Χρύσα Κλούβα: Μέσα στον κόσμο της υποκριτικής νιώθω ολοκληρωμένη

Τη φοβερά διασκεδαστική αλλά και γλυκόπικρη ιστορία της φάλτσας ντίβας Florence Foster Jenkins διασκευάζει και σκηνοθετεί η Θέμις Μαρσέλλου, με την Κατερίνα Βρανά στον ρόλο της Φλόρενς και τον Γιώργο Καπουτζίδη στον ρόλο του συντρόφου και μάνατζέρ της, St Clair Bayfield. Το καστ συμπληρώνουν οι Γιώργος Γιαννίμπας, Άννα Πασπάτη, Έφη Σταυροπούλου και Χρύσα Κλούβα.

Εμείς, με αφορμή την παράσταση, μιλήσαμε με την ηθοποιό Χρύσα Κλούβα, για τον δικό της ρόλο στην παράσταση αλλά και για την εμπειρία της συνεργασίας με την Κατερίνα Βρανά και τον Γιώργο Καπουτζίδη. Την ίδια στιγμή, στον απόηχο του κινήματος #metoo που ξεκίνησε στη χώρα μας από τον χώρο του θεάτρου περίπου έναν χρόνο πριν, η ηθοποιός μάς μίλησε για την «εξυγίανση» που περιμένει και εύχεται να δει στον χώρο της αλλά και γενικότερα.

Ακόμη το ψάχνω κι εγώ… Προέκυψε ίσως ως μια αίσθηση κενού που μου άφηνε ότι είχα κάνει μέχρι τότε και από την ανάγκη για έναν διαφορετικό τρόπο έκφρασης και επικοινωνίας. Μέσα στον κόσμο της υποκριτικής νιώθω ολοκληρωμένη.

Η ηρωίδα που υποδύομαι θα έλεγα πως είναι μια εγκλωβισμένη γυναίκα μέσα σε ένα σκληρό κόσμο γεμάτο στεγανά και απολυτότητες. Θα μπορούσα να την δω απ’ έξω ως μια δυστυχισμένη γυναίκα.

Αυτό που θα κρατήσω δεν είναι τα λόγια της, αλλά ο τρόπος της. Δεν έχει τόση σημασία το τι λέει αλλά ο τρόπος που το λέει, παράδειγμα προς αποφυγή, πληγώνεται πολύ και την βλέπουμε με σκληρό τρόπο να λέει την αλήθεια της και να πληγώνει θανάσιμα.

Μαζί με τον Γιώργο Καπουτζίδη στην παράσταση «Glorious: Η πιο φάλτσα σοπράνο που πέρασε απ’ τη γη». Φωτογραφία: Κικη Παπαδοπουλου

Ανακάλυψα την ευαισθησία και τον ρομαντισμό της Florence Foster Jenkins αλλά και των ανθρώπων που είχε στο περιβάλλον της και κυρίως του Σεντ Κλαιρ, του συντρόφου της. Πόσο σημαντική και αδιαπραγμάτευτη ήταν και είναι η αγάπη για να μπορέσουμε να κάνουμε τα όνειρα μας πραγματικότητα και σίγουρα μέσα από το ρόλο μου ήρθα σε επαφή με πλευρές του εαυτού μου που αντιμετώπιζα με φόβο και καχυποψία, έμαθα να είμαι ακόμη πιο ανοιχτή σε όλα και να μπαίνω ακόμη περισσότερο στη θέση του άλλου, κατανοώντας την «αλήθεια» του.

