Status Update: Σοφιάννα Θεοφάνους, συγγραφέας – ηθοποιός

Ζωγράφιζα πολύ (τώρα όχι τόσο), σκίτσαρα κυρίως (τώρα περισσότερο) και ήθελα να πάω στην Ιαπωνία για να μάθω να ζωγραφίζω μάνγκα. Ακόμα και τώρα, αν και το χέρι μου έχει αλλάξει, οι επιρροές από τα άπειρα μάνγκα που έχω διαβάσει και τα άλλα τόσα άνιμε που έχω δει είναι ολοφάνερες. Με θυμάμαι να είμαι μικρό, κάτι σε 10 χρονών, και να πατάω το στοπ στο βίντεο για να ζωγραφίσω τον Καμπαμαρού και τις ιπτάμενες μακαρονάδες και καραβίδες!

Τα αναγνώσματά μου κυρίως. Γιατί κατά τα άλλα ήσυχη με θυμάμαι. Η εποχή που ανακάλυψα τον Πόε, τον Λάβκραφτ, τον Ισαάκ Ασίμωφ, τον Πράτσετ, την Ούρσουλα Λε Γκεν, τον Κλάιβ Μπάρκερ, τον Στίβεν Κίνγκ ήταν πολύ-πολύ σημαντική για μένα. Έψαχνα πάρα πολύ τα φανζίν, είχα φίλους πολλούς κομικάδες (που τους έχω ακόμα), ξενυχτούσα για να δω τις «Ιστορίες από την Κρύπτη». Είχα αγάπη πολλή στο gore και το horror, είχα διαβάσει ό,τι είχε γράψει ο Σεριντάν Λε Φανού, έγραφα και τις δικές μου ιστορίες, αλλά δεν μου αρέσανε καθόλου και τις παράταγα στη μέση. Όταν έγραψα το πρώτο μου παιδικό βιβλίο, όμως, για φαντάσματα έγραψα με πλήρη απενοχοποίηση. Αυτές οι ιστορίες μου αρέσανε και αρέσανε και σε άλλους.

Οι καλλιτέχνες είναι άτομα πολύ ικανά και προσαρμοστικά και καταπιάνονται με πάρα πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Όχι μόνο επειδή αναγκάζονται, αλλά επειδή μπορούν να κάνουν κι άλλα πράγματα. Είναι το χάρισμα της πολυπραγμοσύνης και της ευελιξίας, που κάποιος θα χαρακτήριζε «φτερό στον άνεμο». Με τούτα και με κείνα, με χαρακτηρισμούς κι επίθετα, πολλοί άνθρωποι που ασχολούνται με πολλά παράλληλα, κατέληξαν να παθαίνουν υπαρξιακές κρίσεις, ενώ θα έπρεπε να είναι περήφανοι για τις ευκαιρίες που δημιουργούν στον εαυτό τους ανοίγοντας προς όσες κατευθύνσεις μπορούν. Οι εποχές χρειάζονται ευελιξία. Κι εμένα ο αυτοσχεδιασμός με έχει βοηθήσει πάρα πολλές φορές. Και μερικούς ακόμα είμαι σίγουρη.

Ειδικά για μένα, νομίζω ότι αν δεν έκανα θέατρο τόσα χρόνια, αν δεν είχα συναντηθεί με τόσο ενδιαφέρουσες ιστορίες, αν δεν είχα ανταλλάξει άλλες τόσες, ίσως, να μου ήταν πιο δύσκολο να κουρδίσω στο κεφάλι μου και να καθίσω να γράψω κάτι με αρχή, μέση και τέλος. Το σέβομαι πολύ που έχω μέσα μου την λειτουργία του ηθοποιού. Βοηθάει πολύ στη δημιουργία ανάγλυφων χαρακτήρων. Υπάρχουν χρήσιμα κλειδιά σε αυτήν την λειτουργία που ανοίγουν πόρτες όπως πλοκή, θέμα, ιστορία.

– όπως του «σκηνοθετώ» για κάποιους άλλους- το ακολούθησα χωρίς πολύ φόβο. Το διασκεδάζω πολύ, μου αρέσει. Κάνω πιο πολύ παρέα με τον εαυτό μου.

Μεγάλη χαρά και συγκίνηση για ένα μονόπρακτο έργο που αφορά τη συνάντηση δύο εφήβων–ενός αγοριού και ενός κοριτσιού–σε μια προσπάθεια να συναντηθούν, με έναν τοίχο ανάμεσά τους να τους εμποδίζει και να τους αναγκάζει να εκμυστηρευθούν τις προσωπικές τους αγωνίες και ανάγκες, αλλά να γίνεται τελικά η αφορμή να αποκαλυφθούν οι διαφορετικοί κόσμοι από όπου προέρχονται και να δουν ο ένας τον άλλον με τα μάτια της φαντασίας και της ψυχής τους.

και είναι η δική μου homage στον Σνούπυ και τον Τσάρλι Μπράουν των παιδικών μου χρόνων· homage στην παιδική μελαγχολία και τη φιλία, homage στην πιο μελαγχολική εποχή του χρόνου, με χιόνι και αγάπη, αφιερωμένο σε όλους τους Τσάρλυ Μπράουν του κόσμου.

