Το νέο άλμπουμ του Theodore είναι ένα ταξίδι στο διάστημα

Μία αρκετά κρύα Κυριακή, λίγο πριν δούμε την Αθήνα ντυμένη στα λευκά, βρεθήκαμε στα εκπαιδευτήρια Κωστέας Γείτονας για τις ανάγκες των γυρισμάτων του τρίτου βιντεοκλίπ για το νέο άλμπουμ του Theodore με τίτλο «The Voyage». Εκεί, συναντήσαμε νέους ανθρώπους, παθιασμένους με την δουλειά τους και δύο καλλιτέχνες από διαφορετικούς χώρους, αλλά με ένα κοινό, την αγάπη τους για ό, τι κάνουν.

Ο ένας ήταν ο Theodore, ταγμένος μουσικός, με αγάπη τόσο για τις δημιουργίες του, όσο και για το διάστημα, δύο πράγματα που επέλεξε να μετουσιώσει στο τέταρτο προσωπικό του άλμπουμ, «The Voyage», το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 11 Μαρτίου.

Λίγες ημέρες πριν την συνάντησή μας, είχε κυκλοφορήσει το δεύτερο μουσικό κεφάλαιο του επερχόμενου άλμπουμ του. Το single Frame of Reference, όπως ονομάζεται, στολίζει ένα animated lyric video αυτήν την φορά, δια χειρός της Danai Nielsen, το οποίο μας προετοιμάζει για την συνέχεια της ιστορίας του άλμπουμ.

Εκεί, συναντήσαμε και τον ηθοποιό Μιχάλη Σαράντη, εξίσου παθιασμένο με οτιδήποτε καταπιάνεται και όπως μας δήλωσε, χαρούμενο για αυτή του τη συνεργασία. Μία συνεργασία που ξεκίνησε με το πρώτο βιντεοκλίπ του άλμπουμ, το Man and his Tools και ολοκληρώνεται τώρα στο τρίτο single, το Voyage σε σκηνοθεσία του Ιωάννη Νικηφόρου, διεύθυνση φωτογραφίας του Έβαν Μαραγκουδάκη και με τα ξεχωριστά light installations της Μελίνας Ζερβάκη.

Η έμπνευση του άλμπουμ αυτού, όπως προδίδει και το όνομά του, προήλθε από ένα ταξίδι, όχι όμως από αυτά που μας έχουν λείψει λόγω της πανδημίας, ένα πιο δύσκολο και προσωπικό ταξίδι. Ένα ταξίδι στο διάστημα, που προϋποθέτει να εγκαταλείψουμε κάθε τι υλικό πίσω μας και να αφεθούμε στη μαύρη τρύπα που μας περιμένει, χωρίς να ξέρουμε τι θα συναντήσουμε και που θα βγει. Γιατί εξάλλου, αυτή είναι η αξία ενός πνευματικού ταξιδιού και εν μέρει της ίδιας της μουσικής. Για το ταξίδι αυτό, αλλά και το προσωπικό του ταξίδι, μας μίλησε ο Theodore.

Αρχικά παίζω πιάνο από 3 ετών και στην πρώτη δημοτικού ήθελα να μάθω μπουζούκι. Συνέχισα παράλληλα το πιάνο, όμως όταν το σταμάτησα στην έκτη δημοτικού ένιωσα τρομερή ανακούφιση. Τότε ήταν που έπιασα την πρώτη μου κιθάρα και μετά πάλευα να φτιάξω την πρώτη μου μπάντα. Αυτή η πρώτη προσπάθεια να δημιουργήσω τη μπάντα μου έγινε εδώ, σ’ αυτό το σχολείο (Κωστέα Γείτονα), το οποίο μας παραχώρησε τις εγκαταστάσεις του για τα γυρίσματα του δεύτερου βίντεο κλιπ μας. Αντί λοιπόν εγώ και κάποιοι συμμαθητές μου να βγαίνουμε τις Παρασκευές και τα Σάββατα, κανονίζαμε πρόβες. Αυτό ήθελα εξάλλου, να ζω μέσα σε μπάντες και να παίζω σε συναυλίες και μαθητικά φεστιβάλ. Από τα 16 μου λοιπόν, ήξερα πως η μουσική με είχε κερδίσει, ακόμα και αν έλεγα ότι θα κάνω άλλα πράγματα στη ζωή μου.

