Hot or Not #3: Όσα μας άρεσαν και όσα μας “χάλασαν” αυτή την εβδομάδα

Άλλη μια εβδομάδα πέρασε, που οι συζητήσεις στο γραφείο περιστρέφονταν σχεδόν αποκλειστικά γύρω από τα νέα bar, εστιατόρια και χώρους τέχνης που ανακαλύψαμε στην πόλη, τις καλύτερες (και χειρότερες) ταινίες που είδαμε στο σινεμά, τις θεατρικές παραστάσεις που μάς ενθουσίασαν και άλλες που μάς απογοήτευσαν, τις σειρές που είδαμε στην τηλεόραση και γενικότερα τις καλύτερες (και χειρότερες) εμπειρίες μάς στην πόλη – ή και εκτός.

Έτσι, αποφασίσαμε να κάνουμε έναν απολογισμό της εβδομάδας που μόλις πέρασε και να συγκεντρώσουμε όλα όσα μάς τράβηξαν το ενδιαφέρον -είτε με καλό, είτε με κακό τρόπο.

Είχα την περιέργεια να δω ξανά, μετά από δέκα χρόνια, μια παράσταση. Όχι, μια τυχαία παράσταση. Το «Alarme» του Θόδωρου Τερζόπουλου, το σαρκαστικό μανιφέστο για την εξουσία (με αφορμή τις επιστολές που αντάλλαξαν η προτεστάντισσα Ελισάβετ της Αγγλίας και η καθολική Μαρία Στιούαρτ της Γαλλίας). To 2012 όταν πρωτοανέβηκε έκανε πάταγο. Σήμερα όμως; To «Alarme», όπως και οι περισσότερες σκηνοθεσίες του Τερζόπουλου, φτιάχτηκε αποθεώνοντας το σφρίγος μιας γλώσσας που δεν παλιώνει: Του σώματος. Η Αγλαΐα Παππά, η Σοφία Χιλλ και ο Τάσος Δήμας (αν και δέκα χρόνια μεγαλύτεροι) είναι φορείς αυτής της διαχρονικότητας. Νοηματοδοτώντας όμως και τη φαυλότητα της εξουσίας αυτής και κάθε στιγμής. Όχι, μόνο επειδή εκτοξεύουν πύρινα λόγια για τον Πούτιν και την Μενδώνη, αλλά γιατί υπηρετούν αξίες πάνω από το χρόνο και το χώρο. Το «Alarme» είναι πια κλασικό.
Στέλλα Χαραμή

Το προηγούμενο Σάββατο ο δρόμος με οδήγησε στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ για να δω ιδίοις όμμασι τα «Φτηνά Τσιγάρα», το cult κινηματογραφικό διαμαντάκι που μου έμαθε ότι ο ρομαντισμός δεν είναι αποκλειστικά γένους θηλυκού, να μετατρέπεται σε μιούζικαλ υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Κωνσταντίνου Ρήγου. Το «παιχνιδιάρικο» και ευφάνταστο σκηνικό του Κ. Ρήγου, το πρώτο πράγμα που αντίκρισα μόλις μπήκα στην αίθουσα, προμήνυε ότι αυτό που θα παρακολουθήσω είναι κάτι το ιδιαίτερο. Και δεν έπεσα έξω. Μια ποιητική περιπλάνηση σε μια «άλλη» Αθήνα, «ντυμένη» μουσικά, όπως και η πρωτότυπη ταινία, από τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο, με νέες συνθέσεις να προστίθενται στο αρχικό συγκλονιστικό soundtrack. Και έναν αξιόλογο και συνεκτικό θίασο να ενσαρκώνει επί σκηνής, ο καθένας με τη δική του ιδιαίτερη πινελιά, τους οικείους μας φιλμικούς ήρωες με τις αξέχαστες ατάκες. Το λιμπρέτο του Πέτρου Βουνισέα και η σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ρήγου «κλείνουν το μάτι» στην αυθεντική ατμόσφαιρα της ταινίας. Ενώ η υπέροχη ερμηνεία του «Summertime in Prague» από την Idra Kayne είναι η στιγμή που πήρα μαζί μου φεύγοντας.
Αριστούλα Ζαχαρίου

