Hot or Not #2: Όσα μας άρεσαν και όσα μας “χάλασαν” αυτή την εβδομάδα

Άλλη μια εβδομάδα πέρασε, που οι συζητήσεις στο γραφείο περιστρέφονταν σχεδόν αποκλειστικά γύρω από τα νέα bar, εστιατόρια και χώρους τέχνης που ανακαλύψαμε στην πόλη, τις καλύτερες (και χειρότερες) ταινίες που είδαμε στο σινεμά, τις θεατρικές παραστάσεις που μάς ενθουσίασαν και άλλες που μάς απογοήτευσαν, τις σειρές που είδαμε στην τηλεόραση και γενικότερα τις καλύτερες (και χειρότερες) εμπειρίες μάς στην πόλη – ή και εκτός.

Έτσι, αποφασίσαμε να κάνουμε έναν απολογισμό της εβδομάδας που μόλις πέρασε και να συγκεντρώσουμε όλα όσα μάς τράβηξαν το ενδιαφέρον -είτε με καλό, είτε με κακό τρόπο.

Η Μαρία Κεχαγιόγλου και η Δήμητρα Βλαγκοπούλου

Κλείνοντας την εβδομάδα, με αυτό που στο Monopoli κωδικοποιήσαμε ως αφιέρωμα στη γυναίκα, θέλω να σταθώ σε μια σπάνια γυναικεία ερμηνεία. Αυτήν της Μαρίας Κεχαγιόγλου στο «Ματωμένο Γάμο» του Λόρκα όπως ανεβαίνει στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη. Αν κάπως μπορεί να ερμηνευτεί ο σπαραγμός για το νεκρό παιδί μιας μάνας, θα έχει σίγουρα το πρόσωπο της Κεχαγιόγλου. Θα έχει την υπόκωφη, έμπλεη εσωτερικών δονήσεων, ερμηνεία της στον εμβληματικό ρόλο της Μητέρας. Ίσως η καλύτερη απόδοση του ρόλου που έχει δει η ελληνική σκηνή εδώ και πολλά χρόνια. Σημειωτέον πως η παράσταση συγκεντρώνει γύρω της πολλές και άξιες ηθοποιούς: Μαρία Σκουλά, Σύρμω Κεκέ, Δήμητρα Βλαγκοπούλου.
Στέλλα Χαραμή

Από τη χορογραφία “I love you, ghosts” του Marco Goecke

Για κάποιον που δεν έχει δει παραστάσεις των NDT χαρακτηρισμοί όπως “Ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου της χορευτικής τέχνης” ίσως ακούγονται υπερβολικοί. Νομίζω όμως ότι όσοι τους (ξανα) απολαύσαμε και φέτος στο Μέγαρο θα συμφωνήσουμε ότι αυτή η ομάδα, με την απαράμιλλη τεχνική αρτιότητα και τη δεξιοτεχνία των χορευτών της, κάνει πραγματικά θαύματα πάνω στη σκηνή. Η δραστήρια πολυεθνική κολεκτίβα, που ακόμα και στην καραντίνα δεν σταμάτησε στιγμή να τροφοδοτεί το φανατικό κοινό της με διαδικτυακές παραστάσεις, επέστρεψε Μέγαρο, με δύο νέες, εκπληκτικές χορογραφίες της Marina Mascarell και του Marco Goecke και μια παλαιότερη του εμβληματικού χορογράφου της Jiří Kylián, την οποία είχαμε ξαναδεί το 2008. Και οι τέσσερις παραστάσεις έγιναν αμέσως sold out αλλά όσοι θέλετε να πάρετε μια γεύση από τον μαγικό κόσμο των NDT αξίζει να τους αναζητήσετε διαδικτυακά.
Μάρη Τιγκαράκη

Γεράσιμος Γενατάς

Για μια ακόμη φορά το αξιόλογο συγγραφικό δίδυμο, Ιόλη Ανδρεάδη και Άρης Ασπρούλης, επικεντρώνεται σε έναν από τους συναρπαστικότερους θεωρητικούς και σκηνοθέτες του θεάτρου, τον Αντονέν Αρτώ και αυτό υπήρξε αρκετό από μόνο του για να με πείσει να παρακολουθήσω την παράσταση «Κόκκαλο» στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Ο ηθοποιός Γεράσιμος Γεννατάς με απαράμιλλη εκφραστικότητα και σωματικότητα ενσαρκώνει στη σκηνή τον ιδιοφυή και αντισυμβατικό Γάλλο καλλιτέχνη. Συνοδοιπόρος του ο μουσικός-περφόρμερ Γιώργος Παλαμιώτης. Μαζί τους παρασύρθηκα στο πολυσχιδές σύμπαν του Αρτώ και έγινα μάρτυρας των «δαιμόνων» που τον κατατρέχουν: Νοσταλγία, ψυχική ασθένεια, έρωτας, τέχνη, το παράλογο της ύπαρξης, μοναξιά, ανάγκη κατανόησης και αποδοχής μα πάνω από όλα ο πόνος. Ένας πόνος που έγινε ακούσια και δικός μου. Μια εμπειρία λυτρωτική που τη συστήνω ανεπιφύλακτα. Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00, στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν – Υπόγειο, Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα
Αριστούλα Ζαχαρίου

