Η νέα ταινία του Πολ Τόμας Άντερσον με τίτλο “Πίτσα Γλυκόριζα” -ύστερα από 5 χρόνια απουσίας- έχει καταφθάσει στις αίθουσες. Λαμβάνει, ήδη, εξαιρετικές κριτικές και με την ευκαιρία της επιστροφής του, δεν μπορούμε παρά να κάνουμε μια…βουτιά στις ταινίες του.
Ποια είναι η μαγική συνταγή που ακολουθεί και κάνει κάθε του ταινία τόσο επιτυχημένη; Ας δούμε τα σημαντικότερα “μαγικά κόλπα” του Πολ Τόμας Άντερσον…
Σπουδαίες ιστορίες με σπουδαίους ήρωεςΑπό το “Hard Eight”, την πρώτη του ταινία, αντιλαμβανόμαστε πως έχει το ταλέντο να γράψει μοναδικές, περίπλοκες και ενδιαφέρουσες ιστορίες. Με την τρίτη ταινία, το “Magnolia” μπορεί πια να συνδυάσει πολλούς διαφορετικούς χαρακτήρες με ξεχωριστές ιστορίες, οι οποίοι έχουν κάτι κοινό. Σαφώς, κάθε δυνατή ιστορία απαιτεί και δυναμικούς χαρακτήρες. Από τον Daniel Day‑Lewis ως έναν ιδιότροπο σχεδιαστή μόδας στο “Phantom Thread” έως τον Joaquin Phoenix ως έναν άντρα που ψάχνει την ταυτότητά του στο “The Master”…ο Άντερσον πλάθει πολύπλοκους και με βάθος χαρακτήρες.
Οι ηθοποιοί για τον Άντερσον είναι το πιο σημαντικό στοιχείο. Όπως κι άλλοι σκηνοθέτες, έτσι κι αυτός έχει συνεργαστεί αρκετές φορές με τους ίδιους ηθοποιούς. Μερικοί από αυτούς είναι ο Joaquin Phoenix, ο Philip Seymour Hoffman και η Julianne Moore. Με τις οδηγίες του, συνολικά εφτά ηθοποιοί έχουν πάρει υποψηφιότητα για Όσκαρ, ενώ ο Daniel Day‑Lewis το κέρδισε κιόλας για την ερμηνεία του στο “There Will Be Blood”.
Κάθε ταινία του Πολ Τόμας Άντερσον έχει την δική της μουσική που εξυπηρετεί την αφήγηση. Δεν “στολίζει” απλώς μια σκηνή, αλλά διαμορφώνει τον χαρακτήρα της και καθοδηγεί το νόημα. Είναι εκεί για να μάς αποκαλύψει τον ήρωα, την ψυχική και συναισθηματική του κατάσταση και να μάς βάλει στο ίδιο συναίσθημα. Ταυτόχρονα, συμβάλλει στο χτίσιμο του σασπένς, το οποίο ο Άντερσον κατέχει αριστοτεχνικά. Για παράδειγμα, στο “Punch-Drunk Love” ο ήρωας δεν μπορεί να διαχειριστεί το άγχος που συχνά τον πλημμυρίζει. Η ένταση χτίζεται μέχρι, τελικά, να κορυφωθεί κι αυτό επιτυγχάνεται -πλην των τεχνικών όπως το μοντάζ και η υποκριτική- μέσα από την μουσική. Ο Jon Brion, συνθέτης της ταινίας, έφτιαξε μερικές από τις μουσικές που ακούμε με διάφορους ευφάνταστους τρόπους. Για χάρη της ανησυχίας του ήρωα, χρησιμοποίησε ήχους από μονωτική ταινία που ξετυλίγεται και όργανα που ακούγονται να χτυπούν ασύγχρονα και χαοτικά.
Το σασπένς το βρίσκουμε ήδη στην πρώτη μεγάλου μήκους του, το “Hard Eight”. Προς το τέλος – προσοχή, ακολουθεί spoiler – καθώς ο Sydney αποφασίζει να σκοτώσει τον Jimmy, περιμένοντάς τον στο σαλόνι του σπιτιού του, επικρατεί αγωνία. Ο τρόπος που χτίζεται είναι μέσα από μια μεγάλη αναμονή και αναστολή της δράσης με ένα μοντάζ που μάς αποκαλύπτει την δράση των υπόλοιπων ηρώων. Η αναμονή που κορυφώνει την αγωνία είναι κλασική τεχνική σασπένς αλλά στην προκειμένη περίπτωση ο Άντερσον παρατείνει την αγωνία για 3 ολόκληρα λεπτά! Φυσικά, από εκεί και πέρα, εξέλιξε την τέχνη του σασπένς…
Στον πρώιμο Πολ Τόμας Άντερσον – εποχών “Magnolia” και “Boogie Nights” – η κίνηση της κάμερας είναι πολύ πιο γρήγορη. Είναι χαρακτηριστική η πρώτη σκηνή στο “Boogie Nights”, όπου η κάμερα εκτελεί μια χορογραφία, κατευθύνοντάς μας. Η κάμερα κινείται διαρκώς γιατί έτσι θα αποτυπώσει την φρενήρη ζωή των πορνοστάρ εκείνης της δεκαετίας! Αλλά και αργότερα παρατηρούμε παρόμοια κίνηση της κάμερας, στο “There Will Be Blood” ή στο “Punch-Drunk Love”. Πιο αργή και σταθερή κίνηση μπορούμε να βρούμε στο “The Master” ή στο “Phantom Thread”, ταιριάζοντάς την πάντα με τη δράση και την ψυχική κατάσταση των ηρώων. Άλλωστε καμία επιλογή δεν γίνεται τυχαία!
