ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
22
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Μπροστά μας δύο κουπάκια που αχνίζουν: Ζεστή σούπα στο ένα, ζεστή σοκολάτα στο άλλο. Η Blue κουρνιάζει στα πόδια μας κάτω από το τραπέζι. Στην Κηφισίας, η Αθήνα προχωράει νωχελικά με πρώτη ταχύτητα. Ένα ασθενοφόρο ουρλιάζει για λίγα δευτερόλεπτα, μέχρι να καταφέρει ν’ ανοίξει δρόμο στην φριχτή κίνηση. «Μισό λεπτό να περάσει αυτό» προτείνει ο Αντίνοος Αλμπάνης και συνεχίζουμε την κουβέντα.
Είναι αλήθεια, πως τα τελευταία χρόνια στη ζωή του Αντίνοου έμοιαζαν κάπως με τη σειρήνα του ασθενοφόρου. Φόβος, ασθένεια και αγωνία για το αύριο. Αυτές οι μέρες ευτυχώς έσβησαν – όπως ο ήχος της σειρήνας.
Κι έχουν αφήσει έναν άνθρωπο πολύ διαφορετικό: Αισιόδοξο, φωτεινό, σχεδόν συγκινητικό. Με πίστη στον εαυτό του, απαλλαγμένο από πολλά φορτία και ψευδαισθήσεις του παρελθόντος, ανοιχτό προς τους άλλους και ξαφνικά ευτυχισμένο. Το δηλώνει απερίφραστα. Μια κατάσταση που αντανακλάται στον τρόπο που επικοινωνεί, στην ειλικρίνεια με την οποία θίγει ακόμα και τα πιο άβολα κομμάτια της ζωής του.
Αντανακλάται φυσικά και στις επαγγελματικές επιλογές του. Στην ανάγκη του να ρισκάρει θεατρικά – ήδη τον βλέπουμε να υποδύεται τον Νιζίνσκι στη σκηνή του Tempus Verum σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λάλου – αλλά και να ποντάρει στην τηλεοπτική του παρουσία, στο «Δάσκαλο» τη νέα σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη στο Μega. Επαναλαμβάνοντας πως έχει ωριμάσει – πλησιάζει τα 40, μου υπενθυμίζει – ο Αντίνοος Αλμπάνης σε μια στιγμή ριζικής αναθεώρησης.
Είχα αρκετά χρόνια να κάνω τηλεόραση και πάντα ήμουν προσεκτικός στις επιλογές μου αφού ένιωθα δημιουργικά καλυμμένος από το θέατρο και το σινεμά. Όμως, με την πανδημία όταν διακόπηκαν τα πάντα, έπρεπε να εργαστώ. Γι’ αυτό και μπήκα στην ομάδα ενός καθημερινού σίριαλ στον ΑΝΤ1, πιστεύοντας το, υποστηρίζοντας το και κάνοντας το με όλη μου την καρδιά. Έβαλα στην άκρη το, όποιο, κόστος μπορεί να έχει και μπήκα στη μάχη του καθημερινού.
Μιλάς για το κόστος της καθημερινής φθοράς;Όχι, καθόλου. Είχα, όμως, έγνοια για τους χρόνους του καθημερινού σίριαλ. Γυρίζεται ένα επεισόδιο σε μια μέρα, παραλαμβάνουμε τα σενάρια την τελευταία στιγμή οπότε με απασχολούσε να είμαι αξιοπρεπής στην κάμερα. Εννοείται πως δεν το μετανιώνω· είναι πολύ μεγάλο σχολείο το καθημερινό σίριαλ, άλλοι κώδικες, άλλοι ρυθμοί αλλά παρόλα αυτά κάτι σε μαθαίνουν. Υπήρξε η προοπτική να πάει δεύτερη χρονιά (όπως και πηγαίνει) αλλά ζήτησα από την παραγωγή να με αποδεσμεύσει. Και αμέσως ήρθε η πρόταση από το Χριστόφορο Παπακαλιάτη – με μια πολύ ωραία δουλειά, μια πολύ ακριβή παραγωγή, όπου αφιερώνουμε γύρω στις 14 ημέρες για κάθε επεισόδιο. Την ίδια ώρα, η ιστορία του «Δασκάλου» με αφορά πάρα πολύ και ήθελα να είμαι μέρος της.
