Status Update: Ηλίας Μουλάς, ηθοποιός

Τζαζ, φανκ, μπλουζ. Θυμάμαι να μου προκαλεί εντύπωση ο ενθουσιασμός του και η αγάπη του γύρω από τη μουσική και την συλλογή του. Όταν, λοιπόν, μπήκα στην εφηβεία ανακάλυψα την ροκ μουσική και άρχισα σαν τρελός να ψάχνομαι. Γεννημένος το 92′ είμαι παιδί του cd. Οπότε τα ‘σιντάδικα’ έγιναν χώρος εξερεύνησης για εμένα και τους φίλους μου. Αρχίσαμε να φτιάχνουμε ο καθένας την συλλογή του, ανταλλάσσαμε άλμπουμ, διαφωνούσαμε ποιος είναι ο καλύτερος κιθαρίστας κλπ. Μετά ήρθαν τα live στη Μαλακάσα. Τέλος είπαμε, θα φτιάξουμε την δική μας μπάντα. Ξεκίνησα μαθήματα drums. Η μπάντα δεν έγινε ποτέ, αλλά εγώ κατάλαβα γιατί ο πατέρας μου αγαπούσε τόσο την συλλογή του. Οπότε η πρώτη μου επαφή με την τέχνη ήρθε μέσα
από την μουσική. Η υποκριτική ήρθε αργότερα.

Είναι πολύ φιλότεχνοι και ήταν πολύ υποστηρικτικοί από την πρώτη στιγμή που τους είπα ότι θέλω να ασχοληθώ με την υποκριτική. Αλλά νομίζω η Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών ήταν μια εμπειρία που με διαμόρφωσε πάρα πολύ καλλιτεχνικά. Βρέθηκα ξαφνικά μέσα σε ένα κτίριο με τελείως διαφορετικά άτομα από εμένα, από άλλες γειτονιές, με διαφορετική αισθητική και άποψη αλλά με βασικό κοινό παράγοντα την αγάπη μας για το θέατρο. Πολλές συζητήσεις και συμβουλές δασκάλων μου και συμφοιτητών μου ακόμα τις κουβαλάω .

Είχα την τύχη με το που τελειώσω τη δραματική σχολή να δουλέψω μαζί με έναν πολύ μεγάλο σκηνοθέτη και με έναν άνθρωπο που με επηρέασε καλλιτεχνικά τον Θωμά Μοσχόπουλο, αλλά και να συμπρωταγωνιστήσω δίπλα σε έναν δάσκαλο αλλά και φίλο μου, τον Αργύρη Ξάφη. Αν κάτι θυμάμαι χαρακτηριστικά, από το ντεμπούτο μου στη σκηνή ήταν ένα κατάμεστο θέατρο με 400 παιδάκια να μας κοιτάνε με γουρλωμένα μάτια, να περιμένουν με αγωνία την επόμενη μας λέξη, να είναι τόσο έτοιμα να ταξιδέψουν στην ιστορία που θα τους διηγηθούμε. Και ταυτόχρονα να φωνάζουν “βαριέμαι”, “λες ψέματα” και διάφορα τέτοια όταν καταλάβαιναν πως δεν ήμασταν συγκεντρωμένοι ή ότι δεν πιστεύαμε αυτό που λέγαμε. Τα παιδιά είναι οι πιο σκληροί αλλά και δίκαιοι κριτές.

Οικονομική κρίση, μνημόνια, capital controls. Δεν υπήρχε ουσιαστική βοήθεια από το κράτος προς τους καλλιτέχνες. Στα ιδιωτικά θέατρα υπήρχαν πολύ χαμηλοί μισθοί και μόνον η συζήτηση για πληρωμένες πρόβες ακουγόταν σαν ανέκδοτο. Τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και πολύ δυστυχώς. Νιώθω όμως τυχερός, είναι η αλήθεια. Από την αποφοίτηση μου κατάφερα να εργάζομαι πάνω σε αυτό που αγαπώ. Δούλεψα με άτομα που θαυμάζω και σε ωραίες δουλείες. Υπήρξαν βέβαια και στιγμές που τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα ήθελα ή ήρθαν προτάσεις που δεν με αφορούσαν. Οι λογαριασμοί βέβαια δεν ενδιαφέρονται για τις καλλιτεχνικές σου ανησυχίες. Έχω δουλέψει επίσης σαν σερβιτόρος, ταξιθέτης, μπουφέ μέχρι και σε escape room.