Ώρες ατελείωτες θα μπορούσα να μιλάω για την Κατερίνα και τον Γιώργο. Υπάρχει καταιγισμός συναισθημάτων και λέξεων που μου έρχονται στο άκουσμα και μόνο των ονομάτων τους, ευγνωμοσύνη, στήριξη, εμπιστοσύνη, έμπνευση, πάθος, μοναδικότητα, θαυμασμός, αυθεντικότητα, χιούμορ, δύναμη, δοτικότητα, γενναιοδωρία, καλοσύνη, αποδοχή, αλήθεια, και πόσα ακόμη… Αυτά είναι με μια ανάσα, μόνο με μια πρώτη σκέψη. Η Κατερίνα και ο Γιώργος, αλλά και όλος ο θίασος, ήρθαν στη ζωή μου τη στιγμή που τελικά ήμουν έτοιμη να τους συναντήσω. Επηρεάζοντας και αλλάζοντας την ύπαρξη μου, τη σκέψη μου και τη ζωή μου τόσο θετικά και τόσο καταλυτικά. Νιώθω πολύ τυχερή για την συνύπαρξη μαζί τους τόσο σκηνικά και καλλιτεχνικά όσο και παρασκηνιακά. Είναι προσωπικότητες με άπειρα ερεθίσματα, άνθρωποι σύμβολα για την εποχή μας, πηγή έμπνευσης από τον τρόπο ζωής τους και τις επιλογές τους ως τον τρόπο συνύπαρξης μας. Αυτό που κρατάω είναι το μεγαλείο τους να μιλάνε χωρίς λόγια, αλλά μέσα από τα παραδείγματα τους.

Μέσα από το ρόλο μου ήρθα σε επαφή με πλευρές του εαυτού μου που αντιμετώπιζα με φόβο και καχυποψία.

Περισσότερο ο εαυτός μου αισθάνομαι μέσα στις καλές συνεργασίες, εκεί που μπορούμε να ανθίζουμε και να καλλιτεχνούμε με κοινό στόχο και όραμα για ένα δημιουργικό και άρτιο αποτέλεσμα.

Τις παρακολουθώ με στεναχώρια. Είναι πολύ στενάχωρη και η βία και η κακοποίηση και η παρενόχληση απ’ όποιον και αν προέρχεται και σε οποιαδήποτε μορφή.

Στιγμιότυπο από την παράσταση «Glorious: Η πιο φάλτσα σοπράνο που πέρασε απ’ τη γη». Φωτογραφία: Κικη Παπαδοπουλου

Οι «δυσκολίες» ίσως είναι κάτι υποκειμενικό. «Δυσκολίες» μπορεί να έχουμε αντιμετωπίσει όλοι σε κάποια συνεργασία μας, δεν πιστεύω όμως ότι αυτό πρέπει να συγχέεται με τη βία, την κακοποίηση ή την παρενόχληση οι οποίες είναι μη αποδεκτές και κατακριτέες από όλους.

Η αλλαγή είναι κάτι που ανέκαθεν πίστευα πως ξεκινάει από εμάς. Έχω πάντα την ελπίδα ότι όσο δουλεύουμε ο καθένας μας σε ατομικό επίπεδο για την αλλαγή ότι θα έρθει και εύχομαι να έρθει σε όλους τους χώρους και τα περιβάλλοντα που μπορεί να υποβόσκουν τέτοιες συμπεριφορές.

Ό,τι πιο έντονο έχω ζήσει μέχρι τώρα δεν το περίμενα, έχω πολλή υπομονή αλλά δεν με θυμάμαι ποτέ να «περιμένω» κάτι.

Δεν ξέρω τι να περιμένετε από εμένα, έχω εμπιστοσύνη στη ζωή και στην επιλογή της στιγμής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε γίνονται λάθη και ότι δεν είναι κι αυτά μέσα στο παιχνίδι με την δική τους αξία και σημαντικότητα. Ό,τι πιο έντονο έχω ζήσει πάντως μέχρι τώρα δεν το περίμενα, έχω πολλή υπομονή αλλά δεν με θυμάμαι ποτέ να «περιμένω» κάτι.

Υγεία να έχουμε, όσο κλισέ πια κι αν ακούγεται αυτό και να είμαστε ανοιχτοί σε καρδιά, μυαλό, αυτιά και χέρια για όλα αυτά που έρχονται.