Συνεργάζεσαι ξανά με το Χριστόφορο Παπακαλιάτη. Δημιουργείς σχέσεις εμπιστοσύνης μέσα στη δουλειά;Ναι, και συγκεκριμένα με το Χριστόφορο έχουμε μια βαθιά σχέση εμπιστοσύνης: Γνωριζόμαστε από πολύ μικρή ηλικία, τον θεωρώ οικογένεια μου. Ήξερα πολύ καλά ότι θα είχε μια φροντίδα στη δουλειά και κατ’ επέκταση σε ‘μένα.
Από την άλλη, κοιτάζοντας στο ευρύτερο πλαίσιο δουλειάς σου, μοιάζει να είσαι σχεδόν συλλέκτης εμπειριών. Δεν συνηθίζεις να ταυτίζεσαι με ομάδες ή πρόσωπα.Είχα ανάγκη να γυρίσω στο θέατρο με κάτι που είναι ακραία λάθος. Να έχει τεράστιο ρίσκο, να μην είναι αυτό που γνωρίζω.
Είναι πολύ συνειδητή επιλογή· φοβάμαι τη συνήθεια, την ευκολία και την πλήξη. Πλήττω και ο ίδιος με τον εαυτό μου – πόσο μάλλον με συνθήκες δουλειάς και συγκεκριμένους συνεργάτες. Κάνω μια δουλειά που έχω την ανάγκη να μεταβάλλεται, να παίρνει άλλα σχήματα και μορφές. Δύσκολα θα με δεις σε επανάληψη μιας παράστασης ή να μένω μ’ έναν σκηνοθέτη. Έχω μεγάλη ανάγκη να εξελιχθώ κι αυτό νιώθω πως θα συμβεί μόνο με καινούργιες εμπειρίες και ανθρώπους.
Μα ναι! Δεν απορρίπτω ούτε ανθρώπους, ούτε συνεργασίες και τρόπους δουλειάς. Θέλω πολύ να ξαναβρεθώ με δημιουργούς που συνεργάστηκα στο παρελθόν και να δω που έχουν πάει και αυτοί στο μεσοδιάστημα. Αλλά, στ’ αλήθεια κάθε σεζόν, μου δημιουργείται η ανάγκη για κάτι καινούργιο.
Που έχεις πάει, λοιπόν;Αυτή την περίοδο, είχα ανάγκη να γυρίσω στο θέατρο με κάτι που είναι ακραία λάθος. Να έχει τεράστιο ρίσκο, να μην είναι αυτό που γνωρίζω. Ξέρεις, συζητάω πολύ συχνά με τον ψυχοθεραπευτή μου πως όταν πηγαίνω σ’ έναν ασφαλή δρόμο αρχίζω και ανησυχώ. Γιατί η ασφάλεια με οδηγεί σε μανιέρα και δεν θέλω να βρω τον τρόπο μου. Θέλω να γίνομαι κάτι άλλο, να σπάω όποια θεατρική νόρμα γνωρίζω και ν’ ανακαλύπτω άλλους τρόπους επικοινωνίας με το κοινό. Άλλωστε, ξέρω πολύ καλά να κάνω το παραδοσιακό θέατρο – κλείνω σχεδόν 20 χρόνια στη δουλειά. Πλέον, αυτό που με ενδιαφέρει είναι το καινούργιο κι εύχομαι πάντα να είναι έτσι. Γιατί οι γενιές και οι ανάγκες των θεατών αλλάζουν. Αλλάζει και ο τρόπος που πρέπει να παρασύρω ένα θεατή 20 χρονών στον κόσμο του θεάτρου. Αυτός ο θεατής δεν έχει σχέση με το πως ήμουν εγώ στα 20 μου χρόνια.
Είναι άλλο να βλέπεις 20 ζευγάρια μάτια κι άλλο να βλέπεις μια θάλασσα ματιών που σου επιβάλλεται και σε καταβροχθίζει
Φυσικά, γιατί νιώθω πως ήταν πρόπερσι! Ήμουν πολύ σκόρπιο παιδί, με σοβαρό έλλειμμα τεχνικής και ήθελα να γευτώ τα πάντα. Κι επίσης, έπεφτα με τα μούτρα. Βέβαια, ακόμα θέλω να γευτώ τα πάντα, αλλά πλέον με ψυχραιμία και φειδώ.
