Status Update: Μαρία Κωνσταντάκη, ηθοποιός

Ίσως επειδή μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που δεν είχαμε τέτοια ερεθίσματα, να φοβόμουν. Πάντως, στην ΣΤ’ Δημοτικού ανέλαβα να σκηνοθετήσω και να παίξω τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη χριστουγεννιάτικη γιορτή του σχολείου. Οπότε αυτό δείχνει και μια επιθυμία μου να ασχοληθώ με κάτι τέτοιο και έναν ναπολεοντισμό, ταυτόχρονα.

γιατί άλλαξε τελείως την καλλιτεχνική μου πορεία και την ύπαρξή μου μέσα σε αυτόν τον χώρο είναι η Μυρτώ Κοντοβά. Γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να με μάθει ο κόσμος μέσω της τηλεόρασης και των τηλεοπτικών σειρών που κάναμε μαζί, αλλά και οι άνθρωποι του δικού μου χώρου που δεν με γνώριζαν, με τους οποίους προχώρησα μετά σε άλλες καλλιτεχνικές συνεργασίες.

με πολύ όμορφες συνεργασίες. Αλλά εξαιτίας αυτής της αποχής από τη ζωή, όχι μόνο από το θέατρο, έχω αρχίσει να επιθυμώ να είμαι σε δουλειές που με εκφράζουν πολύ καλλιτεχνικά κι ας μην δουλεύω κάθε χρόνο.

όχι μόνο θεατρική, να με εξελίσσει υποκριτικά και γενικότερα· και να μην είμαι σε δουλειές απλώς για να υπάρχει μια παρουσία στον χώρο. Όταν ήμουν νεότερη είχα αυτή τη λαχτάρα να υπάρχω, έτσι κι αλλιώς.

Έχω υπάρξει ένα πολύ τυχερό άτομο στην επαγγελματική μου ζωή. Ήμουν σε μια θεατρική ομάδα με μια κοπέλα, την Καλλιόπη, ο σύντροφος της οποίας τότε, ο Γκι Κριέφ, ήθελε να προτείνει ένα είδος εκπομπής στο ραδιόφωνο, στην οποία εγώ ουσιαστικά έκανα την πασαδόρο του. Μας πήραν, το κάναμε για ένα- δυο χρόνια, και λόγω καλής συνεργασίας μου έδωσαν την ευκαιρία να συνεχίσω, όταν ο Γκι έφυγε και πήγε σε άλλο ραδιόφωνο. Ξεκίνησα από τον village fm. Αισθάνομαι πολύ χαρούμενη.

– στο θέατρο, την τηλεόραση, τον κινηματογράφο – είναι ότι δεν έχεις να υποδυθείς έναν ρόλο. Υπάρχει ρόλος. Ο ρόλος στην ουσία είσαι εσύ. Όλα τα ραδιόφωνα, ειδικά όταν στήνονται σε ντουέτα, φτιάχνεις μια σκαλέτα, λες τη γνώμη σου, αλλά ο ρόλος σου έχει τα στοιχεία της προσωπικότητάς σου. Δεν μπορεί ένας άνθρωπος να είναι πολύ χαρούμενος και να κάνει τον πολύ δυσκοίλιο. Στην ουσία είσαι εσύ. Δεν χρειάζεται να υποδυθείς κάτι άλλο. Έχεις άποψη με το ονοματεπώνυμό σου.

είτε ως ηθοποιός είτε οτιδήποτε, θα κάνεις και κάνεις κάποιες δουλειές καθαρά για βιοποριστικούς λόγους. Έχει συμβεί και σε μένα, όπου ζυγίζεις τα πράγματα. Όπως επίσης, κάνεις άλλες δουλειές για καθαρά καλλιτεχνικούς λόγους γνωρίζοντας ότι δεν θα σου αποφέρουν χρήματα. Είναι μέσα στο παιχνίδι της ζωής και της εργασίας. Δεν αισθάνομαι περίεργα που έχω επιλέξει δουλειές βιοποριστικά, που δεν με εκφράζουν καλλιτεχνικά 100% ή που δεν αναδεικνύουν τις δυνατότητές μου. Γιατί για να το επιλέξει κανείς μια συγκεκριμένη στιγμή, αυτό είναι που χρειάζεται.

Με ενδιαφέρει πολύ, όπως με ενδιαφέρουν και οι κωμικοί ρόλοι, αλλά από τη στιγμή που ακούστηκε το όνομά μου σε κωμικές σειρές, μετά υπήρξε μια τυποποίηση και μια τάση να μου προτείνουν μόνο κωμικά πράγματα, για τα οποία είμαι ευγνώμων, γιατί είχα πολύ καλές συνεργασίες. Πολλοί ηθοποιοί έχουν τυποποιηθεί σε ένα συγκεκριμένο είδος ρόλου. Θεωρώ, όμως, ότι μπορώ να κινηθώ και σε πιο δραματικούς τόνους και το έχω επιχειρήσει θεατρικά στο «Love Not», το πείραμα μια σχέσης, της Θεοδώρας Καπράλου, με τον Θύμιο Κούκιο στο θέατρο του Νέου Κόσμου.  Αλλά και τώρα στη «Σεροτονίνη», που είναι μια μαύρη κωμωδία με δραματικές ρωγμές. Είναι μια ευκαιρία για μένα καλλιτεχνικά σημαντική.