Με αφορμή μια punk συναυλία το προηγούμενο Σάββατο επισκέφτηκα το διαπολιτισμικό κέντρο Communitism στο νούμερο 28 της οδού Κεραμεικού, στο Μεταξουργείο. Ένα επιβλητικό διατηρητέο κτίριο με πολλούς χώρους, που φιλοξενεί διάφορες εκδηλώσεις όπως συναυλίες, εκθέσεις, μπαζάρ, σεμινάρια κ.α. Αποτελώντας μια ανοιχτή δομή χρησιμοποιείται από διάφορες ομάδες, που λειτουργούν με συλλογικές και μη ιεραρχικές διαδικασίες αναφορικά με τη χρήση και τη φροντίδα του χώρου. Στην φανταστική ανοιχτή αυλή του, διαθέτει μπαρ, όπου μπορεί να προμηθευτεί κανείς διάφορα αλκοολούχα ποτά σε χαμηλές τιμές. Μπορείς να ακολουθήσεις την σελίδα του Communitism στην πλατφόρμα του Facebook και να ενημερωθείς για τα event που θα ακολουθήσουν.
Νικολέτα Ασημακοπούλου

Περίμενα καιρό να δω την ταινία «After Yang» του Kogonada, από όταν μου κίνησε το ενδιαφέρον στο πρόγραμμα του φετινού Sundance Film Festival – αν και η πρεμιέρα της έγινε στις Κάννες. Μια ενδοσκοπική sci-fi ταινία για τις αναμνήσεις, την ανθρώπινη διασύνδεση και τη ζωή μετά από εμάς. Ο Colin Farrell – του οποίου μοιάζει να είναι η χρονιά του – ενσάρκωσε αβίαστα έναν ρόλο που του ταίριαξε ανέλπιστα. Εάν σας αρέσουν οι μακρινοί, επιστημονικής φαντασίας κόσμοι που δεν χάνουν την ανθρωποκεντρική – με την καλή έννοια- διάστασή τους, προτείνω να μη χάσετε αυτή την ταινία.
Φωτεινή Νικολίτσα

Εάν βρεθείς στα Γιάννενα σου προτείνω να επισκεφτείς το χαρακτηριστικό καφέ-bar της πόλης «Σκάλα», που συνδυάζει την ομορφιά του παραδοσιακού καφέ με την καλαισθησία ενός χώρου που αποτελεί γνήσιο καλλιτεχνικό στέκι. Δεν αποκλείεται να πετύχεις και κάποιες από τις θεατρικές, μουσικές ή εικαστικές δράσεις που πραγματοποιούνται εκεί. Το μαγαζί λειτουργεί από το 1990, ενώ το κτίριο χτίστηκε κατά παραγγελία του Αλή Πασά. Η αισθητική του είναι μοναδική: δεν είναι τυχαίο το ότι επιλέχθηκε από τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο ως σκηνικό στην ταινία του «Θίασος»! Στη «Σκάλα» μπορείς να χαλαρώσεις ή ακόμα και να διαβάσεις, πίνοντας τον πρώτο σου καφέ ή έναν φρέσκο χυμό. Ανοίγει από το πρωί και είναι ιδανικό μέρος για να συναντήσεις τους φίλους σου και να συζητήσετε με την ησυχία σας, αφού το περιβάλλον είναι ζεστό και άνετο. Το απόγευμα, δοκίμασε κάποιο από τα γλυκά ή ένα τσάι από τη μεγάλη ποικιλία που θα βρεις στον κατάλογο. Το προσωπικό είναι πολύ φιλικό και έμπειρο, οπότε μη διστάσεις να ζητήσεις βοήθεια για να διαλέξεις. Όσο περνάει η ώρα η ένταση ανεβαίνει κι ο χώρος μετατρέπεται σε ένα ιδανικό μέρος για να δεις κόσμο, να πιεις το ποτό σου και να διασκεδάσεις. Το βράδυ, η «Σκάλα» μετατρέπεται στο δημοφιλές bar των Ιωαννίνων, με πολύ κόσμο, δυνατή μουσική και έναν τέλειο dj που θα απογειώσει τη βραδινή σου έξοδο με τις καλύτερες μουσικές επιλογές. Κάθε φορά που επισκέπτομαι την πόλη για δουλειές δεν υπάρχει περίπτωση να μην πιω έναν καφέ στη «Σκάλα». (Καφέ Μπαρ «Σκάλα», Εθνικής Αντιστάσεως 50, Δήμος Ιωαννιτών 452 21, Ιωάννινα. Τηλ. 2651037676).
Εύη Μακαριάδου