Μου ακούγονται τόσο παλιά όπως ότι η Γη είναι επίπεδη. Λίγοι ακόμα το πιστεύουν, ευτυχώς. Επίσης η εποχή έχει αλλάξει πια, μπορείς να δεις εξαιρετικές και πολύ ποιοτικές δουλειές στην τηλεόραση και σε ιντερνετικές πλατφόρμες.

το κείμενο, το σενάριο τι πραγματεύεται τον εσωτερικό του παλμό. Αν είναι κωμωδία ή τραγωδία λίγο με απασχολεί, αλλά το χιούμορ σίγουρα είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο της προσωπικότητας μου. Μου αρέσει να γελάω, απολαμβάνω να βλέπω τους άλλους να γελάνε. Επίσης,  με ιντριγκάρει η ανατομία της κωμωδίας, τι κρύβεται από κάτω, τα μαθηματικά, ο αλγόριθμος του αστείου, ο ρυθμός του λόγου και του σώματος, πως θα χρησιμοποιηθούν τα υλικά για να δημιουργηθεί γέλιο.

και κανένα από αυτά δεν συνδέεται με το θέατρο. Σίγουρα δεν θα ήθελα να εγκλωβιστώ σε είδη ρόλων αλλά ακόμα κι αν συμβεί, πιστεύω θα καταφέρω να το αλλάξω και να ανακαλύψω διαφορετικές διαδρομές.

Ένιωσα πιο άνετα με τα εκφραστικά μου μέσα, με το σώμα μου, χαλάρωσα, αφέθηκα κι ένιωσα ότι πατάω καλύτερα πάνω στη σκηνή ότι είμαι έτοιμος να αντιδράσω σε οτιδήποτε συμβεί. Με βοήθησε να αντιμετωπίσω κάποιες υποκριτικές μου φοβίες να πάω σε περιοχές που ένιωθα άβολα, όπως και να επιλέξω ακραίες υποκριτικές επιλογές. Τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί αν πάνω στη σκηνή δεν ήταν οι φίλοι μου, οι συμπαίχτες μου ώστε να δίνουμε χώρο, αγάπη και εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο. Πρωτίστως συνέβαλε σε αυτό ο σκηνοθέτης μας ο Γιώργος Κουτλής πού από την πρώτη στιγμή, από τις πρόβες, όταν εγώ δυσκολευόμουνα και δεν πίστευα στον εαυτό μου αυτός με ψυχραιμία και με πίστη μου έλεγε: «Μπορείς να το κάνεις, το ξέρω, πάμε πάλι».

Διότι κάποιοι ηθοποιοί δεν θέλω να πω ονόματα – Γιάννης Νιάρρος, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος και Βασίλης Μαγουλιώτης – ακόμα πιστεύουν ο καθένας για τον εαυτό του ότι είναι «Ο πρωταγωνιστής» της παράστασης. Οπότε, ίσως όταν το διαβάσουν εδώ καταλάβουν επιτέλους την αλήθεια. Όσο για το αν ζαλίστηκα από την επιτυχία της παράστασης, τα πόδια μου πατάνε πολύ καλά στη γη, αλλά δεν μπορώ να κρύψω το τεράστιο χαμόγελο που είχα όταν έβγαινα από το θέατρο και έβλεπα τόσο πολύ κόσμο να περιμένει να μας μιλήσει, να μας χαιρετήσει, να μας συγχαρεί, άτομα που έβλεπαν την παράσταση για δεύτερη και για τρίτη φορά. Επίσης ήταν πολύ όμορφο να βλέπεις συναδέλφους, σκηνοθέτες, άτομα του χώρου, που μοιράζεσαι τις ίδιες ανησυχίες και ανασφάλειες να αναγνωρίζουν τη σκληρή συλλογική δουλειά, και να σου λένε ένα πολύ ειλικρινές και γενναιόδωρο μπράβο.