@aboutfood.gr ©️Μαριαλένα Μάλλιου

Κάνοντας μία μεσημεριανή βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, το μάτι μου έπεσε σε ένα elegant, urban εστιατόριο, της οδού Βύσσης, στον αριθμό 2. Εννοείται πως 2-3 μέρες μετά αφού το «στάμπαρα» αποφάσισα να το επισκεφτώ. Η πρώτη μου εντύπωση για το Folk. επιβεβαιώθηκε και με το παραπάνω, καθώς ο χώρος είχε μία ιδιαίτερα θετική αύρα και το προσωπικό ήταν πολύ εξυπηρετικό και φιλόξενο. Το highlight της επίσκεψής μου, ωστόσο, ήταν το φαγητό. Από τα καλύτερα πιάτα που έχουμε δοκιμάσει τον τελευταίο καιρό, ό,τι παραγγείλαμε εγώ και η παρέα μου μάς έκανε ιδιαίτερα θετική εντύπωση, με προσωπική μου αγαπημένη επιλογή τα νιόκι γλυκοπατάτας.
Μαριαλένα Μάλλιου

©️Φωτεινή Νικολίτσα

Επισκέφτηκα την έκθεση Μελίνα Μερκούρη «Να με θυμάσαι και να μ’ αγαπάς» στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων λίγο πριν την «εκπνοή» της. Δεν ξέρω γιατί το καθυστέρησα τόσο, ενώ είχα ακούσει τα καλύτερα. Πράγματι, ήταν μια έκθεση που αν και όχι πολύ μεγάλη – μου πήρε λιγότερο από ώρα να μελετήσω τα πάντα λεπτομερώς – κάλυπτε επαρκώς όλα τα μεγάλα κεφάλαια της ζωής της. Χωριζόταν σε τρία μέρη, την κινηματογραφική της καριέρα, την θεατρική και το πολιτικό της έργο. Είχε πλούσιο φωτογραφικό υλικό, γράμματα και μετάλλια και, φυσικά, τα κοστούμια που φορούσε σε ταινίες και θεατρικές παραστάσεις, όπως και προσωπικά της αντικείμενα. Έφυγα «γεμάτη» από την έκθεση, έμαθα πράγματα που δεν ήξερα και συγκινήθηκα βαθιά για το μεγαλείο αυτής της μοναδικής γυναίκας!
Φωτεινή Νικολίτσα

Το βροχερό Σάββατο που μάς πέρασε είπαμε με την παρέα μου να δοκιμάσουμε την τύχη μας σε ένα ακόμα escape room. Μετά από αρκετές επιτυχημένες «αποδράσεις» ίσως θα έπρεπε να είμαστε σίγουροι για μία ακόμα επιτυχία, αλλά όσο το ρολόι μετρούσε αντίστροφα τα 70 λεπτά που είχαμε στη διάθεση μας για να βρούμε το σκήπτρο του Ραμσή Β’ και να διαλευκάνουμε μια μυστηριώδη εξαφάνιση, τόσο το άγχος κορυφωνόταν. Πρωταγωνιστής της βραδιάς μας λοιπόν, ήταν η αιγυπτιακή μυθολογία – που προσωπικά τη λατρεύω. Η διαρρύθμιση του δωματίου, το οποίο φαινομενικά ήταν μικρό, ήταν αυτή που με κέρδισε, σε συνδυασμό πάντα με τους έξυπνους και κάποιες φορές απαιτητικούς γρίφους. Highlight της… απόδρασής μας ήταν όταν μάθαμε ότι ανήκαμε στο μόλις 35% που τα έχει καταφέρει μέχρι τώρα, και μεταξύ μας, κορδωθήκαμε όλοι σαν παγώνια όταν το ακούσαμε! Εύχομαι και στα δικά σας λοιπόν, αν επιλέξετε να επισκεφτείτε το συγκεκριμένο δωμάτιο. Το μόνο σίγουρο είναι πως το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους, γιατί τα escape room μπορεί να θεωρούνται μία ενασχόληση για λίγους, είναι όμως ένας από τους πιο δημιουργικούς τρόπους για να διασκεδάσεις και να ακονίσεις ταυτόχρονα το μυαλό σου.
Ειρήνη Μωραΐτη