Με τον Νιζίνσκι αισθάνεσαι πως παίρνεις μεγάλο ρίσκο; Παίζεις, εξάλλου, σ’ ένα μικρής κλίμακας θέατρο, όπως το Tempus Verum.Με αφορά να συνδεθώ με το μη αναμενόμενο. Ο Χατζιδάκις είχε πει πως το πλατύ κοινό δεν μπορείς να το ελέγξεις. Άρα σκέφτομαι πως δεν μπορώ να ικανοποιήσω την επιθυμία του μεγάλου, αδηφάγου κοινού που περιμένει συγκεκριμένα πράγματα από μένα. Ο καλλιτέχνης πρέπει να προτείνει – ακόμα κι αν το κοινό δεν είναι πάντα έτοιμο να το εισπράξει. Οπότε για μένα η συνθήκη του Tempus, του σκηνοθέτη Δημήτρη Λάλου και του έργου Νιζίνσκι είναι μια τέτοια περίπτωση. Ξέρω ότι δεν απευθύνεται στο πλατύ κοινό, αλλά σε ανθρώπους των οποίων τα μάτια ξεχωρίζω στην πλατεία· τότε η απεύθυνση είναι πολύ διαφορετική. Είναι άλλο να βλέπεις 20 ζευγάρια μάτια κι άλλο να βλέπεις μια θάλασσα ματιών που σου επιβάλλεται και σε καταβροχθίζει.
Και υπέκυψα σε αυτό. Έκανα πράγματα που ήξερα πως το κοινό ήθελε να δει από μένα. Ήταν μια ειλημμένη απόφαση και από το σκηνοθέτη και από τον παραγωγό: Το κοινό θα γελάσει εκεί, θα προβληματιστεί εκεί, θα συγκινηθεί λίγο πιο κάτω. Όμως, το θέατρο είναι ζωντανός οργανισμός και δεν μπορεί να μπαίνει σε τέτοια καλούπια.
Έχεις αναθεωρήσει για τέτοιου είδους επιλογές;Καθόλου. Γιατί αν δεν τις είχα κάνει, δεν θα εκτιμούσα αυτό που έχω σήμερα. Και μπορεί να επανέλθω σε αυτές – γιατί πέρα από το οικονομικό όφελος έχουν και καλλιτεχνικό ενδιαφέρον. Απλώς, δεν μπορώ να μην κάνω… Λάλικες ενέσεις στον εαυτό μου. Διαφορετικά θα ξεχάσω τον λόγο για τον οποίο ξεκίνησα.
Ποιος είναι αυτός;Ένας πολύ προσωπικός λόγος: Ήθελα να θιγούν κάποιες ιστορίες μ’ έναν τρόπο που να ακουμπά στην ψυχή των ανθρώπων.
Έχεις σκεφτεί να σκηνοθετήσεις;Δεν φτύνω τις δουλειές μου, δεν είναι πρόχειρες, φτηνές ή αρπαχτές. Από εκεί και πέρα, δεν είμαι ούτε η Ζέτα Μακρυπούλια, ούτε ο Σάκης Ρουβάς, ούτε ο Άρης Σερβετάλης για να πω ότι έχω το κοινό μου.
Όχι – παρότι το ίδιο με έχει ρωτήσει και ο Δημήτρης Λάλος. Πιστεύω πολύ στο «καθείς εφ’ ω ετάχθη». Αν αποφασίσω να σκηνοθετήσω, θα ήθελα να το έχω σπουδάσει πριν. Έχω δει σκηνοθέτες να μην έχουν το know how, να μην ξέρουν να προτείνουν μια φόρμα κι αυτό είναι βασανιστικό και για την πρόβα και, αργότερα, για τους θεατές. Βλέπεις σκηνοθεσίες όπου οι ηθοποιοί παίζουν διαφορετικά μεταξύ τους, που δεν έχουν συντονιστεί στο σκηνοθετικό όραμα. Κακά τα ψέματα, οι παραστάσεις είναι των σκηνοθετών. Οι ηθοποιοί είμαστε εκτελεστικά όργανα που είτε εμπιστευόμαστε τον σκηνοθέτη και του ανοιγόμαστε ή κρατάμε απόσταση και παίζουμε με πόζα.
Έχεις παίξει με πόζα;Βέβαια. Και δεν το λέω με καμάρι. Αναγκάστηκα να το κάνω. Γιατί υπάρχουν και σκηνοθέτες που ενώ έχουν κάτι στο μυαλό τους, δεν το επικοινωνούν σωστά. Κι έτσι προκύπτει μια παράσταση πολύ εσωστρεφής, όπου ο σκηνοθέτης θέλει να πει κάτι προσωπικό.
