Με έμπνευση από το διήγημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε, «Η Μάσκα του Κόκκινου Θανάτου», όπου ένα λοιμός θερίζει τον τόπο, αναγκάζοντας τον κόσμο να παραμείνει κλεισμένος μέσα, η ομάδα ανεβάζει στο πατάρι τη δική της εκδοχή. Η φαντασία του Πόε συναντά τις εμπειρίες μας από την σύγχρονη πραγματικότητα των lockdown, των απανωτών κακών παγκόσμιων εξελίξεων και της social media καθημερινότητας.
Στο διήγημα του Πόε, προκειμένου να αποφύγει την πανδημία, ένας κόμης κλειδαμπαρώνεται μαζί με τους επίλεκτους καλεσμένους του στο κάστρο του και διασκεδάζουν σαν να μη υπάρχει έξω αρρώστια. Ο Οικοδεσπότης φροντίζει να μην λείψει από κανέναν καμία απόλαυση. Όμως όταν το πάρτυ γίνεται μασκέ, ένας περίεργος αλλόκοτος μασκαράς καταφέρνει να τρυπώσει σαν σκιά στις σάλες του κάστρου και να αλλάξει για τα καλά την μέχρι τότε ξέφρενη ανεμελιά…
Οι Patari Project, με τρεις ηθοποιούς και την τεχνική της πλατφόρμας σε πλήρη λειτουργία, ζωντανεύουν ένα κάστρο-πολυχώρο, όπου σε κάθε γωνία υπάρχει και μια έκπληξη, σε κάθε στροφή και μία πρωτόγνωρη εμπειρία. Η ομάδα, που κλείνει φέτος 10 χρόνια από την ίδρυσή της, χρησιμοποιεί για πρώτη φορά θεατρική μάσκα και δοκιμάζει να συνδυάσει το γκροτέσκο με την ποίηση, το ασόβαρο με το δραματικό, τοκλασσικό με το τρέχον, το σκοτάδι και το φως.
Λέει η ομάδα: «Το φάρμακο που κάνει πέρα το Κακό πού το βρίσκει κανείς; Το γιατρικό που εξαφανίζει τον φόβο, τον πόνο, την πλήξη, την θλίψη υπάρχει; Όταν έξω κάνει συνέχεια ζόφο μήπως είναι καλύτερα να ταμπουρωθούμε εντός και να στήσουμε καινούριες πραγματικότητες, με φρέσκες φάτσες, νέες γλώσσες, άλλες αντοχές και εξελιγμένες συμπεριφορές; Μήπως είναι η ώρα όταν το Κακό Χτικιό ανασαίνει στον σβέρκο μας, να σκαρώσουμε για πανοπλία καινούριο εαυτό, μπας και το ξεγελάσουμε και μας προσπεράσει;
Όπως κάθε οθόνη μας είναι γεμάτη από κάθε λογής πληροφορία άχρηστη ή μη, έτσι κι εμείς προσπαθούμε να «φορμάρουμε» στο πατάρι μας την κακοφωνία, το βουητό της εποχής μας, μέσα από χαρακτήρες, σχήματα, κινησιολογία και εκφράσεις του σωματικού θεάτρου που υπηρετούμε για 10 και βάλε χρόνια. Φέρνουμε το έξω μέσα (πάνω στο πατάρι δηλαδή), στήνουμε χορό στον διασκεδαστικό φρενήρη ρυθμό της πλατφόρμας, και που και που ρίχνουμε και μία κλεφτή ματιά τριγύρω..
Αναρωτιόμαστε… ποιο είναι το πρόσωπο του κακού;Θα το γνωρίσω; Όπως είμαι τώρα θα το αντέξω ή θα με αρρωστήσει… κι εγώ ποιος είμαι τελικά;».
