Ηλέκτρα Νικολούζου: Δεν έχω χάσει την αθωότητα μου. Το κουκούτσι είναι πολύ καθαρό μέσα μου, διάφανο

Η βουή των συνομιλιών γύρω μας, δεν εμποδίζει την Ηλέκτρα Νικολούζου να μου μιλάει απερίσπαστη. Η φωνή της ζεστή, αλλά σταθερή. Άλλοτε για να αρθρώσει επιθυμίες για πρώτη φορά, άλλοτε για να εκμυστηρευτεί όνειρα μικρού ορίζοντα ή για να κοιτάξει πιο μέσα στον εαυτό της. Κι έτσι όπως διαμορφώνεται αυτή η κατάσταση μεταξύ θορύβου και του αντίθετου του, έτσι μοιάζει και η δική της περίπτωση.

Αθόρυβη παρουσία στα θεατρικά πράγματα, άοκνη ηθοποιός του θεάτρου «Θησείον», αφοσιωμένη συνεργάτις του Μιχαήλ Μαρμαρινού, δοκιμάζει ένα βήμα μπροστά – και πάλι με τη δέουσα ησυχία.

Στο θέατρο όπου έκανε πριν από 22 χρόνια την πρώτη της επαγγελματική εμφάνιση με τον εμβληματικό «Εθνικό ύμνο», πλέον τελεί ως καλλιτεχνική υπεύθυνη. Η ίδια το θεωρεί ως «φυσική συνέχεια» της πορείας της, καθώς αντιλαμβάνεται το «Θησείο» ως σπίτι της. «Ένιωσα πως είμαι σπίτι μου και ο Μιχαήλ μου έδωσε τα κλειδιά. Δεν το είδα ποτέ σαν μια προαγωγή, σαν μια θέση» λέει, χωρίς να θέλει να μεγεθύνει μέσα της τα νέα της καθήκοντα.

Αυτό δεν σημαίνει πως δεν τα διαχειρίζεται με την απαιτούμενη σοβαρότητα. Θα ήταν οξύμωρο για ένα πλάσμα, τόσο εξόφθαλμα πειθαρχημένο και που σχετίζεται βαθιά με ό,τι κι αν καταπιαστεί. Απλώς, η νέα εποχή για το Θησείο (με το Μιχαήλ Μαρμαρινό απορροφημένο από την Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ελευσίνας) μοιάζει να είναι μια νέα εποχή και για την ίδια.

Η πρώτη σου επαφή με την τέχνη ήταν ο χορός. Γιατί δεν συνέχισες;

Ο έρωτας μου ήταν ο χορός. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έκανα χορό. Ήμουν απόλυτα αφοσιωμένη, εκεί έβρισκα την ελευθερία μου. Με θεωρούσα πλασμένη για το χορό. Όμως, επειδή είμαι βαθιά συναισθηματικός άνθρωπος – πηγαίνω με την καρδιά κι όχι με τη λογική – κατάλαβα ότι ο χορός απαιτούσε πολύ περισσότερο από αυτό που μπορούσα να αντέξω. Και παρότι μπήκα στην ΚΣΟΤ ως επιλαχούσα, ένιωθα πως η πειθαρχία – που ακόμα με συνοδεύει γιατί είμαι αθλήτρια σε αυτό που κάνω – δεν ήταν εφάμιλλη με αυτήν που μπορούσα να δώσω. Ήταν μια πιο ακραία κατάσταση για μένα: Να ξυπνάω πολύ πρωί, να τρώω συγκεκριμένα, να ζυγίζομαι κάθε μέρα κοκ. Κι εκεί είπα ή σταματάς, ή υπακούς στα πάντα. Έφυγα, λοιπόν, στο δεύτερο έτος.