Αν ήρωα εννοούμε αυτόν που έχει αποκλειστικά δοξασθεί και αναγνωριστεί μέσα από στρατιωτικά επιτεύγματα και κατορθώματα τότε δεν πιστεύω στους ήρωες. Αν πάλι ήρωα εννοούμε αυτόν που έχει ηθική ποιότητα και ψυχική δύναμη, τότε ναι, πιστεύω στους ήρωες. Πιστεύω στον καθημερινό ήρωα. Βλέπω τον ήρωα στο πρόσωπο μιας μάνας που προσπαθεί μόνη της να μεγαλώσει το παιδί της, σε έναν πατέρα που κάνει δύο και τρεις δουλειές για να μη λείπει τίποτα στην οικογένειά του, σε αυτούς που βγαίνουν έξω στο δρόμο και αγωνίζονται, σε όλες τις μάνες του Παύλου Φύσσα, σε όλους τους γονείς του Ζακ, σε αγόρια και κορίτσια που μίλησαν για το metoo, σε όσους φροντίζουν άστεγους και αδέσποτα. Πιστεύω στον ήρωα που η ιστορία ξεχνά.

Βρίσκω αναμενόμενο πως η εποχή μας επαληθεύει την ρήση του Σαίξπηρ στον «Τρωίλο και τη Χρυσηίδα» (που ανεβαίνει στο Εθνικό). Τα έργα του Σαίξπηρ είναι κλασικά, δεν χάνουν την αξία τους στο πέρασμα του χρόνου. Το ίδιο και η λαγνεία και πόλεμος. Το σεξ και η βία, δυστυχώς, πάντα θα πουλάνε, και όπως σοφά λέει ο Θερσίτης- ο ρόλος που υποδύομαι: «Λαγνεία, όλα Λαγνεία, όλα Πόλεμος και Λαγνεία, μόνο αυτά μένουν στη μόδα, τίποτα άλλο».

σε έναν κόσμο σάπιο που οι ήρωες έχουν βουτήξει στα αμαρτήματα της λαγνείας και της οκνηρίας. Θα μιλήσει με θάρρος και θράσος μπροστά σε βασιλείς και στρατηγούς χωρίς να τον ενδιαφέρουν οι επιπτώσεις και αυτό με συγκινεί και με ιντριγκάρει. Μαζί με τη Μαρία Πανουργιά, σκηνοθέτη της παράστασης, αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε έναν διαφορετικό δρόμο να μην εμφανίσουμε τον Θερσίτη ως έναν κωμικό χαρακτήρα, αλλά να αναδείξουμε την τραγικότητα του, η οποία συνήθως κρύβεται μέσα σε τέτοιους ρόλους. Να δούμε έναν κλόουν, δηλαδή, που προσπαθεί να πει αστεία για να μην βάλει τα κλάματα, βλέποντας τον παραλογισμό που κρύβεται πίσω από τον Τρωικό πόλεμο. Ο ίδιος άλλωστε λέει ειρωνικά: «Όλος ο καβγάς για μία πουτάνα και ένα κέρατα, ωραία αφορμή για να χυθεί αίμα μέχρι θανάτου».

Μέσα από την διαδικασία της πρόβας και της διαρκούς αναζήτησης, μέσα από αυτή τη ’’σχέση’’, την αλληλεπίδραση, πολλές φορές εμφανίζονται πιο δικά μου κομμάτια που μπορεί να μην είχα προσέξει ή να μην είχα ανακαλύψει. Αυτό με συγκινεί πιο πολύ, οι καλλιτέχνες, οι άνθρωποι γύρω από αυτό, όχι οι ρόλοι. Οπότε όχι, δεν συνδέομαι βαθιά με τους ρόλους – δεν ’’χάνομαι’’ μέσα σε κάποιο ρόλο. Χάνομαι, όμως, για λίγο στη σκηνή. Ο τρόπος που θα περπατήσω, που θα μιλήσω, που θα κοιτάξω το συμπαίκτη μου, είναι μοναδικός και ας συνυπάρχουμε μόνο δύο ώρες στην σκηνή Τετάρτη με Κυριακή.

