Scream

25 χρόνια μετά τους αλλεπάλληλους βάναυσους φόνους που σόκαραν το φιλήσυχο Γούντσμπορο, ένας καινούργιος δολοφόνος βάζει ξανά την μάσκα Ghostface και αρχίζει να ακολουθεί μία παρέα εφήβων, για να επαναφέρει μυστικά από το θανατηφόρο παρελθόν της πόλης.

Τρίζουν τα οστά του Γουές Κρέιβεν

Το 1996 το πρωτότυπο «Scream» άλλαξε το είδος των slasher movies χάρη στο μεταμοντέρνο, αυτοσαρκαστικό ύφος και την αποφασιστικότητα του δημιουργού του Γουές Κρέιβεν να πάει τον κινηματογραφικό τρόμο ένα βήμα πιο πέρα. Η νέα εκδοχή του «Scream» δεν είναι δεν είναι ούτε σίκουελ ούτε πρίκουελ. Και φυσικά σε καμιά περίπτωση δεν είναι φόρος τιμής στην αρχική ιδέα του Κρέιβεν.

Πρόκειται για ένα ανούσιο, μπασταρδεμένο υβρίδιο μαύρης κωμωδίας και ξεπερασμένου τρόμου (τα ατελείωτα jump scares δεν είναι απλώς κουραστικά αλλά και εκνευριστικά) που δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα. Ακόμη και η meta (λέμε τώρα…) αναφορά στα χολιγουντιανά franchise είναι τόσο επιδεικτικά κραυγαλέα και εξυπνακίστικη που καταντά γελοία. Ευτυχώς που υπάρχει η παλιά φρουρά σε επανένωση σώζοντας κάπως τα προσχήματα και δίνοντας το παράδειγμα για το πώς οφείλει να γίνεται η πετυχημένη σάτιρα: με σεβασμό, αγάπη για το είδος και πάθος για το κληροδότημα που θα αφήσει στη νέα γενιά.