©️Τατιάνα Γεωργακούλου

Στην αρχή της εβδομάδας – όταν ο καιρός ήταν πολύ καλύτερος και δεν βλέπαμε για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες χιονιά στο κέντρο της Αθήνας – επισκέφτηκα το Νομισματικό Μουσείο, όχι μόνο για να θαυμάσω την συλλογή του (που είναι εντυπωσιακή και σίγουρα αξίζει μια επίσκεψη), αλλά και για να απολαύσω τον καφέ μου στον πανέμορφο, γεμάτο πράσινο κήπο του. Μόλις λοιπόν φτιάξει ξανά ο καιρός, εγώ σας προτείνω ανεπιφύλακτα να επισκεφτείτε την περιοδική έκθεση που φιλοξενεί αυτές τις μέρες το μουσείο, με τίτλο «Μετάλλια του Αγώνα», με χρυσά, αργυρά και χάλκινα μετάλλια εμπνευσμένα από την Επανάσταση του 1821, αλλά και σύγχρονα έργα διακεκριμένων καλλιτεχνών, από γλυπτά και πίνακες μέχρι και κοσμήματα – και επί τη ευκαιρία να καθίσετε για έναν καφέ στο αναψυκτήριο του Μουσείου.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

©️Ευδοκία Βαζούκη

Η αρχή αυτής της εβδομάδας με βρήκε να περιμένω με ανυπομονησία να βρεθώ στη Λυρική να παρακολουθήσω τα sold out «Φτηνά Τσιγάρα» για τα οποία είχα πραγματικά κοπιάσει να βρω εισιτήρια τρεις εβδομάδες πριν. Το κλείσιμο όμως με βρίσκει στο κρεβάτι με Covid κι αφού έχασα την παράσταση και δεν έχω τίποτα να γράψω γι’ αυτή όπως σχεδίαζα, θα μεταφερθώ νοερά στο Πήλιο και στις πανέμορφες, γραφικές Μηλιές που βρέθηκα την Καθαρά Δευτέρα. Εκεί ξεχώρισα ένα χαριτωμένο και pet friendly μικρό καφενείο, το «Άννα Να Ένα Μήλο», στο οποίο απολαμβάνοντας έναν αυθεντικό και μυρωδάτο ελληνικό καφέ ψημένο στη χόβολη, ταξίδεψα μέσα από τις νοσταλγικές εικόνες από το παλιό αλφαβητάρι και τις ιστορικές αφίσες από τα ’60s – ’70s που κρέμονται στους τοίχους του.
Ευδοκία Βαζούκη

Αυτή την περίοδο μπορεί κανείς να επισκεφτεί την περιοδική έκθεση της Εθνικής Πινακοθήκης, με τίτλο: «Αναζητώντας την αθανασία-Η τέχνη του πορτρέτου στις συλλογές του Λούβρου». Το θέμα της έκθεσης γεννά πολλές προσδοκίες. Η πρώτη συλλογή που συναντά κανείς, αφορά στη χρήση της νεκρικής μάσκας. Σε αυτήν αποδίδεται η απαρχή της επιδίωξης μιας κάποιας αθανασίας, μέσω της τέχνης. Με την εισαγωγή, υπονοείται πως αυτός είναι και ο σκοπός που επιτελείται μέσα από τη δημιουργία του πορτρέτου. Υποτίθεται λοιπόν πως η έκθεση διατρέχει την ιστορία της εξέλιξης αυτής της προσπάθειας, πως παρακολουθεί τις αλλαγές στην ιστορία του πορτρέτου και στις αντιλήψεις που επικράτησαν σε σχέση με αυτό, κυρίως σε ότι αφορά στην επιλογή των προσώπων που απεικονίζονταν στα πορτρέτα. Ωστόσο, η επιλογή των εκθεμάτων μοιάζει τυχαία (στη θέση τους θα μπορούσαν να βρίσκονται πολλά άλλα) και το θέμα δεν αναπτύσσεται επαρκώς. Επίσης, άλλες ενότητές της είναι άνισα εξειδικευμένες και άλλες αόριστες και ασύνδετες. Η αίσθηση που μου άφησε η έκθεση ήταν ότι, απλώς, κάποια σκόρπια εκθέματα του Μουσείου του Λούβρου, τυχαίνει να βρίσκονται αυτή την εποχή στην Εθνική Πινακοθήκη.
Εύη Μακαριάδου