Θα έπαιζες σε μια παράσταση με την ετικέτα του ερευνητικού θέατρου αλλά τελικά πολύ εσωστρεφή;Αν κάλυπτα την ανάγκη μου για την ουσιαστική επικοινωνία με το κοινό μέσα από κάποια άλλη δουλειά, ναι, θα το έκανα. Κι αυτό για να εξερευνήσω τα δικά μου όρια και να παίξω με έναν… αλλόκοτο τρόπο. Αλλά όχι αν πρόκειται να είναι η μόνη μου επιλογή στην επαφή με τον κόσμο.
Αισθάνεσαι ότι υπάρχει ένα κοινό που έρχεται για σένα στο θέατρο;Νιώθω πως υπάρχουν άνθρωποι που με εκτιμούν. Ξέρουν ότι όταν έρθουν να με δουν στο θέατρο, είμαι 100% εκεί. Δεν φτύνω τις δουλειές μου, δεν είναι πρόχειρες, φτηνές ή αρπαχτές. Από εκεί και πέρα, δεν είμαι ούτε η Ζέτα Μακρυπούλια, ούτε ο Σάκης Ρουβάς, ούτε ο Άρης Σερβετάλης για να πω ότι έχω το κοινό μου.
Καλείς το κοινό σου, παίζοντας τον Βάτσλαβ Νιζίνσκι. Πώς είναι να υποδύεσαι έναν ήρωα πέφτει σε μια άβυσσο του νου;Νομίζω ότι οι ρόλοι που έχουν ενδιαφέρον είναι οι κουνημένοι ρόλοι, οι έξω από εμάς. Ο Νιζίνσκι πάσχει από σχιζοφρένεια και ομολογώ πως με φοβίζουν οι περιοχές του μυαλού που έχουν χαθεί. Πάντως, στην παράσταση δεν μας αφορά να δει ο θεατής ένα πρόσωπο σε τρέλα, αλλά την ψυχική του κατάσταση.
Ο Νιζίνσκι είναι σε πτώση. Τι σημαίνει πτώση για σένα;Κάποια στιγμή, πείθεις τον εαυτό σου ότι σου αξίζει η κακοποίηση. Ότι είσαι λίγος που, μάλλον, αυτό πρέπει να πάρεις από την συνεργασία. Αλλά πια μου έχει γίνει σαφές ότι έκανα λάθος.
Είναι ένα συναίσθημα που έχω βιώσει – πέρα από την δική μου περιπέτεια νόσησης – και ψυχολογικά παλαιότερα. Κάνω μια δουλειά που έχει πάρα πολύ φως αλλά και ερεθίσματα που μπορούν να σε αποσυντονίσουν να σε κάνουν να χάσεις τον στόχο σου. Κι όταν εκείνοι που σε φωτίζουν, κάποια στιγμή σε βαρεθούν έρχεται μια πτώση που πρέπει να διαχειριστείς και να επανατοποθετήσεις τον εαυτό σου στα πράγματα: Να απαντήσεις στο ποιος είσαι, τι κάνεις και για ποιο λόγο το κάνεις. Οπότε όσο ωριμάζω, αντιμετωπίζω διαφορετικά αυτά τα ζητήματα. Καμία πτώση δεν έχει μεγάλη αξία, από την στιγμή που μπορείς να σηκωθείς. Ας πέσεις, αν μπορείς να σηκωθείς. Η πτώση μπορεί να σε εξελίξει. Οι πτώσεις δεν πρέπει να μας ανησυχούν, αλλά η στασιμότητα.
Μιλώντας για στασιμότητα, πώς βιώνεις το στένεμα της ζωής μέσα από την πανδημία, τη συρρίκνωση των δυνατοτήτων;Όχι διαφορετικά από τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτό που προκύπτει από τη μη επαφή είναι η έλλειψη επικοινωνίας και διάδρασης. Γι’ αυτό ακριβώς πιστεύω πως η τρέχουσα είναι μια εποχή εξωστρέφειας, όπου πρέπει να επικοινωνούμε οτιδήποτε μας συμβαίνει: Κακοποίηση, αρρώστια, ψυχολογικό βάσανο. Είμαστε πια τόσοι πολλοί πάνω στη γη, ώστε αν γυρίσει κανείς στον εαυτό του και κατεβάσει τα ρολά, δεν θα πάει πουθενά ο πολιτισμός.