Και μετά;

Μετά πέρασα μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής μου: Ήμουν 18 χρονών ολομόναχη στην Αθήνα – οι γονείς μου ήταν στην Κέρκυρα. Κι εκεί δουλεύοντας πάλι με τον εαυτό μου, ένιωσα την ανάγκη να μετακινηθώ κάπου αλλού. Μου πήρε ένα χρόνο να καταλήξω πως μπορούσα να δοκιμάσω το θέατρο, το οποίο αγαπούσα πολύ. Είχε φροντίσει γι’ αυτό η μητέρα μου, κάθε φορά που ερχόμασταν στην Αθήνα. Θυμάμαι τις επισκέψεις στο Κυκλάδων, στο Καρέζη, στο Αμφιθέατρο και ότι πάντα, κάτι με μάγευε εκεί πέρα. Μέσα στο μυαλό μου τα πάντρεψα αυτά κι αποφάσισα να δω τι μπορώ να κάνω σε μια δραματική σχολή.

Είμαι αθλήτρια σε αυτό που κάνω

Είχες, όμως, και μια σημαντική προτροπή.

Όταν πηγαίναμε στο «Αμφιθέατρο» είχα πλησιάσει την Λήδα Τασοπούλου η οποία μου είπε, κοιτάζοντας με στο πρόσωπο, να δώσω εξετάσεις. Και ότι το πρόσωπο μου μιλούσε, κάπως, για θέατρο. Έτσι έδωσα στο Τέχνης σαν ένα παιδί που δεν ήξερε. Πέρασα στην πρώτη φάση, με τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, θυμάμαι, να μου ανοίγει την πόρτα καθώς δίναμε μαζί. Και εκεί βίωσα τη μαγεία του τι σημαίνει θέατρο, με όλους αυτούς τους ανθρώπους με το σπάνιο ήθος: Λαζάνη, Κουγιουμτζή, Λυμπεροπούλου, Πιττακή, Γέρου. Και μόλις τελείωσα τη σχολή, δηλώνοντας συμμετοχή σ’ ένα σεμινάριο του Μιχαήλ, βρέθηκα στον «Εθνικό ύμνο».

Δεν αφηγείσαι, λοιπόν, την ιστορία ενός κοριτσιού που ήθελε να γίνει ηθοποιός από πάντα…

Ποτέ δεν θέλησα να γίνω ηθοποιός. Δεν ήμουν ένα παιδί που το ονειρεύτηκε. Και η απόφαση που με οδήγησε στο θέατρο, ήρθε μέσα από μια τρομακτικά δύσκολη περίοδο με πολλή μοναξιά. Είχα επιλέξει να το βιώσω μόνη μου. Θυμάμαι δεν το είχα πει καν στους γονείς μου. Ευτυχώς, ως βαθιά ελεύθεροι άνθρωποι, κατανόησαν αμέσως την ανάγκη μου να πάρω άλλο δρόμο. Το λέω γιατί δεν είναι αυτονόητο.

Πότε άρχισες να αισθάνεσαι ως ηθοποιός;

Ακόμα, δεν αισθάνομαι ηθοποιός. Ίσως μόνο, καμιά φορά, όταν τελειώνει η παράσταση και στο φουαγιέ με περιμένουν άνθρωποι κλαμένοι και μου λένε «ευχαριστώ γι’ αυτό που κάνετε». Και τότε σκέφτομαι πως κάτι θα έκανα για να αισθανθεί αυτός ο άνθρωπος έτσι. Είναι αυτό το γενναιόδωρο βλέμμα του θεατή που με συγκινεί υπαρξιακά. Πάντως, γενικά νιώθω πως δεν ξέρω. Συνέχεια, δεν ξέρω. Κάθε βράδυ πριν βγω στη σκηνή έχω τρόμο.

Δεν έχει θεραπευτεί αυτό;

Έχει αλλάξει μορφή. Κάπως, ξέρεις καλύτερα τα υλικά σου. Πάντως, κάθε βράδυ νιώθω τον ίδιο τρόμο και την ίδια ελευθερία. Αλλά είμαι τυχερή που τα νιώθω. Ξέρεις, όταν έχω παράσταση, ξυπνάω με την ευθύνη της παράστασης. Έχω ένα ρυθμό ζωής πολύ συγκεκριμένο. Κι όταν δεν παίζω είμαι πολύ πιο ελαφριά.