Theodore. Φωτογραφία: Πάρης Αναγνωστόπουλος

Εγώ έλεγα ότι θα γίνω αστροφυσικός, αλλά αυτό δε θα μπορούσε να γίνει ποτέ. Κάποια στιγμή λοιπόν ήρθε η ώρα να επιλέξω τις σπουδές μου. Παραδόξως, οι γονείς μου με έστρεψαν στις μουσικές σπουδές και έφυγα στην Αγγλία να σπουδάσω Κλασική Σύνθεση. Υπήρξε πίεση, αλλά ήταν καλοπροαίρετη πίεση, αυτή που χρησιμοποιούν οι γονείς για να σε στρέψουν εκεί που ξέρουν ότι θες και είναι το σωστό, όμως εσύ ο ίδιος δεν το βλέπεις, επειδή είσαι μικρός.

Ναι! Αυτό που ήθελαν πάνω από όλα, μιας και είχαν καταλάβει την κλίση μου, ήταν να μην χάσω τον χρόνο μου με πράγματα που δεν ήθελα πραγματικά. Έτσι κατάλαβα και εγώ πως το επάγγελμα αστροφυσικός ήταν απλά μία παιδική χαζομάρα. Και να σου πω την αλήθεια, τελικά δεν ήταν το όνειρό μου. Απλά εκείνη την στιγμή μου ακουγόταν ωραίο! Πλέον πιστεύω πως ένα τέτοιο επάγγελμα δεν θα μου «πήγαινε».

Η ώρα για να γράψω έρχεται συνήθως με δύο τρόπους. Είτε έχω εμπνευστεί ήδη και ξέρω τι πάω να γράψω έχοντας ένα κόνσεπτ στο μυαλό μου, όπως συνέβη με αυτόν τον δίσκο, είτε επειδή έχω καιρό να δημιουργήσω και αισθάνομαι ότι πρέπει κάτι να γράψω. Εμπνέομαι όμως από σκέψεις μου και ανησυχίες που μπορεί να έχω. Στο συγκεκριμένο δίσκο, το The Voyage, εμπνεύστηκα από την ταινία Space Odyssey του Κιούμπρικ, η οποία πραγματεύεται ένα ταξίδι στο διάστημα. Συγκεντρώνω λοιπόν όσα με προβληματίζουν και μετά προσπαθώ να πλάσω μία ιστορία, μέσω της οποίας θα διαχειριστώ και εγώ ό ίδιος τις σκέψεις μου.

Ο Μιχάλης Σαράντης και ο Στέφανος Πηγαδιώτης σε στιγμιότυπο από τα γυρίσματα του βιντεοκλίπ “Voyage”. Backstage φωτογραφία: Παναγιώτης Δελχάς

Το κόνσεπτ το είχα βρει πριν την πρώτη καραντίνα και είχα αποφασίσει ότι θα γράψω για την προσπάθεια του ανθρώπου να ξεφύγει από μία δυστοπική πραγματικότητα και να εξερευνήσει το διάστημα. Ήρθε μετά η πανδημία και έκανε το κόνσεπτ μου πραγματικά επίκαιρο! Οι ηχογραφήσεις και όλη η παραγωγή βέβαια, ολοκληρώθηκαν μέσα στις δύο καραντίνες.

Μου αρέσει να γράφω χωρίς να επιβάλλω στον ακροατή τα συναισθήματα που θα νιώσει

Γράφοντας τον δίσκο ήθελα να αφήσω ένα αισιόδοξο αποτύπωμα στο τέλος. Ο πρωταγωνιστής μας φεύγει από αυτήν την δυστοπία, εξερευνά το διάστημα και στο τέλος η ιστορία γίνεται κάπως πιο πνευματική, με τον πρωταγωνιστή να πλησιάζει το θεϊκό, όπως μπορεί να το έχει καθένας στο μυαλό του. Άρα η γεύση που μου αφήνει είναι σίγουρα αισιόδοξη.

Παρόλα αυτά, σε κάποιες ακροάσεις που έχω κάνει, έχω ακούσει ακόμα και πως αφήνει μία μελαγχολική αίσθηση το τέλος του The Voyage. Αυτό είναι βέβαια και το ενδιαφέρον, γιατί μου αρέσει να γράφω χωρίς να επιβάλλω στον ακροατή τα συναισθήματα που θα νιώσει. Έτσι πιστεύω πως λειτουργεί εν γένει η μουσική. Ακούς αυτό που θες να ακούσεις, ανάλογα με τα βιώματά σου, και αν ένα κομμάτι σε έχει κάνει να νιώσεις αυτό που θες να νιώσεις, τότε ο καλλιτέχνης έχει κάνει σωστά τη δουλειά του.

Αυτό είναι αρκετά δύσκολο, αλλά νομίζω πως τον περιγράφουν απόλυτα οι λέξεις φυγή, ταξίδι και εξέλιξη.

