Ο δεκάχρονος Όσκαρ ζει στο νοσοκομείο, γιατί υποφέρει από μια βαριά μορφή λευχαιμίας. Κάποια στιγμή μαθαίνει τυχαία ότι δεν υπάρχει καμιά ελπίδα να θεραπευτεί και ότι πρόκειται να πεθάνει σε λίγες μέρες. Στο αποκορύφωμα της απόγνωσής του, μια εκκεντρική ηλικιωμένη κυρία, γνωστή ως κυρία Ροζ, μια από τις εθελόντριες που κρατούν συντροφιά στα παιδιά του νοσοκομείου, του προτείνει ένα παιχνίδι: να θεωρήσει καθεμιά από τις μέρες που του απομένουν ως μια δεκαετία της ζωής του. Ο Όσκαρ σιγά-σιγά αρχίζει να πιστεύει το παιχνίδι και, κατά τη διάρκεια των τελευταίων του έντεκα ημερών, βιώνει μια πλήρη ζωή γεμάτη γεγονότα: έρωτες, γάμο, προδοσίες, αποχαιρετισμούς, επιστροφές, καβγάδες, αγκαλιές, δάκρυα, συγχώρεση. Τελικά πεθαίνει πιστεύοντας ότι έφτασε την ηλικία των 110 ετών, ικανοποιημένος και ευχαριστημένος που κατάφερε να ζήσει μια ζωή συναρπαστική.
Ό σκηνοθέτης της παράστασης Τσέζαρις Γκραουζίνις σημειώνει
Σύμφωνα με τον συγγραφέα της νουβέλας «όταν πια δεν μπορούν να μας σώσουν τα φάρμακα, αναλαμβάνει να το κάνει το χιούμορ και η φαντασία». Είναι προφανές ότι αυτή η σκέψη του Schmitt καθιστά την ιστορία του μικρού Όσκαρ πολύ σημαντική, ειδικά για την εποχή που ζούμε. Παρόλα αυτά, το κίνητρο για να την παρουσιάσουμε στο θεατρικό κοινό, είναι η ανάγκη μας να μιλήσουμε για τη χαρά να είσαι ζωντανός. Το να πιστέψεις και να βρεις αυτή τη χαρά, ακόμα και όντας σε απόγνωση λόγω δυστυχίας ή αρρώστιας, είναι το πιο σημαντικό αλλά και δύσκολο καθήκον για κάθε άνθρωπο. Χωρίς χαρά η ύπαρξή μας γίνεται μίζερη και ανούσια. Πιστεύω ότι το πιο ωραίο που μπορεί να κάνει το θέατρο είναι να μιλήσει γι’ αυτό.
Πάντα είχα στο μυαλό μου τη φράση του Ντοστογιέφσκι ότι ο θάνατος ενός παιδιού μας εμποδίζει από το να πιστέψουμε στον Θεό. Ο μικρός Όσκαρ και η κυρία Ρόζ είναι ένα πραγματικό ζευγάρι φιλοσόφων. Και οι δύο είναι στο τέλος της ζωής τους. Εξαιτίας αυτού ή χάρη σε αυτό θα ανακαλύψουν θησαυρούς χιούμορ και φαντασίας κάνοντας την κάθε τους μέρα πλουσιότερη και χαρούμενη. Στο κάτω κάτω, είτε στα 10, είτε στα 50, είτε στα 100 την ίδια ζωή χάνεις. Δεν είναι η διάρκεια της ζωής που την κάνει να αξίζει αλλά η ποιότητα. Το δώρο της ζωής έρχεται με το δώρο του θανάτου.
