Μετά τον Γιανγκ
Η δεύτερη ταινία του νοτιοκορεάτη Κογκονάντα κινείται στο ίδιο ποιητικο-φιλοσοφικό ρεύμα που μας σύστησε με το ντεμπούτο του «Columbus» το 2017.
Ο Τζέικ αναζητά τρόπο για να επισκευάσει τον Γιανγκ, το αγαπημένο ανδροειδές της μικρής κόρης του που έχει μεγαλώσει μαζί του και τον αγαπά σαν αδελφό της.
Sci- fiανθρωπισμόςΗ ακαταμάχητη ανθρωπιά της ταινίας δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ανεπηρέαστο. Ακόμη και οι επαγγελματίες κυνικοί είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα υποχωρήσουν μπροστά στην αφτιασίδωτη αλήθεια μιας ψαγμένης ταινίας με μεγάλο λυρικό εκτόπισμα που προσπερνά τα πεπερασμένα μέτρα μιας τυπικής φουτουριστικής δημιουργίας και μεταμορφώνεται σε μια οδυνηρή σπουδή πάνω στη σημασία του να είσαι άνθρωπος.
Χωρίς πολλές κορώνες για το τέλος της ανθρωπότητας όπως την ξέρουμε (το στόρι τοποθετείται σε ένα απροσδιόριστο μέλλον όπου η μόλυνση του περιβάλλοντος έχει αναγκάσει τους ανθρώπους σε λύσεις ανάγκης ακόμη και στο ζήτημα της οικογένειας), ο Κογκονάντα υιοθετεί μια μινιμαλιστική, χαμηλότονη αφήγηση που επικεντρώνεται στα βασικά γνωρίσματα της ύπαρξης.
Η μνήμη, ο χαμένος χρόνος, η ψυχική γαλήνη, η ανάγκη συμφιλίωσης με το παρελθόν, η γονική ευθύνη, η διατήρηση της ανθρωπιάς, η αποδοχή της διαφορετικότητας είναι κάποια στοιχεία που καθορίζουν όχι μόνο τις ζωές των πρωταγωνιστών αλλά συνθέτουν και το βασικό πυρήνα ενός φιλμ που κρούει τον κώδωνα για τον μεγαλύτερο κίνδυνο της τρέχουσας εποχής: η απώλεια της ανθρωπιάς μας είναι το χειρότερο σενάριο για την ανθρωπότητα.