Εκεί αποδίδεις και το ξέσπασμα των αποκαλύψεων για πανταχόθεν κακοποιητικές συμπεριφορές;Πιστεύω πως οι άνθρωποι δεν χρειάζεται να φτάνουμε στα όρια μας για να μάθουμε τι μπορούμε ν’ αντέξουμε. Και το λέω αυτό γιατί έχω κάνει επαγγελματικές επιλογές πολύ κακοποιητικές: Έχω συνεργαστεί με αυταρχικούς ανθρώπους και δεν χρειαζόταν να υποβάλλω τον εαυτό μου σε τέτοιες συνθήκες για να αποδείξω ότι μπορώ να υπάρξω στο θέατρο. Είναι πλέον προτεραιότητα μου να υπάρχει υγεία στις επαγγελματικές μου σχέσεις. Κι όχι μόνο από την κεφαλή μιας συνεργασίας -τον σκηνοθέτη ή τον παραγωγό- αλλά από όλη την ομάδα θέλω να εισπράττω πως είναι εκεί για την τέχνη τους κι όχι για να υπηρετούν το Εγώ τους.
Πώς επέστρεφες σε μια συνεργασία εντός της οποίας δυσφορούσες;Κάποια στιγμή, πείθεις τον εαυτό σου ότι σου αξίζει αυτό το πράγμα. Ότι είσαι λίγος που, μάλλον, αυτό πρέπει να πάρεις από την συνεργασία. Αλλά πια μου έχει γίνει σαφές ότι έκανα λάθος. Και δεν σου κρύβω ότι δεν αντέχω να βλέπω ανθρώπους που έχουν υπάρξει κακοποιητικοί να βγαίνουν στην τηλεόραση και να υποστηρίζουν το metoo. Γιατί θέλω να τους πιάσω από το αυτί και να τους θυμίσω τι έκαναν.
Οι άνθρωποι που υπήρξαν κακοποιητικοί σε σένα είναι ακόμα στην πιάτσα, ενεργοί;Ναι, δουλεύουν ακόμα. Και το χειρότερο έχουν σηκώσει τη σημαία του metoo. Λένε πως «έπρεπε να ξεβρωμίσει ο χώρος» ενώ αυτοί που επίσης τον βρωμίζουν είναι ακόμα εκεί.
Θα έκανες καταγγελία;Πλέον, επειδή ξέρω πως να προφυλάσσω τον εαυτό μου, θα έκανα καταγγελία μόνο στην περίπτωση που θα έβλεπα κάποιον να συμπεριφέρεται άσχημα σε κάποιον άλλον ο οποίος δεν έχει το σθένος να πει «έως εδώ». Εκεί θα απευθυνόμουν και στην αστυνομία και στον εισαγγελέα.
Στο πλαίσιο αυτής της κατάστασης σου κόστισε η σύνδεση με τον Πέτρο Φιλιππίδη; Είχατε συνεργαστεί πολλές φορές.Με πονάει πολύ γιατί στ’ αλήθεια έχω εισπράξει μιαν άλλη όψη του Πέτρου Φιλιππίδη· είναι τρομακτικό grand guignol, είναι εφιάλτης. Είναι μια μορφή εξαπάτησης.
Ήταν πολύ δύσκολη στιγμή. Από τις στιγμές που εύχομαι να μην περάσει κανείς. Δεν έχω κανένα λόγο να μην πιστέψω τις καταγγελίες εις βάρος του, γιατί προέρχονται από ανθρώπους που γνωρίζω πολλά χρόνια και δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από όλη αυτή την ιστορία – παρά μόνο να χάσουν. Από την άλλη, η προσωπική μου εμπειρία με τον Πέτρο Φιλιππίδη ήταν τόσο διαφορετική, οπότε ένιωσα ότι ένας άνθρωπος έχει δύο τόσο ακραία αντιφατικά πρόσωπα.
Μετά από αυτό έμαθα πως έχει σημασία να παρατηρείς πως ο άλλος συμπεριφέρεται σε ανθρώπους που δεν έχουν το ίδιο status με αυτόν, να τον δεις πως μιλάει σε ένα σερβιτόρο, πως του απευθύνεται. Εκεί θα καταλάβεις στ’ αλήθεια το χαρακτήρα του. Κι εγώ λοιπόν που δεν το είχα καταλάβει, ένιωσα αφελής. Με πονάει πολύ γιατί στ’ αλήθεια έχω εισπράξει μιαν άλλη όψη· είναι τρομακτικό grand guignol, είναι εφιάλτης. Είναι μια μορφή εξαπάτησης.