Είναι δύσκολο, γιατί εγώ γράφω concept albums ώστε να είναι σαν να δημιούργησα ένα μεγάλο συνολικό έργο, χωρισμένο όμως σε κεφάλαια, στο οποίο μπόρεσα να πω, όσα ήθελα να πω. Για παράδειγμα, το The Voyage είναι ένα μεγάλο μουσικό έργο χωρισμένο σε 6 κεφάλαια, οπότε δεν θα επιλέξω με βάση το περιεχόμενο, αλλά την διαδικασία δημιουργίας του.

Συνεπώς, θα πω ότι ξεχωρίζω το Voyage, το κομμάτι για το οποίο γυρίζουμε το βιντεοκλίπ με τον Μιχάλη Σαράντη, που θα κυκλοφορήσει στις 18 Φεβρουαρίου, σε σκηνοθεσία Ιωάννη Νικηφόρου. Το συγκεκριμένο το δούλεψα διαφορετικά από τα υπόλοιπα, γιατί ήξερα από την αρχή τι ήθελα να κάνω μουσικά. Όταν τελικά ήρθε η ώρα της παραγωγής του demo, έκατσα μόνος μου μέσα σε μία μέρα και δημιούργησα την δομή, τα όργανα και την μουσική στον υπολογιστή μου, κάτι που δεν το συνηθίζω. Άρα ήταν σε θέμα διαδικασίας, το πιο προσωπικό από όλα.

Ο Theodore και ο σκηνοθέτης του “Voyage”, Ιωάννης Νικηφόρος, παρακολουθώντας τα γυρίσματα του βιντεοκλίπ. Backstage φωτογραφία: Παναγιώτης Δελχάς

Η πανδημία έπαιξε σίγουρα τον ρόλο της στην παραγωγή των κομματιών. Ο δίσκος ολοκληρώθηκε αφαιρώντας τελικά όργανα και όχι προσθέτοντας. Η παραγωγή βασίστηκε πιο πολύ σε συνθεσάιζερ, το οποίο χρειάζεται το πολύ δύο άτομα, και ένα μεγάλο κομμάτι του δίσκου ολοκληρώθηκε «σπιτικά». Σίγουρα αυτό συνέβαλε σημαντικά στην διαφοροποίηση αυτού του δίσκου με τους προηγούμενους, μετά από κάποιο σημείο όμως έγινε εσκεμμένα.

Μαζί με τον Κώστα Ζάμπο αποφασίσαμε πως θέλαμε ο ήχος να βγει πιο σύγχρονος και λιγότερο live, ενώ προσωπικά, ένιωσα την ανάγκη να γίνω πιο εξωστρεφής στην μουσική και τους στίχους μου.

Η πραγματική επιρροή της πανδημίας σε μένα και την μουσική μου, αφορά κυρίως τις συναυλίες. Παρόλα αυτά, δεν σταματάω ποτέ να ονειρεύομαι τη σκηνή και τη στιγμή που θα επιστρέψω. Συνολικά, πράγματι η περίοδος αυτή έχει επηρεάσει τον τρόπο που βλέπω και αντιλαμβάνομαι την μουσική. Αυτό που ξέρω σίγουρα, είναι πως πλέον νιώθω την ανάγκη να γράψω πιο πολύ και πιο γρήγορα, απ’ ό, τι άλλες φορές. Παλιότερα ολοκλήρωνα ένα project και σχεδόν αμέσως ξεκινούσα τις συναυλίες. Οπότε, μέχρι να ξανά βρω χρόνο, αργούσα να καταπιαστώ με ένα νέο εγχείρημα.

Σίγουρα! Και μάλιστα έχει ακόμα και θεραπευτικές ιδιότητες. Είναι μία εντελώς προσωπική στιγμή μου.

Η αλήθεια είναι πως δεν το έχω σκεφτεί ποτέ ως επίτευγμα ή κάπως αλλιώς. Εξάλλου, όλες αυτές οι επιτυχίες έχουν να κάνουν με μεγάλη και πολυετή προσπάθεια αρκετών ανθρώπων. Οπότε, ακόμα και για το Tiny Desk session που είχαμε παραχωρήσει στο αμερικανικό εθνικό ραδιοφωνικό δίκτυο NPR, το οποίο είναι μία μεγάλη τιμή και μπορείς πραγματικά να πεις «Να τι κατάφερα!», δυσκολεύομαι να επιβραβεύσω τον εαυτό μου. Γιατί ενώ ξέρω την προσπάθεια όλων και το πώς ένιωθα μετά, την στιγμή που φτάνει κανείς σε έναν στόχο, ήδη ξεκινά να δουλεύει για τον επόμενο. Υπάρχουν όμως στιγμές που μπορεί να νιώθω περίεργα ή στεναχωρημένος και να δω τυχαία κάτι που είχα καταφέρει παλιότερα και να συνειδητοποιήσω πως τελικά στην καριέρα μου έχω κάνει αρκετά πράγματα.