Ακόμα, δεν αισθάνομαι ηθοποιός. Ίσως καμιά φορά όταν τελειώνει η παράσταση και στο φουαγιέ με περιμένουν άνθρωποι κλαμένοι και μου λένε «ευχαριστώ γι’ αυτό που κάνετε». Τότε σκέφτομαι πως κάτι θα έκανα

Κι αν διαταραχθεί ο ρυθμός; Δεν ξεφεύγεις ποτέ από την αγωνία της πειθαρχίας;

Θα ήθελα ν’ αφήνομαι πιο πολύ, είναι η αλήθεια. Να είμαι πιο πολύ στο χάος σαν άνθρωπος. Πράγματι, καμιά φορά με νοιάζουν κάποια πράγματα πιο πολύ από ότι πρέπει. Κι αυτή είναι η μικρο-φυλακή μου. Όμως, με τους δικούς μου ανθρώπους – τους φίλους μου και τ’ αδέρφια μου, με τα οποία είμαι πολύ φίλη – γυμνάζω αυτό το κομμάτι της ελευθερίας.

Τι σου έχει επιστρέψει το θέατρο γι’ αυτήν σου την αφοσίωση;

Όσα έχουν επιστραφεί είναι εντελώς άϋλα, όχι υλικά. Δεν έχω χάσει την αθωότητα μου. Ούτε με τους ανθρώπους – δυστυχώς γιατί πληγώνομαι – μα ούτε και με τη δουλειά που κάνω. Το κουκούτσι είναι πολύ καθαρό μέσα μου, είναι διάφανο.

Και πόσο σου κοστίζει;

Πάρα πολύ. Σε πολλά πράγματα.

Στη δουλειά;

Κι εκεί. Δεν πράττω κάτι για να γίνω κάτι άλλο. Κι αυτό το λέει η πορεία μου. Είμαι στα πράγματα, όπως είναι το παιδί που φτιάχνει ένα φανταστικό κόσμο και λέει «τώρα πετάμε». Δεν έχω κάτι πίσω από αυτό που είμαι ή κάνω. Ακόμα και οι άνθρωποι που έχω αγαπήσει είναι μέσα από μια αγνή αγάπη· κι όχι γιατί περιμένω κάτι από αυτούς.

Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός είναι μια τέτοια περίπτωση;

Φυσικά. Γνωριστήκαμε όταν ήμουν 20 χρονών. Κι αυτός ήταν στην ηλικία που είμαι τώρα. Ο Μιχαήλ είναι μια μεγάλη αγάπη, μια σημαντική σχέση με πολλές μορφές και είναι ένας άνθρωπος που μου έμαθε την τσαγκαρική του θεάτρου· ακόμα με μαθαίνει. Είναι ένας μαγικός άνθρωπος, ένας ποιητής στην τέχνη του – ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Γενικά νιώθω πως δεν ξέρω. Συνέχεια, δεν ξέρω. Κάθε βράδυ πριν βγω στη σκηνή έχω τρόμο

Σε θυμάμαι στον Εθνικό Ύμνο. Μπορείς να θυμηθείς πως έμπαινες τότε στο Θησείον;

Καταρχάς, μπήκα στον «Εθνικό Ύμνο» αντικαθιστώντας τη λατρεμένη μου, Θεοδώρα Τζήμου. Αλλά είχε προηγηθεί κάτι ακόμα: Είχα δει τον «Άμλετ» που έπαιζε ο Μιχαήλ και η Αμαλία (Μουτούση). Υπήρχε, λοιπόν, μια στιγμή που ο Μιχαήλ άνοιγε την πίσω πόρτα και έτρεχε προς την εκκλησία, αναζητώντας το φάντασμα του πατέρα του. Βλέποντας αυτό, είπα στο μέσα- μέσα μου «εδώ θέλω να είμαι, αυτό θέλω να κάνω».