Τι απαντάς στα «έλα μωρέ, πώς ήταν δυνατόν να μην ξέρεις;».Μα πως είναι δυνατόν να ξέρεις ότι κάποιος έχει επιτεθεί στην τάδε κι εσύ βαράς παλαμάκια; Τις σκοτεινές περιοχές του κανείς δεν τις μοιράζεται. Δεν γνώριζα.
Παρά τη δική σου επώδυνη εμπειρία πιστεύεις ότι έχει γίνει βήμα;Μεγάλο βήμα. Όμως, δεν πρέπει να μείνει εκεί. Αυτή τη στιγμή η μπάλα έχει ακουμπήσει στον απέναντι τοίχο και είναι λογικό να υπάρχουν φωνές άναρθρες και άτομα που θέλουν να ακουστούν εκμεταλλευόμενοι το trend metoo.
Ακούγοντας σε, μου φαίνεται πως επικοινωνία σου με τους άλλους μοιάζει να έχει αλλάξει. Είναι έτσι;Πάρα πολύ. Άλλαξε όλη μου η κοσμοθεωρία γιατί πέρασα πολλά χρόνια από τη ζωή μου θεωρώντας πως είμαι αυτάρκης. Πιστεύοντας πως μπορώ να κλείσω την πόρτα του σπιτιού μου και να ζήσω με το tablet, τα αναψυκτικά, το delivery και το σκυλί μου. Είναι μεγάλη πλάνη αυτό. Γιατί η αξία βρίσκεται στο μοίρασμα, στο λάθος, στο παραπάτημα, στην πτώση· εκεί είναι η αξία της ζωής. Μπορεί να ακουστεί ακραίο, αλλά έως και χαίρομαι που τα πράγματα ήρθαν έτσι και πέρασα τον κυκεώνα του καρκίνου για να εκτιμήσω τη ζωή. Βλέπεις, είχα κάνει σημαία το ότι δεν θέλω σχέσεις στη ζωή μου, πως μου φτάνουν οι τρεις φίλοι μου. Πλέον, όσο πιο πολύ μεγαλώνω θέλω να δω και το πιο πέρα. Αν χτίζω κάστρα, το πιο πέρα δεν θα το δω ποτέ.
Που οφειλόταν αυτό το κλείσιμο;Είχα πολλές άμυνες, ήμουν πολύ καχύποπτος με τους ανθρώπους, τους φοβόμουν γιατί είχα πληγωθεί από σχέσεις προσωπικές κι επαγγελματικές, είχα πληγωθεί από κριτικές, είχαν παρεξηγηθεί προθέσεις μου κι αυτό με είχε κάνει να κλειστώ στον εαυτό μου.
Ποιος είσαι τώρα μετά την σοβαρή περιπέτεια υγείας;Μπορεί να ακουστεί ακραίο, αλλά έως και χαίρομαι που τα πράγματα ήρθαν έτσι και πέρασα τον κυκεώνα του καρκίνου για να εκτιμήσω τη ζωή.
Έχω πει στον εαυτό μου ότι τίποτα άλλο δεν έχει αξία πέρα από το να ζω, να νιώθω χαρούμενος και υγιής και καμία δουλειά ή καριέρα δεν είναι σε θέση να χαράξει αυτό που ονειρεύομαι ως τη ζωή που θέλω να ζήσω.
Πώς μοιάζει αυτή η ζωή;Με μια χαρούμενη ζωή όπου λαμβάνω μέριμνα για τα λάθη των άλλων, όπου θα σηκώνω το χέρι μου για να προστατεύσω κάποιον ή θα το δίνω για να με σηκώσουν. Μια ζωή που θα ακούω και θα με ακούνε, θα κατανοώ και δεν θα κρίνω. Πρώτα θα σκέφτομαι και -χριστιανικά σχεδόν- θα προσπαθώ να βοηθήσω ουσιαστικά.
Όταν βρισκόσουν στην ευάλωτη στιγμή σου, δεχόσουν βοήθεια από άλλους;Ήταν εκείνη την περίοδο όπου έγινε το κλικ μέσα μου και είπα ότι πρέπει να αλλάξει ριζικά η ζωή μου. Τότε είχα αποφασίσει πως δεν θα μοιραστώ τίποτα από το πρόβλημα της υγείας μου, θα το περάσω μόνος μου. Δεν θα ξεχάσω λοιπόν, πως ενώ ήμασταν σε περιοδεία και παίζαμε στην Άρτα, σε ένα παλιό κάστρο, ξεκίνησε να βρέχει καταρρακτωδώς είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης. Οι θεατές δεν έφευγαν, αλλά περίμεναν κάτω από τη βροχή να τελειώσουμε την παράσταση. Κάθονταν εκεί, με εμάς, για εμάς.