Ναι φυσικά! Σε μεγάλο βαθμό, δεν έχουμε να ζηλέψουμε κάτι. Αυτό που δεν υπάρχει στην Ελλάδα, είναι μία οργανωμένη μουσική βιομηχανία και αυτός είναι κυρίως ο λόγος που δεν βγαίνουν οι καλλιτέχνες μας εύκολα στο εξωτερικό. Αλλιώς, μουσικά, δημιουργικά και καλλιτεχνικά δεν πιστεύω πως έχουμε να ζηλέψουμε τίποτα. Έχοντας ταξιδέψει και έχοντας δει αρκετές μπάντες σε φεστιβάλ του εξωτερικού, ειλικρινά δεν μας λείπει κάτι καλλιτεχνικά. Όμως η τύχη, οι συγκυρίες και πάνω από όλα η δουλειά και η οργάνωση που χρειάζονται για να ταξιδέψει η μουσική ενός Έλληνα στο εξωτερικό, πρέπει να είναι πολύ περισσότερα από έναν άλλο καλλιτέχνη που ξεκινά από μία άλλη, πιο οργανωμένη μουσικά, χώρα.

Τις ατελείωτες ώρες μέσα σε ένα βαν, το οποίο ταξιδεύει από μουσική σκηνή σε μουσική σκηνή, κουβαλώντας ανθρώπους που συμβιώνουν σε έναν μικρό χώρο πολλές μέρες μαζί. Έτσι, είναι το πιο ήσυχο μέρος που μπορεί να φανταστεί κανείς. Συνήθως κοιμούνται όλοι, εκτός από τον οδηγό και τον συνοδηγό. Έχει και αυτό την πλάκα του, αλλά σου μένουν σίγουρα και όλα τα όμορφα μέρη και οι νέοι άνθρωποι που συναντάς.

Ξυπνάς κάθε μέρα σε άλλη πόλη. Από το απόγευμα που ξεκινάς να στήνεις την συναυλία, μέχρι και τα μεσάνυχτα περίπου που τελειώνει έχεις ήδη συναναστραφεί με ανθρώπους που μέχρι πριν λίγο δεν ήξερες, όμως έχουν γίνει οι δικοί σου άνθρωποι για εκείνη την μέρα, και αυτό είναι μία ξεχωριστή εμπειρία. Οι τεχνικοί, οι υπεύθυνοι, το κοινό είναι πλέον δικοί σου άνθρωποι. Ακόμα και το γεγονός ότι όλους αυτούς θα τους χάσεις μέχρι να επιστρέψεις την επόμενη φορά, είναι ωραίο.

Να ξέρουν για ποιον λόγο κάνουν μουσική! Αυτό έχει τελικά μεγαλύτερη σημασία. Επειδή ξέρω ότι «πονάει» άμα αποφασίσεις να ζήσεις μόνο από τη μουσική, ο μόνος λόγος για να μπεις σε αυτή τη δουλειά είναι να μην μπορείς να κάνεις αλλιώς, να μην αντέχεις χωρίς να παίζεις μουσική όλη μέρα. Όχι απλά να σου αρέσει πολύ και να είσαι καλός σε αυτό, γιατί σαν χόμπι είναι πολύ ωραία η μουσική, αλλά σαν δουλειά είναι μία ταλαιπωρία που δεν χρειάζεται να την περάσουμε όλοι.

Γενικά στην ζωή μου κυρίως σχέδια κάνω! Αυτή την περίοδο περιμένω να βγει ο δίσκος, να καταφέρω να τον παρουσιάσω ζωντανά, να ακούσω καινούριο υλικό και σίγουρα να ταξιδέψω, που μου έχει λείψει πολύ.

Theodore. Φωτογραφία: Πάρης Αναγνωστόπουλος

Ναι ασφαλώς, έχω σχέδια σχεδόν από τότε που ολοκληρώθηκε το The Voyage και ήδη προσπαθώ να γράφω όσο πιο πολύ μπορώ.

Είμαι πράγματι πολύ αισιόδοξος. Κυρίως επειδή ειλικρινά πιστεύω πως μπορούμε να βρούμε λύσεις και τρόπους για οτιδήποτε θελήσουμε να κάνουμε, αρκεί να σκεφτούμε αισιόδοξα.