Και τελικά πως σε έχει αλλάξει αυτό;

Με έχει σμιλέψει από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Οι παραστάσεις του Μαρμαρινού είναι όλο μου το είναι.

Σε περιόρισε η στενή συνεργασία μαζί του;

Αυτή η σταθερότητα στη συνεργασία μπορεί να θεωρηθεί πως περιορίζει και τους δυο μας. Παρότι και οι δύο έχουμε κάνει ανοίγματα. Γιατί οφείλουν οι σχέσεις να ανασαίνουν. Κι όσες φορές το έχουμε επιχειρήσει, είμαστε πιο αγαπημένοι, μόλις ξανασμίγουμε.

Αισθάνεσαι πως η παρουσία σου στο Θησείον σε έχει κρατήσει πίσω και στο κομμάτι των ρόλων ή άλλου είδους συνεργασιών;

Πολλές φορές. Και δεν το αναφέρω σαν θυσία, αλλά σαν φυσική συνέπεια. Τελευταία, μάλιστα, συνέβη να αρνηθώ μια πρόταση.

Θα ήθελα ν’ αφήνομαι πιο πολύ, είναι η αλήθεια. Να είμαι πιο πολύ στο χάος σαν άνθρωπος

Υπάρχει περίπτωση η πιάτσα να σε προσεγγίζει δύσκολα ξέροντας ότι είσαι στην ομάδα Μαρμαρινού;

Μπορεί. Πάντως, δεν έχω πει σε κανέναν «ξεχάστε με». Θεωρώ πως αγαπώ και μ’ αγαπούν πολλοί άνθρωποι της δουλειάς.

Έχεις μετανιώσει για τα «όχι»;

Όχι, δεν έχω μετανιώσει. Παρόλο που γύρω μου, ούρλιαζαν οι άνθρωποι λέγοντας μου «τι κάνεις;». Εγώ ήξερα. Ποτέ δεν έκανα κάτι σαν μια ανάγκη να σωθώ από κάτι άλλο. Σέβομαι το θέατρο και αφήνομαι σε αυτό για να καταλάβω αν το χρειάζομαι ή αν με χρειάζεται κι εκείνο.

Απάντηση έχεις δώσει;

Σίγουρα το χρειάζομαι – τουλάχιστον σαν λειτουργία. Παρότι, μου είναι πολύ δύσκολο να βιοποριστώ από το θέατρο. Τώρα αν με χρειάζεται η τέχνη, τι να λέμε…

Θα είχες βγάλει και περισσότερα χρήματα αν ήσουν πιο ανοιχτή στις εξωτερικές προτάσεις;

Φυσικά. Και κάποια στιγμή, γι’ αυτό το λόγο, επέλεξα να κάνω τηλεόραση. Δεν θυμάμαι πολλές φορές το αίσθημα να πηγαίνω στην τράπεζα και να έχω χρήματα στο λογαριασμό μου. Θεωρώ μεγάλη αμαρτία οι ηθοποιοί να κάνουμε αυτό που κάνουμε, με τους εργασιακούς όρους που το κάνουμε.

Παρόλα αυτά, βρίσκεσαι να αναλαμβάνεις την καλλιτεχνική ευθύνη του Θησείου. Πως υποδέχθηκες την πρόταση;

Στην αρχή πανηγύριζα. Χάρηκα σαν παιδί. Και φυσικά το θεώρησα ως μια φυσική συνέχεια της συνεργασίας μας με το Μιχαήλ. Μαζί με συνεργάτες όπως η Ρένα Ανδρεαδάκη, ο Χάρης Φραγκούλης, η Κατερίνα Λιάτσου κάνουμε μια προσπάθεια να παραμείνει το Θησείον στα χέρια μας. Αναζητούμε συμπαραγωγούς για να σταθούμε όρθιοι.

Δίστασες, φοβήθηκες;

Όχι, γιατί έχω ένιωσα πως είμαι σπίτι μου και ο Μιχαήλ μου έδωσε τα κλειδιά. Δεν το είδα ποτέ σαν μια προαγωγή, σαν μια θέση.