Τότε κατάλαβα ότι είχα ανάγκη κάποιον να είναι εκεί, ενώ μπορεί να φύγει. Και πως εγώ πρέπει να του ανοίξω την πόρτα. Κάπως, έτσι αποφάσισα να μιλήσω ανοιχτά κι όλο αυτό να το μοιραστώ. Κι αν μπορέσω να συμπαρασύρω κι άλλους και να καταπολεμήσουμε το στίγμα της ασθένειας θα είναι σημαντικό. Ο καρκίνος μου γύρισε το πρόσωπο προς μια κατεύθυνση που είχα αρνηθεί να κοιτάξω. Αν αυτή η κατεύθυνση έχει ηλιοβασίλεμα ή ωραία λαγκάδια γιατί να την χάσω; Γιατί να χάσω το μαζί;
Που σε οδηγεί αυτή η νέα κατάσταση;Ούτε ξέρω, ούτε με νοιάζει. Κάπου κακά, σίγουρα όχι.
Τι άλλο σε έχει δονήσει στη ζωή σου εκτός από τον καρκίνο;Δεν ήθελα ο κόσμος να με αντιμετωπίζει σαν μελοθάνατο, οπότε σταμάτησα κι εγώ ν’ αντιμετωπίζω τον εαυτό μου ως τέτοιο.
Κοίτα, η ασθένεια για μένα δεν έχει τελειώσει. Είναι κάτι που θα κουβαλάω… Θα έχω πάντα μαζί μου τις παρενέργειες από τις θεραπείες. Όπως και τον φόβο και την έγνοια μήπως και κάτι δεν πάει καλά.
Στη διάρκεια του αγώνα των θεραπειών, βίωσες στιγμές παραίτησης;Υπήρξαν στιγμές που έπρεπε να σηκωθώ από τον καναπέ και να πάω να κάνω τη χημειοθεραπεία, αλλά επειδή ήξερα τι ακολουθεί, ακύρωνα το ταξί. Είναι δύσκολο, πολύ. Αλλά εκεί ψάχνεις να βρεις το φως, να πεις «πρέπει να ζήσω».
Φοβήθηκες πως δεν θα τα καταφέρεις;Πολλές φορές. Είχα πολλά παραδείγματα ανθρώπων που έδωσαν όλο τους είναι παλεύοντας αλλά δεν τα κατάφεραν. Όμως, επειδή δεν ήθελα ο κόσμος να με αντιμετωπίζει σαν μελοθάνατο, σταμάτησα κι εγώ ν’ αντιμετωπίζω τον εαυτό μου ως τέτοιο. Και σε κάθε περίπτωση, αν είναι να πεθάνω, ο χρόνος που μου απομένει ας είναι μια φάση όπου θα κάνω ό,τι μπορώ με όλες μου τις δυνάμεις – ακόμα κι αν είναι τρελό και παλαβό.
Όπως; Πες ένα παράδειγμα.Θέλω πολύ να κάνω ένα ταξίδι στην Αργεντινή. Επίσης, κατάφερα να ξανασυνδεθώ ερωτικά με έναν άνθρωπο! Και είναι σπουδαίο. Υπάρχει συντροφικότητα πια στη ζωή μου. Ξυπνάω το βράδυ και υπάρχει ένα κεφάλι στο πλάϊ μου που με κοιτάζει.
Είσαι ερωτευμένος;Είμαι ευτυχισμένος. Ο έρωτας περνάει και δεν του δίνω μεγάλη αξία. Η ευτυχία, η αγάπη και το νοιάξιμο είναι που επενδύω.
Σχεδόν, μέσα σε ότι έχουμε πει, υπάρχει ο άλλος, οι άλλοι άνθρωποι γύρω σου.Είμαι ευτυχισμένος. Ο έρωτας περνάει και δεν του δίνω μεγάλη αξία. Η ευτυχία, η αγάπη και το νοιάξιμο είναι που επενδύω
Μέσα από την περιπέτεια αυτή συνειδητοποίησα ότι οι άνθρωποι έχουν πάρα πολλά ζόρια. Δεν έχουν ανάγκη πολλά, μια καλή κουβέντα μπορεί να τους φτιάξει τη μέρα. Αν δουν ένα αναγνωρίσιμο πρόσωπο να τους λέει κάτι με το οποίο έχουν σύνδεση, μπορεί να τους δώσει μεγάλη δύναμη. Κι εγώ έπαθα ακριβώς το ίδιο πράγμα, είδα ανθρώπους που δεν το έβαλαν κάτω και μου έδωσαν μεγάλο κουράγιο. Ήταν παρόντες στη ζωή.