Ο ηθοποιός Μιχάλης Σαράντης σε στιγμιότυπο από τα γυρίσματα του βιντεοκλίπ “Voyage”. Backstage φωτογραφία: Παναγιώτης Δελχάς

Μετά την συζήτησή μας με τον Theodore και ενδιάμεσα στα γυρίσματα, ξεκλέψαμε λίγο από τον χρόνο του πρωταγωνιστή Μιχάλη Σαράντη, και μιλήσαμε σχετικά με τη συμμετοχή του στα δύο βιντεοκλίπ του άλμπουμ “The Voyage”.

Δεν γνωριζόμουν προσωπικά με τον Θοδωρή. Πρώτη φορά γνωριστήκαμε πριν λίγο καιρό, όταν μου πρότεινε να συνεργαστούμε στο πρώτο βιντεοκλίπ του. Έτσι ήρθαμε σε επαφή και όταν τελείωσαν τα γυρίσματα για το πρώτο βιντεοκλίπ, το Man and his Tools, εγώ ήθελα να τους πω πόσο ωραία δουλέψαμε μαζί και πως θα ήθελα να ξανά συνεργαστούμε, την  ίδια στιγμή που ο Θοδωρής μου πρότεινε να κάνουμε μαζί και το επόμενο βιντεοκλίπ. Κούμπωσε λοιπόν πολύ ωραία η κατάσταση.

Αρχικά μου αρέσει η επαφή με την κάμερα και πάντα θεωρώ πως είναι καλή αφορμή αυτού του είδους οι δουλειές. Η επαφή με ένα κινηματογραφικό σετ, όντας ηθοποιός, είναι πάντα ωφέλιμη για την δουλειά μου. Αλλά εκτός από αυτό, η συνεργασία αυτή μου έδωσε μία πολύ καλή ευκαιρία να γνωρίσω τον Θοδωρή από κοντά αλλά και νέα παιδιά που έχουν μπει δυναμικά στον χώρο της κινηματογράφησης, όπως ο Θοδωρής Σελέκος με τον οποίο κάναμε το Man and His Tools αλλά και ο Ιωάννης Νικηφόρος που συνεργαστήκαμε τώρα στο νέο βιντεοκλίπ, το Voyage. Γενικά μου αρέσει που όλο το σετ απαρτίζεται από νέους ανθρώπους που «γουστάρουν» πάρα πολύ αυτό που κάνουν. Για μένα είναι μεγάλη χαρά να βρίσκομαι εδώ.

Ναι, για μένα δεν γίνεται αλλιώς. Βέβαια αυτό δεν είναι κάτι που το καταλαβαίνεις από την αρχή, παρόλο που μπορείς να «μυριστείς» κάποιες καταστάσεις. Όμως στις εποχές που ζούμε, αυτό θεωρώ ως βασικό. Το να πηγαίνεις σε έναν χώρο και να νιώθεις ότι είναι όλοι συντονισμένοι για έναν κοινό σκοπό και να υπάρχει καλή ενέργεια.

Θεωρώ πως η μουσική του Θοδωρή έχει την ροπή να σε αφήνει να την κατευθύνεις εσύ συναισθηματικά και όχι το αντίθετο. Και αυτό γίνεται μη συνειδητά, καθώς και η ίδια του η μουσική ακουμπά σε ένα μη συνειδητό πεδίο. Θεωρώ λοιπόν πως ο Θοδωρής δημιουργεί την μουσική του με μεγάλη αγάπη και είναι πολύ «ταγμένος» σε αυτό που κάνει. Για αυτό και τον εκτιμώ και χαίρομαι πολύ που είμαι μέρος της δουλειάς του.

Και στα δύο κλιπ είδα ένα σύμπαν πολύ ιδιαίτερο και φυσικά τον ρώτησα από πού το έχει εμπνευστεί. Αλλά η σκέψη από την πραγματικότητα έχει πάντα μία τεράστια διαφορά, Όταν τα πράγματα παίρνουν σάρκα και οστά μπορούν να ξεπεράσουν και την ίδια την σκέψη, να προκύψει κάτι διαφορετικό, ή και όχι. Και επειδή είμαστε ακόμα στο στάδιο της παραγωγής, μπορώ μόνο να σου πω πως ακούω τις οδηγίες των παιδιών, και το κάνω με μεγάλη ευχαρίστηση και προσμονή να δω το αποτέλεσμα.

Ο ηθοποιός Μιχάλης Σαράντης σε στιγμιότυπο από τα γυρίσματα του βιντεοκλίπ Voyage. Φωτογραφία: Παναγιώτης Δελχάς