Δεν έχω κάτι πίσω από αυτό που είμαι ή κάνω. Ακόμα και οι άνθρωποι που έχω αγαπήσει είναι μέσα από μια αγνή αγάπη· κι όχι γιατί περιμένω κάτι από αυτούς

Πως οραματίζεσαι το Θησείον από εδώ και πέρα;

Θέλω να γίνονται παραστάσεις και δικές μας και ανθρώπων με τους οποίους έχουμε συγγένεια. Φυσικά, αυτό είναι άγραφο πράγμα. Κι αυτό που έχει συμβεί με την «Αντιγόνη» είναι σπουδαίο. Γιατί η παράσταση προέκυψε μέσα από ένα σεμινάριο του Χάρη με ηθοποιούς και αποφασίσαμε να το μετατρέψουμε σε επαγγελματική παράσταση. Με ενδιαφέρει πολύ το Θησείον να είναι ένας χώρος για νέους ανθρώπους, να έχουν συνέχεια μέσα στη δουλειά τους, να βρίσκουν φωνή εδώ.

Είναι βιώσιμο ως σενάριο;

Χρειαζόμαστε οπωσδήποτε μια στήριξη, αλλά κι εμείς με τη σειρά μας θα στηρίξουμε άλλους ανθρώπους. Νομίζω ότι, ναι, μπορεί να είναι βιώσιμο. Ήδη είχαμε μια πολύ σημαντική χειρονομία από έναν άνθρωπο για το όραμα μας.

Στο όραμα αυτό τι θέση έχεις ως ηθοποιός;

Ηθοποιός θέλω να παραμείνω. Δεν έχω καμία άλλη φιλοδοξία. Δεν σκέφτομαι να σκηνοθετήσω. Αλλά έχω μεγάλη λαχτάρα για να διδάξω. Χρόνια κρατιόμουν μακριά γιατί δεν θεωρούσα τον εαυτό μου άξιο να διδάξει. Τώρα, όμως, έχω μεγάλη ανάγκη να αναμετρηθώ με αυτό. Μπορεί και να μην τα καταφέρω. Ωστόσο, πιστεύω πως κάτι θα μου επιστρέφεται εκεί. Αισθάνομαι ότι έχω να μάθω από παιδιά που το πρωί πηγαίνουν σε ένα δικηγορικό γραφείο κι εργάζονται κι έρχονται μετά να μάθουν θέατρο με άγνοια και ορμή.

Τι πιστεύεις ότι έχεις να πει σε ένα παιδί που ξεκινάει τώρα;

Α, πάρα πολλά. Αλλά μπορεί να μην έχω και τίποτα.

Ο Μιχαήλ είναι μια μεγάλη αγάπη, μια σημαντική σχέση με πολλές μορφές και είναι ένας άνθρωπος που μου έμαθε την τσαγκαρική του θεάτρου· ακόμα με μαθαίνει

Την πρωταγωνίστρια Ηλέκτρα τι θα την κάνεις μέσα σε αυτό; Δεν μου απάντησες.

Δεν βιώνω, ούτε έχω βιώσει καθαρά την έννοια της πρωταγωνίστριας. Θέλω να κάνω πάρα πολλά πράγματα και πολύ πιο συγκεκριμένα από παλιά. Παλαιότερα, έλεγα πως δεν με ενδιαφέρουν οι ρόλοι και τα έργα, ενώ τώρα έχουν όνομα και επώνυμο. Είναι πολλοί οι ρόλοι που θέλω να μετρηθώ μαζί τους και τους ονειρεύομαι. Επομένως, αν όλα πάνε καλά και έχουμε υγεία, θα βρω τον χώρο να τοποθετήσω τον εαυτό μου.

Ονειρεύεσαι λοιπόν;

Πολύ, ασταμάτητα. Για το θέατρο και τη ζωή. Υπάρχουν, βέβαια, φορές που όλα σκοτεινιάζουν και μαυρίζουν. Πάντως, είμαι άνθρωπος που μόνο επειδή ονειρεύεται μιλάει τώρα μαζί σου.

