Δεκαετία του ΄70. Μια βροχερή μέρα μέσα σε ένα μικροαστικό σπίτι τέσσερα πρόσωπα έρχονται αντιμέτωπα με το ένοχο παρελθόν τους. Ο Σάββας, ο Ταρζάν, η Μαρία και ο Γιάννης, θύτες και θύματα των προσωπικών τους τραγωδιών αγωνίζονται να υπάρξουν μέσα σε μια ηθικά διεφθαρμένη κοινωνία.
Η αλήθεια του καθένα ξεχωριστά ορθώνεται σαν φάντασμα να τον κατασπαράξει. Θα έρθει η κάθαρση τελικά;
«Έχω γράψει ένα έργο», μου λέει ένα βράδυ μισοκλείνοντας το μάτι του και μου απαγγέλλει τέσσερις με πέντε ατάκες από το διάλογο του έργου.
«Τι θέλουμε να πούμε με το έργο ρε Μήτσο;».
Κι εκείνος μ’ ένα χαμόγελο που σε ηρεμούσε μου απάντησε:
«Πολλές φορές, Αντώνη, σημασία δεν έχει το τι λες, αλλά ο τρόπος που το λες».(Αντώνης Αντωνίου)
Και εμείς, τιμώντας την μνήμη του πιστεύουμε να βρούμε τον τρόπο…