Θα δούμε ότι το ανθρώπινο είδος πάντα είχε μία σχέση με τη βία και τον πόλεμο και αυτό γεννά ερωτήματα. Είμαστε καταδικασμένοι σαν ανθρωπότητα; Είμαστε γενετικά ανίκανοι να καθυποτάξουμε την άγρια ένστικτα και τη βία μέσα μας ώστε να υπερβούμε τον πόλεμο; Είμαστε τόσο ιμπεριαλιστές, τόσο νάρκισσοι; Δεν έχω απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Κάποιοι πιο αισιόδοξοι θα σου πουν ότι «Αν κοιτάξεις την ιστορία της ανθρωπότητας ζούμε σε μία από τις πιο ειρηνικές εποχές και ότι το ανθρώπινο είδος εξελίσσεται, μαθαίνει να ζει πιο ειρηνικά, εξημερώνει το κτήνος που έχει μέσα του και σταδιακά εξανθρωπίζεται». Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτή τη στιγμή που μιλάμε κάποια χιλιόμετρα βορειότερα από μας, γίνεται πόλεμος, άνθρωποι πεθαίνουν στο πεδίο της μάχης, οικογένειες εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και όλα αυτά γιατί κάποιοι τρίτοι διαφωνούν για το ποιος έχει το μεγαλύτερο….πολυβόλο.

Σε επίπεδο συναισθηματικής σχέσης, σου τα σκάει απότομα εκεί που δεν το περιμένεις. Δεν το ελέγχεις, αλλάζει τα πάντα, τον τρόπο που σκέφτεσαι, που μιλάς, που αντιδράς, έχεις ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά αλλά και σαν ναρκωτικό σε αφήνει, σιγά σιγά, εξασθενεί. Αλλά μετά εμφανίζεται στη σχέση ένα συναίσθημα ακόμα πιο δυνατό, η αγάπη, της οποίας αν τα θεμέλια είναι δυνατά και υγιή, τότε είναι ακλόνητη και παντοδύναμη. Όποτε λοιπόν, πιο πολύ πιστεύω στη δύναμη της αγάπης. Από την άλλη, ο έρωτας είναι η μοναδική κινητήριος δύναμη που ανυψώνει κι εκτοξεύει την ανθρώπινη δημιουργία. Οτιδήποτε θαυμαστό υπάρχει, οτιδήποτε καινοτόμο, νεωτερικό δημιουργεί, εισάγει, παρουσιάζει ο καλλιτέχνης, ο επιστήμονας, ο ερευνητής, ο δημιουργός, ο μάστορας, ο εργαζόμενος, στο παρασκήνιο υπάρχει ο έρωτας. Όποτε λοιπόν, Ζήτω ο Έρωτας!

Υπάρχουν άτομα στη ζωή μου που μου δίνουν πολλή αγάπη και δύναμη και τους ευχαριστώ. Αλλά και στην αγάπη μου για το Συμπάν. Τρελαίνομαι να βλέπω ντοκιμαντέρ, να διαβάζω βιβλία και να ακούω podcast με θεματικές την αστροφυσική και την αστρονομία. Η απεραντοσύνη του Σύμπαντος κάνει όλες τις σκέψεις μου να μοιάζουν ανούσιες, αν όχι κωμικές. Μου αρέσει η σκέψη ότι είμαστε ‘’μικροί και ασήμαντοι’’, με ηρεμεί με κάνει να αντιμετωπίζω τα προβλήματα μου με μεγαλύτερη ελαφράδα. Επίσης, στη σκέψη ότι έρχεται το καλοκαίρι και θα συνδεθώ με την φύση και με τους ανθρώπους του νησιού μου, της Ικαρίας, δικούς μου ή και άγνωστους ακόμα, που ελπίζω να μου δείξουν την δική τους αληθινή φωτεινή διάσταση, ανακουφίζομαι και νιώθω ότι η δύναμη των απλών φωτεινών
ανθρώπων μπορεί να σκίσει το σκοτάδι.