Σου έχουν συμβεί πράγματα που έχεις ονειρευτεί;

Αυτό που ζω τώρα. Έλεγα μικρή πως ήθελα να είμαι κάπου ταγμένη, με ανθρώπους εξίσου αφοσιωμένους. Και μια μέρα, μέσα στην καραντίνα, μετά από μια επίσκεψη στο κλειστό θέατρο, συνειδητοποίησα πως ζω αυτό που είχα θελήσει και ονειρευτεί. Νιώθω τυχερή.

Η σταθερότητα στη συνεργασία με το Μιχαήλ μπορεί να θεωρηθεί πως περιορίζει και τους δυο μας. Παρότι και οι δύο έχουμε κάνει ανοίγματα. Γιατί οι σχέσεις οφείλουν να ανασαίνουν. Κι όσες φορές το έχουμε επιχειρήσει, είμαστε πιο αγαπημένοι, μόλις ξανασμίγουμε

Φιλόδοξη είσαι;

Ως άνθρωπος που υπηρετώ 23 χρόνια κάτι, είναι ψέμα να πω ότι δεν έχω φιλοδοξία γι’ αυτό. Όχι, δεν συμβαίνει ερήμην μου. Είμαι φιλόδοξη για να εξελίσσομαι, να βαθαίνω στην τέχνη μου. Και τελευταία, όπως σου είπα, έχω αρχίσει να επιθυμώ και να διατυπώνω πράγματα. Παράξενο για μένα που, γενικά, είμαι σιωπηλή και αθόρυβη.

Ήσουν από τη φύση σου αθόρυβη;

Ναι. ΄Ετσι είμαι φτιαγμένη.

Θα έβλεπες τον εαυτό σου σε διοικητική θέση;

Όχι, ποτέ στη ζωή μου. Δεν με ενδιαφέρει αυτή η περιοχή.

Αλλά θέλεις να βλέπεις γυναίκες σε αυτές τις θέσεις;

Φυσικά! Είναι πολύ σημαντικό για την κοινωνία. Αρκεί οι γυναίκες αυτές να στηρίζουν και τις συναδέλφισσες τους.

Δεν θυμάμαι πολλές φορές το αίσθημα να πηγαίνω στην τράπεζα και να έχω χρήματα στο λογαριασμό μου. Θεωρώ μεγάλη αμαρτία οι ηθοποιοί να κάνουμε αυτό που κάνουμε, με τους εργασιακούς όρους που το κάνουμε

Ως μια γυναίκα μαχητική, πως είδες όλο αυτό το άγριο ξύπνημα στο χώρο του θεάτρου;

Έφερε τα πάνω κάτω σε πολλά πράγματα. Διέλυσε πολλά κατεστημένα. Σοκαρίστηκα στη θέα ανθρώπων που γνωρίζω με χειροπέδες στα χέρια. Όχι, δεν μου ήταν οικείο και δεν πανηγύρισα γι’ αυτό. Από την άλλη, φυσικά και χαίρομαι όταν αποδίδεται δικαιοσύνη. Και είναι μεγάλη ιστορία οι άνθρωποι να μιλούν όταν ζουν κακοποίηση. Είναι κατόρθωμα αυτής της περιόδου για την οποία συζητάμε.

Κλισέ (πια) απορία, αλλά έχεις βιώσει παρενόχληση;

Είναι ένα τεράστιο θέμα και έχουμε όλες βρεθεί σε παρόμοια θέση. Και καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο για ένα κορίτσι που θέλει να δουλέψει να χρειαστεί να αποκρούσει τον εργοδότη της. Κι εγώ, λοιπόν, χωρίς να έχω ζήσει κάτι ακραίο, έχω βρεθεί σε αμήχανη στιγμή. Αλλά όσες φορές απέκρουσα την όποια πρόταση, μετά μου στοίχισε· με άφησε εκτός δουλειάς, εκτός ταινίας, εκτός παράστασης. Συνεπώς, η πορεία μου έχει διαμορφωθεί από αυτό. Όμως, είμαι ακέραια.