Μου είναι, λοιπόν, πολύ σημαντικό να ξέρω ότι μπορώ να παρασύρω έστω κι έναν άνθρωπο να δει με αισιοδοξία την κατάσταση του. Είτε είναι ένας ογκολογικός ασθενής, είτε είναι καταθλιπτικός, είτε είναι ένας άνθρωπος που υφίσταται βία. Δεν μιλάω για τον καρκίνο για να γίνω βαρετός ή γιατί το χρησιμοποιώ σαν κάτι που θα πουλήσω για να είμαι στη δημοσιότητα. Απλώς, δεν θέλω κανένας άνθρωπος να νιώθει μικροσκοπικός επειδή κάτι του συμβαίνει, χωρίς να το έχει επιλέξει.
Και πώς νιώθεις αυτή την περίοδο που ενώ θα έπρεπε να έχει μεγαλώσει μέσα μας η ανάγκη για το συλλογικό καλό, συμβαίνει αντίθετο;Είναι το ορμέμφυτο μου να προσπαθώ να επικοινωνήσω και να συνδιαλλαγώ με τους ανθρώπους που δεν νοιάζονται για τον διπλανό. Ακόμα κι αυτό βέβαια, έχει ένα όριο γιατί έχω προσωπική εμπλοκή με το μηχανισμό που λέγεται υγεία και νοσηλεία. Εκεί, λοιπόν, που θα διαπιστώσω πως κάποιος αδιαφορεί για τον συνάνθρωπο του, χάνω κι εγώ την επαφή μου. Θυμώνω γιατί έχει πολλές επιπτώσεις αυτή η στάση ζωής. Έχει κόστος να μην μπορώ ως καρκινοπαθής να κάνω εγκαίρως τις εξετάσεις μου. Όπως επίσης, έχει κόστος το ότι σε λίγο καιρό θα επιβάλλεται η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού – άρα στρώνεται το έδαφος μιας δυστοπίας υποχρεωτικών πραγμάτων.
Θα ήθελα να αντιλαμβανόμαστε το κοινό καλό, πως όλα τα μέλη της αγέλης πρέπει να είναι υγιή και δυνατά. Κι αν κάποια δεν μπορούν, τότε να τα προστατεύουμε. Από τους ανθρώπους που αρνούνται να εμβολιαστούν νιώθω απροστάτευτος· κατανοώ το φόβο τους αλλά ο φόβος ξορκίζεται μονάχα με την γνώση. Κι εγώ φοβόμουν πολύ τη χημειοθεραπεία, γνωρίζοντας τις αδιανόητες παρενέργειες που έχει. Όμως, μετά ερχόταν ο θάνατος. Θα ήθελα, λοιπόν, αυτοί οι άνθρωποι να μην σκέφτονται το σπίτι και τον εαυτό τους. Είναι ντροπή να παραδίδουμε στα παιδιά μας ένα τέτοιο δυσώδη κόσμο.
Θα ήθελες να μεγαλώσεις ένα παιδί;Από τους ανθρώπους που αρνούνται να εμβολιαστούν νιώθω απροστάτευτος· κατανοώ το φόβο τους αλλά ο φόβος ξορκίζεται μονάχα με την γνώση.
Δεν θεωρώ ότι έχω ένα εκπληκτικό dna που πρέπει να διαιωνιστεί. Οπότε, αν ένιωθα ότι έχω τα εφόδια που χρειάζεται για να γίνω πατέρας, θα άνοιγα την αγκαλιά μου σε ένα παιδί που έχει ήδη έρθει στον κόσμο, που υποφέρει και είναι μόνο του. Η υιοθεσία θα ήταν η πρώτη μου επιλογή. Δεν έχω ανάγκη να δω ένα παιδί που μεγαλώνει δίπλα μου να μου μοιάζει. Άσε που δεν μου αρέσω κιόλας. Δεν κοιτάζομαι στον καθρέφτη και λέω «φτου σου παλικάρι μου». Κι αυτό δεν έχει να κάνει με την εμφάνιση μου, αλλά με το τι αντικρύζω εγώ στον καθρέφτη του σπιτιού μου.
