλα αυτά οι γονείς μου έσκυψαν πάνω μου με απόλυτη κατανόηση και φροντίδα, εξέφρασαν την ανησυχία τους σε σχέση με την ανασφάλεια του ενέχει το επάγγελμα του ηθοποιού αλλά είναι πάντα δίπλα μου. Ακόμα, οι δάσκαλοί μου στα σχολικά χρόνια ήταν εξαιρετικά υποστηρικτικοί σχετικά με αυτή μου την τάση. Οι φίλοι μου και όλος ο περίγυρος έχω την εντύπωση πως το αντιμετώπισαν με απόλυτη φυσικότητα, δεν πιστεύω ότι εξέπληξα κανέναν.

Ήταν στο νοσοκομείο Παίδων. Η ομάδα «Άγγελοι της Χαράς» έχει ένα κλιμάκιο που δίνει παραστάσεις για τα παιδιά του νοσοκομείου. Γνωρίζετε ότι υπάρχει πτέρυγα εγκαταλελειμμένων παιδιών; Εγώ δεν το γνώριζα. Τα παιδιά αυτά μας περίμεναν κάθε Τετάρτη στην κεντρική είσοδο του νοσοκομείου με απόλυτη προσμονή. Μπορεί να ζουν μέσα στο νοσοκομείο, χωρίς να νοσούν, για μήνες ή και χρόνια. Γνωρίζαν την παράσταση απ’ έξω κι ανακατωτά αλλά μάς περίμεναν πάντα με την ίδια προσμονή. Οι ιστορίες των παιδιών αυτές ήταν τρομακτικές και τραγικές και η καθημερινότητά τους δύσκολη αλλά αγάπησαν το θέατρο πολύ. Η εμπειρία αυτή στάθηκε για εμένα μεταμορφωτική σε πολλαπλά επίπεδα.

Δηλαδή της καραντίνας. Δεν άντεχα άλλο την αδράνεια, αυτή είναι η πρώτη μου ανάγκη που καλύφθηκε. Από εκεί κι έπειτα, αγαπώ πολύ τη διαδικασία της μάθησης και ιδανικά θα ήθελα μια ζωή να σπουδάζω και να μαθαίνω διαφορετικά πράγματα κάθε φορά. Τέλος, η σπουδή στο τμήμα αυτό μου δίνει την παιδαγωγική επάρκεια να διδάξω θέατρο σε παιδιά, κάτι το οποίο θέλω πάρα πολύ.

Τρεις γυναίκες καλούνται να αποφασίσουν τι θα γίνει με τη Βίλα. Ο πραγματικός ιστορικός τόπος είναι η βίλα Grimaldi στη Χιλή που έπαιξε έναν πολύ καθοριστικό ρόλο κατά τη διάρκεια της αιματηρής δικτατορίας του Πινοτσέτ. Ο ρόλος που επωμίζομαι στην παράσταση είναι μιας νέας γυναίκας που καλείται να διαχειριστεί ένα προσωπικό αλλά και συλλογικό τραύμα και προκειμένου να το κάνει οχυρώνεται πίσω από την ανάγκη του «να προχωρήσουμε». Την λένε Αλεχάνδρα, όπως και τις υπόλοιπες ηρωίδες του έργου και το μόνο που μπορώ να σας πω για εκείνη είναι ότι μοιάζει πολύ στον πατέρα της.

Η Νατάσα και η Λίλα είναι δικοί μου άνθρωποι. Δοκιμασμένα δικοί μου άνθρωποι. Ήμασταν συμμαθήτριες στη σχολή του Εθνικού και από τότε ως σήμερα είμαστε φίλες και συνοδοιπόροι. Φέτος έχουμε επέτειο δέκα χρόνων γνωριμίας, φιλίας κι αγάπης και την γιορτάζουμε επι σκηνής με τον καλύτερο τρόπο.

Σε συνειδήτο ή ασυνείδητο επίπεδο το αποτύπωμα της ιστορίας μας διαμορφώνει. Ανακάλυψα πόσο μοιάζουν οι ιστορίες όλων των καταπιεζόμενων του κόσμου.

Μαζί με τις Νατάσα Εξηνταβελώνη και Λίλα Μπακλέση πρωταγωνιστούν στην παράσταση «Η Βίλα (Ο δρόμος που δεν πήραν)», του Γκιγιέρμο Καλδερόν στο Μικρό Θέατρο Κεραμεικού.

Εμπλέκεται σε προσωπικό βαθμό, έχει υψηλό αίσθημα ευθύνης, έχει ενσυναίσθηση αλλά κι ένα αδιαχείριστο τραύμα που την καθορίζει. «Κάναμε ό,τι μπορούσαμε με αυτά που δεν είχαμε» αυτά τα λόγια της θα κρατήσω.

Αγαπώ τα κλασσικά κείμενα και λαχταρώ να καταπιαστώ με τέτοιους ρόλους. Ονειρεύομαι όλους τους ρόλους του Μπέκετ, του Τσέχωφ, του Μπρεχτ και του Ευριπίδη.

Είναι βίωμα για όλους μας. Νιώθω περήφανη για τις συναδέλφισσες και τους συναδέλφους που βρήκαν το θάρρος να μιλήσουν και να κινήσουν τα πράγματα. Είμαστε απολύτως υποχρεωμένοι να σταθούμε δίπλα τους με κάθε κόστος. Ήταν καιρός να ανοίξει αυτός ο διάλογος. Είμαστε η γενιά που ανοίγει αυτόν τον διάλογο. Τώρα που απαντώ αυτές τις ερωτήσεις μετράμε 16 γυναικοκτονίες, πιθανώς να μέχρι να δημοσιευθεί η συνέντευξη να έχει αυξηθεί ο αριθμός (πράγμα που εύλογα απεύχομαι) κι εμείς ακόμα συζητάμε τι είναι κακοποίηση και τι βιασμός και αν υφίσταται ο όρος γυναικοκτονία. Οι εξελίξεις τρέχουν, η ιστορία μας ξεπερνά και οφείλουμε να τρέξουμε κι εμείς. Να είμαστε σε ετοιμότητα για τις μάχες που θα δώσουμε ώστε να διαφυλάξουμε τη ζωή και την αξιοπρέπειά μας. Να μάθουμε, να ακούμε, να παίρνουμε θέση, να εκπαιδευτούμε από την αρχή.

Ήταν προφανές και γνωρίζω πως και η ίδια έχει υποστεί κακοποιητικές συμπεριφορές. Αυτό δεν το παραθέτω ως δικαιολογία, σε καμία περίπτωση, αλλά ως απόδειξή ότι ο κύκλος της βίας για να σπάσει απαιτεί εκπαίδευση, δύναμη και ισχυρή θέληση.

Ας χαθεί ο κόσμος. Δεν έχουμε πια δικαιολογίες.