Είσαι μια πολύ ιδιαίτερη παρουσία, πολύ όμορφη. Δεν έχεις στηριχτεί σε τίποτα από αυτά;

Καμία σχέση! Μου είναι ξένη αυτή η λειτουργία.

Ακόμα και στις διαπροσωπικές σου σχέσεις;

Μόνο όταν οι άλλοι μου το υπενθυμίζουν. Κάποιος πρόσφατα μου είπε «έχεις ομορφύνει τελευταία». Κι ένιωσα πως άλλαξα χρώμα, άρχισα να κάνω γκριμάτσες και διάφορα τέτοια, μέχρι στο τέλος να πω «ευχαριστώ».

Ως άνθρωπος που υπηρετώ 23 χρόνια κάτι, είναι ψέμα να πω ότι δεν έχω φιλοδοξία γι’ αυτό. Όχι δεν συμβαίνει ερήμην μου. Είμαι φιλόδοξη για να εξελίσσομαι, να βαθαίνω στην τέχνη μου

Αποδέχεσαι τον εαυτό σου;

Περνάω αλλόκοτες φάσεις. Δεν είμαι η γυναίκα που θα γυρίσει σπίτι και θα πει «μπράβο κορίτσι μου», «φτου σου». Χτυπάω αρκετά τον εαυτό μου. Απλώς, όσο μεγαλώνω το κάνω με πιο υγιή μέσα. Τώρα, διανύω μια περίοδο καλή, όπου αφουγκράζομαι τον εαυτό μου.

Που πιστεύεις ότι οφείλεται αυτό;

Έχω γονείς πολύ ταπεινούς και μάλλον αυτό με διαμόρφωσε.

Aναφέρεις πολύ συχνά τους γονείς σου.

Ναι, είμαστε πολύ δεμένη οικογένεια.

Τι θυμάσαι από το μεγάλωμα σου στην Κέρκυρα;

Ομορφιά μεγάλη. Είχα ωραία παιδικά χρόνια – όχι ιδανικά. Αλλά είχαν κάτι πραγματικά αθώο.

Θα ξαναγύριζες στην Κέρκυρα;

Δεν το έχω σκεφτεί. Αλλά νομίζω πως μου αρέσει πιο πολύ να την επισκέπτομαι. Άλλωστε, ζω περισσότερα χρόνια στην Αθήνα, από ότι έχω ζήσει στην Κέρκυρα. Κι επίσης, αγαπώ πολύ την Αθήνα γιατί εδώ βρήκα πολλά κομμάτια του εαυτού μου.

Έχω βρεθεί σε αμήχανη στιγμή. Αλλά όσες φορές απέκρουσα την όποια πρόταση, μετά μου στοίχισε· με άφησε εκτός δουλειάς, εκτός ταινίας, εκτός παράστασης. Συνεπώς, η πορεία μου έχει διαμορφωθεί από αυτό. Όμως, είμαι ακέραια.

΄Εχοντας το βίωμα της δεμένης οικογένειας σκέφτεσαι να κάνεις μια δική σου;

Βέβαια. Δεν μπορώ να μην ζητώ τον σύντροφο. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου μόνο του σε ένα κάδρο. Μου φαίνεται φοβερά βαρετή η εικόνα. Μπορώ να με φανταστώ πάντα μαζί με άλλους, με σύντροφο και γιατί όχι με ένα παιδί.

Σε αφορά η μητρότητα;

Ναι, την επιθυμώ. Μα αν δεν συμβεί, δεν πειράζει.

Θα μεγάλωνες μόνη ένα παιδί;

Ναι, ακόμα και μέσα από την υιοθεσία. Γιατί να μην δώσω αγκαλιά σε ένα παιδί που δεν την έχει; Εξάλλου, πιο πολύ θέλω να λειτουργώ μέσα από χειρονομίες που μικραίνουν την δυστυχία εκεί έξω, παρά μέσα από ρόλους στο θέατρο.