Πέρα από την οικονομική στήριξη που είναι πολύ σημαντική, τα έργα που αναδείχθηκαν και επαινέθηκαν ήταν παραπάνω από ένα. Είναι αξιοσημείωτο ότι το Κρατικό Βραβείο Θεατρικού Έργου μοιράστηκε σε τρία πρωτότυπα έργα, το παιδικό είχε τρεις επαίνους, το πρωτοεμφανιζόμενο είχε δύο διακρίσεις.

Στην δραματουργία, στο θέατρο, στην Τέχνη γενικότερα, Κάποια στιγμή η πανδημία θα τελειώσει. Όταν, λοιπόν, θα φύγει ο τυφώνας αυτός, θα δούμε τι μας έχει μείνει να μετρήσουμε. Μέχρι τότε ας κρατηθούμε σφιχτά από ό,τι ο καθένας αγαπά να κάνει περισσότερο.

Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει κόσμος που γράφει και γράφει και καλά.  Κυρίως με το ένστικτο ή έχοντας παρακολουθήσει σεμινάρια που με πολύ κόπο οργανώνουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν διακριθεί στο είδος – γιατί δεν υπάρχει οργανωμένη προσπάθεια της πολιτείας. Δεν μπορείς να το σπουδάσεις, δηλαδή, κάπου όπως στις χώρες τις Κεντρικής Ευρώπης, όπου η δραματουργία είναι μεγάλη υπόθεση. Είναι επάγγελμα το να γράφεις για το θέατρο, όχι χόμπι, όχι κάτι που έγινε από σπόντα. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν πατήσει το πόδι τους στη σκηνή, δεν ήθελαν να γίνουν ηθοποιοί ή σκηνοθέτες, αλλά έχουν κάνει τέσσερα πανεπιστημιακά χρόνια σκηνικής γραφής και γράφουν εξαιρετικά για το θέατρο.

Η θεωρία χρειάζεται επαλήθευση στην πράξη. Τα βραβεία είναι υπέροχα, αλλά για λίγο. Όσοι γράφουν το κάνουν γιατί θέλουν να δουν το έργο τους να υλοποιείται, γιατί πιστεύουν ότι μπορεί να μιλήσουν για κάτι που να ενδιαφέρει τον κόσμο. Σε αυτόν δεν απευθύνεται η Τέχνη;

Το βιβλίο μου που θα εκδοθεί τώρα τον Γενάρη είναι ένα εικονογραφημένο βιβλίο σε μορφή λευκώματος για εφήβους και ενήλικες. Λέγεται το «το κορίτσι και Το Κορίτσι», μια μικρή ιστορία ενηλικίωσης από τις εκδόσεις Πουά σε εικονογράφηση Λέλας Στρούτση.  Αργότερα, θα επιστρέψω στη Μικρή Σελήνη με ένα Chapter book για παιδιά από εννέα χρονών και πάνω. Δεν έχω δοκιμάσει ποτέ τέτοιου είδους φόρμα και είναι μια πρόκληση. Καλά να είμαστε να δοκιμάζουμε νέα πράγματα.

Ας μη γελιόμαστε, την έχω ήδη αποχαιρετήσει την Αλεξάνδρεια που έχασα, αν και κάποτε προσπαθούσα να την κρατήσω με νύχια και με δόντια. Δώρον άδωρον. Η παιδική αθωότητα ανήκει ως έχει στην παιδική ηλικία. Η ενήλικη αθωότητα, όμως, βοηθάει πολύ περισσότερο στην επεξεργασία της παιδικότητας. Ξαφνικά γίνεται πολύ συναρπαστικό και διασκεδαστικό να βουτάω σε τρομερά σκοτεινούς κόσμους και δύσκολους και να ψαρεύω ιστορίες. Τώρα. Σαν εξωτερικός θεατής, πιθανόν και εκ του ασφαλούς γιατί η παιδική ηλικία δεν αντέχεται εύκολα, είναι δύσκολη, έχει πολλά τραύματα.

Ήμουν πολύ σοβαρό παιδί, πολύ σοφό παιδί και στην τελική καθόλου παιδί. Τώρα που γράφω για παιδιά είμαι πολύ περισσότερο μικρούλα. Ο διάλογος με αυτό το κομμάτι του εαυτού μου είναι πιο παραγωγικός και πιο διασκεδαστικός, πολύ πιο ανάλαφρος. Το καλύτερό μου είναι οι παιδικές όπερες. Εκεί συνδυάζονται όλα τα παραστατικά στοιχεία με έναν μαγικό τρόπο και επέρχεται η πλήρης απενοχοποίηση. Πολύ ξεκούραστο και ανακουφιστικό.

Θυμάμαι και τη δική μου ζωή ως παιδί και ως έφηβη με πολλές ερωτήσεις, πολύ λιγότερη ανεμελιά. Σκέτος πολύχρωμος τρόμος. Τα παιδικά και εφηβικά χρόνια είναι μια τεράστια δεξαμενή επεξεργασίας ιστοριών. Οι περισσότεροι συγγραφείς από αυτούς τους τόπους αντλούν για να γράψουν, οι ηθοποιοί για να παίξουν κτλ.