@aboutfood.gr ©️Μαριαλένα Μάλλιου

Κάνοντας μία βόλτα στο κέντρο, αποφασίσαμε με την παρέα μου να κάνουμε μία στάση για μεσημεριανό στο Yoleni’s Gastronomy Center της οδού Σόλωνος. Για όσους δεν το γνωρίζουν, πρόκειται για ένα εστιατόριο-πολυχώρο, στο οποίο, εκτός από φαγητό, μπορεί κανείς να κάνει και τα ψώνια του στο παντοπωλείο που βρίσκεται εντός του μαγαζιού, ενώ στον χώρο υπάρχει επίσης κελάρι αλλά και δωμάτια για διαμονή. Η δική μου εμπειρία από το Yoleni’s ήταν πάρα πολύ θετική, με το προσωπικό να είναι ιδιαίτερα εξυπηρετικό και φιλόξενο και την ατμόσφαιρα να αποπνέει μία ευχάριστη ζεστασιά. Όσον αφορά το φαγητό, μπορείτε να βρείτε από μαγειρευτά φαγητά, μέχρι brunch, γλυκά, πίτσες, με highlight του μαγαζιού τις χειροποίητες πίτες του. Σίγουρα είναι ένα μέρος που θα επισκεφθώ ξανά!
Μαριαλένα Μάλλιου

©️Ειρήνη Μωραΐτη

Την Τετάρτη είχα την τύχη να παρευρεθώ στην αίθουσα τέχνης του Ιανού για την παρουσίαση του νέου δίσκου δύο μοναδικών καλλιτεχνών, οι οποίοι κατάφεραν να μάς ταξιδέψουν όπως ακριβώς μας υπόσχονται, «Με τα φτερά της ποίησης». Η νέα κυκλοφορία της Άλκηστις Πρωτοψάλτη και του Στέφανου Κορκολή έχει τις ρίζες της σε μία συναυλία στην οποία είχαν μοιραστεί την σκηνή του μικρού θεάτρου της Αρχαίου Επιδαύρου το 2012,
μελοποιώντας τα μοναδικά ποιητικά διαμάντια του Οδυσσέα Ελύτη. Δέκα χρόνια μετά, με την βοήθεια της Panik Oxygen, κατάφεραν να μοιραστούν την εμπειρία εκείνη με το κοινό που δεν είχε την ευκαιρία να τη ζήσει. Φυσικά, μέσα σε αυτό το κοινό είμαι και εγώ, που 10 χρόνια πριν ήμουν μόλις 12 και δεν είχα πάει ποτέ σε συναυλία, αλλά τελικά μπόρεσα να ακούσω από κοντά τη μαγευτική φωνή της Άλκηστις Πρωτοψάλτη αλλά και να δω την
εκπληκτική μαεστρία του Στέφανου Κορκολή στο πιάνο.
Ειρήνη Μωραΐτη

Μιας και ο χιονιάς που επισκέφθηκε το πατρικό μου το περασμένο Σαββατοκύριακο χάλασε τα ανοιξιάτικα σχέδια μου, αποφάσισα να ετοιμάσω ένα ζεστό ρόφημα και να απολαύσω ένα ποιοτικό movie marathon στο Netflix. Η αλήθεια είναι, ότι ξόδεψα αρκετή ώρα αναζητώντας ταινίες που θα ταίριαζαν στη χιονισμένη και μελαγχολική θέα του χωριού μου, ωστόσο τα κατάφερα. Ανακάλυψα τρία «διαμαντάκια», τα οποία αν δεν τα έχετε ήδη δει, προτείνω να τα σημειώσετε στη watchlist σας. Η πρώτη ταινία που σήμανε την έναρξη του movie marathon ήταν το Boyhood (Μεγαλώνοντας), με πρωταγωνιστές τον Ίθαν Χοκ και την Πατρίσια Αρκέτ. Μια δραματική ταινία η οποία αφορά το ταξίδι από την παιδική ηλικία ως την ενηλικίωση ενός μικρού αγοριού και της αδερφή τους. Το συγκλονιστικό fun fact για τη συγκεκριμένη ταινία είναι ότι γυρίστηκε κατά διαστήματα σε μια περίοδο 12 χρόνων, από τον Μάιο του 2002 έως τον Οκτώβριο του 2013, γεγονός που με εξέπληξε ευχάριστα και με συγκίνησε, καθώς μέσα από ένα εξαιρετικό μοντάζ παρακολούθησα όλους τους ηθοποιούς να μεγαλώνουν και να αλλάζουν. Αμέσως μετά, το μάτι μου έπεσε σε ένα ρομαντικό δράμα με τίτλο Blue Jay, όπου πρωταγωνιστούν η Σάρα Πόλσον και ο Μαρκ Ντουπλάς. Αν το Boyhood δεν σας συγκίνησε, είμαι σίγουρη ότι θα σας συγκινήσει η ιστορία των πρώην high school sweethearts που ξανασυναντιούνται στην πόλη που μεγάλωσαν 24 χρόνια μετά. Μια σύγχρονη, ασπρόμαυρη ταινία στην οποία αποτυπώνεται η αγνή, ανεξίτηλη αγάπη που παραμένει αλώβητη στο χρόνο. Η τρίτη και τελευταία ταινία που ολοκλήρωσε αυτό το… δακρύβρεχτο movie marathon ήταν το κωμικό δράμα Other People, με πρωταγωνιστές τον Τζέσι Πλίμονς και τη Μόλι Σάνον. Η ταινία αφορά έναν συγγραφέα ο οποίος επιστρέφει στο πατρικό του για να φροντίσει την άρρωστη μητέρα του μαζί με τις αδερφές και τον πατέρα του. Μια ιστορία η οποία θίγει τις οικογενειακές σχέσεις και την ανάγκη για αποδοχή.
Αγγελική Κατσίκα