Νομίζω ότι οι άνθρωποι είμαστε πλασμένοι να είμαστε σε επαφή με τη φύση, τη γη, να αποτελούμε έναν κρίκο της αλυσίδας της ζωής. Και εδώ και πολλά χρόνια έχουμε αποκοπεί από αυτό το κομμάτι, ακριβώς επειδή είμαστε πάρα πολλοί. Δεν μπορούμε πια να έχουμε αυτή την επαφή. Εξαιτίας της μη σύνδεσής μας με τη φύση εδώ και δεκαετίες κάνουμε εγκλήματα, κυριαρχώντας πάνω της και μου φαίνεται απόλυτα λογικό και συνεπές, με βάση τον νόμο της δράσης και της αντίδρασης, ο πλανήτης να μας εκδικείται.

Στο πόσο εύκολα κάποιος την αφαιρεί χωρίς πολλή σκέψη, είτε σε επίπεδο κυβερνήσεων, ότι αποφασίζουμε να κάνουμε έναν πόλεμο με οικονομικά οφέλη είτε σε ατομικό επίπεδο. Σαν όλη αυτή η επιστημονική και τεχνολογική έκρηξη να μας πηγαίνει πίσω σε ανθρώπινο επίπεδο. Δεν ξέρω, αν συνδέονται. Τα μαθαίνουμε, γιατί υπάρχει εύκολη πρόσβαση στην είδηση. Αλλά καθημερινά μένω άφωνη μπροστά σε αυτά τα περιστατικά βίας που αντιμετωπίζουμε σε συλλογικό επίπεδο.

Δεν μιλώ για όσους δοκιμάζονται πολύ σκληρά, που μπορεί να μην βλέπουν φως και να βυθίζονται στη δυστυχία. Ούτε για όσους λείπει κάποια χημική ουσία στον εγκέφαλό τους, οπότε εκ των πραγμάτων, έχουν μια πιο απαισιόδοξη οπτική της ζωής. Στον μέσο όρο των ανθρώπων, που έχει τα στοιχειώδη, αυτά που θεωρούμε δεδομένα, παρόλο που μες στα χρόνια δεν είναι και τόσο δεδομένα, είναι δική του απόφαση, αν θα επιλέξει να δηλώνει ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος. Σε αυτό το κομμάτι, συμφωνώ με τον Μισέλ Ουελμπέκ. Παρόλο που δεν χρησιμοποιώ πολύ τους όρους ευτυχία ή δυστυχία πολύ στη ζωή μου για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν πιστεύω σε απόλυτες έννοιες. Δεν μπορεί να είναι μια διαρκής κατάσταση η ευτυχία ή η δυστυχία. Είναι στιγμές.

Να καταφέρεις να διατηρήσεις την ενσυναίσθησή σου, να βγεις από τον μικρόκοσμό σου, από τα δικά σου προβλήματα και να δεις τη μεγάλη εικόνα και να μπορέσεις να σταθείς κοντά σε ανθρώπους που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από σένα. Προφανώς είναι πιο δύσκολο να είσαι γυναίκα, δεν μιλάμε καν για άλλες κοινωνίες, που είναι αφόρητο να έχεις την ατυχία να είσαι γυναίκα. Οι καλλιτέχνες ποτέ δεν περνούσαν εύκολα, έχω την εντύπωση, σε καμία χρονική περίοδο της ιστορίας. Για μένα τώρα πια είναι πολύ δύσκολο να προσπαθώ να είμαι άνθρωπος, να μην είμαι εγωκεντρική, όπως ενδεχομένως η φύση μας ή ο τρόπος που μας έχουν μεγαλώσει μας ωθούν.

Για τα θύματα που ξύπνησαν μνήμες του παρελθόντος. Για τον “άμαχο πληθυσμό” που βρίσκεται πίσω από όσους οδηγήθηκαν στη δικαιοσύνη, που δεν είχαν ευθύνη για τις πράξεις των ανθρώπων τους αλλά τις χρεώνονται κι ενδεχομένως να βιώνουν τώρα έναν κοινωνικό αποκλεισμό εξαιτίας αυτών των πράξεων. Ωστόσο, θεωρώ, ότι ήταν ένα ευτύχημα που συνέβη, που αποκαλύφθηκαν κάποια πράγματα. Μακάρι να γινόταν και σε άλλους χώρους. Θα ήταν ένα μεγάλο κέρδος, αν την επόμενη φορά ο θύτης το ξανασκεφτεί πριν κακοποιήσει σε οποιοδήποτε επίπεδο έναν άλλον άνθρωπο, φοβούμενος τις κοινωνικές είτε τις νομικές συνέπειες.

να σαρκάζω και να αυτοσαρκάζομαι. Θεωρώ ότι το χιούμορ είναι μεγάλο φάρμακο και δρα καταλυτικά στη ζωή μας, όταν είναι μέσα στη φύση μας. Όταν το επιλέξουμε ως οδό.

και μάλλον είμαι σε σχέση με άλλους ανθρώπους. Μεγαλώνοντας θεωρώ ότι έχω ησυχάσει πάρα πολύ. Ενθυμούμενη τον εαυτό μου μια δυο δεκαετίες πίσω, θα έλεγα ότι ενδεχομένως ήμουν τόσο ενεργητική που γινόμουν αφόρητη. Δεν ξέρω πώς άντεχα κι εγώ τον εαυτό μου. Τα τελευταία χρόνια, έχω ακόμα ενέργεια μέσα μου αλλά τη διοχετεύω πλέον σε πράγματα που με αφορούν και όταν χρειάζεται. Στο σπίτι μου μπορεί να είμαι φοβερά ήσυχη και παθητική. Όταν χρειάζεται να την εμφανίσω στην εργασία μου ή σε άλλους τομείς, την εμφανίζω.