©️Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Πριν από πολλούς μήνες, κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας είχα πάρει μέρος σε ένα πρότζεκτ ανταλλαγής βιβλίων. Σαν εμπειρία ήταν πολύ ευχάριστη (μου άρεσε η διαδικασία να επιλέξω ένα βιβλίο για τον “άγνωστο φίλο” μου, ενώ ανακάλυψα και ένα από τα αγαπημένα μου πλέον βιβλιοπωλεία, το “Επί Λέξει” στην Ακαδημίας). Αυτό που δεν μου άρεσε; Η επιλογή του “φίλου” μου για εμένα: «Ο θείος Όσβαλντ» του Ροαλντ Νταλ. Από τότε λοιπόν το είχα αφήσει στο ράφι μου και είχα πει ότι κάποτε θα το τελειώσω. Όταν λοιπόν αρρώστησα στις αρχές της εβδομάδας, και έχοντας δει τα πάντα στο Netflix, αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα να το διαβάσω. Κι όμως για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν τα κατάφερα και άφησα τον «Θείο Όσβαλντ» στη μέση. Σαν παιδί που μεγάλωσε με τη «Ματίλντα» και το «Εργοστάσιο Σοκολάτας» δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται πίσω από αυτά τα τόσο ανόμοια έργα να βρίσκεται ο ίδιος συγγραφέας. Πράγματι, ποτέ δεν ήταν «παιδικές» οι ιστορίες του, στον «Θείο Όσβαλντ» όμως είδα μία άλλη πλευρά του, με λέξεις και φράσεις για τις γυναίκες που (ευτυχώς!) δεν μπορούν να σταθούν στον 21ο αιώνα. Παράλληλα, είχα και στο μυαλό μου τον «διάσημο» αντισημιτισμό του Νταλ και έτσι πείστηκα ότι αξίζει για πρώτη φορά να σπάσω τον κανόνα μου και να μην τελειώσω ένα βιβλίο.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Αφού ο Covid είχε άλλα σχέδια για εμένα και αυτή την εβδομάδα, το Netflix ήταν μονόδρομος (και παρηγοριά). Ευτυχώς για εμένα, πιστή φαν του φαινομένου «Outlander», η σειρά επέστρεψε στη μικρή οθόνη, μετά από σχεδόν δυο ολόκληρα χρόνια αναμονής. Είχα κι εγώ την ανυπομονησία μου, μετά το δραματικό φινάλε της πέμπτης σεζόν και την τραγωδία που βίωσε η Κλερ. Προσπαθώντας, λοιπόν, να μην αποκαλύψω πολλά, έχω να πω ότι το πρώτο επεισόδιο της 6ης σεζόν ξεκίνησε κινώντας μου αρκετά το ενδιαφέρον, αφού γίνεται μια αναδρομή στις ταραχώδεις στιγμές που βίωσε ο Τζέιμι στις φυλακές του Ardsmuir μετά την τραγική κατάληξη της μάχης του Καλλόντεν. Όσο εξελίσσονται τα γεγονότα της σειράς κι εμείς προσπαθούμε να καταλάβουμε τους λόγους αυτής της αναδρομής, γνωρίζουμε κάποια νέα μέλη που από ό,τι φαίνεται θα μάς απασχολήσουν στην συνέχεια. Να πω ότι τρελάθηκα; Δεν μπορώ να το πω. Να πω ότι είχα προσδοκίες που δεν ικανοποιήθηκαν; Μπορώ να το πω. Ωστόσο δεν θα βιαστώ να το καταδικάσω. Άλλωστε τι απαιτήσεις μπορεί να έχει κανείς από μία 6η σεζόν; Δεν  θα «τάραζε» και τα νερά της πρωτοτυπίας. Θα περιμένουμε να δούμε και τη συνέχεια και ποιο το μέλλον των ηρώων μας κι ας ελπίσουμε να μάς αποζημιώσει…
Ευδοκία Βαζούκη